เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 443

ตอนที่ 443 วิญญาณอาวุธอันน่าสะพรึงกลัว

ทันใดนั้นเมื่อได้เห็นละอองเลือด ที่มีกลิ่นคาวคละคลุ้งลอยอยู่กลางอากาศ

ผู้แข็งแกร่งของสำนักเซียนใหญ่ทั้งสามต่างก็พากันสับสนในทันที

นี่คือนักพรตเสวียนจีที่ขึ้นสู่จุดสูงสุดของวิถีแห่งหมากเชียวนะ !

ผู้แข็งแกร่งที่ไร้เทียมทานที่สามารถก้าวเข้าสู่ระดับเทพพิภพได้ตลอดเวลา !

จะตายง่าย ๆ เช่นนี้งั้นหรือ ?

แค่นี้ ? ? ?

เพราะการบำเพ็ญเพียรวิถีเซียน เมื่อบำเพ็ญเพียรถึงขั้นท้าย ๆ ความเร็วในการบำเพ็ญเพียรก็จะยิ่งช้าลงและยากขึ้น

และเมื่อผู้แข็งแกร่งที่มีตบะบารมีระดับเดียวกัน แต่ขั้นย่อยของระดับตบะต่างกัน แม้จะเพียงแค่ระดับเดียว เมื่อทั้งสองต่อสู้กันฝ่ายที่ต่ำกว่าจึงมิอาจสู้ได้อยู่ดี

มิเพียงเท่านั้นต่อให้ระดับตบะบารมีเท่ากัน ขั้นย่อยของระดับเท่ากัน แต่ระดับความรู้แจ้งในวิถีของตน ก็ยังเป็นตัวแบ่งความแข็งแกร่งของพลังแต่ละคนอยู่ดี

ยิ่งกว่านั้นนักพรตเสวียนจียังเป็นผู้แข็งแกร่งที่ไร้เทียมทาน และสามารถก้าวเข้าสู่ระดับเทพพิภพได้ตลอดเวลาอีกด้วย

หากผู้แข็งแกร่งไร้เทียมทานเช่นนี้เลือกที่จะพังพินาศไปด้วยกันแล้วล่ะก็ เช่นนั้นทั่วทั้งนิกายกระบี่สวรรค์คงมิมีผู้ใดรอดชีวิตไปได้อย่างแน่นอน

ดังนั้นเมื่อทุกคนเห็นร่างของนักพรตเสวียนจีแตกสลายกลายเป็นละอองเลือดอย่างง่ายดาย จึงรู้สึกตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก

น่าเหลือเชื่อ !

ช่างน่าเหลือเชื่อยิ่งนัก !

หลังจากลังเลอยู่สักพัก เหล่าผู้แข็งแกร่งของสำนักเซียนใหญ่ทั้งสามเหมือนจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้

เสียงลึกลับที่จู่ ๆ ก็ดังขึ้นในโสตประสาทเมื่อครู่ !

มิใช่สิ !

กล่าวให้ถูกคงจะเป็นเสียงจากสวรรค์ !

“ทุกท่าน เมื่อครู่นี้มีเสียงลึกลับดังขึ้นในโสตประสาทของพวกท่านหรือไม่ ? ”

“เสียง ? นั่นมันเสียงสวรรค์ต่างหากเล่า”

“เรียกว่าเสียงสวรรค์ก็คงมิเกินจริงเท่าไรนัก ! ”

“ถูกต้อง หากมิมีเสียงสวรรค์นี้ล่ะก็ วันนี้เกรงว่าพวกเราหากมิตายก็คงเจ็บหนักเป็นแน่ ! ”

“แต่……เป็นเพราะอันใดกันแน่ ? ”

“เหตุใดในช่วงเวลาสำคัญถึงมีเสียงสวรรค์ดังขึ้นได้ แล้วเสียงสวรรค์นี้มาจากผู้แข็งแกร่งที่ไร้เทียมทานท่านใดกัน ? ”

“ที่ทุกท่านกล่าวมาล้วนแล้วแต่มีเหตุผลทั้งสิ้น แต่เรื่องนี้เกิดขึ้นที่นิกายกระบี่สวรรค์ คิดว่าเหล่าท่านพี่จากนิกายกระบี่สวรรค์คงจะรู้ดีที่สุดกระมัง ? ”

“หรือว่าภายในนิกายกระบี่สวรรค์ มีบุคคลที่ไร้เทียมทานซ่อนตัวอยู่ ? ”

เอ่ยถึงตรงนี้ คนของสำนักเซียนใหญ่ทั้งสองต่างก็ส่งสายตาสื่อสารกัน ก่อนจะค่อย ๆ หันไปมองพวกอู๋ไท่เหอ

“ทุกท่านอย่าได้เข้าใจผิด นิกายกระบี่สวรรค์ของเรามิมีบุคคลเช่นนั้นอยู่จริง ๆ ”

อู๋ไท่เหอมีท่าทางอ้ำอึ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบโบกมือปฏิเสธ

“ทุกท่านอย่าได้มองพวกข้าด้วยสายตาเช่นนี้ นิกายกระบี่สวรรค์ของเรามิมีบุคคลเช่นนั้นจริง ๆ มิเช่นนั้นพันปีมานี้ นิกายกระบี่สวรรค์ของเราจะยอมให้แดนบำเพ็ญเพียรโบราณบนเขาหยุนหลานตกไปอยู่ในมือของคนอื่นได้เยี่ยงไรกัน ? ”

ขงซิงเจี้ยนและอู๋ไท่เหอลอบสบตากันเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสริมขึ้น

ส่วนหนิงซู่ซู่นั้นมิถนัดที่จะโกหกผู้ใด จึงเพียงลอบชำเลืองมองด้านล่าง และมีท่าทีที่เย็นชาเช่นเคย

ต้องยอมรับว่าตอนที่เสียงของเย่ฉางชิงดังขึ้น อู๋ไท่เหอก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นเย่ฉางชิง

และพวกเขายังรู้อีกว่า ผู้ที่ผนึกตบะบารมีและความทรงจำของตนเองเพื่อมาฝึกฝนที่นี่อย่างเย่ฉางชิงนั้น ย่อมมิต้องการให้ผู้ใดรู้ตัวตนที่แท้จริงของเขา

หากพูดความจริงออกไป มิแน่ภายภาคหน้าคงมิได้มีเพียงแค่พวกเขา เกรงว่าแม้แต่นิกายกระบี่สวรรค์ก็จะต้องได้รับผลกรรมที่คาดมิถึงไปด้วยก็เป็นได้ ดังนั้นพวกเขาจะกล่าวออกไปมิได้ ต่อให้ตีให้ตายก็พูดมิได้อย่างเด็ดขาด

เมื่อได้ยินคำตอบเช่นนั้น ผู้แข็งแกร่งของสองสำนักเซียนใหญ่ที่เหลือต่างก็ขมวดคิ้วมุ่น พลางหันไปสบตากันอย่างอดมิได้

วินาทีต่อมา ท่าทีของพวกเขาก็แปรเปลี่ยนไป ทุกคนยกมือทั้งสองข้างขึ้น จากนั้นก็โค้งลงคำนับ

“พวกเราขอขอบคุณผู้อาวุโสที่ยื่นมือเข้ามาช่วย พระคุณในวันนี้ผู้น้อยจะจดจำเอาไว้ในใจขอรับ”

พวกเขารู้ดีว่าบุคคลที่ไร้เทียมทานท่านนี้มิต้องการปรากฏกาย ย่อมต้องมีเหตุผลของเขาเป็นแน่

และบุคคลที่ไร้เทียมทานเช่นนี้ ไหนเลยพวกเขาจะสามารถคาดเดาได้ ?

แต่การที่อีกฝ่ายยื่นมือเข้ามาช่วยพวกเขาในช่วงวิกฤต ผู้น้อยเช่นพวกเขาย่อมมิอาจที่จะเสียมารยาทได้ จึงต้องแสดงความเคารพออกมา เพราะมีความเป็นไปได้สูงที่อีกฝ่ายจะแอบมองอยู่

ขณะเดียวกันเมื่อเห็นภาพอันน่าขบขันเช่นนั้น