เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 465

ตอนที่ 465 เค้าลางของความโกลาหลอันดำมืด

ทันทีที่สิ้นเสียง ระหว่างที่เหยาห้าวหยานกำลังตื่นตระหนกอยู่นั้น ก็มีเสียงชราและค่อนข้างแหบเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านนอกตำหนักพันกระบี่

“มิใช่แค่อาจจะ แต่หากครั้งนี้ผู้อาวุโสเย่มิยื่นมือมาช่วย เกรงว่าแม้แต่นิกายกระบี่สวรรค์ของพวกเจ้าก็จะต้องประสบกับหายนะด้วยเช่นกัน ! ”

มินานนักพรตจิ่วอั้นที่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ร่างกายเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดก็ปรากฏกายขึ้นท่ามกลางสายตาของทุกคน

“ท่านบรรพจารย์ ! ”

“ศิษย์พี่จิ่วอั้น ! ”

คนของนิกายจื่ออวิ๋นพลันดวงตาเป็นประกายขึ้นมา และต่างก็ลุกขึ้นยืนทันที

ท่านบรรพจารย์จิ่วอั้นสามารถเอาตัวรอดมาได้อย่างปลอดภัย นับว่าเป็นเรื่องโชคดีในความโชคร้ายแล้ว

“ผู้อาวุโสจิ่วอั้น ท่านหมายความว่าเยี่ยงไรหรือขอรับ ? ”

เหยาห้าวหยานเอ่ยถามด้วยใบหน้าเคร่งขรึม พลางคารวะให้แก่นักพรตจิ่วอั้น ที่มีสภาพสะบักสะบอม

“เพราะ……เบื้องหลังของหุ่นเชิดที่สวมเกราะนับสิบตนนั้น คือผู้แข็งแกร่งที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งอย่างไรเล่า”

นักพรตจิ่วอั้นกวาดตามองคนของนิกายจื่ออวิ๋น พลางถอนหายใจออกมาอย่างอดมิได้ “ด้วยตบะบารมีของข้า แม้จะมิสามารถสัมผัสได้ว่าคนผู้นั้นมีตบะบารมีอยู่ในระดับใด แต่ตามคำบอกเล่าของเขานั้น เขาเคยตามหาเส้นทางโบราณมาแล้ว”

“ดังนั้นหากข้าเดามิผิดแล้วล่ะก็ คนผู้นี้หลังจากตามหาเส้นทางโบราณแล้วล้มเหลว มีความเป็นไปได้สูงที่เกิดธาตุไฟเข้าแทรก หรือก็คือเซียนทุรชนที่มีบันทึกเอาไว้ในตำราโบราณ เซียนเหล่านี้จะใช้วิธีการกลั่นจิตวิญญาณของผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่น ๆ เพื่อรักษาจิตวิญญาณของตนเองเอาไว้ให้เป็นอมตะ หรือใช้วิธีกลั่นเลือดของสิ่งมีชีวิตเพื่อทำให้กายเนื้อมิเน่าเปื่อยนั่นเอง”

สิ้นเสียงของนักพรตจิ่วอั้น

ทันใดนั้นภายในตำหนักพันกระบี่ พลันไร้ซึ่งเสียงใด ๆ บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด

เซียนทุรชน !

ผู้อาวุโสของสองสำนักเซียนใหญ่ ย่อมเข้าใจคำนี้ดี

เพราะเซียนทุรชนหาได้เหมือนกับผู้บำเพ็ญเพียรอื่น ๆ ไม่

พวกเขาต่างก็เคยเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของสวรรค์บูรพา

ก่อนจะก้าวสู่เส้นทางโบราณ ปรารถนาที่จะหลุดพ้น และขึ้นไปยังแดนเซียนโบราณ ปรารถนาที่จะไปให้ถึงจุดสูงสุดของวิถีเซียนที่แท้จริง

ทว่าเส้นทางโบราณนั้นยากลำบาก มีจิตสังหารอันน่ากลัวและเป็นอัปมงคลมากมาย หากล้มเหลวจะต้องดับสูญและมิอาจฟื้นคืนขึ้นมาได้อีก

แน่นอนว่ามีผู้แข็งแกร่งจำนวนมิน้อย ที่ก้าวสู่ขั้นต้นของเส้นทางโบราณก็จะพบกับสิ่งอัปมงคล หรือวิกฤตอันน่าสะพรึงกลัว

ทำให้กายเนื้อของพวกเขาจึงถูกทำลายจนสิ้นจากกลสังหารที่มองมิเห็น จิตใจก็ถูกสิ่งอัปมงคลกัดกิน เหลือเพียงเศษเสี้ยวของจิตวิญญาณดั้งเดิมเท่านั้น

ดังนั้นพวกเขาจึงเลือกใช้วิธีช่วงชิงกายเนื้อของผู้อื่น กลั่นจิตวิญญาณของผู้บำเพ็ญเพียรเพื่อหล่อเลี้ยงตนเอง

ทว่าจิตวิญญาณดั้งเดิมของผู้แข็งแกร่งระดับเทพพิภพยิ่งแข็งแกร่งมากเพียงใด ก็ต้องใช้จิตวิญญาณดั้งเดิมของผู้บำเพ็ญเพียรมากมายเพียงนั้น จึงจะสามารถหล่อเลี้ยงได้เพียงพอ ?

แค่คิดก็รู้แล้วว่าเป็นจำนวนที่น่าตกใจมากเพียงใด !

นอกจากนี้ยังมีผู้แข็งแกร่งที่โชคดีอาจรอดชีวิตมาได้ อีกรูปแบบหนึ่ง

นั่นก็คือ จิตวิญญาณดั้งเดิมยังอยู่ ทว่ากายเนื้อและจิตใจกลับถูกสิ่งอัปมงคลกัดกิน

ดังนั้นเพื่อเอาชีวิตรอด พวกเขาจะต้องกลั่นเลือดของสิ่งมีชีวิตเพื่อใช้หล่อเลี้ยงตนเอง

ด้วยเหตุนี้จึงมีบันทึกในตำราโบราณกล่าวเอาไว้ว่า ‘เซียนทุรชนปรากฏ หายนะกำเนิด ! ’

ภายในตำหนักพันกระบี่ เหล่าผู้อาวุโสของสองสำนักเซียน ต่างพานิ่งเงียบอยู่เยี่ยงนั้นเนิ่นนาน

สุดท้ายเป็นเหยาห้าวหยานที่ได้เอ่ยทำลายความเงียบขึ้น

“ทุกท่าน เรื่องมาถึงขั้นนี้ หายนะในครั้งนี้เกรงว่าคงยากที่จะหลีกเลี่ยงได้แล้ว”

เหยาห้าวหยานกวาดตามองทุกคน พร้อมเอ่ยอย่างมั่นใจว่า “แต่นิกายกระบี่สวรรค์ของเรายังมีค่ายกลป้องภูผาที่ประมุขคนแรกได้วางเอาไว้ ซึ่งจะสามารถต้านทานการโจมตีของเซียนทุรชนได้”

“อีกอย่างต่อให้เซียนทุรชนสามารถทำลายค่ายกลป้องภูผาลงได้ ก็ยังมีทุกท่านที่นั่งอยู่ตรงนี้ รวมทั้งบรรพจารย์ทั้งสามของนิกายกระบี่สวรรค์ มิหนำซ้ำนิกายกระบี่สวรรค์ตอนนี้ยังมีบุคคลไร้เทียมทานเช่นผู้อาวุโสเย่อยู่อีกคน”

ทันทีที่สิ้นเสียง

“ใช่แล้ว ยังมีจวนหนานหลิง ! ”

จู่ ๆ ผู้อาวุโสท่านหนึ่งของนิกายจื่ออวิ๋นก็เอ่ยขึ้น “บัดนี้เซียนทุรชนมาเยือนหลิงโจว นิกายจื่ออวิ๋นของเราประสบกับหายนะ วังเสวียนจีเองก่อนหน้านี้ก็ถูกทำลายไปแล้ว เช่นนี้ก็มีความเป็นไปได้ว่าเป้าหมายของพวกมันจะต้องเป็นจวนหนานหลิงอย่างแน่นอน”

“ผู้อาวุโสสวี๋กล่าวมามีเหตุผล บัดนี้ศัตรูตัวฉกาจอยู่ตรงหน้า พวกเราต้องร่วมแรงร่วมใจกัน ยิ่งไปกว่านั้นจวนหนานหลิงก็ยังเป็นหนึ่งในสี่สำนักเซียนใหญ่เช่นพวกเราอีกด้วย”

“ใช่แล้ว ต้องรีบแจ้งจวนหนานหลิง ให้พวกเขารีบมาที่นิกายกระบี่สวรรค์ เพื่อเลี่ยงหายนะที่มิได้ก่อในครั้งนี้”

“ถูกต้องแล้ว หากพวกเราสามสำนักเซียนใหญ่รวมตัวกันที่นี่ มีเหล่าบรรพจารย์ร่วมมือกัน ต่อให้เป็นเซียนทุรชนก็คงยังพอจะรับมือได้ ยิ่งไปกว่านั้นผู้อาวุโสเย่ก็ยังอยู่ที่นี่ด้วย”

ขณะที่ผู้อาวุโสของสำนักเซียนใหญ่ทั้งสองกำลังปรึกษาหารือกันอยู่นั้น