เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 448

ตอนที่ 448 เช่นนี้แล้วลำดับความอาวุโส มิเท่ากับมั่วไปหมดหรอกหรือ ?

หลังจากนั้นพวกขงซิงเจี้ยนก็ได้พาเย่ฉางชิงเดินออกจากตำหนักพันกระบี่

ระหว่างที่เดินผ่านเหยาห้าวหยาน

เย่ฉางชิงก็พยักหน้าให้น้อยพร้อมรอยยิ้ม ทว่าขงซิงเจี้ยนกลับถลึงตาใส่เหยาห้าวหยานที่ยังคงมีสีหน้างุนงงด้วยความโมโห

จากนั้นเหยาห้าวหยานก็ได้แต่มองตามหลังกลุ่มคนที่ค่อย ๆ หายไปจากสายตา

“มิน่าเล่าท่านบรรพจารย์ทั้งสาม ถึงให้ความเคารพบุรุษหนุ่มผู้นี้มากเพียงนี้ แค่มองแวบเดียวก็ทำให้จิตใจรู้สึกสงบลงได้อย่างน่าประหลาด”

“หากมิมีสิ่งใดผิดพลาดล่ะก็ คนผู้นี้คงมิได้ธรรมดาอย่างเช่นที่เห็นภายนอกอย่างแน่นอน อีกทั้งเขายังมีกระบี่หยกวิญญาณดำอยู่ในมือ……”

หลังจากพึมพำกับตัวเองสักพัก แววตาของเหยาห้าวหยานก็เป็นประกายขึ้น ก่อนจะเดินตรงไปหากระบี่หยกวิญญาณดำ

……

……

อีกด้านหนึ่ง

หลังจากที่พวกเย่ฉางชิงออกจากตำหนักพันกระบี่แล้ว ก็ได้เหาะขึ้นไปบนอากาศ

จากนั้นก็เหาะไปยังส่วนลึกของนิกายกระบี่สวรรค์

โดยส่วนลึกของชั้นในของนิกายกระบี่สวรรค์นั้น ถือเป็นสถานที่ที่สำคัญของนิกายกระบี่สวรรค์ก็ว่าได้

ที่นี่มีภูเขาและป่าที่เขียวขจี สายน้ำสะอาดใสไหลคดเคี้ยว อบอวลไปด้วยหมอกจาง ๆ ภูเขาสูงตระหง่าน วิวทิวทัศน์งดงามยิ่ง

และเนื่องจากมีค่ายกลรวมวิญญาณขนาดใหญ่หลายค่ายกลถูกวางเอาไว้ จึงทำให้ปราณวิญญาณฟ้าดินในที่นี้เข้มข้นเป็นอย่างมาก ทุกที่ล้วนเหมาะแก่การบำเพ็ญเพียรอย่างยิ่ง

ขณะเดียวกันนอกจากบรรพจารย์ทั้งสามจะพักอยู่ที่นี่แล้ว ที่แห่งนี้ยังมีลานกระบี่ที่ตั้งมาเนิ่นนาน และมีถ้ำบ่มเพาะยาวิเศษหลายถ้ำ รวมถึงสระน้ำศักดิ์สิทธิ์ตั้งอยู่ด้วย

“ที่นี่ทิวทัศน์งดงามยิ่งนัก ปราณวิญญาณฟ้าดินเข้มข้น เป็นแดนบำเพ็ญเพียรที่หาได้ยากยิ่งจริง ๆ ”

เย่ฉางชิงเหาะอยู่กลางอากาศโดยเอามือไพล่หลัง ก็ได้กวาดสายตามองลงไปสำรวจเบื้องล่าง พลางทอดถอนใจออกมา

“ท่านเย่อาจจะมิทราบ ความจริงแล้วก่อนที่ท่านประมุขคนแรกจะมาสร้างสำนักที่นี่ ที่แห่งนี้เคยเป็นสนามรบโบราณมาก่อนขอรับ”

อู๋ไท่เหอลูบหนวดขาวโพลนของตนเองเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “แม้ว่าหลายอย่างจะเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา ทว่าทิวทัศน์ของที่นี่กลับมิเลวเลย แม้ว่าภายในจะยังคงมีสถานที่ที่อันตรายและมีจิตสังหารอันน่าสะพรึงกลัวซุกซ่อนอยู่”

‘สนามรบโบราณ ? ’

‘จิตสังหาร ? ’

เมื่อได้ยินคำกล่าวเช่นนี้ แววตาของเย่ฉางชิงก็มีประกายตื่นตระหนกพาดผ่านทันที

‘คิดมิถึงว่าสถานที่ที่มีภูเขาสูงตระหง่านและมีแม่น้ำไหลเย็นเช่นนี้ จะเคยเป็นสนามรบโบราณมาก่อน’

‘มิหนำซ้ำจนถึงวันนี้ก็ยังมีสถานที่ที่อันตรายซ่อนอยู่’

‘ตอนนี้ด้วยตบะบารมีเพียงระดับแดนก่อกำเนิดขั้นต้นของข้า หากหลงเข้าไปยังแดนอันตราย เกรงว่าแม้แต่โอกาสที่จะเอาชีวิตรอดก็คงมิมีกระมัง ? ’

‘สมกับที่เป็นโลกบำเพ็ญเพียรจริง ๆ ทุกที่ล้วนแต่แฝงไว้ด้วยจิตสังหารอันน่ากลัว หากมิระวังแม้เพียงนิดเดียว คงมิอาจรอดกลับมาได้อย่างแน่นอน’

“แต่เพราะที่นี่มีสถานที่อันตรายซ่อนอยู่ จึงเหมาะจะเป็นสถานที่ที่เอาไว้หลบซ่อนตัว เมื่อนิกายกระบี่สวรรค์เจอวิกฤตได้”

อู๋ไท่เหอเอ่ยแนะนำด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

ตอนนั้นเอง ขงซิงเจี้ยนก็ยกมือขึ้นชี้ไปยังยอดเขาหัวโล้นที่อยู่ไกลออกไป พลางเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านเย่ ยอดเขาตรงหน้าลูกนั้นมีนามว่ายอดเขากระบี่ดวงดาว เป็นสถานที่บำเพ็ญเพียรของผู้น้อยเองขอรับ”

เย่ฉางชิงชำเลืองมองขงซิงเจี้ยนที่ยิ้มเต็มใบหน้าเล็กน้อย ก่อนจะมองไปยังยอดเขากระบี่ดวงดาว ที่ขงซิงเจี้ยนเอ่ยถึง

ก็พบว่าด้านบนยอดเขาขนาดใหญ่ นอกจากตำหนักโบราณที่ดูทรุดโทรมหลังหนึ่ง และป้ายทรงกระบี่มิกี่ป้ายแล้ว ก็มิมีสิ่งใดอีกแม้แต่หญ้าสักต้นก็ยังมิมี

‘กันดาร ! ’

‘กันดารยิ่งนัก ! ’

เย่ฉางชิงจึงแค่พยักหน้ายิ้ม ๆ ให้

เวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูป

ขณะที่ทั้งสี่คนมาถึงท้องฟ้าเหนือทิวเขาที่ห้อมล้อมไปด้วยป่าไผ่ หมอกลอยอบอวล

เสียงพิณอันไพเราะอ่อนหวานเสียงหนึ่งก็ดังลอยมา

เย่ฉางชิงมองหาเสียงพิณก็ได้พบยอดเขาหนึ่งที่อยู่มิไกลนัก เขาจึงกวาดสายตาสำรวจสภาพแวดล้อมรอบ ๆ

“อยู่ที่นี่ก็แล้วกัน”

เย่ฉางชิงชี้ไปยังยอดเขายอดหนึ่งที่อยู่มิไกลนัก

ได้ยินดังนั้นอู๋ไท่เหอและขงซิงเจี้ยนจึงหันไปมองตามทิศทางที่เย่ฉางชิงชี้ไป ก่อนจะลอบสื่อสารกันทางสายตา

เพราะที่ตรงนั้นถือเป็นแดนต้องห้ามของศิษย์น้องหนิง แม้แต่พวกเขาที่เป็นศิษย์พี่ยังมิกล้าก้าวล่วงเข้ามาที่นี่หากมิมีเหตุจำเป็น

อีกทั้งศิษย์น้องหนิงผู้นี้มีความชอบพิเศษอยู่อย่างหนึ่ง

นั่นก็คือการแช่น้ำพุศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้นจึงได้สั่งให้สร้างสระน้ำศักดิ์สิทธิ์ขึ้นที่นี่ด้วย

ส่วนยอดเขาที่เย่ฉางชิงชี้ไปนั้น แม้ว่าจะมิใช่เส้นทางที่จะไปสระน้ำศักดิ์สิทธิ์ ทว่าก็อยู่ห่างจากสระน้ำศักดิ์สิทธิ์มิไกลเท่าไรนัก

หลังจากนิ่งเงียบไปสักพัก อู๋ไท่เหอและขงซิงเจี้ยนก็หันไปมองหนิงซู่ซู่ที่มิพูดมิจาใด ๆ

“ศิษย์น้องหนิง เจ้าจะว่าเยี่ยงไร ? ”

อู๋ไท่เหอส่งกระแสจิตถามหนิงซู่ซู่ที่มีท่าทีเย็นชา

หนิงซู่ซู่ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับด้วยท่าทีที่สับสนว่า “ในเมื่อท่านเย่ต้องการพักอยู่ที่นี่ ผู้น้อยเช่นข้าย่อมมิสามารถขัดเจตจำนงของเขาได้”