เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 112

เซวียหลิงเห็นเขาปิดประตูเดินเข้ามา หยุดชะงักปากกาในมือ เทน้ำร้อนแก้วหนึ่งให้เขา และเปิดฮีตเตอร์

เฉิงเทียนหยวนดื่มน้ำร้อน เป่าลมร้อนอยู่ แต่คิ้วเขาก็ยังขมวดแน่น

เซวียหลิงถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ “ยังไม่มีข่าวเหรอ? แม่หลินชงยังไม่กลับมา?”

ไม่ต้องถามเลย เขาไปบ้านหลินชงมาแน่นอน

เฉิงเทียนหยวนส่ายหน้า แล้วพูดเสียงเข้ม “ในบ้านยังมืดอยู่ ฉันรอนอกบ้านตั้งนาน แล้วมีคนแถวนั้นเปิดประตูออกมาทิ้งขยะ ฉันเลยเข้าไปคุยด้วย เอาบุหรี่ให้เขา แล้วถามเกี่ยวกับเบาะแส”

เซวียหลิงถามด้วยความสงสัย “ว่าไงบ้าง?”

เฉิงเทียนหยวนตอบ “ที่แท้หลินชงมันเป็นหนี้ เหมือนจะไม่น้อยด้วย ก่อนหน้านี้มีคนมาทวงหนี้ถึงบ้าน แม่เขาตกใจกลัว รีบเก็บกระเป๋าเดินทางหนีไปบ้านครอบครัวตัวเองที่ชนบท เธอคงไม่กลับมาชั่วคราว”

เซวียหลิงรู้ว่าไอ้บ้านั่นไม่มีเรื่องอะไรดีๆ หรอก กลอกตาแล้ว พูดตัดสินไม่ออก

เฉิงเทียนหยวนพูดต่อ “เพื่อนบ้านคนนั้นบอกว่า ไม่กี่วันก่อนได้ยินว่าแม่หลินชงอยากขายบ้าน บอกว่าลูกชายให้ทำแบบนี้”

เซวียหลิงฟังออกทันที แล้วพูดขึ้น “ที่แท้หลินชงก็ติดต่อแม่เขาอยู่ตลอด”

“ใช่” เฉิงเทียนหยวนพูดเสียงเข้ม “ฉันสอบถามเพื่อนบ้านคนนั้นว่าบ้านครอบครัวเธออยู่ที่ไหน เสียดายที่เขาไม่รู้ แต่ไหนๆ เธอจะขายบ้าน อีกไม่นานก็คงกลับอำเภอหรงหวาแหละ”

เซวียหลิงพยักหน้า แล้วพูดขึ้น “พี่ไปบ่อยๆ เดี๋ยวก็เจอ”

เฉิงเทียนหยวนพูดขึ้น “พรุ่งนี้ไม่ต้องไปทำงาน ฉันจะกลับบ้านเก่าที่หมู่บ้านตระกูลเฉิงก่อน พ่อแม่ไม่อยู่บ้านจะเดือนหนึ่งแล้ว ต้องไปดูหน่อย เอารูปอาฟางไปส่งให้พ่อตาด้วย”

เซวียหลิงตอบตกลง แล้วเอ่ยเตือน “พี่ซื้อลูกอมกับขนมเค้กกลับไปหน่อย ให้ชาวบ้านละแวกนั้น บอกข่าวดีว่าพ่อใส่แขนเทียมกับพวกเขาก่อน แล้วขอให้พวกเขาช่วยเราดูลานบ้านหน่อย”

“เธอคิดรอบคอบตลอดเลย” เฉิงเทียนหยวนพยักหน้าตอบตกลง

……

เช้าวันต่อมา เฉิงเทียนหยวนออกไปซื้อเนื้อและผัก จัดอาหารยาของชายชราให้เหมาะสม กำชับหลิวอิงอย่างละเอียดว่าควรดูเตาไฟยังไง ต้มเสร็จแล้วกินเมื่อไร จากนั้นก็กลับไปที่หมู่บ้านตระกูลเฉิง

ไม่กี่วันมานี้อากาศปลอดโปร่ง รถก็กลับมาขับอีกครั้ง

หนึ่งชั่วโมงกว่าต่อมา เขาก็มาถึงหมู่บ้านตระกูลเฉิง กลับบ้านก่อน เห็นประตูปิดเป็นอย่างดี ในบ้านไม่ค่อยสกปรก จัดเก็บเป็นระเบียบเรียบร้อยทุกที่

เขาไปที่เตียงเล็กเฉิงเทียนฟาง เห็นรูปเธอที่แปะบนหัวเตียงทันที แล้วดึงมันออกมาเบาๆ

เด็กผู้ใหญ่สวมเสื้อนวมลายดอกไม้ในรูป ถักเปียหนาสองเปีย ใบหน้าอวบแดงหน่อยๆ กำลังยิ้มให้กล้อง หน้าตาดูทึ่มเล็กน้อย

เฉิงเทียนหยวนเก็บรูปภาพด้วยใบหน้าสุขุม

เดิมทีที่บ้านมีไก่นิดหน่อย ตอนหลิวอิงเข้าเมือง ก็กำชับลุงชางให้ช่วยเลี้ยง ในลานบ้านจึงเงียบสงบ

พวกเพื่อนบ้านเห็นเขาอย่างรวดเร็ว นึกว่าครอบครัวพวกเขากลับมาแล้ว จึงมาพูดคุยกันเรื่องความหลัง

“ว่าไงนะ?! ใส่อะไร? มันคืออะไร?”

“มีแขนแล้ว เหมือนของจริงมาก? พระเจ้า! มันต้องแพงแน่เลยใช่ไหม? ห้าร้อยหยวนใช่ไหม?”

“ดีจัง! ต่อไปมู่ไห่ทำงานเยอะๆ ได้แล้ว!”

“อาหยวน พวกเธอคิดได้ไง? ไปถึงโรงพยาบาลใหญ่ในอำเภอเมือง! ไม่ง่ายเลยนะ! ไม่ง่าย!”

เฉิงเทียนหยวนยิ้มแล้วอธิบาย “ภรรยาผมเป็นคนคิดครับ และเธอก็พาเราไป ที่นั่นบังเอิญมีคุณลุงที่เป็นญาติกัน ช่วยเราเตรียมทุกอย่างหมดเลย พ่อตากับแม่ยายผมก็นั่งเครื่องบินมาช่วยดูแล ครั้งนี้ราบรื่นมาก เมื่อวานเพิ่งกลับอำเภอ”

“ว้าว! ดีจังนะ! ฉันบอกแล้วไง! ภรรยาอาหยวนแค่มองก็รู้แล้วว่าเป็นคนกตัญญู มีโชคแล้ว!”

“นั่นสิๆ! ภรรยาที่มาจากเมืองใหญ่นั้นแตกต่าง! แม้แต่พ่อแม่ก็ดีขนาดนั้น นั่งเครื่องบินมาได้ด้วยอ่ะ! สุดยอดไปเลย!”

เฉิงเทียนหยวนแบ่งขนมหวานกับขนมเค้กให้พวกเขา แล้วพูดขึ้น “นี่ขนมที่ภรรยาให้ผมเอามาให้ทุกคน พ่อแม่ผมต้องอยู่ในเมืองช่วงหน้าหนาว ช่วงนี้รบกวนทุกคนช่วยเราดูแลลานบ้านหน่อยนะครับ”

“เสี่ยวเซวียสุภาพจริง! ขอบคุณนะ!”