เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 268
ตอนที่ 268 กำขี้ดีกว่ากำตด
‘หินหุนหยวนหนึ่งล้านก้อน ! ’
ต้องยอมรับว่าทันทีที่เย่ฉางชิงได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกตกตะลึงขึ้นมาทันที
อันดับแรก เขาคาดมิถึงเลยว่ายอดฝีมือในการบำเพ็ญเพียรที่มักจะเอาของจากเขาไปฟรี ๆ เหล่านี้ จะเอาของขวัญมามอบให้เขาถึงบ้าน
และยิ่งคาดมิถึงว่าครั้งนี้หนานกงเสวียนจีและซือถูเจิ้นผิง จะนำหินหุนหยวนมาให้เขามากมายถึงเพียงนี้
อีกประการก็คือ นี่เป็นหินหุนหยวนจำนวนมากถึงหนึ่งล้านก้อนอีกด้วย !
เพราะครั้งก่อนที่ราชันทมิฬนำหินหุนหยวนกลับมาให้หนึ่งพันก้อนนั้น ทำให้เขาสามารถบำเพ็ญเพียรได้หลายเดือนเลยทีเดียว
เช่นนั้นหินหุนหยวนหนึ่งล้านก้อนนี้ มิเท่ากับเพียงพอที่จะใช้บำเพ็ญเพียรไปได้นับสิบปีเลยเยี่ยงนั้นหรือ ?
เมื่อคิดว่ามิต้องกังวลเรื่องหินหุนหยวนอีก ความกลัดกลุ้มของเย่ฉางชิงก่อนหน้านี้ก็มลายหายไปในทันที
หินหุนหยวนมากมายเพียงนี้ ต่อให้คุณสมบัติของเขาจะแย่เพียงใดก็สามารถผลักดันตบะบารมีให้เพิ่มขึ้นได้อยู่แล้ว !
และด้วยครั้งก่อนที่ไปหอเก็บตำราของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนมา จึงทำให้เย่ฉางชิงเข้าใจสิ่งต่าง ๆ ในโลกเซียนแห่งนี้มากขึ้น
อย่างเช่นเวลานี้เขาอยู่ที่จงหยวน
เนื่องด้วยตามชายแดนล้วนมีผู้พิทักษ์ราตรีที่มีตบะบารมีสูงส่งคอยปกป้องอยู่ ทำให้ปีศาจเผ่าต่าง ๆ ในเทือกเขาแดนใต้และผู้แข็งแกร่งฝ่ายมารในแดนรกร้างทางเหนือยากที่จะกล้ำกรายเข้ามาได้
เช่นนั้นขอเพียงตบะบารมีของเขาบรรลุถึงแดนสร้างแก่นได้ ก็จะสามารถท่องไปทั่วทั้งจงหยวนโดยไร้อุปสรรคได้แล้ว
และสาเหตุสำคัญก็คือ
เขาโชคดีที่มิเคยสร้างความบาดหมางกับสำนักบำเพ็ญเพียรใด ๆ มิฉะนั้นคงได้หนีหัวซุกหัวซุนเป็นแน่
หลังจากไตร่ตรองอยู่พักใหญ่ เย่ฉางชิงจึงกวาดตามองพวกหนานกงเสวียนจี ก่อนจะหยิบแหวนเก็บสมบัติโบราณตรงหน้าขึ้นมาอย่างเป็นธรรมชาติ
ขณะเดียวกันแม้หินหุนหยวนหนึ่งล้านก้อนนี้จะล่อตาล่อใจเย่ฉางชิงมากเพียงใด ทว่าบนใบหน้าของเขากลับมิได้แสดงความตื่นเต้นดีใจใด ๆ ออกมาให้เห็นแม้แต่น้อย
เขารู้ดีว่าเหตุใดหนานกงเสวียนจีและซือถูเจิ้นผิง จึงยอมมอบหินหุนหยวนหนึ่งล้านก้อนนี้เป็นของขวัญให้แก่เขา
นั่นเพราะในสายตาของพวกเขา มองว่าเย่ฉางชิงนั้นเป็นผู้แข็งแกร่งที่ไร้เทียมทานอยู่เป็นแน่
ส่วนเย่ฉางชิงที่เคยอ่านนิยายมามากมายตอนที่อยู่โลกก่อนเองก็รู้ดีว่า
โดยพื้นฐานของผู้ที่เป็นผู้แข็งแกร่งนั้น มิว่าจะพบเจอสิ่งใดก็ควรจะแสดงออกว่าทุกสิ่งนั้นธรรมดา มิได้มีสิ่งใดแปลกใหม่
มิเช่นนั้นจะต้องเกิดปัญหาใหญ่ขึ้นอย่างแน่นอน
ทว่าในวินาทีต่อมาเมื่อเย่ฉางชิงเพ่งสมาธิเห็นหินหุนหยวนหนึ่งล้านก้อนที่อยู่ภายในแหวนเก็บสมบัติโบราณ เขาก็ยังอดมิได้ที่จะตื่นเต้นอยู่ดี
‘หินหุนหยวนจำนวนมหาศาลกองอยู่เต็มพื้นที่เก็บของภายในแหวนเก็บสมบัติวงนี้จนหมด’
‘หินหุนหยวนมากมายเพียงนี้ นับมิถ้วนเลยจริง ๆ ! ’
‘สมกับเป็นผู้บำเพ็ญเพียรระดับแนวหน้าจริง ๆ ! ’
หลังจากตื่นเต้นยินดีเงียบ ๆ ในใจแล้ว
เย่ฉางชิงก็วางแหวนเก็บสมบัติโบราณลงบนโต๊ะชาตรงหน้าเบา ๆ ราวกับมิได้ใส่ใจมากนัก
“ทั้งสองท่านคงใช้ความพยายามมิน้อยเลย กว่าจะหาหินหุนหยวนเหล่านี้มาได้”
เย่ฉางชิงเอ่ยถามหนานกงเสวียนจีและซือถูเจิ้นผิงพร้อมรอยยิ้ม
สิ่งที่ได้พบได้เห็นตอนอยู่เมืองหลวงก่อนหน้านี้ รวมทั้งหอเก็บตำราของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียน
ทำให้เย่ฉางชิงรู้ว่าหินหุนหยวนนั้นเป็นของวิเศษฟ้าดินชนิดหนึ่ง แม้แต่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ในการบำเพ็ญเพียรเองก็มิได้มีอยู่มากมายนัก
เช่นนั้นเดาได้มิยากว่าหนานกงเสวียนจีและซือถูเจิ้นผิงเองก็คงใช้ความพยายามไปมิน้อยเลย
ซือถูเจิ้นผิงและหนานกงเสวียนจีได้ยินเช่นนั้นต่างก็สบตากัน ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างฝืดเฝื่อน ก่อนจะพยักหน้ายอมรับ
ความจริงแล้วการเดินทางไปแดนต้องห้ามของสิ่งมีชีวิตโบราณในครั้งนี้ ครั้งแรกที่ได้เห็นหินหุนหยวนมากมายกองอยู่ตรงที่วานรเนตรเพลิงหลับใหลนั้น ก็นับเป็นการเปิดหูเปิดตาของพวกเขาเช่นกัน
พวกเขาทั้งสองคาดมิถึงเลยว่า
ในส่วนลึกของแดนต้องห้ามของสิ่งมีชีวิตทางเหนือจะมีหินหุนหยวนมากมายถึงเพียงนี้
อีกทั้งหินหุนหยวนบางก้อนยังมีขนาดใหญ่เท่ากับหินโม่แป้งอีกด้วย เป็นการเพิ่มความรู้ให้กับพวกเขาจริง ๆ
แน่นอนว่าสิ่งที่ยากและอันตรายที่สุดก็คือ
ตอนที่พวกเขากำลังเก็บหินหุนหยวนอยู่นั้น วานรเนตรเพลิงที่มีพลังแข็งแกร่งและหลับใหลมานานกลับตื่นขึ้นมาและจับได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน