เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 103

เซวียหลิงร้องไห้น้ำตานองหน้า กอดพวกเขาไว้แน่น

"พ่อ......แม่! หนูคิดถึงพวกท่านมากเลย! คิดถึงมากๆ ......ฮือๆๆ! หนูทำผิดกับพวกท่าน......แงๆ ......"

เธอร้องไห้จนแทบหมดลมหายใจ พูดไม่ชัดเจนด้วย ร้องไห้ไม่หยุด

แม่เซวียสงสารเหลือเกิน ปลอบด้วยเสียงอ่อนโยน "พอแล้วๆ! รู้แล้วว่าลูกคิดถึงเรา รู้อยู่ตลอดนั่นแหละ แต่ลูกเป็นลูกสาว ลูกโตขึ้นสุดท้ายก็ต้องแต่งงาน! ลูกรักของฉัน อย่าร้องไห้เลย!"

พ่อเซวียกล่าวอย่างตำหนิ "แต่งงานไปแล้ว อีกไม่นานก็จะเป็นแม่คน ยังร้องไห้แงๆ แบบนี้อีก เหมือนเด็กน้อยเลย! อายไหม! อายไหม!"

เซวียหลิงเช็ดน้ำตา ทั้งยิ้มและร้องไห้

"ไม่อาย! ถึงหนูจะโตขึ้นแก่ขึ้นแค่ไหน ก็ยังเป็นลูกสาวพวกท่านอยู่ดี! ในใจในสายตาพวกท่าน หนูก็เป็นเด็กน้อยของพ่อแม่ตลอดไป"

พ่อเซวียมองเธอ ทำหน้าจะร้องไห้นิดๆ

"แค่ครึ่งปีกว่าๆ เอง ทำไมจู่ๆ พ่อก็รู้สึกว่า......ลูกโตแล้ว! ในที่สุดหลิงหลิงของพ่อก็โตแล้ว!"

แม่เซวียพูดด้วยเสียงอ่อนโยน "นั่นสิ! หน้าตาดูเป็นผู้ใหญ่กว่าแต่ก่อน ความน่ารักไร้เดียงสาแบบเมื่อก่อนน้อยลง มีความมั่นใจมากขึ้น แต่พ่อของลูกพูดถูก เมื่อก่อนลูกอยู่ที่บ้านผอมมาก อาหยวนเก่งจริงๆ บำรุงลูกจนอวบอิ่ม ใบหน้าเล็กๆ ก็มีเนื้อแล้ว ดูดีกว่าเดิม สวยกว่าเดิม!"

เซวียหลิงหัวเราะคิกคัก แล้วเช็ดน้ำตาอีกครั้ง

"พี่หยวนทำกับข้าวอร่อยมาก หนูกลัวกินอิ่มเกินทุกครั้ง!"

แม่เซวียอุทาน "โอ้! อาหยวนเป็นคนทำอาหารเหรอ?"

เซวียหลิงพยักหน้า พูดเบาๆ ด้วยความเขินอาย "เขาเป็นคนทำหมดเลยค่ะ ชามตะเกียบเขาก็เป็นคนล้าง"

"ไม่ได้นะ!" พ่อเซวียแสร้งทำหน้าเคร่งขรึม พูดสั่งสอน "ลูกไม่เพียบพร้อมเลย ฉันจะไปเตือนอาหยวนว่าห้ามเอาใจลูกเกินไป! เด็กผู้หญิงไม่ช่วยเหลืองานบ้าน ไม่ขยันทำงาน น่าเกลียด!"

เซวียหลิงหัวเราะเสียงดัง แล้วพูดขึ้น "พี่หยวนไม่รังเกียจหนูหรอกค่ะ! บางครั้งหนูก็ช่วยบ้างนิดหน่อย แต่เขากลัวหนูหนาวมือ กลัวหนูโดนบาดมือ เลยทำทุกอย่างตลอด อีกอย่างหนูทำอาหารไม่ค่อยเก่ง ทำแล้วก็ไม่อร่อย ก็เลยไหว้วานให้เขาทำทุกอย่างดีกว่าค่ะ!"

"ลูกนะลูก!" พ่อเซวียขำอย่างช่วยไม่ได้ หางตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

แม่เซวียข้างๆ ก็ดีใจเหลือเกิน พูดขึ้นว่า "อาหยวนรักลูกมากเลย! แต่สมัยก่อนตอนพวกเธอยังเด็กๆ อยู่เขาก็ดูแลลูกทุกอย่าง เขาไม่ค่อยชอบพูด ทำอะไรเคร่งครัดอยู่ในกรอบ แต่ดูแลคนอื่นเก่งมาก ปกป้องลูกได้เป็นอย่างดี พาลูกออกไปเล่น แม่ไม่กังวลเลย เพราะเขาไม่เคยทำให้ลูกได้รับบาดเจ็บ"

พ่อเซวียพยักหน้าคล้อยตาม "ใช่ๆ! เป็นแบบนี้ตลอด!"

เซวียหลิงกอดแขนพวกเขาซ้ายขวา แล้วถามขึ้น "ทำไมพวกท่านมาเร็วจังคะ? นั่งเครื่องบินเหรอ? หนูนึกว่าพวกท่านนั่งรถไฟ ต้องใช้เวลาสองสามวันกว่าจะถึง"

พ่อเซวียยิ้มแล้วอธิบาย "ในเมืองเริ่มมีสนามบินตั้งแต่ปีที่แล้ว บินมาที่เมืองหลวงทุกๆ สามวัน เมื่อคืนเราได้รับสายจากลูก ก็รีบเก็บกระเป๋าเดินทาง โทรหาเพื่อนพ่อ ให้เขาช่วยจองตั๋วเครื่องบินที่นี่ โอ้ จะว่าไปก็บังเอิญ สิบโมงกว่ามีเที่ยวบินมาที่นี่ รีบจองมาเลยสองใบ"

แม่เซวียพูดขึ้น "เรานั่งรถไปสนามบินตอนเช้า เพราะว่าหิมะตก เที่ยวบินเลยล่าช้าไปสองชั่วโมง แต่เครื่องบินก็ยังเร็วอยู่ดี! บินสามชั่วโมงกว่าก็ถึงแล้ว!"

"เราเดินออกมาจากสนามบิน เรียกรถขับมาที่ประตูโรงพยาบาลในเขตเมืองเลย" พ่อเซวียพูด "สะดวกมาก และเร็วมากด้วย! จริงไหม?"

"จริง!" เซวียหลิงพูดขึ้นด้วยความดีใจ "เราพักที่โรงแรมเล็กๆ ฝั่งตรงข้าม พวกท่านค่อยไปอยู่ห้องข้างๆ พวกเราทีหลัง! หนูอยากคุยกับพ่อกับแม่จนฟ้าสว่างเลย!"

พ่อเซวียและแม่เซวียหัวเราะกัน