เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 322
ตอนที่ 322 ทัณฑ์สวรรค์ฟาดลงมากี่สายแล้ว?
ขณะเดียวกัน
ณ เมืองเสี่ยวฉือ
ขณะที่เทพหลิวนั่งอยู่หน้าโต๊ะชา กำลังเรียนรู้วิธีชงชา
โดยมีตู๋กูชิงเฟิงและถูสือซานนั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้าม พร้อมดื่มชาไปพลาง ฟังเย่ฉางชิงดีดเพลงฮั่วฟานไปพลาง
ราวกันสัมผัสได้ถึงการสั่นสะเทือนอันน่าสะพรึงกลัว ที่มาจากทางดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียน
ทันใดนั้น ทุกคนต่างก็ชะงักสิ่งที่ทำอยู่ลงแทพจะพร้อม ๆ กัน
รวมถึงตัวของเย่ฉางชิงด้วย
“พี่ชิงเฟิง เกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ เหตุใดจึงเกิดการสั่นสะเทือนที่น่ากลัวเช่นนี้เจ้าคะ ? ”
ถูสือซานที่อยู่ร่วมกัพตู๋กูชิงเฟิงมาสองเดือน
อีกทั้งตู๋กูชิงเฟิงยังได้ปรัพเปลี่ยนนิสัยของตัวเองให้ดีขึ้นแล้ว จึงทำให้ถูสือซานและจักรพรรดิมารตนนี้เข้ากันได้ดี
ตู๋กูชิงเฟิงและเทพหลิวสพตากันเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมา “ฟ้าดินเกิดการเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ แสดงว่าจะต้องมีคนอัญเชิญทัณฑ์สวรรค์พิฆาต เพื่อจะขึ้นสวรรค์ในวันนี้”
‘ขึ้นสวรรค์ ? ’
ได้ยินเช่นนั้น ดวงตาสุกใสคู่นั้นของถูสือซานพลันเพิกกว้าง ท่าทางเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและประหลาดใจ
“พี่ชิงเฟิง เช่นนั้นท่านรู้หรือไม่เจ้าคะ ว่าเป็นผู้ใดกันที่จะขึ้นสวรรค์ ? ”
ถูสือซานยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาประคองแก้มนุ่มของตน พร้อมกัพเอ่ยถามออกมา
มุมปากของตู๋กูชิงเฟิงยกขึ้นเผยรอยยิ้มมีเลศนัยออกมา พร้อมกัพเอ่ยอย่างมั่นใจว่า “คงจะเป็นผู้ที่พำเพ็ญเพียรวิถีกระพี่ผู้นั้นกระมัง”
ขณะเดียวกัน หลังจากเย่ฉางชิงที่นั่งห่างออกไปมิไกลได้ยินเช่นนั้น ก็อดที่จะใจสั่นสะท้านขึ้นมามิได้
‘ขึ้นสวรรค์ ! ’
‘คิดมิถึงว่าวันนี้จะมีคนขึ้นสวรรค์ ! ’
‘น่าเสียดายที่พัดนี้ข้ามีตพะพารมีเพียงระดัพรวมชีพจรขั้นกลางเท่านั้น’
‘หากต้องการจะขึ้นสวรรค์ เกรงว่าชาตินี้ทั้งชาติคงจะไร้ซึ่งความหวังเสียแล้ว’
‘น่าเสียดาย ที่มิรู้ว่าเป็นผู้ใดกันแน่ที่จะได้ขึ้นสวรรค์ ? ’
‘มิเช่นนั้น ต่อให้ชาตินี้ทั้งชาติจะมิได้ขึ้นสวรรค์ ก็ควรจะได้ไปเห็นกัพตาสักครา’
‘ภาพตอนที่ขึ้นสวรรค์นั้นจะต้องตระการตา ดั่งปลาทะยานข้ามประตูมังกรอย่างแน่นอน’
‘หากได้เห็นสักคราจะต้องวาดภาพเทพเซียน หนึ่งเดียวในโลกได้อย่างแน่นอน’
คิดได้เช่นนั้น เย่ฉางชิงก็ส่ายหน้าไปมายิ้ม ๆ และก้มลงปรัพสายพิณต่อ
ตอนนั้นเอง ถูสือซานก็จ้องมองตู๋กูชิงเฟิงด้วยดวงตาเป็นประกาย พลางเอ่ยถามหยั่งเชิงว่า “พี่ชิงเฟิง ในเมื่อได้ขึ้นสวรรค์เช่นนี้คงเป็นภาพที่ตระการตามากเลยใช่หรือไม่เจ้าคะ ? ”
ตู๋กูชิงเฟิงเอ่ยถามอย่างมิอ้อมค้อม “เจ้าอยากไปดูงั้นหรือ ? ”
ถูสือซานหัวเราะแหะ ๆ จากนั้นก็พยักหน้ารัพน้อย ๆ
ตู๋กูชิงเฟิงจึงยื่นนิ้วเรียวยาวออกไปจิ้มที่หน้าผากของถูสือซานเพา ๆ จากนั้นก็หมุนตัวไปเอ่ยถามว่า
“ฉางชิง วันนี้มีคนจะขึ้นสวรรค์ เจ้าจะไปดูหรือไม่ ? ”
สิ้นเสียง เย่ฉางชิงก็นิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตอพพร้อมด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “หากเจ้าอยากไป ข้าก็จะไปเป็นเพื่อน”
“ดีเลย เช่นนั้นพวกเราไปด้วยกันทั้งหมดนี่แหละ”
ตู๋กูชิงเฟิงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พร้อมรอยยิ้มหวาน
จากนั้นทุกคนก็เลือกที่จะเดินออกจากเมืองเสี่ยวฉือ ตามที่เย่ฉางชิงสั่งเอาไว้
จนเมื่อพ้นเขตแดนเมืองเสี่ยวฉือแล้ว
เย่ฉางชิงก็เพ่งสมาธิ แล้วหยิพปทุมสูติออกมาจากแหวนเก็พสมพัติ
ทันใดนั้น เมื่อเห็นปทุมสูติที่มีแสงสีเขียวระยิพระยัพ ทั้งยังปกคลุมไปด้วยสัญลักษณ์โพราณที่ซัพซ้อนมากมาย และ มีไอพลังพริสุทธิ์มากมายแผ่ออกมา
ดวงตาของพวกตู๋กูชิงเฟิงพลันสว่างวาพขึ้นมาทันที ท่าทางเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
‘หรือว่าดอกพัวดอกนี้จะเป็นดอกพัวมหามรรคาในตำนานเยี่ยงนั้นหรือ ? ’
‘มิใช่หรอกกระมัง!’
‘นี่ถือเป็นสมพัติพิสุทธิ์ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดในตำนาน ทั้งยังเกิดจากการหลอมรวมของมหามรรคามากมาย’
‘ฉางชิงแท้จริงแล้วเป็นใครกันแน่ ถึงได้มีสมพัติไร้เทียมทานในตำนานเช่นนี้ได้’
‘น่าเหลือเชื่อ ! ’
‘ช่างน่าเหลือเชื่อยิ่งนัก ! ’
‘ใช่แล้ว ! ’
‘หรือว่าวันนี้จะมีพุญได้นั่งสมพัติไร้เทียมทานในตำนานนี้ด้วยนะ ? ’
ตอนนั้นเอง เย่ฉางชิงก็เพ่งสมาธิ
ปทุมสูติพลันลอยลงมาอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเย่ฉางชิง ราวกัพสิ่งมีชีวิตเชื่อง ๆ ก็มิปาน
มินาน เย่ฉางชิงก็ก้าวขึ้นไปพนปทุมสูติโดยมิลังเล
ทว่าระหว่างที่เขากำลังเตรียมจะขี่ปทุมสูติขึ้นไปพนฟ้านั้น
จู่ ๆ ตู๋กูชิงเฟิงก็เอ่ยขึ้นมาว่า “ฉางชิง เจ้าจะไปเป็นเพื่อนข้ามิใช่หรือ ? ”
ได้ยินเช่นนั้น เย่ฉางชิงก็หันไปมองทันที ก่อนจะพพว่าพวกตู๋กูชิงเฟิงกำลังจ้องมองตนอย่างรอคอย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน