เกิดใหม่ครั้งนี้ พระชายาท้องแฝดแล้วหนี นิยาย บท 7

บนถนนด้านหน้ารถม้า มีต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่โดนโค่นล้มพาดเป็นแนวยาวขว้างทางไว้ หน้าต้นไม้ใหญ่มีชายฉกรรจ์รูปร่างกำยำจำนวนห้าหกคนยืนอยู่ พวกเขาทั้งหมดเป็นกลุ่มโจรป่า ในมือยังถืออาวุธหลากหลายชนิด

ดูปราดเดียวก็รู้ว่าตั้งใจมาหาเรื่อง!

รุ่ยรุ่ยไม่กลัวพวกเขาเลยสักนิด พอลงจากรถม้าเขาถามกลับอย่างก้าวร้าว "เจ้าเป็นโจรจากที่ใดกัน เหตุใดจึงกล้ามาขว้างทางของข้า?"

ท่าทางหยิ่งยโส ดูแล้วไม่เหมือนเด็กเลย

มู่จือเหยี่ยนรู้สึกจนใจ หนานกงรุ่ยหยวนเลี้ยงลูกอย่างไรกัน? เหตุใดจึงบุ่มบ่ามเช่นนี้?

"เจ้าเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนี้มาจากไหนกัน? " ชายฉกรรจ์รูปร่างกำยำเหล่านั้น ไม่ได้สนใจรุ่ยรุ่ยเลยด้วยซ้ำ พวกเขามองไปยังมู่จื่อเหยี่ยน สัญลักษณ์รูปปานบนใบหน้านั้น ทั้งหมดดูตื่นเต้นกันมาก

“ท่านพี่ใหญ่ แม่นางน้อยคนนั้น!”

“แม่นางน้อยเจ้าหนีเก่งเหลือเกิน ข้าต้องใช้เวลาตั้งนานกว่าจะตามหาเจ้าเจอ คราวนี้เจ้าคงหนีไม่พ้นแล้ว”

พี่ใหญ่ของพวกเขาเชิดคางขึ้นเล็กน้อยแล้วออกคำสั่ง "พี่น้องทั้งหลาย รีบตัดหัวของนางเร็วเข้า แล้วพวกเรากลับเมืองหลวงไปรับรางวัลกัน"

“แล้วเจ้าเด็กเจ้าปัญหานั้นล่ะ?”

“สนใจทำไม ฆ่ามันทิ้งด้วยกัน”

รุ่ยรุ่ยเหยียดยิ้ม " ด้วยความสามารถของพวกเจ้า ยังคิดจะฆ่าข้าอีกหรือ? ฝันไปเถอะ! ข้าคนเดียวก็สามารถเอาชนะพวกเจ้าได้ทั้งหมดได้"

ชายฉกรรจ์ร่างกายกำยำเหล่านัน้ ต่างหัวเราะอย่างขบขัน

มู่จือเหยี่ยนก้าวเท้าเดินขึ้นไปอยู่ด้านหน้าของรุ่ยรุ่ย อย่างเงียบ ๆ นางกวาดสายตาไปยังชายฉกรรจ์ร่างกายกำยำพวกนั้น พวกเขาไม่ใช่แค่กลุ่มโจรอันธพาลธรรมดา แต่เป็นกลุ่มโจรป่าที่มือเปื้อนเลือด

ก่อนที่ฉินอวี้เหยาจะจากไป นางได้เล่าให้ฟังเกี่ยวกับสถานการณ์ในจวนหนิงหยวนโหว คนที่จิตใจอำมหิต ใช้เงินจำนวนมากเพื่อสั่งฆ่าปิดปากในจวนมีแค่คนเดียว

“พวกเจ้าคือคนที่หลิวอี๋เหนียงจ้างมาใช่หรือไม่? นางรับปากว่าจะให้เงินจำนวนเท่าไหร่ พวกเจ้าถึงได้กล้ารับงานฆ่าคนที่ผิดกฎเช่นนี้” มู่จื่อเหยี่ยนถามด้วยสีหน้าเย็นชา

"เจ้าสตรีหน้าตาน่าเกลียด ปัญหาเยอะเสียจริง" โจรป่ายิ้มเยาะพูดว่า "ในเมื่อเจ้าเดาได้แล้ว พวกเราฆ่าเจ้าเพื่อเงินรางวัล ยังไม่รีบจำนนเล่า? หากเจ้ากล้าพอ ฉัข้ารับปากว่าจะลงมือให้ไว ทุกคนจะได้หมดกังวล”

"เป็นความคิดที่ดี" มู่จื่อเหยี่ยนถามกลับ "อย่างนั้นพวกเจ้าจงช่วยยอมแพ้เสียเถอะ ช่วยข้าให้คลายกังวลหน่อย"

“ช่างไม่รู้จักดีชั่ว พวกเราบุกพร้อมกัน ฆ่าสตรีนางนี้ให้ตาย!”

โจรป่าเจ็ดแปดคนกระโจนเข้ามาพร้อมกัน หลังจากเกิดประกายแสงวูบหนึ่ง พวกเขาพุ่งตัวมายังคนทั้งสองเตรียมจะลงมือ

สารถีรถม้าไม่เคยเห็นฉากการต่อสู้เช่นนี้มาก่อน เขาตกใจจนขาอ่อนปวกเปียก หยางหยางที่อยู่ในรถม้าโผล่หัวออกไปนอกหน้าต่างและเอ่ยเตือน "ท่านแม่ ระวังตัวด้วย"

รุ่ยรุ่ยคิดไม่ถึงว่ารอบนอกของเมืองหลวง จะมีคนกล้าใช้มีดมาฆ่าคน

ในเมื่อพวกเขาเป็นฝ่ายเริ่มก่อน อย่ากล่าวโทษว่ารุ่ยรุ่ยไม่เกรงใจ!

ที่รุ่ยรุ่ยที่คิดหนีออกจากบ้าน ได้เตรียมตัวเอาไว้แต่เนิน ๆ เขาที่ไม่ทันจะดึงอาวุธลับออกมา มู่จื่อเหยี่ยน กลับโยนร่างเขาเข้าไปในรถม้า แล้วพุ่งตัวเข้าหาชายฉกรรจ์เหล่านั้น

“อา!” รุ่ยรุ่ยนอนคว่ำหน้าอยู่บนรถม้า มองมู่จื่อเหยี่ยนด้วยความหวาดกลัว

นางยกขาขึ้น เตะเข้าที่เอวของชายร่างกำยำคนหนึ่ง ชายกำยำคนนั้นลอยเคว้งไปอีกด้าน

มู่จือเหยี่ยนแย่งมีดขนาดใหญ่ในมือของเขา และออกแรงใช้หลังมีดทุบไปยังตำแหน่งกลางกระหม่อม ชายคนนั้นสลบเหมือดไป

นางหลบหลีกการโจมตีของคนอื่นได้อย่างคล่องแคล่ว และจัดการกับพวกโจรทีละคนด้วยความเร็วที่ไม่ช้าไม่เร็ว ราวกับเป็นเรื่องธรรมดา

หัวหน้าโจรป่าระเบิดโทสะและตวาดลั่น "พวกเจ้าทั้งหมดโจมตีพร้อมกัน รีบจัดการนางซะ!"

น่าเสียดายที่ลูกสมุนของหัวหน้าฝีมืออ่อนหัดนัก ไม่มีผู้ใดเป็นคู่ต่อสู้ของมู่จือเหยี่ยน ในพริบตา พวกชายฉกรรจ์ที่อวดเบ่งเหล่านั้นก็ล้มตัวลงกับพื้น

"นาง... มีวรยุทธหรือ?" ดวงตาของรุ่ยรุ่ยเบิกกว้างด้วยความตกใจ เขาไม่คิดว่ามู่จื่อเหยี่ยนจะร้ายกาจถึงเพียงนี้!

หยางหยางพูดอย่างภูมิใจ "แน่นอนอยู่แล้ว ท่านแม่ของข้าเก่งกาจที่สุดในโลก"