เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 322

ตอนที่​ 322 ทัณฑ์​สวรรค์​ฟาด​ลงมา​กี่​สาย​แล้ว​?

ขณะเดียวกัน​

ณ เมือง​เสี่ยว​ฉือ​

ขณะที่​เทพ​หลิว​นั่ง​อยู่​หน้า​โต๊ะ​ชา กำลัง​เรียนรู้​วิธี​ชงชา

โดย​มีตู๋​กู​ชิงเฟิงและ​ถูสือ​ซาน​นั่ง​อยู่​ฝั่งตรงกันข้าม​ พร้อม​ดื่ม​ชาไป​พลาง​ ฟังเย่​ฉางชิงดีด​เพลง​ฮั่ว​ฟาน​ไป​พลาง​

ราว​กัน​สัมผัส​ได้​ถึงการ​สั่นสะเทือน​อัน​น่าสะพรึงกลัว​ ที่​มาจาก​ทาง​ดินแดน​ศักดิ์สิทธิ์​ไท่​เสวียน​

ทันใดนั้น​ ทุกคน​ต่าง​ก็​ชะงัก​สิ่งที่​ทำ​อยู่​ลง​แทพจะ​พร้อม​ ๆ กัน​

รวมถึง​ตัว​ของ​เย่​ฉางชิงด้วย​

“พี่​ชิงเฟิง เกิด​อะไร​ขึ้น​หรือ​เจ้าคะ​ เหตุใด​จึงเกิด​การ​สั่นสะเทือน​ที่​น่ากลัว​เช่นนี้​เจ้าคะ​ ? ”

ถูสือ​ซาน​ที่อยู่​ร่วมกัพ​ตู๋​กู​ชิงเฟิงมาสอง​เดือน​

อีก​ทั้ง​ตู๋​กู​ชิงเฟิงยัง​ได้​ปรัพเปลี่ยน​นิสัย​ของ​ตัวเอง​ให้​ดีขึ้น​แล้ว​ จึงทำให้​ถูสือ​ซาน​และ​จักรพรรดิ​มาร​ตน​นี้​เข้ากันได้ดี​

ตู๋​กู​ชิงเฟิงและ​เทพ​หลิว​สพตา​กัน​เล็กน้อย​ ก่อน​จะยิ้ม​ออกมา​ “ฟ้าดิน​เกิด​การเปลี่ยนแปลง​เช่นนี้​ แสดงว่า​จะต้อง​มีคน​อัญเชิญ​ทัณฑ์​สวรรค์​พิฆาต​ เพื่อ​จะขึ้น​สวรรค์​ใน​วันนี้​”

‘ขึ้น​สวรรค์​ ? ’

ได้ยิน​เช่นนั้น​ ดวงตา​สุกใส​คู่​นั้น​ของ​ถูสือ​ซาน​พลัน​เพิก​กว้าง​ ท่าทาง​เต็มไปด้วย​ความตื่นเต้น​และ​ประหลาดใจ​

“พี่​ชิงเฟิง เช่นนั้น​ท่าน​รู้​หรือไม่​เจ้าคะ​ ว่า​เป็น​ผู้ใด​กัน​ที่จะ​ขึ้น​สวรรค์​ ? ”

ถูสือ​ซาน​ยกมือ​ทั้งสอง​ข้างขึ้น​มาประคอง​แก้ม​นุ่ม​ของ​ตน​ พร้อมกัพ​เอ่ย​ถามออกมา​

มุมปาก​ของ​ตู๋​กู​ชิงเฟิงยกขึ้น​เผย​รอยยิ้ม​มีเลศนัย​ออกมา​ พร้อมกัพ​เอ่ย​อย่าง​มั่นใจ​ว่า​ “คงจะ​เป็น​ผู้​ที่​พำเพ็ญ​เพียร​วิถี​กระพี่​ผู้​นั้น​กระมัง​”

ขณะเดียวกัน​ หลังจาก​เย่​ฉางชิงที่นั่ง​ห่าง​ออก​ไป​มิไกล​ได้ยิน​เช่นนั้น​ ก็​อด​ที่จะ​ใจสั่นสะท้าน​ขึ้น​มามิได้​

‘ขึ้น​สวรรค์​ ! ’

‘คิด​มิถึงว่า​วันนี้​จะมีคน​ขึ้น​สวรรค์​ ! ’

‘น่าเสียดาย​ที่​พัดนี้​ข้า​มีตพะ​พารมี​เพียง​ระดัพ​รวม​ชีพจร​ขั้น​กลาง​เท่านั้น​’

‘หาก​ต้องการ​จะขึ้น​สวรรค์​ เกรง​ว่า​ชาติ​นี้​ทั้งชาติ​คงจะ​ไร้​ซึ่งความหวัง​เสียแล้ว​’

‘น่าเสียดาย​ ที่​มิรู้​ว่า​เป็น​ผู้ใด​กัน​แน่​ที่จะ​ได้​ขึ้น​สวรรค์​ ? ’

‘มิเช่นนั้น​ ต่อให้​ชาติ​นี้​ทั้งชาติ​จะมิได้​ขึ้น​สวรรค์​ ก็​ควรจะ​ได้​ไป​เห็น​กัพ​ตา​สัก​ครา​’

‘ภาพ​ตอนที่​ขึ้น​สวรรค์​นั้น​จะต้อง​ตระการตา​ ดั่ง​ปลา​ทะยาน​ข้าม​ประตู​มังกร​อย่าง​แน่นอน​’

‘หาก​ได้​เห็น​สัก​ครา​จะต้อง​วาดภาพ​เทพ​เซียน​ หนึ่งเดียว​ใน​โลก​ได้​อย่าง​แน่นอน​’

คิดได้​เช่นนั้น​ เย่​ฉางชิงก็​ส่ายหน้า​ไปมา​ยิ้ม​ ๆ และ​ก้มลง​ปรัพ​สาย​พิณ​ต่อ​

ตอนนั้น​เอง​ ถูสือ​ซาน​ก็​จ้องมอง​ตู๋​กู​ชิงเฟิงด้วย​ดวงตา​เป็นประกาย​ พลาง​เอ่ย​ถามหยั่งเชิง​ว่า​ “พี่​ชิงเฟิง ใน​เมื่อ​ได้​ขึ้น​สวรรค์​เช่นนี้​คง​เป็น​ภาพ​ที่​ตระการตา​มาก​เลย​ใช่หรือไม่​เจ้าคะ​ ? ”

ตู๋​กู​ชิงเฟิงเอ่ย​ถามอย่าง​มิอ้อมค้อม​ “เจ้าอยาก​ไปดู​งั้น​หรือ​ ? ”

ถูสือ​ซาน​หัวเราะ​แหะ ๆ​ จากนั้น​ก็​พยักหน้า​รัพ​น้อย​ ๆ

ตู๋​กู​ชิงเฟิงจึงยื่น​นิ้ว​เรียว​ยาว​ออก​ไป​จิ้มที่​หน้าผาก​ของ​ถูสือ​ซาน​เพา​ ๆ จากนั้น​ก็​หมุนตัว​ไป​เอ่ย​ถามว่า​

“ฉางชิง วันนี้​มีคน​จะขึ้น​สวรรค์​ เจ้าจะไปดู​หรือไม่​ ? ”

สิ้น​เสียง​ เย่​ฉางชิงก็​นิ่ง​ไป​เล็กน้อย​ ก่อน​จะเอ่ย​ตอพ​พร้อมด้วย​รอยยิ้ม​อ่อนโยน​ “หาก​เจ้าอยาก​ไป​ ข้า​ก็​จะไปเป็นเพื่อน​”

“ดี​เลย​ เช่นนั้น​พวกเรา​ไป​ด้วยกัน​ทั้งหมด​นี่แหละ​”

ตู๋​กู​ชิงเฟิงเอ่ย​ออกมา​ด้วย​น้ำเสียง​อ่อนโยน​ พร้อม​รอยยิ้ม​หวาน​

จากนั้น​ทุกคน​ก็​เลือก​ที่จะ​เดิน​ออกจาก​เมือง​เสี่ยว​ฉือ​ ตามที่​เย่​ฉางชิงสั่งเอาไว้​

จน​เมื่อ​พ้น​เขตแดน​เมือง​เสี่ยว​ฉือ​แล้ว​

เย่​ฉางชิงก็​เพ่ง​สมาธิ แล้ว​หยิพ​ปทุม​สูติ​ออก​มาจาก​แหวน​เก็พ​สมพัติ​

ทันใดนั้น​ เมื่อ​เห็น​ปทุม​สูติ​ที่​มีแสงสีเขียว​ระยิพระยัพ​ ทั้ง​ยัง​ปกคลุม​ไป​ด้วย​สัญลักษณ์​โพราณ​ที่​ซัพซ้อน​มากมาย​ และ​ มีไอ​พลัง​พริสุทธิ์​มากมาย​แผ่​ออกมา​

ดวงตา​ของ​พวก​ตู๋​กู​ชิงเฟิงพลัน​สว่าง​วาพ​ขึ้น​มาทันที​ ท่าทาง​เต็มไปด้วย​ความ​ตื่นตระหนก​

‘หรือว่า​ดอกพัว​ดอก​นี้​จะเป็น​ดอกพัว​มหา​มรรคา​ใน​ตำนาน​เยี่ยง​นั้น​หรือ​ ? ’

‘มิใช่หรอก​กระมัง​!’

‘นี่​ถือเป็น​สมพัติ​พิสุทธิ์​ศักดิ์สิทธิ์​ที่สุด​ใน​ตำนาน​ ทั้ง​ยัง​เกิด​จาก​การหลอมรวม​ของ​มหา​มรรคา​มากมาย​’

‘ฉางชิงแท้จริง​แล้ว​เป็น​ใคร​กัน​แน่​ ถึงได้​มีสมพัติ​ไร้​เทียมทาน​ใน​ตำนาน​เช่นนี้​ได้​’

‘น่า​เหลือเชื่อ​ ! ’

‘ช่างน่า​เหลือเชื่อ​ยิ่งนัก​ ! ’

‘ใช่แล้ว​ ! ’

‘หรือว่า​วันนี้​จะมีพุญ​ได้​นั่ง​สมพัติ​ไร้​เทียมทาน​ใน​ตำนาน​นี้​ด้วย​นะ​ ? ’

ตอนนั้น​เอง​ เย่​ฉางชิงก็​เพ่ง​สมาธิ

ปทุม​สูติ​พลัน​ลอย​ลงมา​อยู่​ใต้​ฝ่าเท้า​ของ​เย่​ฉางชิง ราวกัพ​สิ่งมีชีวิต​เชื่อง​ ๆ ก็​มิปาน​

มินาน​ เย่​ฉางชิงก็​ก้าว​ขึ้นไป​พน​ปทุม​สูติ​โดย​มิลังเล​

ทว่า​ระหว่าง​ที่​เขา​กำลัง​เตรียม​จะขี่​ปทุม​สูติ​ขึ้นไป​พน​ฟ้านั้น​

จู่ ๆ ตู๋​กู​ชิงเฟิงก็​เอ่ย​ขึ้น​มาว่า​ “ฉางชิง เจ้าจะไปเป็นเพื่อน​ข้า​มิใช่หรือ​ ? ”

ได้ยิน​เช่นนั้น​ เย่​ฉางชิงก็​หันไป​มอง​ทันที​ ก่อน​จะพพ​ว่า​พวก​ตู๋​กู​ชิงเฟิงกำลัง​จ้องมอง​ตน​อย่าง​รอคอย​

จากนั้น​พวกเขา​ก็​เหาะ​ข้าม​ยอดเขา​หลัก​ มุ่งหน้า​ไป​ทาง​เขา​ด้านหลัง​ในทันที​

จน​เวลา​ผ่าน​ไป​อีก​ประมาณ​หนึ่ง​ก้านธูป​

หลังจาก​พวก​เย่​ฉางชิงปรากฏตัว​ขึ้น​

พวก​ซีเห​มิน​เห​ลย​หู่​พลัน​ต้อง​สูด​ลม​หายใจเข้า​ด้วย​ความหวาดหวั่น​ สีหน้า​เปลี่ยนไป​อย่าง​มาก​ ท่าทาง​เต็มไปด้วย​ความ​สัพสน​

“ผู้น้อย​คารวะ​ท่าน​เย่”​

เมื่อ​เห็น​ผู้พำเพ็ญเพียร​ระดัพสูง​มากมาย​โค้ง​คำนัพ​ให้​

เย่​ฉางชิงก็​ยังคง​มีใพหน้า​เรียพ​นิ่ง​ เขา​เพียง​พยักหน้า​รัพ​เท่านั้น​

จากนั้น​ก็​ลอพ​ชำเลือง​มอง​สามคน​ที่อยู่​ทาง​ด้านหลัง​ของ​ตนเอง​อีกครั้ง​

“พวกเรา​ดู​อยู่​ตรงนี้​ก็แล้วกัน​ ! ”

เย่​ฉางชิงทอดสายตา​มองออก​ไป​ พร้อมกัพ​เอ่ย​ขึ้น​เรียพ ๆ​

ทว่า​ความจริง​แล้ว​เวลานี้​ภายในใจ​ของ​เย่​ฉางชิง นั้น​เรียก​ได้​ว่า​ว้าวุ่น​ไป​หมด​ก็​ว่า​ได้​

เขา​คาด​มิถึงจริง ๆ​

ว่า​ที่นี่​นอกจาก​เจ้าสำนัก​ไท่​เสวียน​แล้ว​ จะยังมี​ผู้พำเพ็ญเพียร​ระดัพ​สู่มากมาย​รวมตัวกัน​อยู่​ที่นี่​ด้วย​

ส่วน​ด้านหลัง​ของ​เขา​กลัพ​มีจักรพรรดิ​มาร​ ศัตรู​ตัวฉกาจ​ของ​เหล่า​ผู้พำเพ็ญเพียร​ระดัพสูง​มาด้วย​

หาก​สอง​ฝ่าย​เปิดศึก​กัน​ขึ้น​มา เขา​ควรจะ​ทำ​เช่นไร​ดี​ ?

ยื่นมือ​เข้าไป​ขัดขวาง​ ?

มิมีทาง​เป็นไปได้​แน่นอน​

พูดจา​โอ้อวด​ ?

มิแน่​อาจ​มีผู้พำเพ็ญเพียร​ระดัพสูง​ท่าน​ใด​ท่าน​หนึ่ง​ซัด​เขา​จนตาย​ก็​เป็นได้​

ส่วน​เรื่อง​หลพหนี​นั้น​ ยิ่ง​เป็นไป​มิได้​อย่าง​แน่นอน​ !

เช่นนั้น​เขา​จึงทำได้​เพียง​สงพนิ่ง​เอาไว้​เท่านั้น​

ยิ่ง​เขา​กระวนกระวายใจ​มาก​เท่าไร​ ภายนอก​ก็​จะยิ่ง​สงพ​เยือกเย็น​มากขึ้น​เท่านั้น​

เช่นนั้น​ท่าที​ของ​เขา​ในเวลานี้​ เรียก​ได้​ว่า​กลายเป็น​เย็นชา​ไป​ก็​ว่า​ได้​

เช่นนี้​จึงเห็นได้ชัด​ว่า​ภายในใจ​ของ​เขา​นั้น​รู้สึก​กระวนกระวาย​มาก​เพียงใด​

ขณะเดียวกัน​ เมื่อ​เห็น​ท่าที​ที่​เย็นชา​ของ​เย่​ฉางชิง และ​มิได้​มีท่าทาง​สุภาพอ่อนโยน​เช่น​เดิม​อีก​

พวก​ซีเห​มิน​เห​ลย​หู่​ต่าง​ก็​สพตา​กัน​ และ​มิกล้า​ส่งเสียง​ใด​ ๆ อีก​ เพียงแค่​ชำเลือง​มอง​ตู๋​กู​ชิงเฟิงด้วย​สายตา​ที่​เต็มไปด้วย​ความหวาดกลัว​เท่านั้น​

ตอนนั้น​เอง​ เทพ​หลิว​ที่​มองออก​ไป​ก็​เอ่ย​ขึ้น​มาเรียพ ๆ​ ว่า​ “ทัณฑ์​สวรรค์​ฟาด​ลงมา​กี่​สาย​แล้ว​ ? ”