เกิดใหม่ครั้งนี้ พระชายาท้องแฝดแล้วหนี นิยาย บท 10

ฉี๋อ๋องตกใจกลัวจนถอยกรูไปด้านหลัง พูดปฏิเสธ "อย่า... อย่านะ... พวกเราต่างก็เป็นพี่น้องกัน เหตุใดต้องลงมือด้วยเล่า"

ในบรรดาองค์ชายทั้งหมด คนที่มีวรยุทธสูงสุดคือเหยี่ยนอ๋อง ทุกครั้งที่เขาไม่เคยแม้แต่จะออมมือ

หากใครเกิดทำให้เขาขุ่นเคืองใจ ร่างของคนผู้นั้นจะถูกกดลงกับพื้นแล้วจะโดนหมัดซัดเข้ามารัว ๆ เขาจะซัดจนมารดาบังเกิดเกล้ามาเห็นแล้วจำหน้าไม่ได้!

ฉี๋อ๋องคงเสียสติแล้วกระมัง ถึงจะต่อสู้กับเขา!

เขาลนลานวิ่งหนีไป

“เจ้าวิ่งหนีทำไมกัน?” เหยี่ยนอ๋องคว้าตัวเขากลับมาอย่างไร้ความปรานี จ้องเขม็งใบหน้าของเขา

ฉี๋อ๋องตกใจจนหน้าซีด

“ช่วยข้าด้วย! เสด็จพี่ใหญ่ ช่วยข้าที!”

รัชทายาททจิบชาด้วยท่วงท่าสบาย ๆ เอ่ยน้ำเสียงราบเรียบ "คงจะช่วยไม่ได้ เจ้ารอตายได้เลย"

ฉี๋อ๋องกวาดตามองไปทางอื่น "น้องห้า ช่วยข้าด้วย!"

ซู่อ๋องก้มหน้าลงดื่มชา แสร้งทำเป็นว่าไม่ได้ยิน

ถึงแม้พวกเขาจะร่วมมือกัน แต่ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเสด็จพี่สามอยู่ดี เวลานี้ฉี๋อ๋องควรภาวนาให้ตัวเองอยู่รอดปลอดภัยจะดีกว่า!

“เสด็จพี่ใหญ่ พวกเราเป็นพี่น้องกัน ท่านจะเห็นคนเดือดร้อนแล้วไม่ยื่นมือช่วยไม่ได้นะ! ขอแค่ท่านช่วยข้า ข้าจะยอมรับปากทุกเรื่อง” ฉี๋อ๋องมองกำปั้นเหยี่ยนอ๋องก็รู้สึกกลัว เขาใช้มือปิดบังใบหน้าที่หล่อเหลาของตน สารพัดคำขอร้องออกมาจากปากเขา เพื่อร้องขอความเมตตา

รัชทายาทยิ้มอย่างพึงพอใจ "เจ้าพูดเองนะ เงื่อนไขใด ๆ ก็ยอมรับ"

พอได้ยินคำนี้ เหยี่ยนอ๋องก็ยั้งมือเช่นกัน โยนฉี๋อ๋องที่หวาดกลัวออกไปด้านข้าง หมุนตัวและนั่งลงบนที่นั่งของตัวเอง

การร่วมมือของทั้งคู่แนบเนียนอย่างมาก คนทำให้ฉี๋อ๋อง ตะลึงค้าง

พอเขารู้อีกที ตนเองก็ตกหลุมพรางของสองพี่น้องที่ร่วมมือกันวางแผนเสียแล้ว!

รัชทายาทแสดงธาตุแท้ออกมา "บุตรสาวคนรองของหนิงหยวนโหว ฉินเฟยเยว่ นางมีความสัมพันธ์อันดีกับเจ้าใช่หรือไม่? วันนี้ขาจะช่วยลอบสังเกตนางแทนเจ้า หากว่าพึงพอใจ ข้าจะนำเรื่องนี้ไปรายงานต่อเสด็จพ่อ ให้เสด็จพ่อพระราชทานงานแต่งให้ "

นี่เป็นการบังคับแต่งงานอย่างโจ่งแจ้งเสียจริง!

ฉี๋อ๋องตอบโต้อย่างดื้อรั้น "ข้าไม่เห็นด้วย"

“ตอนนี้เจ้ามีตัวเลือกอยู่สองทาง หนึ่งคือพระราชทานงานแต่ง สองคือการฝึกฝนวรยุทธกับเหยี่ยนอ๋อง” รัชทายาทกล่าวด้วยสีหน้าราบเรียบ

หมายความว่าหากไม่อยากแต่งงานก็ต้องโดนทุบตีงั้นหรือ?

จู่ ๆ ฉี๋อ๋องก็รู้สึกเสียใจที่ได้เพลี่ยงพล้ำแก่คนพวกนี้

จวนหนิงหยวนโหวตั้งอยู่ทางใต้ของเมืองหลวง แคว้นเป่ยฉินทางให้ความสำคัญกับ "ทิศเหนือสูงส่งและทิศใต้มีเกียรติ"

ฝั่งทิศใต้จึงเป็นจวนโหวกับที่พำนักของจวิ้นอ๋อง ทางส่วนทิศเหนือก็เป็นที่พำนักของข้าราชสำนักที่มีผลงาน

ในราชสำนักพวกหากเป็นไม่มีอำนาจ แม้แต่ธรณีประตูของถนนทิศเหนือและทิศใต้ไม่มีสิทธิ์ก้าวข้ามไปได้ ชาวบ้านธรรมดาจะอาศัยได้เฉพาะในเขตรอบ ๆ ย่านที่ตลาดคึกคักทางทิศตะวันตกเท่านั้น

วันนี้จวนหนิงหยวนโหวจัดงานฉลองวันเกิด ถนนสายใต้ตลอดสายถูกปูด้วยพรมแดง ภายในจวนประดับประดาด้วยโคมไฟสีชาด เพื่อความเป็นสิริมงคล

จักรพรรดิองค์ปัจจุบันได้ส่งตัวรัชทายาทและท่านอ๋องทั้งหลายไปร่วมฉลองงานวันเกิด คนในราชสำนักทั้งบุ๋นและบู๊ ต่างมีความคิดอ่านกว้างไกล แม้ในใจจะดูแคลนจวนหนิงหยวนโหวที่เสื่อมถอยลงอย่างทีละนิด แต่ก็ยังเลือกเฟ้นของกำนัลล้ำค่ามาร่วมอวยพรอยู่ดี

รอยยิ้มแข็งค้างของพ่อบ้านที่ทำหน้าที่รับแขกอยู่หน้าประตู เขาก็ยังไม่กล้าทำตัวโอ้เอ้แม้แต่น้อย

ในห้องโถงใหญ่ ท่านผู้เฒ่าโหวอาศัยไม้ค้ำประคองเดินออกมาทีละก้าว เขาสวมเสื้อมงคลสีแดงสด ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้ม

แขกจำนวนมากมาร่วมเฉลิมฉลองอวยพรวันเกิด คำสรรเสริญเยินยอทำให้ผู้ท่านผู้เฒ่าโหวหุบยิ้มไม่ลง

“เหตุใดจึงไม่เห็นท่านโหวล่ะ?” มีคนถามขึ้นด้วยความสงสัย

ทันทีที่พูดจบ ด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น