เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 21

ถึงอย่างไรลุงตัวอ้วนก็เป็นนักธุรกิจ มีความสามารถด้านวาทศิลป์มากมาย เขาได้ทำการสนทนากับเซวียหลิงอย่างสนุกสนานอีกหลายประโยค

เซวียหลิงสนทนากับเขาอย่างเปิดเผย เมื่อตอนสุดท้ายเธอได้หัวเราะขึ้นพูดว่า "พี่หวังเจวียนกับอาหยวนเป็นเพื่อนร่วมงานกัน ไหนๆ เธอได้ขอโทษแล้ว เรื่องนี้ก็ปล่อยให้มันจบลงเถอะค่ะ อย่าได้พูดถึงอีกเลย"

ลุงตัวอ้วนหัวเราะขึ้นแล้วหันไปมองดูหวังเจวียน

"ยังไม่รีบเข้าไปอีก"

หวังเจวียนจ้องมองไปด้วยท่าทางอันประหลาดใจ จากนั้นรีบตอบว่า "ค่ะๆ" แล้วพยักหน้า เธอรีบวิ่งเข้าไปในสหกรณ์ร้านค้าด้วยท่าทางอันตื่นตระหนก

เฉิงเทียนหยวนเป็นกังวลเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าแผ่นหลังของเซวียหลิงเปียกชุ่ม

"เถ้าแก่ครับ ผมเกรงว่าภรรยาของผมจะเป็นหวัด ขอตัวพาเธอกลับบ้านก่อน ผมทำบัญชีเรียบร้อยแล้วสามารถตรวจสอบได้เลยครับ"

ลุงตัวอ้วนได้ยินว่าเขาทำงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงได้โบกมือขึ้น "ไปเถอะ"

เฉิงเทียนหยวนอธิบายขึ้นอีกว่า "ภรรยาของผมเดินทางมาที่นี่ และที่อาศัยอยู่ตอนนี้เป็นเพียงแค่ห้องเช่าเล็กๆ คาดว่าคงจะไม่พออาศัย นับแต่วันนี้เป็นต้นไปผมจะไม่อยู่ในหอพักแล้ว"

"ได้ๆ" ลุงตัวอ้วนพูดขึ้นด้วยท่าทางดีใจว่า "นายไปเก็บของได้เลย เดี๋ยวห้องนั้นฉันจะเอาไว้ให้คนอื่นอยู่ต่อ"

เฉิงเทียนหยวนพยักหน้าแล้วหันหลังวิ่งขึ้นไปชั้นบน

ผ่านไปไม่นาน เขาก็วิ่งลงมาพร้อมกับกระสอบใบใหญ่

เซวียหลิงพูดพร้อมรอยยิ้มด้วยความตกตะลึงว่า "เก็บเสร็จเร็วขนาดนี้เลยเหรอคะ?"

เฉิงเทียนหยวนเปิดกระสอบออกแล้วหยิบเสื้อคลุมตัวหนาให้แก่เธอพลางอธิบายว่า "เมื่อตอนพักกลางวันฉันขึ้นไปเก็บมาแล้ว แค่ขึ้นไปเอามันมาก็พอ เอาล่ะตอนเย็นลมแรง เธอห่มคลุมเสื้อตัวนี้ไปก่อนนะ"

ในใจของเซวียหลิงรู้สึกถึงความอบอุ่น เธอรับเสื้อนี้ออกไปแล้วคลุมที่ด้านนอก

เฉิงเทียนหยวนหันหลังวิ่งเข้าไปในสหกรณ์ร้านค้าอีกครั้ง จากนั้นไม่นานเขาก็เดินตรงออกมาพร้อมกับรถสามล้อซึ่งถูกเข็นออกมาจากประตูทางด้านหลัง

จากนั้นเขาก็เอาสัมภาระของตนและสิ่งของที่เซวียหลิงซื้อมาวางไว้บนรถ และไม่ลืมที่จะเหลือที่เล็กน้อยเอาไว้ให้เธอนั่ง

เขาปั่นมันอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นสิบนาทีก็มาถึงถนนซงหมิง

หญิงชรากำลังทำความสะอาดบ้านนั้นอยู่ เธออธิบายให้พวกเขาฟังอย่างว่องไวว่า "ฉันช่วยพวกเธอทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงแค่ลานด้านนอกที่ยังทำความสะอาดไม่เสร็จ"

เซวียหลิงเอ่ยขอบคุณเธอ จากนั้นคลำเข้าไปในกระเป๋าลายทหารที่สะพายอยู่ หยิบลูกอมออกมากำหนึ่งยื่นให้แก่หญิงชรา

"นี่คือลูกอมสำหรับงานแต่งงานของเรา ให้ป้าค่ะ"

หญิงชรารับไว้ด้วยรอยยิ้ม พูดว่า "ป้าเป็นคนรักสะอาด หลังจากนี้พวกเธอช่วยดูแลความสะอาดที่นี่ด้วยอย่าทำให้มันสกปรกล่ะ"

เซวียหลิงพยักหน้าแล้วรีบตอบรับอย่างมีความสุขว่า "ไม่มีปัญหาค่ะ"

เฉิงเทียนหยวนเดินตรงเข้าไปในห้องครัว เขาพบว่าที่เตาถ่านรังผึ้งดูเยือกเย็น ไม่มีประกายไฟแม้แต่น้อย

จากนั้นเขาจึงรีบเดินออกมาแล้วเอ่ยถามอย่างสุภาพว่า "คุณป้าครับ ผมขอยืมฟืนกับไฟคุณป้าใช้ก่อนได้หรือไม่ ภรรยาของผมเป็นหวัด ผมว่าจะต้มน้ำขิงให้เธอดื่มสักหน่อย"

"ได้สิ" หญิงชราเดินนำทางพาเขาเข้าไปในห้องด้วยท่าทางอันอบอุ่นแล้วพูดว่า "ที่บ้านฉันมีขิงอยู่ เก็บเอาไว้ประเดี๋ยวคงเสีย พวกเธอแบ่งไปสักแง่งสองแง่งสิ......"

เซวียหลิงรีบขึ้นไปบนห้องแล้วถอดเสื้อผ้าอันเปียกชุ่มออก ก่อนที่จะดื่มน้ำขิงอุ่น

ส่วนเฉิงเทียนหยวนได้ออกไปซื้อถ่าน และเตาถ่านรังผึ้งอีกเตาหนึ่ง เขาไม่ลืมที่จะซื้อเครื่องครัวและข้าวสารกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกลับมา

เขารีบทำความสะอาดห้องครัวอย่างรวดเร็วและล้างจานชามตะเกียบที่เพิ่งซื้อมาใหม่

เซวียหลิงนึกขึ้นได้ว่าเมื่อตอนกลางวันเธอยังไม่ได้กินน่องไก่ชิ้นโตนั้น เธอจึงได้รีบหยิบมันออกมาแล้วเดินไปที่ประตูห้องครัว

"พี่หยวนหิวหรือยัง เอานี่ไปกินเล่นก่อนนะคะ"

เฉิงเทียนหยวนหันหลังไปมองแล้วพบว่าในมือของเธอมีน่องไก่ขนาดใหญ่อยู่น่องหนึ่ง จึงได้ยิ้มขึ้นเบาๆ

"ฉันยังไม่หิวหรอก เมื่อสักครู่ที่เดินทางออกไปซื้อของ พอดีไม่ได้ซื้อเนื้อเข้ามาเลย เอาอันนี้มาทำแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะทำหมั่นโถวแล้วก็ผัดผักฉีกไก่ให้เป็นเส้นๆ เดี๋ยวอาหารก็เสร็จแล้วล่ะ"

เมื่อพูดจบเขาก็ได้เอื้อมมือมารับน่องไก่ชิ้นโตนั้นไป

เซวียหลิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา "เอาล่ะค่ะ เอาตามที่นายบอกเลย"