เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 135

ตอนที่ 135 ต้องดูอารมณ์ของท่านเย่พรุ่งนี้ก่อน

เย่ฉางชิงลอบคิดกับตัวเองภายในใจ ก่อนจะประสานมือตอบกลับเยี่ยนหยางเหนียน

“ท่านเยี่ยน รบกวนท่านแล้ว”

เห็นเย่ฉางชิงเกรงใจเช่นนี้

เยี่ยนหยางเหนียนก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที ก่อนจะชำเลืองมองเยี่ยนเทียนซาน

“ท่านเย่ เทียบกับทุกสิ่งที่ท่านมอบให้กับพวกเรา สิ่งนี้ถือว่าเล็กน้อยยิ่งนัก”

เป็นเยี่ยนเทียนซานที่เอ่ยออกมา

ได้ยินเช่นนั้นเย่ฉางชิงก็นิ่งอึ้งไปทันที

‘มอบให้งั้นหรือ ? ’

‘ก่อนหน้านี้ข้าเพียงแค่มอบภาพอักษรพู่กันธรรมดาภาพหนึ่งให้แก่คุณหนูเยี่ยนก่อนที่นางจะจากมาก็เท่านั้น’

‘ภาพอักษรพู่กันภาพเดียวถึงกับเป็นหนี้บุญคุณใหญ่โตเพียงนี้เชียวหรือ ? ’

‘นี่มันจะมากเกินไปหน่อยกระมัง’

‘มิใช่สิ ที่นี่เป็นโลกเซียน ผู้ที่มีความแตกฉานในด้านอักษรพู่กันและภาพวาดเช่นเราคงหาได้ยาก และล้ำค่าราวกับขนนกหงส์ไฟหรือเขากิเลน’

‘ประจวบเหมาะกับสิ่งล้ำค่านี้ถูกพวกเขามาพบเข้าพอดี’

‘เช่นนี้ข้าก็มีโอกาสแล้ว ตระกูลเยี่ยนชื่นชอบความแตกฉานในด้านอักษรพู่กันและภาพวาดของเราถึงเพียงนี้ เช่นนั้นสหายที่พวกเขาคบค้าสมาคมด้วยก็ต้องเป็นคนเช่นนี้เหมือนกันน่ะสิ’

‘เราต้องเอาคนกลุ่มนี้มาเป็นลูกค้าให้ได้’

‘ขอเพียงหาลูกค้าเหล่านี้เจอ เขาก็จะสามารถหาเงินก้อนโต และลงหลักปักฐานที่เมืองหลวงได้แล้ว’

‘ใช่แล้ว ! ’

‘เยี่ยม ! ’

‘เยี่ยมยอด ! ’

‘เยี่ยมสุด ๆ ไปเลย ! ’

เย่ฉางชิงคิดได้เช่นนั้นมุมปากก็ยกยิ้มขึ้น

จากนั้นเยี่ยนหยางเหนียนก็ได้เดินนำเย่ฉางชิงเข้าไปด้านในคฤหาสน์นามว่า จิ่งหลันหยวน ด้วยตัวเอง

คฤหาสน์แห่งนี้มิเพียงมีประตูด้านหน้าที่สูงตระหง่าน การตกแต่งภายในก็ยังพิถีพิถันอย่างมากอีกด้วย

ศาลาริมน้ำ ภูเขาจำลอง พืชพันธุ์เขียวชอุ่มนานาชนิด อาคารโบราณเรียงราย ราวกับมีหมอกล่องลอยอยู่จาง ๆ ทำให้คฤหาสน์หลังนี้ดูเงียบสงบยิ่งนัก

มีเยี่ยนหยางเหนียนเดินนำอยู่ด้านหน้า

เย่ฉางชิงที่ได้เห็นภาพตรงหน้า อดมิได้ที่จะเอ่ยชมออกมา “ทิวทัศน์ที่งดงามเช่นนี้สมกับที่กล่าวว่า พำนักในหุบเขาอันเงียบสงบ เร้นกายหลบหลีกความวุ่นวายของเมืองหลวง”

ทันทีที่ได้ยินมิว่าจะเป็นเยี่ยนหยางเหนียนที่เดินนำอยู่ด้านหน้า หรือว่าพวกเยี่ยนเทียนซานและเยี่ยนปิงซินที่เดินตามมาต่างก็หยุดฝีเท้าลง

‘พำนักในหุบเขาอันเงียบสงบ เร้นกายหลบหลีกความวุ่นวายของเมืองหลวง’

ทุกคนต่างก็ดื่มด่ำกับบทกลอนที่เย่ฉางชิงเอ่ยออกมาลอย ๆ

‘ช่างงดงาม ลึกซึ้งยิ่งนัก’

‘สมแล้วที่เป็นผู้อาวุโสเย่ มิเพียงมีตบะบารมีที่ล้ำลึก เพียงกลอนประโยคเดียวที่เอ่ยขึ้นลอย ๆ ยังมีความหมายลึกซึ้งถึงเพียงนี้’

แต่เวลานี้คนที่รู้สึกตื่นตระหนกที่สุดกลับเป็นเยี่ยนจิ่งหง

เขาเป็นคนที่ชื่นชอบกาพย์กลอนดนตรีมาแต่ไหนแต่ไร

เพียงแต่แคว้นต้าเยี่ยนสนับสนุนเรื่องการบำเพ็ญเพียร เช่นนั้นรัชทายาทเช่นเขาจึงจำต้องเก็บซ่อนความชอบนี้ไว้ในใจเท่านั้น

แต่เขาคาดมิถึงว่า บทกลอนที่ท่านเย่ผู้นี้เอ่ยขึ้นมาลอย ๆ มิเพียงมีถ้อยคำที่สละสลวยแล้ว แต่ความหมายที่แฝงอยู่ยังงดงามอย่างมากอีกด้วย

‘น่าเหลือเชื่อ’

‘ช่างน่าเหลือเชื่อยิ่งนัก’

ใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่งเยี่ยนจิ่งหงก็เอ่ยกับตัวเองในใจว่า ‘ดูเหมือนก่อนหน้านี้ข้าจะประเมินท่านเย่ต่ำเกินไป คนผู้นี้มิเพียงมีตบะบารมีแก่กล้า แต่ด้านอารมณ์และความรู้สึกยังยอดเยี่ยมอย่างหาที่ติมิได้อีกด้วย’

“กลอนบทนี้ช่างยอดเยี่ยมยิ่งนักขอรับ ท่านเย่”

เยี่ยนเทียนซานเอ่ยกับเย่ฉางชิงด้วยรอยยิ้ม

เย่ฉางชิงยิ้มรับ พลางโบกมือไปมา “ที่สำคัญก็คือคฤหาสน์หลังนี้ตกแต่งได้วิจิตรงดงามอีกทั้งยามนี้ยังเป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง เดิมทุกสิ่งควรจะเหี่ยวเฉา แต่ที่นี่ดอกไม้ใบหญ้ากลับบานสะพรั่งและเขียวขจี ช่างหาได้ยากยิ่งนัก”

เยี่ยนเทียนซานได้ยินเช่นนั้น ก็ฉีกยิ้มออกมาพร้อมพยักหน้าเห็นด้วย

ขอเพียงผู้อาวุโสเย่ชื่นชอบก็พอแล้ว

สุดท้ายเยี่ยนหยางเหนียนก็เดินนำทุกคนไปยังโถงรับแขกโบราณ ที่อบอวลไปด้วยกลิ่นไม้จันทน์หอม

ตลอดทางที่เดินมา

เย่ฉางชิงพบว่าคฤหาสน์หลังนี้มีหลายอย่างที่ดูมิธรรมดาเลย

แม้คนรับใช้ของคฤหาสน์หลังนี้จะมีร่างกายกำยำล่ำสัน ดูเก่งกาจ ส่วนสาวใช้ทั้งหลายกลับมีผิวพรรณขาวผ่อง ใบหน้าสะสวย

บวกกับที่ตั้งรวมทั้งการตกแต่งของคฤหาสน์หลังนี้

เห็นได้ชัดว่าเยี่ยนหยางเหนียนนั้นตั้งใจเพียงใด