เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 233

ตอนที่ 233 ศิษย์พี่ฉางเสวียน ท่านหมายความเช่นไร ?

ตามที่แผนที่ของหอเก็บตำราบอกเอาไว้

หอเก็บตำราชั้นที่หนึ่ง จะเป็นตำราต่าง ๆ ที่เตรียมไว้สำหรับศิษย์ที่เพิ่งเริ่มบำเพ็ญเพียร

จะมีทั้งตำราที่เกี่ยวกับระบบการบำเพ็ญเพียรทั้งหมด มีเคล็ดวิชาขั้นเริ่มต้น วิธีปรุงยา เคล็ดกลั่นอาวุธ

หอเก็บตำราชั้นที่สอง จะเป็นบันทึกประวัติศาสตร์ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนทั้งหมด

ส่วนหอเก็บตำราชั้นที่สาม จะเป็นเคล็ดวิชาต่าง ๆ วิธีปรุงยา เคล็ดกลั่นขั้นต้นที่ต้องใช้ในการการบำเพ็ญเพียรและอื่น ๆ

ทว่าทั้งหมดนี้สำหรับเย่ฉางชิงที่ในที่สุดก็สามารถเข้ามาในหอเก็บตำราได้ดั่งที่หวังเอาไว้

เวลานี้สิ่งที่เขาสนใจยิ่งกว่าก็คือการสามารถหาตำราเกี่ยวกับการบำเพ็ญเพียรทั้งหมด

เพราะฐานะของเขาในตอนนี้เป็นทั้ง ท่านเทพฉางชิงของคนในเมืองหลวง และยังเป็นท่านบรรพจารย์เย่ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนด้วย

และทั้งสองฐานะนี้ล้วนเป็นฐานะที่สูงส่งทั้งคู่

เวลานี้แม้เขาจะยังมิแน่ใจว่า เหตุใดยอดฝีมือในการบำเพ็ญเพียรเหล่านี้ถึงมั่นใจว่าเขาเป็นบรรพจารย์ท่านนั้น

แต่มิว่าจะเพื่อรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้า หรือเพื่อใช้ในการบำเพ็ญเพียรของตนเอง เขาก็จำเป็นจะต้องเข้าใจระบบการบำเพ็ญเพียรของโลกเซียนแห่งนี้เสียก่อน

จนเวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูป

เย่ฉางชิงได้ค้นหนังสือในชั้นหนึ่งของหอเก็บตำราเกือบทั้งหมด ในที่สุดเขาก็เจอตำราที่มีฝุ่นเกาะหนาเตอะเล่มหนึ่งอยู่ที่มุมกำแพง

‘คู่มือพัฒนาผู้บำเพ็ญเพียร’

หลังจากเจอตำราเกี่ยวกับระบบการบำเพ็ญเพียรแล้ว เย่ฉางชิงก็รีบนั่งลงหน้าโต๊ะตัวยาวเพื่อตั้งหน้าตั้งตาอ่านทันที

มิทันรู้ตัวฟ้าก็ค่อย ๆ มืดลงเสียแล้ว

เนื่องจากบนกำแพงของหอเก็บตำราได้มีมุกราตรีฝังเอาไว้จำนวนมาก เช่นนั้นต่อให้ราตรีมาเยือน ภายในหอเก็บตำราก็ยังคงสว่างราวกับตอนกลางวันก็มิปาน

จนเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วยาม

ในที่สุดเย่ฉางชิงก็ได้รู้เกี่ยวกับการบำเพ็ญเพียรดั่งที่หวังเอาไว้

อาทิ ในโลกเซียนแห่งนี้ระดับของผู้บำเพ็ญเพียรจะแบ่งเป็น สร้างรากฐานวิญญาณ รวมรวมชีพจร จินตาน หยวนอิง แดนเทวา ถ้ำสวรรค์ มหายาน

อีกทั้งแต่ละระดับยังจะแบ่งเป็น ขั้นต้น ขั้นกลาง สำเร็จ สมบูรณ์ รวมทั้งลักษณะเฉพาะของแต่ละระดับ และแต่ละระดับควรใส่ใจเรื่องใดบ้าง

แน่นอนว่ายังมีประเภทและขั้นของยาวิเศษ รวมทั้งของวิเศษ

เย่ฉางชิงรู้สึกพอใจในเรื่องนี้เป็นอย่างมาก

ทว่าเมื่อเย่ฉางชิงปิดตำราโบราณเล่มนั้นแล้ว เขาก็อดมิได้ที่จะยกมือขึ้นนวดขมับ

“มิใช่นี่นา ! ”

เย่ฉางชิงเอ่ยอย่างครุ่นคิด “ตามที่เขียนเอาไว้ผู้บำเพ็ญเพียรระดับสร้างรากฐานวิญญาณจะเกิดพายุหมุนขึ้นภายในจุดตันเถียน อีกทั้งพายุหมุนนี้ยังเกิดจากพลังปราณ ปราณวิญญาณฟ้าดินอันบริสุทธิ์จะเปลี่ยนแปลง ทำให้เกิดพายุหมุนเป็นสิ่งที่เรียกว่าพลังวิญญาณ”

“เช่นนี้แล้วก็หมายความว่าพายุหมุนภายในตันเถียนมีรูปร่างแต่ไร้สีสัน”

เย่ฉางชิงว่าแล้วก็เปิดตำราขึ้นอีกครั้ง ก่อนเปิดไปที่บทสร้างรากฐานปราณ

มิกี่อึดใจต่อมา

“นี่มันเรื่องอะไรกัน ! ”

เย่ฉางชิงกวาดตามองบทสร้างรากฐานปราณคร่าว ๆ ก่อนจะขมวดคิ้วแน่น “เหตุใดพายุหมุนของข้าจึงปรากฏแสงสีม่วงทองเล่า รอบพายุหมุนยังมีแสงสีเงินปรากฏขึ้นอีกด้วยแม้จะเลือนลาง ? ”

“อีกทั้งตามที่เขียนเอาไว้ หลังจากที่ผู้บำเพ็ญเพียรหลอมรวมจินตานได้แล้ว จินตานจะทำให้สีปรากฏขึ้นตามธาตุของรากวิญญาณ…”

หลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว

เย่ฉางชิงก็ถอนหายใจออกมายาว ๆ ก่อนจะเอ่ยอย่างเอือมระอาว่า “แม้ตอนนี้จะยังมิรู้ว่าการที่พายุหมุนปรากฏสีออกมานั้นหมายความเช่นไร แต่ตอนนี้ก็สามารถยืนยันได้แล้วว่าข้าเป็นผู้บำเพ็ญเพียรระดับสร้างรากฐานวิญาณตัวจริงเสียงจริง”

“ขอเพียงวันหนึ่งข้าสามารถหลอมรวมชีพจรได้ ถึงตอนนั้นคำถามเหล่านี้ก็คงจะได้คำตอบเองสินะ”

พูดถึงตรงนี้เย่ฉางชิงก็เพ่งสมาธิ หยิบเจดีย์หวงเซวียนหลิงหลงที่บังเอิญได้มาจากเมืองหลวง ออกมาจากแหวนเก็บสมบัติ

ลู่อู๋ซวงขมวดคิ้วเบา ๆ ภายในใจอดที่จะสงสัยมิได้ ‘ตบะบารมีเช่นท่านบรรพจารย์เย่ ต่อให้อ่านบันทึกทั้งหมดบนชั้นสองของหอเก็บตำรา ก็มิน่าใช้เวลานานเพียงนี้นี่นา ? ’

เวลาผ่านไปอีกครึ่งชั่วยาม

ลู่อู๋ซวงจึงลุกขึ้นด้วยความรู้สึกมิสบายใจ

“ศิษย์น้องหลู พวกเจ้าจงรออยู่ที่นี่ ข้าจะรีบไปรับกลับ”

ลู่อู๋ซวงเอ่ยเบา ๆ

สิ้นเสียงลู่อู๋ซวงก็แปลงกายเป็นเงาสายหนึ่ง พุ่งไปทางตำหนักไท่เสวียนอีกครั้ง

เมื่อลู่อู๋ซวงปรากฏตัวที่ตำหนักไท่เสวียนอีกครั้ง เหล่าผู้อาวุโสของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนต่างทยอยลุกขึ้นยืน

“อู๋ซวง เหตุใดเจ้าจึงกลับมาอีกเล่า ? ”

นักพรตหยวนเจี้ยนเอ่ยถามลู่อู๋ซวงอย่างสงสัย

คิ้วของลู่อู๋ซวงขมวดขึ้นเล็กน้อย ก่อนตอบด้วยสีหน้ายุ่งยากใจว่า “อาจารย์ ตั้งแต่ที่ท่านบรรพจารย์เย่เข้าไปในหอเก็บตำราจนถึงบัดนี้ เขาก็ยังมิออกมาเลยเจ้าค่ะ”

“ห๊ะ ! ”

เหล่าผู้อาวุโสของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนได้ยินเช่นนั้นก็มีสีหน้าฉงนขึ้นมาทันที

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาและลู่อู๋ซวง ต่างก็คิดว่าด้วยตบะบารมีรวมทั้งอิทธิฤทธิ์ของท่านบรรพจารย์เย่ท่านนั้น มิน่าจะอยู่ภายในหอเก็บตำรานานถึงเพียงนี้

ตอนนั้นเองนักพรตฉางเสวียนก็ส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้ม

“พวกเจ้ามิต้องตกใจไป ท่านบรรพจารย์เย่อยู่ในหอเก็บตำรานานขนาดนี้ย่อมต้องมีจุดประสงค์ของเขา”

นักพรตฉางเสวียนเอ่ยด้วยความมั่นใจ

นักพรตหยวนเจี้ยนได้ยินเช่นนั้นก็ถามด้วยความสงสัยขึ้นว่า “ศิษย์พี่ฉางเสวียน ท่านหมายความเช่นไรกัน ? ”

ทันใดนั้นทุกคนต่างก็หันไปมองนักพรตฉางเสวียนที่ยืนเอามือไพล่หลังอยู่จนเป็นตาเดียว