เกิดใหม่ครั้งนี้ พระชายาท้องแฝดแล้วหนี นิยาย บท 5

พอหญิงสาวใส่ยาพันแผลให้กับชายคนนั้นเสร็จ นางก็พยุงตัวเขา เดินไปยังใต้ต้นไม้ที่อยู่ด้านข้างเพื่อให้เขาได้พักฟื้น

ราวกับว่านางตัดสินใจแล้ว ทันใดนั้นนางก็คุกเข่าลงและโขกศีรษะให้มู่จื่อเหยี่ยน "เมื่อครู่ข้าโกหก เขาไม่ใช่องค์รักษ์ส่วนตัวของข้า แต่เขาเป็นว่าที่สามีในอนาคตที่ข้าเลือกไว้"

มู่จื่อเหยี่ยนไม่แปลกใจ นางมองปราดเดียวก็รู้ว่าหญิงสาวมีความห่วงใยให้กับชายคนนั้นมากเกินปกติ ความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ดูแล้วไม่ธรรมดา

"ข้าแม้เกิดในจวนหนิงหยวนโหว แต่มารดาเสียชีวิตไปตั้งแต่ข้ายังเด็ก จวนหนิงหยวนโหวไม่มีผู้ใดใยดีข้า ข้ายังต้องแบกรับคำครหาที่น่าเหลือเชื่อนั้นอีก ทำให้มีชื่อเสียงทางด้านลบ ถูกส่งตัวไปยังหมู่บ้านชนบท ยังดีที่ได้พี่ฉินหลางค่อยปกป้อง ถึงได้มีชีวิตที่อยู่รอดปลอดภัยมาจนถึงทุกวันนี้

“ชีวิตนี้ของข้า ได้ตกลงปลงใจว่าจะใช้ชีวิตคู่ร่วมกับเขาเดิมทีคิดจะใช้ชีวิตคู่กับพี่ฉินหลางอย่างเรียบง่าย จู่ ๆ บิดารีบเรียกตัวข้ากลับมา ข้าจึงได้รู้ว่าตอนข้ายังเล็ก ทางบ้านได้จัดหาคู่เอาไว้ให้ตั้งนานแล้ว”

หญิงสาวคร่ำครวญด้วยสีหน้าโศกเศร้า "ข้าในตอนนี้มีคนในใจแล้ว ไม่ต้องการแต่งให้กับผู้อื่น คิดอยากจะพาพี่ฉินหลางกลับไปในเมืองหลวง ให้บิดายอมรับเรื่องงานแต่งของพวกเรา แต่อี๋เหนียงจิตใจอำมหิต ใช้เงินจำนวนมากจ้างคนมาสังหารข้าระหว่างทาง ทำให้พี่ฉินหลางได้รับบาดเจ็บ

มู่จื่อเหยี่ยนถามกลับด้วยสีหน้ากึ่งยิ้ม “เหตุใดเจ้าถึงบอกเรื่องนี้กับข้าล่ะ?”

“ข้าแค่อยากจะขอให้แม่นางช่วยข้าเสียหน่อย อย่าเอาเรื่องที่เจอกับข้าในวันนี้ไปบอกใคร”

"เจ้าคิดจะหนีตามเขาไปหรือ? นี่จะเป็นการทำลายชื่อเสียงฝั่งตระกูลของฝ่ายหญิง" มู่จื่อเหยี่ยนเตือนนางด้วยความหวังดี

"หากเลือกกลับไปเมืองหลวง สถานที่อันตรายเช่นนั้นพวกเราสองคนคงจะรักษาชีวิตได้ยาก” หญิงสาวยิ้มขื่นพูดว่า “บิดาของข้ามีชื่อเสียงในเรื่องรักใคร่ภรรยาเอกและทำลายล้างอนุภรรยา อี๋เหนียงจิตใจอำมหิตถึงเพียงนั้น ในจวนยังมีบุตรสาวสายรองอีกมากมาย"

"ด้วยความสามารถของข้า ไม่สามารถต่อกรกับพวกเขาได้ หากข้าตายขึ้นมาก็คงตายแบบหาสาเหตุไม่พบ ความปรารถนาเดียวของข้าคือใช้ชีวิตจนแก่เฒ่าไปพร้อมกับพี่ฉินหลาง"

มู่จื่อเหยี่ยนมองออก สิ่งที่คนตรงหน้าบอกกล่าวคือความจริง

นางกลับไปเมืองหลวงครานี้ อย่างแรกเพื่อหายามารักษาโรคของหยางหยาง และอย่างที่สองเพื่อตามหาลูกอีกคนของนาง

เขาถือว่าเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของนาง ไม่ได้เจอหน้ามาเจ็ดปีแล้ว นางคิดถึงเด็กคนนั้นอย่างสุดหัวใจ!

เมืองหลวงเป็นดินแดนของฮ่องเต้ และยังเป็นอาณาเขตของหนานกงรุ่ยหยวน อันตรายรอบด้านต้องระมัดระวังตัวอยู่เสมอ

ไม่สามารถใช้ตัวตนเดิมของ "มู่จื่อเหยี่ยน" ได้อีกต่อไป และนางต้องเข้าเมืองหลวงด้วยฐานะอื่น

คุณหนูสามของจวนหนิงหยวนโหวที่อยู่ตรงหน้า ตัวตนเช่นนี้สามารถนำมาใช้อย่างเปิดเผยและอิสระไม่ใช่หรือ?

“เจ้าเต็มใจที่จะสละชื่อเสียงเงินทองทั้งหมด เพื่อหนีไปกับเขาจริงหรือ?” มู่จื่อเหยี่ยนถามย้ำอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจ

“ข้าตัดสินใจดีแล้ว” ท่าทีของนางหนักแน่นอย่างมาก

พอฟังคำนี้จบ มู่จื่อเหยี่ยนรู้สึกโล่งใจ "ได้ ข้าจะช่วยเจ้า แต่มีข้อแม้ เจ้าจะต้องจำไว้ให้ขึ้นใจ"

หญิงสาวมองนางด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

“ข้าจะเป็นตัวแทนของเจ้ากลับไปยังจวนหนิงหยวนโหวจะช่วยเจ้าจัดการกับญาติสุนัขจิ้กจอกเจ้าเล่ห์พวกนั้น แต่นับจากวันนี้ไป เจ้าจะไม่ใช่คุณหนูผู้สูงศักดิ์อีกต่อไป เจ้าจะกลายเป็นเพียงคนสามัญธรรมดา เรื่องนี้เจ้ายอมรับได้หรือไม่”

“แน่นอน” หญิงสาวพยักหน้าติดกันถี ๆ

พูดให้น่าฟังนางคือบุตราสาวสายหลักแห่งจวนโหว แต่ในชีวิตจริงนางกลับโดนทอดทิ้ง ไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากทางบ้าน นางไม่เห็นจวนหนิงหยวนโหวเป็นบ้านของนางตั้งนานแล้ว

หญิงสาวคนนั้นพูดด้วยสีหน้าเป็นกังวล "ข้ากับเจ้ามีหน้าตาต่างกันมาก เจ้าจะมาแทนที่ข้าได้อย่างไรกัน"

นางปล่อยเรือนผมยาวสลวยลง เผยให้เห็นปานสีแดงขนาดเท่าฝ่ามือบริเวณตรงพวงแก้ม

เนื่องจากว่านางมีปานนี้บนใบหน้าตั้งแต่เกิด นางจึงถูกตราหน้าว่าเป็นคนร้ายที่มีดวงชะตาข่มบิดามารดา

“เจ้าอย่าได้กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ข้าเปลี่ยนแปลงใบหน้าคนได้” มู่จื่อเหยี่ยนสังเกตลักษณะปานบนใบหน้าของนางอย่างละเอียด โดยเฉพาะรูปร่างของปาน

“หลังจากนี้ไปหากเจ้าไม่เปิดเผยตัวตน จะไม่มีใครจากจวนหนิงหยวนโหวมารังควานเจ้าได้ เจ้าสามารถมีชีวิตอย่างที่เจ้าต้องการได้”

สามารถอยู่กับพี่ฉินหลางจนแก่เฒ่า เป็นสิ่งที่หญิงสาวใฝ่ฝันมาตลอด

วันนี้ทุกอย่างกลายเป็นเรื่องจริงแล้ว นางน้ำตาไหลด้วยความปิติ คุกเข่าลงกับพื้นและโขกศีรษะซ้ำ ๆ "ขอบคุณแม่นางที่ช่วยชีวิตข้า!"

“เจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า” มู่จื่อเหยี่ยนรีบรั้งตัวนางไว้ “เพราะตัวข้าเองก็มีความจำเป็นต้องอาศัยตัวตนของเจ้าเช่นกัน”

หญิงสาวรีบล้วงจี้หยกและจดหมายแสดงฐานะออกมา มอบทั้งหมดนี้ให้กับมู่จื่อเหยี่ยน นางเผยสีหน้าอย่างมีความสุข ประคองชายคนนั้นเดินจากไป

มู่จื่อเหยี่ยนมองคนทั้งสองที่ประคองเดินจากไปพร้อมกันจนลับสายตา จากนั้นจึงพูดกับพงหญ้าข้าง ๆ นางว่า "มองพอหรือยัง?"