เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 181

ตอนที่ 181 เจดีย์โบราณลึกลับ

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“ท่านจาง ท่านคงจะพอมีความเข้าใจเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ยุคเจ็ดแคว้นอยู่บ้างใช่หรือไม่ ? ”

เย่ฉางชิงถามขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก

จางเฉินคาราวะ พลางเอ่ยว่า “เรียนท่านเย่ ผู้น้อยพอมีความรู้อยู่บ้างขอรับ”

เย่ฉางชิงจึงถามต่อ “เช่นนั้นเจ้าคิดว่ายุคเจ็ดแคว้นสงบสุขกว่า หรือว่ายุคนี้สงบสุขกว่า ? ”

จางเฉินชะงักงัน ก่อนจะตอบว่า “ยุคเจ็ดแคว้น เหล่าวีรบุรุษแย่งชิงอำนาจทำให้ทั่วทั้งจงหยวนร้อนราวกับตกอยู่ในกองเพลิง เทียบกับสี่แคว้นในตอนนี้ถือว่าโกลาหลกว่ากันมากขอรับ”

เย่ฉางชิงจึงยิ้มออกมา “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น การรวมจงหยวนเป็นหนึ่งเหตุใดจึงมิดีเล่า ? ”

จางเฉินมีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ราวกับมีก้อนบางอย่างจุกอยู่ที่คอ

เย่ฉางชิงจึงลุกขึ้นยืน ก่อนจะหมุนตัวหันหลังให้แก่จางเฉินพลางเอ่ยว่า “บัดนี้การที่จงหยวนถูกแบ่งออกเป็นสี่แคว้น แต่ละแคว้นคงเลี่ยงมิได้ที่จะเกิดการกระทบกระทั่งกัน หากเกิดสงครามขึ้น ผู้ที่ได้รับความลำบากที่สุดย่อมเป็นราษฎรใช่หรือไม่ ? ”

จางเฉินครุ่นคิดอยู่สักครู่ แล้วตอบกลับอีกครั้ง “ถูกต้องขอรับ”

สายตาของเย่ฉางชิงทอดมองออกไป พร้อมยกยิ้มบาง ๆ “การที่เจ้าต้องการหลีกเลี่ยงสงครามมิให้เกิดขึ้นนั้น ความคิดนี้ที่จริงแล้วมิได้ผิดอะไร”

“แต่เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่าหากต้องการสร้างสันติภาพ หากต้องการหลีกเลี่ยงมิให้ลูกหลานของเราประสบกับความลำบากจากสงคราม เช่นนั้นก็จะต้องรวมจงหยวนให้เป็นหนึ่งให้ได้ เพราะมีเพียงวิธีนี้เท่านั้น จึงจะบรรลุในสิ่งที่หวังได้ ข้าพูดถูกหรือไม่ ? ”

เย่ฉางชิงถอนสายตากลับมามองจางเฉินที่โค้งคำนับอยู่ “มิเพียงเท่านั้น หากมองในระยะยาวแล้ว การที่สามารถรวมดินแดนจงหยวนเป็นหนึ่งได้สำเร็จ จะทำให้สามารถรวบรวมอำนาจ รวมตัวอักษร เงินตรา และอื่น ๆ ให้มั่นคงยิ่งขึ้น ซึ่งล้วนแต่ส่งผลต่อทั้งประเทศชาติและราษฎรอย่างมาก”

จางเฉินได้ยินเช่นนั้นสีหน้าก็ซีดเผือดลงทันที ภายในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกที่สับสนปนเปกันไปหมด

‘จริงด้วย ! ’

‘ที่ท่านเทพฉางชิงพูดมามีเหตุผลจริง ๆ ’

‘หากแคว้นต้าเยี่ยนสามารถรวมจงหยวนเป็นหนึ่งได้สำเร็จ จะเกิดประโยชน์ไปอีกยาวนานนัก’

‘และมีเพียงวิธีนี้จึงจะสามารถสร้างสันติ และชนรุ่นหลังจึงจะสามารถหลีกเลี่ยงการทุกข์ยากจากสงครามได้’

‘แต่สิ่งที่ข้ายึดมั่นมาโดยตลอดกับมีเพียงสิ่งที่อยู่ตรงหน้า หาได้มองถึงประโยชน์ในระยะยาว ที่จะเกิดขึ้นหากจงหยวนรวมเป็นหนึ่งไม่’

‘คิดเพียงแค่ว่านี่เป็นสิ่งที่จักรพรรดิทุกคนต้องการทำเพื่อตนเองเท่านั้น อยากที่จะจารึกชื่อของตนเองลงในประวัติศาสตร์ จึงได้วางกลยุทธ์ต่าง ๆ นานา เพื่อการรวมแผ่นดิน’

จางเฉินคิดถึงตรงนี้ก็ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองเย่ฉางชิงด้วยสายตาที่เลื่อมใส

เพราะสถานการณ์ของจงหยวนในตอนนี้ โดยพื้นฐานแล้วอำนาจของทั้งสี่แคว้นแทบจะมิต่างกัน

การจะรวมจงหยวนเป็นหนึ่ง อาจจะต้องใช้ระยะเวลาอันยาวนานจึงจะสามารถสำเร็จได้

แต่บัดนี้กลับต่างออกไป

ท่านเทพฉางชิงตรงหน้าผู้นี้ได้ประทานโชคนับอนันต์ให้แก่แคว้นต้าเยี่ยน การที่แคว้นต้าเยี่ยนจะผงาดขึ้นเหนือแคว้นอื่น ๆ เพียงแค่รอเวลาเท่านั้น

เช่นนี้แล้วแสดงว่าท่านเทพฉางชิงที่ลงมาจากสวรรค์ผู้นี้วางแผนเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว เช่นนั้นจึงได้คอยผลักดันอยู่อย่างลับ ๆ

‘สมกับที่เป็นท่านเทพฉางชิง ความสามารถของเขามิใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะสามารถเทียบเคียงได้จริง ๆ ’

คิดได้เช่นนั้นแล้ว

“ผู้น้อยเข้าใจแล้วขอรับ”

จางเฉินโค้งคำนับให้แก่เย่ฉางชิงอีกครั้ง พลางเอ่ยด้วยท่าทางจริงจังว่า “นับแต่บัดนี้เป็นต้นไป ผู้น้อยจะพยายามช่วยเหลือองค์ฮ่องเต้อย่างเต็มที่ เพื่อแคว้นต้าเยี่ยนจะได้รวบรวมจงหยวนให้เป็นหนึ่ง และเพื่อความสงบสุขในวันข้างหน้าของราษฎรทั่วหล้า”

จางเฉินเอ่ยจบก็คุกเข่าลง พร้อมโขกหัวลงกับพื้นให้แก่เย่ฉางชิง

“ท่านจาง… ท่านทำอะไรเนี่ย ? ”

เย่ฉางชิงเห็นเช่นนั้นก็นิ่งอึ้งไปทันที

‘บัณฑิตจางผู้นี้เป็นอะไรไป ? ’

‘ข้าเพียงแค่หยิบยกประวัติศาสตร์ในโลกนั้นมาอธิบายให้ฟังคร่าว ๆ เท่านั้น ว่าการรวมแผ่นดินเป็นหนึ่งมีความหมายเช่นไร’

‘ทว่าบัณฑิตจางผู้นี้กลับคารวะเราอย่างนอบน้อมถึงเพียงนี้’

‘จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้จริง ๆ หรือ ? ’

หลังจากได้สติ เย่ฉางชิงก็รีบเข้าไปห้ามเอาไว้

“ท่านเย่ วันนี้ผู้น้อยบังอาจมารบกวน ขอท่านเย่ได้โปรดอภัยให้ผู้น้อยด้วย”

จางเฉินพูดไปก็โขกหัวกับพื้นไป

ก่อนจะลุกขึ้นโค้งคำนับเย่ฉางชิงอีกครั้ง พลางเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง “ผู้น้อยขอตัวลาขอรับ”

เอ่ยจบจางเฉินก็หมุนตัวเดินไปที่ระเบียงทางเดินทันที

เย่ฉางชิงที่มองแผ่นหลังของจางเฉินที่กำลังจากไป พลันสีหน้าก็เผยความสับสนวุ่นวายออกมา

‘นี่ ! ’

‘นี่มันอะไรกันอีกเนี่ย ! ’

‘ในเมื่อตอบได้ดีขนาดนี้ เจ้ามิคิดที่จะเชิญข้าไปสอนที่สำนักศึกษาตงหลันของพวกเจ้าเลยหรือ ? ’

‘อีกอย่างข้าเป็นคนพูดง่าย หาใช่คนโลภมากไม่’

‘ส่วนเรื่องเบี้ยหวัดอะไรนั่น พวกเราสามารถนั่งลงปรึกษากันก่อนก็ได้นี่นา’

‘ท่านอย่าจากไปอย่างไร้เยื่อใยเช่นนี้สิ ตอนนี้สำนักศึกษาตงหลันเป็นทางรอดสุดท้ายของข้าเย่ฉางชิงแล้วนะ ! ’