เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 408

ตอนที่ 408 พบเทพหลิวอีกครั้ง

อีกด้านหนึ่ง หลังจากพวกเย่ฉางชิงก้าวเข้าสู่ประตูลึกลับบานนั้นแล้ว

หุบเขาที่มีทิวทัศน์ราวกับแดนเซียนแห่งหนึ่งก็ปรากฏสู่สายตา

ด้านหนึ่งเป็นป่าท้อที่เต็มไปด้วยดอกท้อสีแดงสดและมีหมอกปกคลุม ไกลออกไปจนสุดลูกหูลูกตา

อีกด้านก็เต็มไปด้วยพืชพรรณที่เขียวชอุ่ม มีหินสีครามอยู่เรียงราย ถัดไปก็เป็นลานที่มีขนาดมิกว้างเท่าไรนักตั้งอยู่ โดยล้อมรอบด้วยกำแพงที่มีสถาปัตยกรรมอันงดงาม และภายในลานแห่งนั้นนอกจากต้นไผ่เขียวขจีมิกี่ต้นแล้ว ก็มีเรือนหลังเล็ก ๆ ตั้งอยู่สามสี่หลังเท่านั้น

ส่วนใจกลางของหุบเขา ก็มีแม่น้ำสายเล็ก ๆ ที่ใสสะอาดไหลคดเคี้ยวมาจากส่วนลึกของหุบเขา ลอดผ่านสะพานไม้ที่อยู่มิไกลนัก ก่อนจะไหลผ่านด้านหน้าของพวกเย่ฉางชิงไป

ช่างเป็นภาพที่งดงามยิ่งนัก

ทว่าสิ่งนี้กลับยิ่งทำให้ทุกคนรู้สึกงงงวยไปตาม ๆ กัน

พวกเขาเข้ามาที่นี่ก็เพื่อทดสอบแดนมายา แต่สุดท้ายภาพที่ปรากฏตรงหน้า กลับสงบร่มรื่นและสวยงามถึงเพียงนี้

นี่เป็นการทดสอบเช่นไรกันแน่ ?

หลังจากนิ่งเงียบไปสักพัก ทุกคนก็เริ่มมีท่าทีร้อนรนขึ้นมา ก่อนจะทยอยออกสำรวจโดยรอบ

บางคนก็ข้ามแม่น้ำ ข้ามสะพานไม้ และตรงไปยังส่วนลึกของป่าท้อ

บางคนก็เดินไปตามทางเดินหิน มาจนถึงหน้าประตูเรือนแห่งนั้น แล้วค่อย ๆ ผลักประตูเข้าไป……

จนผ่านไปประมาณครึ่งชั่วยาม

ขณะที่เย่ฉางชิงเดินสำรวจรอบ ๆ อย่างระมัดระวังเรียบร้อยแล้ว และหันกลับมาอีกครั้ง

เขาก็ต้องประหลาดใจ เมื่อพบว่ารอบ ๆ ตัวเขาในเวลานี้ กลับมิมีผู้ใดอยู่เลยแม้แต่คนเดียว และที่น่าประหลาดใจมากที่สุดก็คือ เมื่อเขาหันไปมองทางอื่น ป่าท้อที่ก่อนหน้านี้ยังมีผู้คนจ้อกแจ้กจอแจ หรือแม้แต่ภายในเรือนหลังเล็กเหล่านั้น กลับไร้ซึ่งผู้คนเสียแล้ว

‘คนอื่นล่ะ ? ’

‘เหตุใด จู่ ๆ ถึงหายไปได้ ! ’

‘นี่มันเป็นการทดสอบเช่นไรกันแน่ ! ’

‘เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้นะ ! ’

เย่ฉางชิงถึงกับยกมือขึ้นมาคลึงหว่างคิ้วของตนเองอย่างอดมิได้ พร้อมกับเผยท่าทางจนปัญญา

หลังจากนิ่งเงียบอยู่นาน ในที่สุดเขาก็เริ่มขยับเท้าเดินไปข้างแม่น้ำ จากนั้นก็เดินไปตามทางเดินจนมาถึงหน้าประตูเรือน

เขาลังเลเล็กน้อย ก่อนจะผลักประตูเข้าไป

ทว่าวินาทีต่อมา ภาพที่ปรากฏสู่สายตากลับเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง

โต๊ะยาว โต๊ะน้ำชา โต๊ะพิณ……และต้นหลิวต้นหนึ่ง

นี่มัน !

นี่มัน !

‘นี่มันเรือนของข้าที่เมืองเสี่ยวฉือมิใช่หรือ ? ’

‘เหตุใดถึงมาปรากฏอยู่ที่นี่ได้ ! ’

‘แม้ศิษย์พี่ชวี่จะบอกว่าการทดสอบในหัวข้อแรกที่นิกายกระบี่สวรรค์นี้ จะเป็นการทดสอบเกี่ยวกับจิตใจของศิษย์ แต่การที่เรือนของข้าปรากฏขึ้นเช่นนี้ มันหมายความว่าเยี่ยงไรกัน ? ’

‘หรือคิดว่าข้ายังหลงเหลือความเสียใจใด ๆ เอาไว้ที่นั่นอีกเยี่ยงนั้นรึ ? ’

เมื่อนึกถึงตรงนี้ เย่ฉางชิงก็ได้ใคร่ครวญอยู่สักพัก ก่อนจะเดินตรงเข้าไป

แม้เขาจะมิได้รู้สึกเสียใจอันใดกับการที่ต้องจากเมืองเสี่ยวฉือรวมทั้งเรือนหลังนั้นมา ทว่าการได้กลับมาเห็นสถานที่ที่เคยอยู่ ก็อดที่จะรู้สึกคิดถึงวันเก่า ๆ ขึ้นมามิได้

มินานเขาก็เดินมาหยุดยังหน้าโต๊ะยาว ที่เขาเคยวาดภาพและเขียนอักษรพู่กัน

มองกระดาษวาดภาพและอักษรพู่กันที่ปกติใช้ฝึกฝนฝีมือ ที่กระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะ

มุมปากเย่ฉางชิงโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ยากจะเข้าใจความหมาย ก่อนจะทอดถอนใจออกมา “ตอนอยู่โลกบำเพ็ญเพียรใบก่อน เนื่องจากมิสามารถบำเพ็ญเพียรได้ เขาจึงทำได้เพียงใช้เวลาไปกับการดีดพิณ เดินหมาก เขียนพู่กัน และวาดภาพ แต่เมื่อมายังโลกบำเพ็ญเพียรใบนี้และได้เข้าสำนักชิงหยางแล้ว เขาก็แทบจะใช้เวลาทั้งหมดไปกับการบำเพ็ญเพียร”

“ทว่าเมื่อได้กลับมายังที่ ๆ เคยอยู่อีกครั้ง ก็อดมิได้ที่จะรู้สึกถึงความหลัง……”

หลังจากนั้น เย่ฉางชิงก็ยกพู่กันขึ้นโดยมิสนใจว่าทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริงหรือไม่ ก่อนจะจรดพู่กันลงไปบนกระดาษสีขาวแผ่นหนึ่งอย่างรวดเร็ว

“สตรีผู้นั้นมิรู้อยู่หนใด เหลือเพียงดอกท้อที่ยังคงเบ่งบานเหมือนก่อน”

เพียงพริบตา ตัวอักษรที่เป็นระเบียบเรียบร้อย ก็ปรากฏขึ้นบนกระดาษ

ขณะเดียวกัน หลังจากเย่ฉางชิงวางพู่กันลงพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ ไอพลังวิถีกระบี่อันบริสุทธิ์ไร้ที่เปรียบ กลุ่มหนึ่งก็แผ่ออกมา

จากนั้นเขาก็ยิ้มพลางส่ายหน้าไปมา ก่อนจะเดินไปทางโต๊ะชา……

อีกด้านหนึ่ง

ภาพมายาที่ออกมาจากภายในใจของเย่ฉางชิง ล้วนปรากฏขึ้นในกระจกตรงหน้าของซ่งจืออวี่และหลวนผิง

ในคราแรกซ่งจืออวี่ยังพูดจากระแนะกระแหนว่า เมื่อก่อนเย่ฉางชิงใช้ชีวิตยากจนข้นแค้นเพียงนี้ บัดนี้เมื่อก้าวเข้าสู่วิถีเซียน การจะผ่านด่านนี้ไป คงมิใช่เรื่องยากอะไรสินะ

เยี่ยงไรซะสิ่งที่เรียกว่าการทดสอบแดนมายานั้น ความจริงแล้วก็คือการทำให้เรื่องราวในอดีต ที่ถูกเก็บไว้ในส่วนลึกของจิตใจคนปรากฏขึ้นอีกครั้งผ่านแดนมายา