เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 463

ตอนที่ 463 หายนะที่มิทันตั้งตัว

“นิกายจื่ออวิ๋น ? ”

ชวี่สิงหยางพึมพำออกมาเบา ๆ ก่อนจะอ้าปากและดูดกลืนหมอกเลือดจากร่างเมื่อครู่เข้าไปทันที

เมื่อได้เห็นภาพชวนสยดสยองตรงหน้า

ผู้อาวุโสนิกายจื่ออวิ๋นที่มีผมสีดอกเลาหลายคนต่างก็มีสีหน้าตื่นตกใจ พลางหันไปสบตากันเล็กน้อย

โหดเหี้ยมยิ่งนัก !

ตาเฒ่าร่างกายกำยำผู้นี้คงจะเป็นผู้บำเพ็ญเพียรวิถีมารกระมัง ?

อีกทั้งพลังปราณที่แผ่ออกมาจากภายในร่างกายยังชั่วร้ายและน่ากลัวยิ่งนัก แค่สัมผัสเพียงเล็กน้อยก็ทำให้ขนลุกชันและอกสั่นขวัญแขวนอย่างอดมิได้

พลังนี้มาจากที่ใดกันแน่ ?

“พี่ชายท่านนี้ ด้านหน้าเป็นแดนต้องห้ามของนิกายจื่ออวิ๋นของเรา ขอพวกท่านได้โปรดเลี่ยงไปทางอื่นด้วย”

หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพัก ผู้อาวุโสที่อายุมากที่สุดและมีใบหน้าตอบท่านหนึ่งของนิกายจื่ออวิ๋น ก็ประสานมือคารวะอีกครั้งพร้อมกับเอ่ยออกมา

“นิกายจื่ออวิ๋น ? ”

มุมปากชวี่สิงหยางยกขึ้นเป็นรอยยิ้มชั่วร้าย ดวงตาลุ่มลึก เย็นชา อีกทั้งยังแฝงประกายน่าสะพรึงกลัวออกมา

เพียงแค่ปรายตามองผู้อาวุโสท่านนั้น อีกฝ่ายก็พลันมีใบหน้าซีดเผือด และถอยหลังไปหลายก้าวอย่างอดมิได้

“นิกายจื่ออวิ๋นของพวกเจ้ายิ่งใหญ่มากในหลิงโจวเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ชวี่สิงหยางเอ่ยถามเหล่าผู้อาวุโสของนิกายจื่ออวิ๋นพร้อมรอยยิ้มเยาะ

ผู้อาวุโสร่างท้วมคนหนึ่ง ที่ขมับมีเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดออกมาถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างช้า ๆ ว่า “หลิงโจวนั้นมีสี่สำนักเซียนใหญ่ นิกายจื่ออวิ๋นถือเป็นหนึ่งในสี่สำนักเซียนใหญ่”

“สี่สำนักเซียนใหญ่ ? ”

ดวงตาของชวี่สิงหยางเป็นประกายวาววับ ก่อนจะหายตัวไปทันที

วินาทีต่อมา ห้วงอากาศรอบ ๆ ก็เกิดเป็นระลอกคลื่นเป็นชั้น ๆ ขึ้น พร้อมมีเสียงคำรามดังกึกก้อง เพียงพริบตาก็มีฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งที่กางออก ก่อนจิกลงไปที่ศีรษะของผู้อาวุโสท่านนั้นราวกับกรงเล็บเหล็ก

“ข้าจะดูสิว่านิกายจื่ออวิ๋นของพวกเจ้าจะเก่งกาจเพียงใดกัน”

ชวี่สิงหยางหัวเราะเย้ยหยันออกมาเสียงดัง รอบกายพลันเกิดไอเลือดตลบอบอวล มีแสงสีแดงเข้มเปล่งออกมา พร้อมไอพลังที่ชั่วร้ายที่ปะทุออกมา

ส่วนผู้อาวุโสที่ถูกเขาจิกหัวอยู่นั้น ราวกับว่าจิตวิญญาณและพลังวิญญาณได้ถูกจองจำเอาไว้ แม้ร่างกายจะสั่นเทาเพียงใดก็มิสามารถต่อต้านหรือขัดขืนใด ๆ ได้เลย

เมื่อเห็นดังนั้นผู้อาวุโสที่เหลือต่างก็มีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวจนถึงขีดสุด

“ที่นี่เป็นดินแดนของนิกายจื่ออวิ๋น ท่านกล้าลงมือเช่นนี้กับผู้อาวุโสของนิกายจื่ออวิ๋นของเรา ท่านต้องการที่จะเปิดศึกกับนิกายจื่ออวิ๋นเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ผู้อาวุโสท่านหนึ่งมีสีหน้าเข้มขึ้น เอ่ยถามพร้อมกัดฟันกรอด

“เปิดศึก ? ”

ชวี่สิงหยางหัวเราะเสียงเย็นพลางส่ายหน้าไปมา ก่อนเอ่ยอย่างดูแคลนว่า “อาศัยแค่พวกไร้ฝีมือเช่นพวกเจ้า คู่ควรเป็นศัตรูของข้าจริง ๆ เยี่ยงนั้นหรือ ? ”

เอ่ยเพียงเท่านั้นชวี่สิงหยางก็หันไปเอ่ยกับกลุ่มคนลึกลับ ที่สวมเสื้อเกราะราวกับปราการเหล็กทั้งสิบคน

“เหมือนเดิม ! ”

“ผู้แข็งแกร่งระดับเซียนให้จับเป็น ข้าจะนำพวกมันมาทำเป็นหุ่นเชิด ศิษย์ที่คุณสมบัติวิถีเซียนยอดเยี่ยมก็ให้จับเป็น ข้าจะเอามาฝึกเป็นขุนพลมรณะ ! ”

“ส่วนคนที่เหลือ……กำจัดให้สิ้นซาก ! ”

คำสั่งของชวี่สิงหยางนี้ ราวกับมอบอำนาจให้กลุ่มคนลึกลับที่สวมชุดเกราะทั้งสิบก็มิปาน

ทันใดนั้นหุ่นเชิดที่มีพลังแข็งแกร่งทั้งสิบคนต่างก็กระโดดออกจากเรือเหาะ ก่อนพุ่งลงสู่เบื้องล่างราวกับฝนดาวตก

มิเพียงเท่านั้น เรือเหาะลำที่อื่น ๆ ก็มีผู้ที่แข็งแกร่งสวมเกราะสีเงินหลายคน ทยอยพุ่งตัวลงสู่เบื้องล่างด้วยเช่นกัน

“พวก พวกเจ้า……เป็นผู้ใดกันแน่ ? ”

เมื่อได้เห็นภาพอันน่าอกสั่นขวัญแขวนเช่นนี้ เหล่าผู้อาวุโสของนิกายจื่ออวิ๋นต่างก็ก้าวถอยหลังเพื่อเตรียมหนี

ขณะเดียวกันพวกเขาก็ลอบส่งสายตาสื่อสารกันเล็กน้อย ก่อนจะหยิบหยกชิ้นหนึ่งออกมาจากแหวนเก็บสมบัติแทบจะพร้อมกัน และถือเอาไว้ในมือก่อนจะหักหยกจนแตกเป็นชิ้น ๆ ภายในพริบตา

“พวกเจ้ามิต้องกังวลไป วิถีเซียนแต่ไหนแต่ไรมาก็ล้วนแต่เต็มไปด้วยความอันตราย การที่พวกเจ้าได้พบกับข้าก็คิดซะว่าพวกเจ้าดวงมิดีก็แล้วกัน……”

ชวี่สิงหยางเอ่ยออกมา ขณะใช้เคล็ดวิชาประหลาดสำรวจความทรงจำของผู้อาวุโสนิกายจื่ออวิ๋นที่ถูกเขาผนึกเอาไว้

ทว่าเขายังเอ่ยมิทันจบ ท่าทางของเขาก็ดูแปลกไป

“หนึ่งในสี่สำนักเซียนใหญ่ของหลิงโจว นิกายกระบี่สวรรค์ มียอดฝีมือที่ไร้เทียมทานผู้หนึ่งปรากฏขึ้นงั้นหรือ ? ”