เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 304
ตอนที่ 304 เสี่ยวหลิว เรื่องนี้คงมิเหนือบ่ากว่าแรงเกินไปใช่หรือไม่ ?
เวลานี้หลัวชุนเฟิงเริ่มรู้สึกหมดความอดทนเต็มที
หากมิใช่เพราะที่นี่เป็นที่พำนักของผู้อาวุโสเย่ เขาอยากจะตบหัวตาแก่เรื่องมากผู้นี้เสียจริง ๆ
แดนใต้แตกพ่าย กองทัพปีศาจนับแสนบุกเข้าจงหยวน ศิษย์ลัทธิเต๋านับแสนคนต้องล้มตาย
คิดดูก็รู้แล้วว่าจิตใจของเขาในตอนนี้ย่ำแย่เพียงใด !
หากมิใช่เพราะเขาเคยพบหน้าผู้อาวุโสเย่ที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนเพียงครั้งเดียวแล้วละก็ เขาคงมิต้องมาถามเรื่องที่พำนักของผู้อาวุโสเย่เช่นนี้หรอก
‘ข้าเพียงต้องการทราบที่พำนักของผู้อาวุโสเย่ ทำไมเจ้าถึงคิดว่าข้าต้องการหมอเพื่อรักษากัน ? ’
‘เจ้าต่างหากที่ประสาท ! ’
‘บ้านเจ้าสิประสาทกันทั้งบ้าน! ’
“ท่านผู้เฒ่า ท่านเป็นอะไรมางั้นหรือ ? ”
เถ้าแก่เว่ยเอ่ยถามอีกครั้ง “หรือว่าใกล้ ๆ เมืองเสี่ยวฉือมีโจรภูเขา ? ”
“มิใช่สิ โจรภูเขาอะไรถึงได้เลือกออกมาปล้นฆ่าใกล้เมืองเสี่ยวฉือเช่นนี้”
“นอกจากที่นี่จะมิมีขบวนพ่อค้าผ่านมาแล้ว ที่นี่ยังอยู่ในเขตความดูแลของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนอีกด้วย เจ้าโจรภูเขาพวกนี้ช่างมิรู้เรื่องรู้ราวอะไรบ้างเลย!”
“พวกมันยังมีมโนธรรมอยู่หรือไม่ ถึงได้ลงมือกับคนแก่เช่นท่านได้ เฮ้อ โลกเราตกต่ำลงจริง ๆ สินะ ! ”
หลัวชุนเฟิงปรายตามองเถ้าแก่เว่ยที่พูดมิหยุดด้วยความโมโห ก่อนจะหมุนตัวจากไปทันที
จากนั้นหลัวชุนเฟิงก็สืบถามไปทั่ว จนในที่สุดด้วยการนำทางของช่างตีเหล็กซ่ง จึงได้มาถึงหน้าประตูเรือนของเย่ฉางชิงในที่สุด
ขณะเดียวกัน แม้จู่ ๆ จะมีภรรยาที่งดงามราวกับเทพธิดาเพิ่มขึ้นมาถึงสองคน ทว่าช่วงที่ผ่านมาอารมณ์ของเย่ฉางชิงกลับมิค่อยดีเท่าไรนัก
กลับกันผู้ที่รู้ความจริงทุกอย่างเช่นเขา ในทุก ๆ วันกลับต้องใช้ชีวิตอยู่ภายใต้ความกดดันบางอย่าง ช่างน่าอึดอัดใจยิ่งนัก
มิเพียงเท่านั้น เขาก็ยังต้องมากังวลเรื่องหินหุนหยวนที่ใช้ในการบำเพ็ญเพียรอีก
ขณะที่เย่ฉางชิงกำลังนอนอยู่บนเก้าอี้ตัวยาวนั้น
นอกเรือนก็มีเสียงชราที่ฟังดูคุ้นหูเสียงหนึ่งดังขึ้น
“ท่านเย่ ผู้น้อยหลัวชุนเฟิงมาขอพบขอรับ”
เย่ฉางชิงได้ยินเช่นนั้นก็ลืมตาขึ้น จากนั้นก็เผยสีหน้าฉงนออกมา
‘หลัวชุนเฟิง ? ’
‘ชื่อนี้เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนนะ’
‘ใช่แล้ว ! ’
‘หลัวชุนเฟิงผู้นี้เหมือนจะเป็นเจ้าสำนักของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ต้าหลัวนี่นา ! ’
คิดถึงตรงนี้เย่ฉางชิงก็รีบลุกขึ้นยืน และเดินไปเปิดประตูทันที
ทว่าในวินาทีที่เขาเปิดประตูออก
ร่างทั้งร่างพลันนิ่งค้างอย่างห้ามมิได้
‘ชายชราที่คราบเลือดเปรอะเปื้อนไปทั้งตัว ผมเผ้ายุ่งเหยิงผู้นี้ เป็นเจ้าสำนักของดินแดนศักดิ์สิทธิ์อันดับหนึ่งจริง ๆ เยี่ยงนั้นหรือ ? ’
‘แต่ต่อให้เป็นเจ้าสำนักของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ต้าหลัวจริง ๆ แล้วเขาจะมาที่นี่ด้วยสภาพนี้ทำไมกัน ! ’
‘ขอภาพอักษรพู่กันและภาพวาดเยี่ยงนั้นหรือ ? ’
‘แต่ดูท่าทางก็มิจะใช่นี่นา ! ’
“ผู้น้อยหลัวชุนเฟิงคารวะท่านเย่ขอรับ”
หลัวชุนเฟิงโค้งคำนับให้แก่เย่ฉางชิง ด้วยท่าทางนอบน้อม
เย่ฉางชิงผงะไปเล็กน้อย ก่อนจะฉีกยิ้มออกมา
“เจ้าสำนักหลัว เชิญเข้ามาคุยกันด้านในเถอะ”
เย่ฉางชิงชั่งใจเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเชื้อเชิญ
แม้เจ้าสำนักต้าหลัวตรงหน้าท่านนี้จะมีสภาพสะบักสะบอม แต่ดูจากหน้าตาแล้วยังคงเป็นเจ้าสำนักต้าหลัว ที่เขาเคยพบที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนจริง ๆ
ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ย่อมมิอาจปล่อยให้เจ้าสำนักต้าหลัวท่านนี้ ตากลมอยู่ข้างนอกเป็นเวลานานได้
ทว่าขณะที่เย่ฉางชิงเดินนำเข้าไป
วินาทีที่หลัวชุนเฟิงเข้ามาในเรือน แล้วหมุนตัวไปปิดประตูเสร็จแล้วนั้น
“ตุบ ! ”
หลัวชุนเฟิงพลันน้ำตาไหลอาบแก้ม พร้อมกับทรุดลงไปคุกเข่ากับพื้นในทันที
“ผู้อาวุโสเย่ ลัทธิเต๋ากำลังตกอยู่ในอันตรายขอรับ ! ”
หลัวชุนเฟิงโขกหัวลงกับพื้น พร้อมกับเอ่ยขึ้นด้วยความเจ็บแค้น
‘ลัทธิเต๋ากำลังตกอยู่ในอันตราย ? ’
เย่ฉางชิงนิ่งอึ้งไปทันที เมื่อหมุนตัวไปแล้วพบว่าหลัวชุนเฟิงกำลังหมอบอยู่ที่พื้น ก็ตะลึงงันอีกครั้ง
‘เจ้าสำนักต้าหลัว ท่านหมายความว่าเยี่ยงไร ? ’
‘ลัทธิเต๋าตกอยู่ในอันตราย แล้วเกี่ยวอะไรกับข้ากัน ? ’
‘อีกอย่างเจ้าเองก็เป็นถึงเจ้าสำนักของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ใหญ่’
‘ควรจะมีศักดิ์ศรีหน่อยได้หรือไม่ ? ’
คิดได้เช่นนั้น มุมปากเย่ฉางชิงก็กระตุกขึ้นทันที
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน