เกิดใหม่เป็นนางร้าย เอ๊ย! นางเอก นิยาย บท 144

หวังเชียนเห็นเฉียวหยู่โม่ไม่ได้ตอบกลับมา ยังไม่รู้ว่าตนเองได้ทำเรื่องคอขาดบาดตายครั้งใหญ่ลงไปแล้ว จึงเก็บโทรศัพท์ลงอย่างภาคภูมิใจ

เหลิงหยุนฉีไม่รู้ว่าเขากับเฉียวหยู่โม่คุยอะไรกันไว้ จึงปล่อยให้เขาดีใจไปแบบนั้นแหละ

เมื่อครู่หวังเชียนได้พลิกโทรศัพท์ของตนเองเพื่อโชว์เนื้อหาในการพูดคุยของเขา เธอก็แค่มองผ่านๆ ซึ่งในเวลานี้ เธอย่อมไม่ตั้งใจจะสอดส่องความเป็นส่วนตัวของคนอื่นอยู่แล้ว

เมื่อเห็นบก.จางได้ถอยทัพไปอยู่อีกทางแล้ว เธอจึงเกียจคร้านมองไปทางนั้นอีกครั้ง จากนั้นก็พูดคุยกับหวังเชียนอย่างสบายๆ “แล้วคืนนี้นายจะไปนอนที่ไหน?”

“ที่นี่แหละ” หวังเชียนชูนิ้วขึ้น เพื่อชี้ไปทางด้านบน “ผมเห็นว่าจัดงานปาร์ตี้ที่นี่ เลยขี้เกียจไปหาโรงแรมอื่น”

หยุนฉี: ขี้เกียจชะมัด แค่ชั้นถัดไปก็ถึงแล้วเนี่ยนะ

“มาแนะนำตัวอย่างเป็นทางการสักหน่อย นี่คือเพื่อนซี้รูมเมทของฉันสมัยมหาวิทยาลัย โจวหยุน นี่คือ หวังเชียนนะ” เหลิงหยุนฉีเห็นว่าทั้งสองคนไม่มีความรู้สึก “คู่นัดบอด” จากจิตใต้สำนึกเลยสักนิด ขนาดคู่สามีภรรยาตระกูลโจวที่แรกเริ่มเดิมทีโปรโมตอย่างสุดความสามารถยังปล่อยวางไปเลย จึงทำหน้าที่เป็นผู้แนะนำแทน

หลังจากที่ต่าง “สื่อสาร” กันสั้นๆ เมื่อครู่ จึงเข้าใจสถานการณ์นัดบอดครั้งนี้มาจากเป็นความยินยอมพร้อมใจจากพ่อแม่ฝ่ายเดียว พลันรู้สึกได้พันธมิตรแล้ว เวลานี้ กลับสงบลงมาก จึงพยักหน้าเล็กน้อย ด้วยท่าทางเพื่อนที่ดีต่อกัน

เหลิงหยุนฉีชำเลืองมองโจวอี้หมิง ในฐานะที่เป็นตัวเอกของงาน และมีแขกจำนวนไม่น้อยที่พูดคุยกับเขา ในเวลานี้ การพูดคุยเรื่องธุรกิจไม่ค่อยสะดวก จึงเดินไปยังโซนจัดอาหารบุฟเฟต์เพื่อหยิบเค้กมาฆ่าเวลา

ระหว่างทาง มีคนจำนวนไม่น้อยที่เข้ามาทักทาย

บางคนเป็นเพื่อนที่เคยติดต่อกับตระกูลจางมาแล้ว บางคนก็เป็นคนคุ้นเคยกับโจวหยุน แน่นอนว่า ย่อมมีคนที่ไม่แสวงหาความสุขแต่กลับดื่มด่ำความงดงามอันแตกต่าง ซึ่งมีความซับซ้อนจนแสดงให้เห็นอย่างชัดเจน!

“คุณชายหวัง ได้ข่าวว่าก่อนหน้าที่คุณไปเรียนต่างประเทศมา ช่วงนี้ลูกสาวที่บ้านผมก็เตรียมจะสมัครเรียนมหาวิทยาลัยต่างประเทศ ไม่ทราบว่าจะขอคำแนะนำเล็กน้อยได้หรือไม่ครับ?”

“คุณซุน ผมจำได้ว่าลูกสาวของคุณเหมือนจะเรียนสาขาการแสดง เตรียมจะสอบเข้าคณะภาพยนตร์ในประเทศไม่ใช่เหรอครับ? ทำไมอยู่ดีๆ ก็จะไปเรียนต่างประเทศแล้วล่ะ?”

“อะแฮ่ม! เพิ่งจะตัดสินใจได้ช่วงนี้แหละ ทำไมคุณหวังถึงได้เป็นห่วงเป็นใยลูกสาวผมขนาดนี้ครับเนี่ย? ลูกสาวของคุณซิ่วมาไม่ใช่เหรอ? หรือว่าก็อยากจะฟังข้อมูลมหาวิทยาลัยต่างประเทศเอาไว้ล่วงหน้าเหรอ?”

คนอย่างหวังเชียน สำหรับคนอื่นที่อยู่ในแวดวง เป็นตัวเลือกของลูกเขยที่สมบูรณ์แบบที่สุดแล้ว เมื่อเห็นว่าตระกูลโจวไม่มีโอกาสแล้ว พวกเขาจึงเริ่มเคลื่อนไหวความคิดฉับพลัน

หวังเชียน : …. พวกคุณอะไรกันนักหนากับการไปเรียนที่ต่างประเทศ? ตอนนั้นฉันก็แค่เรียนมหาวิทยาลัยธรรมดาๆ แห่งหนึ่งเท่านั้นเอง

หวังเชียนอ้าปาก เมื่อเห็นว่าตนเองยังไม่ได้พูดออกมา ผู้ชายวัยกลางคนหลางคนที่อยู่ด้านหน้าก็เริ่มปะทุกันขึ้นมาเงียบๆ เวลานั้น จึงหันไปทางเหลิงหยุนฉีเพื่อทำหน้าขอความช่วยเหลือ พ่อของเขาให้เขามานัดบอด แม้ว่าเขาจะตอบรับอย่างขลาดเขลาก็ตาม แต่ก็ไม่ได้เตรียมคิดจะพัฒนาให้คืบหน้าอยู่แล้ว

เหลิงหยุนฉีเหลือบมองเวลา รู้สึกว่าการกลับไปในเวลานี้ก็ไม่ถือว่าเสียมารยาท ดังนั้น จึงช่วยเหลือเขาให้รอดพ้นจากเคราะห์ซ้ำกรรมซัดอย่างเมตตา

“นายบอกว่าอยากไปดูวิวทิวทัศน์ของหาดไว่ทันในยามกลางคืนไม่ใช่เหรอ? ไปบอกกล่าวคุณอา คุณอาหญิงก่อนเถอะ เราค่อยออกไปเดินเที่ยวกัน”

หวังเชียนพยักหน้าอย่างซาบซึ้ง พลันหันหลังไปกล่าวลาคู่สามีภรรยาตระกูลโจว

โจวหยุนกลัวว่าคืนนี้จะกลับบ้านไปแล้ว จนโดนพ่อของเธอตะเบ็งเสียงตะคอกยกใหญ่ จึงรีบฉวยจังหวะแอบหนีตามมาติดๆ

โจวอี้หมิงมองเห็นรอยยิ้มอันสดใสของลูกสาวของเขา โกรธจนต้องเปล่งออกมาจากก้นบึ้งหัวใจ “ไปไหนก็ไป!”