เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 179

ตอนที่ 179 สมแล้วที่เป็นยอดฝีมือ

นอกประตูเรือนจิ่งหลันหยวน

จางเฉินบัณฑิตแห่งสำนักศึกษาตงหลันกำลังยืนอย่างนอบน้อมอยู่หน้าบันได

เขาคอยชำเลืองมองเข้ามาด้านในประตู ก่อนจะส่งยิ้มให้แก่คนรับใช้ที่ยืนตระหง่านอยู่ด้านบนบันได

ต้องยอมรับว่าเวลานี้เขาที่แม้จะเป็นบัณฑิตที่มีชื่อเสียงเลื่องลือในเมืองหลวง ยังอดมิได้ที่จะรู้สึกทั้งตื่นเต้นและดีใจ ที่จะได้พบท่านเทพฉางชิงที่ลงมายังโลกมนุษย์

เพราะหลายวันมานี้เขาท่องไปทั่วทางใต้ของเมืองหลวง เพื่อตามหาท่านเทพฉางชิงท่านนี้ก็เพื่ออนาคตของแคว้นต้าเยี่ยน เพื่อราษฎรทั่วทั้งใต้หล้า

แต่สุดท้ายก็มิเป็นผล

แต่เพราะภาพวาดที่อยู่ชั้นบนสุดของหอจุ้ยเซียน เขาจึงได้พบเบาะแส

สุดท้ายจึงสืบรู้ได้ว่าท่านเทพฉางชิงท่านนี้พำนักอยู่ที่เรือนจิ่งหลันหยวน จากคนที่หอสายลมจันทรา

แน่นอนว่าหลังจากที่สืบรู้ที่อยู่ของท่านเทพฉางชิงแล้ว เขามิได้รีบร้อนมาขอเข้าพบทันที

แต่ได้ลองใคร่ครวญอยู่สองวันเต็ม ๆ ก่อนตัดสินใจมาขอเข้าพบในวันนี้

แต่เมื่อเขามาถึงที่นี่แล้ว กลับอดมิได้ที่จะรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมา

เยี่ยงไรเสียเขาก็กำลังจะได้พบกับท่านเทพ

ทวยเทพที่ลงมาท่องยังโลกมนุษย์ !

จางเฉินคิดถึงตรงนี้ก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาเบา ๆ พยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองลง

จนเวลาผ่านไปเกือบครึ่งก้านธูป คนรับใช้ที่เข้าไปรายงานก่อนหน้านี้ก็ได้ปรากฏตัวขึ้นอีกคราอย่างรีบร้อน

“น้องชายท่านนี้….”

จางเฉินเห็นเช่นนั้นก็เผยสีหน้าตื่นเต้นขึ้นมาทันที อดมิได้ที่จะก้าวเข้าไปหา แต่กลับเผยท่าทางอึดอัดออกมา

คนรับใช้ผู้นี้ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน พลางเบี่ยงกายเชื้อเชิญ “ท่านจาง ท่านเย่ให้มาเชิญขอรับ”

จางเฉินชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่จะเผยสีหน้ายินดีออกมา มือทั้งสองข้างยกชายเสื้อคลุมขึ้น ก่อนรีบก้าวขึ้นบันไดไป

เมื่อเขาเดินมาถึงหน้าประตูก็หยุดฝีเท้าลงอย่างกะทันหัน เพื่อจัดอาภรณ์และผมเผ้าของตัวเองเล็กน้อย

ขณะเดียวกันก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเองลงอีกครา

ตอนนั้นเองคนรับใช้ก็ได้เอ่ยเตือนด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านจาง ท่านเย่มิชอบให้ผู้อื่นเรียกเขาว่าผู้อาวุโส เช่นนั้นเมื่อท่านได้พบกับเขาก็ให้เรียกแค่ท่านเย่ก็พอนะขอรับ”

‘ท่านเย่ ? ’

จางเฉินอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม “ข้าทราบแล้ว”

เวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูป

คนรับใช้ผู้นั้นก็เดินนำจางเฉินมายังหน้าโถงรับแขกโบราณหลังหนึ่งด้วยความคุ้นเคย

“ท่านเย่ ท่านบัณฑิตจางมาถึงแล้วขอรับ”

คนรับใช้หยุดยืนอยู่ที่หน้าประตู พร้อมโค้งตัวลงเพื่อรายงานให้ทราบ

“เชิญเขาเข้ามาได้”

เย่ฉางชิงได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน พร้อมกับลุกขึ้นยืนทันที

คนอื่น ๆ จึงได้ลุกขึ้นตาม

มินาน จางเฉินที่อยู่ในชุดบัณฑิตมีผมและหนวดขาวโพลนก็ได้ปรากฏตัวขึ้น

“จางเฉินคารวะท่านเย่”

จางเฉินโค้งคำนับด้วยท่าทางนอบน้อมทันทีที่มาถึงหน้าประตู

เขาถึงขนาดมิทันสังเกตว่าภายในห้องรับแขกนั้นมีใครอยู่บ้าง

ใครกันคือท่านเทพฉางชิงท่านนั้น !

ทันทีที่เห็นบัณฑิตจางแห่งสำนักศึกษาตงหลัน ผู้เฒ่าแปลกหน้าผู้นี้

เย่ฉางชิงก็ถึงกับตกตะลึงทันที

‘นี่… มันอะไรกัน ? ’

‘ก่อนหน้านี้เคยพบกันมาก่อนเยี่ยงนั้นหรือ ? ’

‘เหตุใดเพียงพบกันคราแรก ถึงได้ดูนอบน้อมเพียงนี้ ! ’

‘หรือว่าเขาจะหลงไหลในอักษรพู่กันหรือภาพวาดมากเยี่ยงนั้นหรือ ? ’

‘มีความเป็นไปได้ ! ’

‘คงจะเป็นเช่นนั้น ! ’

หลังจากที่ได้สติ

เย่ฉางชิงก็ส่ายหน้าไปมาพร้อมยิ้มออกมา ก่อนจะเดินเข้าไปประคองจางเฉินขึ้น

“ท่านจาง พวกเรามิเคยพบกันมาก่อน มิจำเป็นต้องเกรงใจถึงเพียงนี้หรอก”

เย่ฉางชิงยิ้มให้อย่างอ่อนโยน และเอ่ยขึ้นช้า ๆ ว่า “อีกอย่างต่อไปหากพบหน้ากันอีกก็มิจำเป็นต้องมากพิธีเช่นนี้หรอก”

แน่นอนว่าแม้จะพูดเช่นนั้น แต่ความจริงสิ่งที่เย่ฉางชิงคิดกลับมิใช่เรื่องนั้น

‘บัณฑิตจาง ท่านแก่แล้วก็อย่าได้เกรงใจข้าถึงเพียงนี้เลย’