เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 109

ตอนที่ 109 มิใช่ เหตุใดข้าถึงมิเป็นอะไรเล่า ?

เมื่อเย่ฉางชิงส่งไตย่างชิ้นเล็กไปที่มุมปากของถูสือซาน

กลิ่นหอมฉุยทะปะเข้าจมูกทันที จนถูสือซานอดน้ำลายสอมิได้ ดวงตาดำขลับเป็นประกายจับจ้องไปยังไตย่างตรงหน้า

แต่สุดท้ายก็ยังมิกล้าอ้าปาก

นี่เป็นเนื้อของจ้าวปีศาจเชียวนะ !

ภายในแฝงพลังและปราณชีวิตอันเข้มข้น ด้วยตบะบารมีของนางในตอนนี้มิอาจทนได้อย่างแน่นอน

มิแน่ หลังจากนางกลืนเนื้อชิ้นนี้เข้าไป คาดว่ามินานร่างของนางอาจจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ก็เป็นได้

คิดถึงตรงนี้ ถูสือซานจึงเหลือบมองเย่ฉางชิงเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ หดคอลง

เย่ฉางชิงเห็นเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น

มินานเขาก็ตบหน้าผากของตัวเองเบา ๆ

ก่อนจะคิดออกว่า เขาเพิ่งจะทำแผลให้จิ้งจอกน้อยตัวนี้ไป

เวลานี้จิ้งจอกน้อยคงอ่อนแออย่างมาก

เช่นนั้นจึงมิยอมกินของเลี่ยน ๆ เช่นนี้สินะ

เวลานี้เขามิควรเอาอาหารที่ย่อยยากเช่นนี้ให้เจ้าจิ้งจอกน้อย

“เจ้าตัวเล็กนี่นิสัยเหมือนคนจริง ๆ งั้นรอกลับไปแล้ว ข้าจะหาอย่างอื่นให้เจ้ากินก็แล้วกัน”

เอ่ยเพียงเท่านั้น เย่ฉางชิงก็ยื่นมือออกไปปัดปลายจมูกสีแดงสดราวกับเลือดของถูสือซานเบา ๆ ท่าทางเต็มไปด้วยความรักใคร่

ก่อนที่เย่ฉางชิงจะเงยหน้าขึ้นมองราชันทมิฬที่นั่งยอง ๆ อยู่มิไกลนัก

“ราชันทมิฬ มานี่เร็ว”

เมื่อเผชิญหน้ากับราชันทมิฬ รอยยิ้มบนใบหน้าของเย่ฉางชิงก็จางหายไปในพริบตา น้ำเสียงเต็มไปด้วยคำสั่ง

นั่นเป็นเพราะเมื่ออยู่ต่อหน้าเย่ฉางชิง ราชันทมิฬมักจะทำท่าทางขี้ขลาด

แล้วก็เป็นจริงตามนั้น เพียงแค่เย่ฉางชิงตะโกนเรียก

ราชันทมิฬที่นั่งยอง ๆ อยู่มิไกลก็พลันหมอบลงกับพื้นทันที พร้อมกับส่งเสียงครางหงิง ๆ ออกมา

เย่ฉางชิงที่เห็นภาพตรงหน้าก็รู้สึกหงุดหงิดจนเส้นเลือดที่บริเวณขมับปูดขึ้นมาทันที พลางกรอกตาไปมาอย่างเอือมระอา

‘เจ้าหมาตัวนี้เมื่อไหร่ถึงจะมีความกล้ากับเขาเสียที’

เย่ฉางชิงคิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา

ตอนนั้นเองนายพรานจางที่นั่งอยู่มิไกลจากเย่ฉางชิง จึงเอ่ยหยอกล้อขึ้นว่า “ท่านเย่ ราชันทมิฬของท่านขี้ขลาดเช่นนี้ แต่กลับมีร่างกายกำยำ เช่นนั้นมิสู้หาวันให้คนขายเนื้อซุนเฉือดทิ้งเสียดีหรือไม่ ? ”

คนขายเนื้อซุนที่อยู่มิไกลจึงเอ่ยแนะนำขึ้นอีกว่า “ตอนนี้เข้าปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้ว รอจนฤดูหนาวหิมะตก พวกเรามาทำหม้อไฟเนื้อสุนัขกันเถิด มันต้องยอดมากแน่ ๆ ! ”

ขณะเดียวกันเถ้าแก่เว่ยก็เอ่ยเสริมขึ้นด้วยใบหน้าแดงก่ำว่า “ความคิดนี้มิเลวจริง ๆ ขอเพียงท่านเย่ตกลง ข้าจะยอมนำสุราชั้นดีที่ข้าเก็บเอาไว้นานกว่าสิบกว่าปีออกมาเลย”

เย่ฉางชิง “……”

ราชันทมิฬแม้จะขี้ขลาด มิค่อยได้เรื่องได้ราว แต่เยี่ยงไรก็ติดตามตนเองมาหลายปี

ต่อให้เป็นก้อนหินก็คงจะรับรู้ความรู้สึกได้กระมัง ?

เช่นนั้นอย่าว่าแต่ฤดูหนาวจะเฉือดราชันทมิฬไปทำหม้อไฟเนื้อสุนัขเลย

หากมีผู้ใดในเมืองเสี่ยวฉือรังแกราชันทมิฬ เย่ฉางชิงก็คงมิพอใจทั้งนั้น

จากนั้นเย่ฉางชิงบังเอิญเหลือบมองท่าทีของราชันทมิฬ จู่ ๆ ก็มิรู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ออกมาดี

ราชันทมิฬยังคงหมอบอยู่ที่พื้น

เพียงแต่มิรู้ทำไม ร่างกายใหญ่โตนั่นจึงได้สั่นเทาขึ้นมา

ทั้งยังย้ายตัวเองเข้ามาอย่างเงียบเชียบ

ท่าทางนั้นช่างดูน่าขันยิ่งนัก

ในตอนนั้นเองผู้เฒ่าสูงวัยท่านหนึ่งก็ได้โบกมือไปมาและตะโกนขึ้นว่า “เจ้าพวกคนใจดำอำมหิต ท่านเย่พาเจ้าราชันทมิฬมาด้วยตั้งแต่ตอนมาถึงเมืองเสี่ยวฉือ อีกทั้งยังอยู่ข้างกายกันมาหลายปี เขาจะทำใจได้เยี่ยงไรกัน”

เอ่ยถึงตรงนี้ จู่ ๆ ผู้เฒ่าท่านนี้ก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ อดีตที่จวบจนวันนี้เขาก็ยังมิอาจลืมได้

นั่นคือก่อนหน้าที่เย่ฉางชิงจะมายังเมืองเสี่ยวฉือ เขาเคยเลี้ยงสุนัขสีเหลืองตัวใหญ่ตัวหนึ่ง

สุดท้ายในฤดูหนาวปีหนึ่ง จู่ ๆ มันก็หายตัวไปอย่างลึกลับ

บัดนี้เมื่อคนพวกนี้พูดว่าจะเฉือดราชันทมิฬมาทำหม้อไฟเนื้อสุนัข เช่นนั้นสุนัขเหลืองของเขาก็เป็นไปได้ว่าอาจจะถูกคนพวกนี้จับไปเฉือดแล้วก็เป็นได้