เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 348

หน้าตาดีกว่าศิษย์พี่ใหญ่หลายเท่า !

ได้ยินเช่นนั้น ชวี่เหวินเซี่ยก็ถึงกับชะงักงัน ก่อนจะหัวเราะออกมา อย่างกลั้นมิอยู่

“หล่อเหลากว่าหลี่ซิวหยวน แต่คุณสมบัติกลับด้อยกว่าหลี่ซิว หยวนอีกใช่หรือไม่ ? ”

นางกระดกสุราอึกใหญ่อีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นนั่งและถามขึ้นอย่าง สนใจ

จื่อเหยามีท่าทางสลดลงเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าออกมาอย่าง ลังเล

ความจริงแล้วนางก็พูดได้มิเต็มปากว่าด้อยกว่าจริงหรือไม่

เพราะศิษย์น้องเล็กที่มาใหม่ผู้นี้ ยังเป็ นหน้าใหม่ในการฝึกเซียน

อีกทั้งที่ผ่านมาเวลาท่านอาจารย์รับศิษย์ใหม่ ก็มักจะสนใจแค่ เพียงรูปลักษณ์ภายนอก มิเคยทดสอบคุณสมบัติของอีกฝ่ ายว่าเป็ น เช่นไร

ฉะนั้นคุณสมบัติแท้จริงเป็ นเช่นไร คงต้องรอดูตอนที่บาเพ็ญ เพียรในวันข้างหน้า จึงจะรู ้ได้

แต่สิ่งหนึ่งนางรับรู ้ได้อย่างชัดเจนตอนที่อยู่ในหอเก็บตารา

นั่นก็คือศิษย์น้องเล็กผู้นี้ช่างดูไร ้เดียงสามากจริง ๆ

เขามิได้รู ้สึกสงสัยใด ๆ เกี่ยวกับเคล็ดวิชาจอมปลอมเหล่านั้น ที่ วางอยู่ในหอเก็บต าราเลย แม้แต่น้อย เขาท าท่าทางราวกับว่าตัวเอง นั้นกาลังอยู่ในสานักเซียนลึกลับก็มิปาน

เช่นนั้นนางจึงอดมิได้ที่จะรู ้สึกสงสัยในตัวศิษย์น้องเล็กผู้นี้

ตอนนั้นเอง

“จริงสิ ข้าเกือบลืมไป”

“คนประหลาดอย่างตาเฒ่าชิงอวิ๋น ที่ผ่านมาเวลารับศิษย์มัก สนใจเพียงรูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้น มิใช่คุณสมบัติของอีกฝ่าย”

ชวี่เหวินเซี่ยเหมือนกับนึกบางอย่างขึ้นมาได้ พลางตบหน้าผาก ของตัวเองเบา ๆ “แต่ดูจากรูปลักษณ์ภายนอกของพวกเราแล้ว ภายนอกยิ่งดูดีมากเท่าไร คุณสมบัติในการฝึกเซียนก็ยิ่งด้อยมาก เท่านั้น”

เอ่ยเพียงถึงตรงนี้ ชวี่เหวินเซี่ยเหมือนจะสังเกตเห็นความผิดปกติ บางอย่างของจื่อเหยาโดยบังเอิญ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นว่า “จื่อเหยา เจ้าคงมิได้คิดอะไรกับศิษย์ที่มาใหม่ใช่หรือไม่ ? ”

ได้ยินเช่นนั้น

“ศิษย์พี่… ข้ารู ้สึกละลายแล้ว”

จื่อเหยาตอบรับอย่างอ้อมแอ้มไปคาหนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยถามสิ่งที่ ค้างคาใจออกมาว่า “ศิษย์พี่ ท่านยังมิได้อธิบายให้ข้าฟังเลยว่า ละลายแล้ว หมายความว่าเยี่ยงไรกันแน่ ? ”

‘ละลายแล้ว ? ’

ดวงตาเรียวยาวของชวี่เหวินเซี่ยกะพริบปริบ ๆ ก่อนจะเอามือกุม ท้องและหัวเราะออกมาเสียงดัง

จื่อเหยา “……”

อีกด้านหนึ่ง

หลังจากแยกกับจื่อเหยาแล้ว

เย่ฉางชิงก็กลับไปยังที่พักของตัวเองด้วยความรีบร ้อน

หลังกลับถึงห้องพัก

เขาก็รีบน าภาพเทพปีศาจโบราณมาแขวนไว้ตรงหน้าของตัวเอง ทันทีโดยมิลังเล จากนั้นก็นั่งขัดสมาธิลงกับพื้น และเริ่มพิจารณา ใคร่ครวญภาพเทพปีศาจโบราณอีกครั้ง

โดยเขาคิดว่าตอนนี้ตัวเองได้เข้ามาเป็ นสมาชิกคนหนึ่ง ของ ส านักเซียนลึกลับอย่างส านักชิงหยางแล้ว ความส าเร็จบนวิถีเซียนใน ภายภาคหน้า จึงมิอาจประเมินได้อย่างแน่นอน

เช่นนั้นจึงมิจาเป็ นที่จะต้องรีบร ้อนในตอนนี้

แต่ผู้ที่มีชีวิตอยู่มาสามโลก และเป็ นคนขี้แพ้มาแล้วถึงสองครั้ง เช่นเขา

ต้องการที่จะรู ้จริง ๆ ว่าในโลกนี้ คุณสมบัติของเขานั้นจะเป็ นเช่น ไร !

จะสามารถได้รับวาสนาเช่นไร จากภาพเทพปีศาจโบราณภาพนี้ บ้าง !

แม้ศิษย์พี่เก้าผู้นั้นจะได้มอบเคล็ดวิชาชิงหยางเล่มหนึ่งให้แก่เขา อีกทั้งยังได้กาชับว่าการบาเพ็ญเพียรจะต้องค่อย ๆ ฝึกฝนอย่างเป็ น ขั้นเป็ นตอน

แต่เขาคิดว่าตนเองจะสามารถท าความเข้าใจภาพเทพปี ศาจ โบราณภาพนี้ได้ ต่อให้ได้รับสุดยอดเคล็ดวิชาอะไรจากภาพนี้มา เขาก็ยังสามารถใช ้เคล็ดวิชาชิงหยางในการเริ่มบาเพ็ญเพียรก่อนได้ จากนั้นค่อยใช ้เคล็ดวิชาอื่นในการบาเพ็ญเพียรต่อทีหลัง

แต่เวลานี้เขาแค่รู ้สึกอดทนรอมิไหวแล้วที่จะพิสูจน์ตัวเอง เสียก่อน

จนเวลาผ่านไปประมาณหนึ่งก้านธูป

ระหว่างที่เย่ฉางชิงค่อย ๆ ตกอยู่ในภวังค์ของการพิจารณาอะไร บางอย่างนั้น

ยอดเขาอวิ๋นชาง บนจัตุรัสแห่งหนึ่ง

นักพรตชิงอวิ๋นยืนเอามือไพล่หลังด้วยท่าทางหดหู่ ขณะที่ สายตาจับจ้องไปยังขอบฟ้ าที่ถูกแสงตะวันอาบไล้กลายเป็ นสีแดงฉาน

“ท่านบรรพจารย์ หลายปีมานี้เจ้าสานักทุกรุ่นของสานักชิงหยาง ได้ทาตามที่ท่านกล่าวเอาไว้มาโดยตลอด การรับศิษย์ที่ผ่านมามิมี การถามหาคุณสมบัติ เพียงแค่ดูจากรูปลักษณ์ภายนอกและลักษณะ ท่าทางเท่านั้น”

“บัดนี้สานักชิงหยางกาลังตกที่นั่งลาบาก และข้าก็บังเอิญได้พบ กับเย่ฉางชิง จึงได้พาเขากลับมายังสานักชิงหยางด้วย อีกทั้งมิว่าจะ รูปลักษณ์หรือว่าลักษณะท่าทางของเย่ฉางชิง ล้วนยากที่จะมีผู้ใดมา เทียบเคียงได้”

นักพรตชิงอวิ๋นเอ่ยพลางหยิบตาราเล่มหนึ่ง ออกมาจากอกเสื้อ อย่างช ้า ๆ

เขาค่อย ๆ เปิดตาราเล่มนั้นออก โดยด้านบนเขียนเอาไว้ว่า

ข้าบาเพ็ญเพียรมาห้าร ้อยปี ในที่สุดก็สามารถก้าวเข้าสู่แดน ก่อกาเนิดได้สาเร็จ ทว่ากลับยากที่จะก้าวต่อไปได้อีกแม้เพียงครึ่ง ก้าว

นับตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ข้าพบว่าผู้ที่มีหน้าตาและลักษณะ ท่าทางดี ความส าเร็จในวิถีเซียนมักมิอาจประเมินได้

ศิษย์ของสานักชิงหยางจงจาเอาไว้ นับแต่นี้ต่อไปการรับศิษย์ ของสานักชิงหยางของเราจะมิดูที่คุณสมบัติ แต่จะดูที่รูปลักษณ์ ภายนอกและลักษณะท่าทางเท่านั้น

นักพรตชิงอวิ๋นกวาดตามองมองเนื้อหาที่อยู่ในตารา จากนั้นก็ ได้เพ่งสมาธิ