เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 7

ตอนที่ 7 แค่เดินหมาก ยากเพียงนี้เชียว?

เย่ฉางชิงที่ถูกไล่ออกมา สีหน้าเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

เขาสงสัยว่าตื่นขึ้นมาทำไมเตียงของตนเองถึงได้มีหญิงงามเพิ่มขึ้นมาได้ อีกทั้งดูแล้วก็มิเหมือนการรู้ตื่นของดัชนีทองคำอะไรเลยด้วยซ้ำ

มิเช่นนั้นหญิงงามผู้นี้ก็คงจะมิโมโหใส่เขา ถึงขนาดไล่ตะเพิดออกมาจากห้องเช่นนี้ แต่ควรจะแย้มยิ้มแล้วเรียกเขาว่านายท่านถึงจะถูก

ตอนที่เย่ฉางชิงถอนหายใจออกมาด้วยความหนักอกหนักใจนั้น ก็บังเอิญเหลือบไปเห็นท่าทางเช่นนั้นของราชันทมิฬเข้า

‘หรือว่าจะเป็นราชันทมิฬ…’

‘เป็นไปมิได้ ! ’

‘เป็นไปมิได้เด็ดขาด ! ’

เย่ฉางชิงมองดูราชันทมิฬที่ดวงตาเป็นประกายและอ้าปากแลบลิ้นอยู่ ก่อนจะรีบสลัดความคิดนี้ของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว

ให้เขาเชื่อว่าเป็นฝีมือของราชันทมิฬ เขายอมเชื่อว่าตัวเองรู้ตื่นดัชนีทองคำ เชื่อว่าตนเองมีรากวิญญาณยังจะดีเสียกว่า…

‘เรื่องนี้มิมีทางเป็นจริงได้เด็ดขาด ! ’

เย่ฉางชิงยกมือขึ้นบีบนวดกลางระหว่างคิ้ว ก่อนจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสีขาวสะอาดตาที่ห้องถัดไป พร้อมทั้งล้างหน้าล้างตาอย่างลวก ๆ ก่อนมานั่งเดินหมากล้อมเพียงลำพังอยู่ที่โต๊ะหิน

มิรู้ว่าผ่านไปนานเพียงใด

เมื่อเย่ฉางชิงกลับมามีสติอีกครั้ง ขณะกำลังพิจารณาว่าหมากขาวเพลี่ยงพล้ำได้อย่างไร ก็สังเกตเห็นว่าสตรีลึกลับผู้นั้นได้มายืนอยู่ข้างกายเขาเสียแล้ว และสายตาของนางกำลังจดจ้องกระดานหมากล้อมอยู่

ที่น่าแปลกใจก็คือใบหน้าของสตรีลึกลับกลับซีดเผือด มีเส้นเลือดบนหน้าผากนูนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าเคร่งเครียดดูราวกับโดนปีศาจควบคุมสิงอยู่ก็มิปาน

‘นี่มันอะไรกัน ? ’

‘หรือว่านางจะป่วย ? ’

ในตอนนั้นเองที่ราชันทมิฬได้เดินเข้ามาอย่างช้า ๆ

เมื่อมันเห็นท่าทางคลุ้มคลั่งของสตรีลึกลับดวงตาจึงหรี่ลงเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบไปมองกระดานที่มีหมากมากมายหลายตัวอยู่บนนั้น จึงอดที่จะตะโกนอยู่ในใจมิได้ว่า ‘แย่แล้ว ! ’

‘มนุษย์น้อยผู้นี้คงมิได้เสียสติไปแล้วหรอกนะ หมากของนายท่านได้รวมเอาหลักการและโชคชะตาเอาไว้มหาศาล อย่าว่าแต่พวกที่กำลังสร้างรากฐานเลย แม้แต่ผู้แข็งแกร่งในระดับเทพจำแลงหรือแดนถ้ำสวรรค์ก็มิอาจจะต้านทานได้’

“โฮ่ง ! ”

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งราชันทมิฬจำต้องใช้วิธีการบางอย่าง ก่อนจะเห่าใส่สตรีลึกลับผู้นั้นไปหนึ่งครา

“เฮือก ! ”

ทันใดนั้นสตรีลึกลับก็สั่นสะท้านขึ้นมา จิตของนางได้หลุดออกมาจากดินแดนลึกลับแห่งหนึ่ง จนอดที่จะสูดหายใจลึก ๆ ด้วยความตื่นตระหนกมิได้

‘ช่างน่ากลัวยิ่งนัก ! ’

หากมิใช่เพราะยามหน้าสิ่วหน้าขวาน ราชันทมิฬปลุกนางได้ทันเวลา ไม่แน่ว่าวินาทีนั้นวิญญาณของนางอาจแตกสลายก็เป็นได้

สตรีลึกลับได้สติขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะหันไปมองเย่ฉางชิงผู้มีใบหน้าหล่อเหลาและท่าทีสงบนิ่งอยู่เช่นนั้น ก็อดที่จะหวาดกลัวขึ้นมามิได้

‘ชายหนุ่มผู้นี้เป็นใครกันแน่ ? เพียงหมากแค่กระดานเดียว เหตุใดจึงได้แฝงพลังที่แปลกประหลาดและน่ากลัวถึงเพียงนี้เอาไว้’

แม้นางจะมองแค่เพียงแวบเดียวแต่จิตวิญญาณกลับถูกดูดเข้าไปอย่างขัดขืนมิได้ อีกทั้งวิญญาณยังเกือบแตกสลายอีกด้วย

‘หรือว่าจะเป็น… ยอดฝีมือผู้เร้นกายดังเช่นที่บรรพบุรุษเคยกล่าวไว้ ? ’

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เยี่ยนปิงซินก็รู้สึกเย็นเฉียบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยความกลัวจับใจ

เพราะก่อนหน้านี้นางเพิ่งจะไล่ตะเพิดชายหนุ่มคนนี้ออกมาจากห้อง

เวลานี้เย่ฉางชิงเงยหน้าขึ้น พร้อมเอ่ยอย่างยิ้มแย้ม “ท่านเดินหมากเป็นด้วยหรือ ? ”

เยี่ยนปิงซินเห็นรอยยิ้มราวกับลมในฤดูวสันต์บนใบหน้าของเย่ฉางชิง สมองก็อดจะนึกถึงประโยคที่บรรพบุรุษเคยกล่าวไว้มิได้ว่า ยอดฝีมือผู้เร้นกายล้วนแต่มีนิสัยแปลกประหลาดทั้งสิ้น

บางคนเพียงแค่บันดาลโทสะก็สังหารผู้คนได้นับพันนับหมื่น

บางคนราวกับตนเองเป็นเพียงก้อนหินก้อนหนึ่ง ไร้ซึ่งความสุขและความทุกข์ นิ่งสงบ เรียบง่ายเป็นกันเอง

ยิ่งไปกว่านั้นบ่อยครั้งที่พลังและความแตกฉานของคนจำพวกหลัง กลับเหนือกว่าคนจำพวกแรกเสียอีก

ส่วนการเปิดเผยตัวตน สำหรับผู้เร้นกายที่มีพลังแตกฉานเช่นนี้ ต้องมองจากภายในเท่านั้น

เห็นได้ชัดว่าในสายตาของเยี่ยนปิงซินเวลานี้ ชายหนุ่มตรงหน้าผู้นี้ก็คือคนจำพวกหลังที่บรรพบุรุษเคยกล่าวไว้

และเมื่อได้ยินที่เย่ฉางชิงเอ่ยถามเยี่ยนปิงซินก็ได้สติขึ้นมา นางรีบพยักหน้าให้แต่พอนึกขึ้นได้ก็รีบส่ายหน้าปฏิเสธ

ต่อหน้ายอดฝีมือผู้เร้นกายเช่นนี้ นางจะกล้าแสดงฝีมือต่อผู้ที่เก่งกาจเช่นนี้ได้อย่างไรกัน !

ราชันทมิฬที่เห็นท่าทางของนางก็แสยะยิ้มออกมา พร้อมกับคิดในใจว่า ‘เจ้ามนุษย์น้อยผู้นี้มิเลวเลย มีปัญญาเฉียบแหลมมิเบา’

เย่ฉางชิงมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสนของเยี่ยนปิงซินก็เข้าใจได้ในทันที

เขาเป็นอัจฉริยะการเดินหมากมาตั้งแต่เด็ก ตอนสิบขวบเคยได้รับถ้วยแชมป์เยาวชนแห่งชาติมาก่อน

และตลอดห้าปีที่มาอยู่เมืองเสี่ยวฉือแห่งนี้ เขาได้ใช้เวลาเกือบทุกวันเพื่อศึกษาเกมหมากล้อมจนช่ำชอง

พร้อมกันนั้น พลังวิถีแห่งเต๋าที่ยิ่งใหญ่ราวกับมหาสมุทรก็แผ่กระจายทั่วทั้งแผ่นฟ้าและพื้นดิน

วินาทีนี้ เยี่ยนปิงซินรู้สึกเพียงว่าวิญญาณของตนกำลังถูกพลังวิถีแห่งเต๋าที่ยิ่งใหญ่บดขยี้…

“แม่นาง มิทราบว่าตระกูลของเจ้าทำการค้าอันใดหรือไม่ ? ”

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเมืองเสี่ยวฉือแห่งนี้ห่างจากเมืองหลวงแคว้นต้าเยี่ยนเพียงใด ? ”

“ระหว่างทางที่เจ้ามา ได้พบกับอันตรายใดบ้างหรือไม่ ? ”

“ในเมืองหลวงมีชนชั้นสูงที่ชื่นชอบอักษร หรือภาพวาด…”

เย่ฉางชิงวางหมากต่อกันสี่ตัว เมื่อเห็นสายตาของเยี่ยนปิงซินหยุดอยู่บนกระดาน จึงได้เอ่ยถามไปส่ง ๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งสบาย ๆ

แต่เยี่ยนปิงซินกลับมีท่าทีราวกับมิได้สนใจฟังแม้แต่น้อย

สุดท้ายเขาจึงมิได้รับคำตอบแต่อย่างใด เย่ฉางชิงขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเยี่ยนปิงซิน

เยี่ยนปิงซินมีท่าทีเหมือนก่อนหน้านี้ ราวกับคนคลุ้มคลั่งเสียสติก็มิปาน

อีกทั้งสีหน้ายังซีดขาว หน้าผากอันเกลี้ยงเกลามีเหงื่อไหลซึมออกมาไม่หยุด ใบหน้าเคร่งเครียดอย่างมาก

“แม่นางเย่ฉางชิง…”

‘ที่แท้ก็แค่นี้ ? ’

‘เมื่อครู่ข้าคิดว่านางเพียงแสร้งถ่อมตัวเท่านั้น ที่แท้ก็มิได้เข้าใจจริง ๆ รึนี่ ! ’

‘ข้าเพิ่งจะวางหมากได้สี่ตาเองนะ ! ’

เย่ฉางชิงรู้สึกเอือมระอาขึ้นมาทันที

‘คนบนโลกนี้เป็นอะไรกันไปหมดนะ ! ’

ก่อนหน้านี้เขารู้สึกว่านักเรียนที่เขาสอนล้วนเป็นเด็กค่อนข้างเฉลียวฉลาด แต่พอสอนให้พวกเขาเล่นหมากล้อม ทุกคนต่างก็นั่งนิ่งจนมิได้ร่ำเรียนอันใด

อย่างเยี่ยนปิงซินในตอนนี้ที่ดูเหมือนจะเล่นหมากล้อมเป็น แต่สุดท้ายกลับเล่นได้เพียงสี่ตาก็นั่งนิ่งราวกับเสียสติไปเสียแล้ว

เย่ฉางชิงเพียงแค่อยากหาคนมาฝึกฝีมือหมากล้อมด้วยก็เท่านั้น สุดท้ายแล้วแม้ตนจะมิมีรากวิญญาณก็ยังต้องเรียนรู้ที่จะฝึกตนอยู่ดี

‘แค่เดินหมาก ยากเพียงนี้เชียวรึ ? ’

เย่ฉางชิงเบะปากอย่างเอือมระอา ก่อนจะใช้นิ้วมือสองนิ้วคีบหมากสีดำวางกลับลงไปอีกครั้ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ แล้วถึงลุกขึ้นเดินจากไปอย่างสิ้นหวัง