เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 370

ตอนที่ 370 ห้องราคาสองพันศิลาวิญญาณ

เมื่อนักพรตชิงอวิ๋นก้าวเข้าสู่ภายในเรือน ประตูด้านหลังก็ค่อย ๆ ปิดลงอีกครั้ง

ขณะเดียวกันในวินาทีที่ประตูห้องถูกปิดลงนั้น

เรือนแห่งนี้พลันตกอยู่ในความเงียบ ราวกับโลกใบใหม่ที่ถูกผนึกเอาไว้โดยสมบูรณ์

ทว่าเมื่อนักพรตชิงอวิ๋นเห็นภาพตรงหน้า

ร่างทั้งร่างก็พลันแข็งค้างราวกับหิน ท่าทางเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก

เมื่อเห็นตำหนักลอยฟ้าอันวิจิตรตระการตา ที่อบอวลไปด้วยแสงที่เปล่งประกายระยิบระยับมากมายหลังหนึ่ง ดุจตำหนักเซียนที่ลอยอยู่บนอากาศ

ล้อมรอบไปด้วยเกาะเซียนน้อยใหญ่มากมาย ขณะเดียวกันก็มีวารีทิพย์สายเล็ก ๆ ไหลลงมาด้วย

ส่วนด้านล่างที่เป็นชั้นเมฆสูงประมาณหัวเข่า ก็มีภูเขาจำลองขนาดใหญ่ ต้นไม้เก่าแก่ วารีทิพย์ ต้นไผ่ ค่อย ๆ ผุดขึ้นมา

ทั้งหมดนี้ล้วนแล้วแต่งดงามอลังการราวกับภาพในความฝัน เปรียบดั่งดินแดนเซียนก็มิปาน

เวลานี้ภายในใจของนักพรตชิงอวิ๋นรู้สึกตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก !

และช่างน่าเหลือเชื่อยิ่งนัก !

“สมกับที่เป็นหอสุราจุ้ยเซียน การตกแต่งที่พิสดารเช่นนี้ เกรงว่าทั่วทั้งหลิงโจวคงยากจะมีที่ใดเทียบเคียงได้”

นักพรตชิงอวิ๋นอดมิได้ที่จะพึมพำกับตัวเอง “หอสุราจุ้ยเซียน สมแล้วที่เป็นหอสุราจุ้ยเซียน สมกับที่เป็นดินแดนแห่งความเมามายจริง ๆ ! ”

ตอนนั้นเอง สตรีสองนางที่มีรูปร่างผอมเพรียว เอวคอดกิ่ว ช่วงขาเรียวยาว สวมอาภรณ์บางเบาดูมีเสน่ห์เย้ายวน ก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าของนักพรตชิงอวิ๋น

“คารวะท่านเซียนอาวุโสเจ้าค่ะ”

สิ้นเสียง นักพรตชิงอวิ๋นก็ได้สติขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะกวาดตามองสตรีทั้งสองอย่างอดมิได้

หลังจากชั่งใจอยู่สักครู่

“ได้ยินว่าสุราจุ้ยเซียนของหอสุราจุ้ยเซียนนั้นรสเลิศมิเป็นสองรองที่ใด พวกเจ้าช่วยไปยกมาให้ข้าสักหนึ่งกาได้หรือไม่”

นักพรตชิงอวิ๋นกระแอมเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ อีกว่า “อีกอย่างข้าเดินทางมาทั้งวัน รู้สึกเหนื่อยล้ามิน้อย เช่นนั้นข้าขอแช่วารีทิพย์ไป ดื่มสุราไปก็แล้วกัน”

“เจ้าค่ะท่านเซียนอาวุโส”

“ท่านเซียนอาวุโส ข้าช่วยถอดเสื้อให้นะเจ้าคะ”

“ก็ดี”

“……”

“……”

ขณะเดียวกัน ณ โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งที่อยู่มิไกลจากหอสุราจุ้ยเซียนมากนัก

เวลานี้จูหวยเหรินและเจี่ยเจิ้นเคอ กำลังยืนอยู่หน้าโต๊ะยาวสำหรับรองรับลูกค้า

เนื่องจากพวกเขาสองคนรู้ดีว่า

การพนันระหว่างพวกเขาและนักพรตชิงอวิ๋นนั้น พวกเขาจะต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้อย่างแน่นอน

อีกทั้งราคาต่ำสุดของหอสุราจุ้ยเซียนยังสูงถึงหนึ่งพันศิลาวิญญาณอีกด้วย

เช่นนั้นพวกเขาสองคนจึงจำต้องคำนวณให้ดี

เพราะการมาเมืองหลานซีของพวกเขาในครั้งนี้ สองคนรวมกันแล้วยังมีเพียงแค่สองพันศิลาวิญญาณเท่านั้น

อีกทั้งจูหวยเหรินก็ยังมิได้เลือกซื้อกระบี่วิเศษที่เหมาะสม ให้กับศิษย์สายสืบทอดผู้นั้นของตัวเองเลยด้วยซ้ำ

“เถ้าแก่ ห้องพักสองห้องราคาสามร้อยตำลึงทอง เจ้าจะขูดเลือดขูดเนื้อกันเกินไปกระมัง?”

“ขูดเลือดขูดเนื้อ?”

“ท่านทั้งสองลองไปสอบถามดูก็ได้ ที่นี่คือย่านที่คนพลุกพล่านที่สุดในเมืองหลานซี หากมิใช่เพราะช่วงนี้กิจการซบเซา ห้องพักแค่หนึ่งห้องก็ราคาสองร้อยตำลึงแล้ว”

“เถ้าแก่ เอาอย่างนี้ดีหรือไม่ ให้พวกเราสองคนค้างที่นี่หนึ่งคืน ในราคาสองร้อยตำลึงทองก็พอ”

“ท่านทั้งสอง ข้าว่าบุคลิกท่าทางของพวกท่านก็ดูเหมือนผู้บำเพ็ญเพียรอยู่นะ แต่มิใช่ว่าทั้งเนื้อทั้งตัว เงินแค่สามร้อยตำลึงทองก็ยังมิมี?”

“จริงสิ ได้ยินว่าพรุ่งนี้นิกายกระบี่สวรรค์จะจัดการประชุมขึ้นที่เมืองหลัก แต่เงินแค่นี้ท่านทั้งสองยังมิมีจะจ่าย เกรงว่าคงเป็นได้แค่เจ้าสำนักระดับเก้าเท่านั้นกระมัง?”

“เหลวไหลสิ้นดี สำนักของพวกข้าทั้งสองเป็นถึงสำนักระดับเจ็ดเชียวนะ”

“อ้อ ที่แท้ก็เป็นถึงสำนักระดับเจ็ด เช่นนั้นข้าก็ต้องขออภัยด้วย ที่ต้องคิดราคาใหม่เป็นสี่ร้อยตำลึงทอง”

“เถ้าแก่ เจ้าพูดเช่นนี้หมายความว่าเยี่ยงไร?”

“ข้ามิได้มีเจตนาอื่นแอบแฝง หากท่านทั้งสองคิดว่ารับมิได้ จะไปดูที่อื่นก่อนก็ได้นะ”

“พี่จู เรื่องมาถึงขั้นนี้ พวกท่านอย่าได้ต่อปากต่อคำกันอีกเลย สรุปว่าสามร้อยตำลึงทองแล้วให้พวกเราค้างที่นี่สักคืนก็แล้วกัน”

“เถ้าแก่ เช่นนั้นก็สามร้อยตำลึงทองก็แล้วกัน”

“ขออภัย ข้าคิดสี่ร้อยตำลึงทอง และมิต้องต่อรองอีกแล้ว”

“……”

“……”

จนเวลาผ่านไปครึ่งก้านธูป

สุดท้ายหลังจากต่อรองราคากันเรียบร้อยแล้ว

จูหวยเหรินและเจี่ยเจิ้นเคอก็จำต้องพักที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้

เพราะต่อให้คืนละสี่ร้อยตำลึงทอง

ก็นับว่าเป็นโรงเตี๊ยมที่ถูกที่สุดในย่านนี้แล้ว

“พี่จู ท่านเลิกโมโหได้แล้วน่า”

เจี่ยเจิ้นเคอที่ถือแป้งทอดที่ซื้อมาระหว่างทางไว้ในมือ พยายามเอ่ยปลอบจูหวยเหรินที่มีสีหน้าดำคล้ำ

“พวกเราก็แค่ค้างที่นี่สักคืน รอพรุ่งนี้เมื่อการประชุมจบแล้ว พวกเราก็จะไปจากเมืองหลานซีทันที”

พูดถึงตรงนี้ ดวงตาเจี่ยเจิ้นเคอพลันมีประกายเย็นเยียบอันน่ากลัวฉายออกมา ก่อนจะกัดแป้งทอดในมืออย่างแรงด้วยความโมโห พลางเอ่ยว่า

“แม้การค้างที่หอสุราจุ้ยเซียนหนึ่งคืนของนักพรตชิงอวิ๋น พวกเราสองคนจะต้องเป็นคนจ่ายเงิน แต่เป็นเช่นนี้ก็ดีแล้วหากวันหน้าตอนที่บุกไปทำลายสำนักชิงหยาง พวกเขาจะได้มิต้องรู้สึกละอายใจใด ๆ อีก”

สตรีใบหน้างดงามยิ้มพราวออกมา “เรียนท่านเซียนอาวุโส หอสุราจุ้ยเซียนของเราแบ่งเป็นห้องพักอย่างดีและห้องพักธรรมดา ห้องพักธรรมดาหนึ่งคืนหนึ่งพันศิลาวิญญาณ ส่วนห้องพักอย่างดีนั้นหนึ่งคืนราคาสองพันศิลาวิญญาณเจ้าค่ะ”

ทันทีที่สิ้นเสียง นักพรตชิงอวิ๋นก็ชะงักไปเล็กน้อย

‘อะไรนะ ! ’

‘ห้องพักอย่างดีหนึ่งคืนสองพันศิลาวิญญาณ ! ’

‘สองพันศิลาวิญญาณ ! ’

‘สองพันศิลาวิญญาณเนี่ยนะ ! ’

‘เช่นนี้พวกเจ้ามิปล้นข้าไปซะเลยเล่า ! ’

‘แต่ก็ช่างเถอะ โชคดีที่เมื่อวานจูหวยเหรินและเจี่ยเจิ้นเคอสองคนนั้นได้พนันเอาไว้ มิเช่นนั้นข้าคงต้องปวดใจไปอีกหลายปีแน่’

คิดได้เช่นนั้นนักพรตชิงอวิ๋นก็เพ่งสมาธิ ก่อนจะหยิบสองพันศิลาวิญญาณจากแหวนเก็บสมบัติออกมากองไว้บนโต๊ะยาวที่ใช้ต้อนรับแขกด้านหน้า ก่อนจะรีบเดินออกไปด้านนอกทันที

และเมื่อเขาออกมาจากหอสุราจุ้ยเซียน

ก็ได้พบกับจูหวยเหรินและเจี่ยเจิ้นเคอ โดยทั้งสองกำลังยืนทำหน้าเข้มอยู่ฝั่งตรงข้ามของถนน

เห็นเช่นนั้นใบหน้าของนักพรตชิงอวิ๋นพลันปรากฏรอยยิ้มยินดีขึ้นมา

“ท่านทั้งสอง ดูเหมือนว่าพวกท่านจะแพ้เสียแล้ว”

นักพรตชิงอวิ๋นเดินมาหยุดตรงหน้าของทั้งสอง ก่อนจะเอ่ยด้วยใบหน้าที่แฝงรอยยิ้มอ่อนโยนเอาไว้ “ตามที่พนันกันเอาไว้ พวกท่านสองคนต้องให้ข้าสองพันศิลาวิญญาณ”

‘อะไรนะ ! ’

‘สองพันศิลาวิญญาณ ! ’

‘มิใช่หนึ่งพันศิลาวิญญาณหรอกหรือ ? ’

จูหวยเหรินพลันมีสีหน้าเข้มขึ้นทันที พลางจ้องเขม็งไปยังนักพรตชิงอวิ๋น พร้อมเอ่ยอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันว่า “เจ้าว่าอะไรนะ สองพันศิลาวิญญาณงั้นหรือ ? ”

นักพรตชิงอวิ๋นพยักหน้าให้พร้อมรอยยิ้ม

จูหวยเหรินจึงคำรามออกมาด้วยความโมโหว่า “เหตุใดเจ้ามิไปปล้นเอาเล่า ? ”

“เมื่อคืนข้าเลือกพักห้องอย่างดี ราคาหนึ่งคืนสองพันศิลาวิญญาณจริง ๆ แต่หากเจ้ามิเชื่อจะลองไปถามดูก็ได้นะ”

นักพรตชิงอวิ๋นหัวเราะออกมาอย่างมิใส่ใจ พร้อมเอ่ยต่อว่า “อีกอย่างพวกเจ้าอย่าได้คิดที่จะเบี้ยวข้าเด็ดขาด อย่าลืมว่าวันนี้เจ้าสำนักนับร้อยจะมาร่วมประชุมที่จวนเจ้าเมือง ข้ามิอยากทวงเงินพวกเจ้ากลางที่ประชุมหรอกนะ”

จูหวยเหรินมีท่าทางเกรี้ยวกราด มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น เส้นเลือดบริเวณขมับปูดโปนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

โดยเฉพาะเมื่อคิดถึงแป้งทอดและสุราชั้นต่ำเมื่อคืน ก็ยิ่งรู้สึกแค้นจนจุกอก

“ได้ ! ”

จูหวยเหรินเอ่ยออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “เจ้าเฒ่าชิงอวิ๋น เจ้าจงฟังเอาไว้ให้ดี”

“หากเจ้าฉวยโอกาสตอนนี้ล่ะก็ อย่าหาว่าข้าใจร้ายก็แล้วกัน ต่อไปมิเพียงแต่จะเป็นความแค้นระหว่างเจ้ากับข้าเท่านั้น แต่ยังถือเป็นความแค้นระหว่างสองสำนักอีกด้วย”

นักพรตชิงอวิ๋นส่ายหน้าอย่างมิเห็นด้วย

ทว่าพอเอ่ยจบ จูหวยเหรินก็เดินจากไปทันที