เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 36

เย็นวันนั้น เฉิงเทียนหยวนและเซวียหลิงพากันเก็บหัวไชเท้าอยู่ในผืนนา

เฉิงเทียนหยวนทำเรื่องราวใดๆ ล้วนค่อนข้างว่องไวและเซวียหลิงก็ให้ความร่วมมือกับเขา ทั้งสองคนคนหนึ่งขุดคนหนึ่งเก็บ จนกระทั่งเวลาเย็นในที่สุด ทั้งสองก็เก็บหัวไชเท้าเสร็จ

เซวียหลิงเหนื่อยหอบใบหน้าของเธอแดงเรื่อ เนื่องจากถูกแสงแดดแผดเผา

เฉิงเทียนหยวนมองไปรู้สึกเป็นห่วงเธอจึงพูดว่า "กลับกันเถอะครับ วันนี้เธอก็เหนื่อยแล้ว รอให้กินข้าวเย็นเสร็จแล้วเราจะได้พักผ่อนกัน"

แม้ว่าเซวียหลิงจะเหนื่อยมากแต่ก็ดูตื่นเต้นไม่น้อย

"นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้มีโอกาสมาเก็บหัวไชเท้าด้วยตนเอง......จะว่าไปมันก็สนุกนะคะแต่ก็เหนื่อยมากด้วย"

เฉิงเทียนหยวนทำการคัดเลือกผัก พ่อเฉิงและแม่เฉิงทำความสะอาดห้องใต้ดินแล้วกำชับให้ค่ะพวกเขาทั้งสองไปพักผ่อน ที่เหลือให้พ่อกับแม่เป็นคนรับช่วงต่อ

เซวียหลิงล้างมืออยู่ด้านข้าง เธอได้กลิ่นหอมของพะโล้และน้ำมันลอยมาจากห้องครัว

"แม่คะ ตอนเย็นทำอะไรกินเหรอ ให้หนูช่วยไหม?"

ก่อนหน้านี้เฉิงเทียนหยวนเคยบอกกับเธอว่า กิจกรรมในวันไหว้พระจันทร์ของที่นี่มักจะเริ่มขึ้นในตอนเย็นและกลางคืน

ทุกครัวเรือนเตรียมอาหารเย็นมื้อพิเศษ ทุกคนต่างพากันกินอิ่มหนำสำราญ

หลังจากนั้นแต่ละครัวเรือนก็ได้จุดตะเกียงในบ้านของตนขึ้น หันหน้าไปทางทิศตะวันออกของดวงจันทร์แล้ววางผลไม้เครื่องเซ่นไหว้เพื่อเฉลิมฉลองเทศกาลไหว้พระจันทร์ประจำปี

หลิวอิงตอบรับว่า "ทุกอย่างเตรียมไว้เสร็จแล้ว รอแค่วางบนโต๊ะก็พอ ลูกกับอาหยวนกลับไปดื่มน้ำพักผ่อนที่ห้องเถอะ ล้างหน้าล้างตาเตรียมกินข้าวเย็น"

"ได้ค่ะ" เซวียหลิงตอบรับด้วยท่าทางมีความสุข

เฉิงเทียนหยวนทำการล้างไม้ล้างมือแล้วมองออกไปข้างนอกบ้าน เขาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามว่า "แม่ครับอาฟางล่ะ อาฟางไปไหน?"

หลิวอิงตอบว่า "หลังจากกินข้าวกลางวันเรียบร้อยแล้วเธอก็ออกไปข้างนอกแล้ว"

เฉิงเทียนหยวนได้ยินดังนั้นก็ก้มหน้าลงทำสีหน้าเคร่งขรึมก่อนจะก้าวขาออกไปข้างนอก เขาพูดด้วยน้ำเสียงต่ำทุ้มว่า "ช่วงนี้อย่าปล่อยให้เธอออกไปไหนมาไหนอีกครับ เดี๋ยวผมจะไปขอลางานให้เธอสักหนึ่งเดือน ให้เธออยู่ช่วยปักพื้นรองเท้าที่บ้าน"

พ่อเฉิงได้ยินดังนั้นก็รู้สึกสงสัย "ทำไมถึงต้องลางานล่ะ ช่วงนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เธอจะไปทำงานอย่างจริงจัง เธอเป็นเพียงแค่เด็กฝึกงานจะให้ทำงานสองวันหยุดสามวันไม่ได้ ไม่อย่างนั้นทางสหกรณ์ร้านค้าคงจะไม่ชอบเธอ และไม่รับเธอทำงาน"

เฉิงเทียนหยวนกับหลิวอิงหันมาชำเลืองมองกัน ก่อนจะอธิบายขึ้นอีกว่า "ช่วงที่ผ่านมานี้มีผู้ตรวจสอบสหกรณ์ร้านค้าคนหนึ่งเดินทางมาจากอำเภอ กล่าวว่าภายในสหกรณ์ร้านค้าไม่จำเป็นต้องมีเด็กฝึกงานมากขนาดนั้น ในเมื่อทางหัวหน้าบอกว่าไม่จำเป็น ก็อย่าได้ไปสร้างความวุ่นวายอีกเลย ให้อาฟางอยู่ที่บ้านสักพัก รอให้ผู้ตรวจสอบคนนั้นไปเสียก่อนแล้วค่อยไปทำงานก็ได้"

พ่อเฉิงไม่รู้เรื่องราวเป็นไปอย่างไร เมื่อได้ยินลูกชายกล่าวดังนั้นก็เห็นว่าสมเหตุสมผลจึงพยักหน้าเห็นด้วย

"เอาล่ะ ก็เวลาแค่เพียงหนึ่งเดือนกว่าๆ ให้เธออยู่ที่บ้านบ้างก็ดี นี่ก็ใกล้ฤดูหนาวแล้วที่บ้านจำเป็นจะต้องเตรียมฟื้นเตรียมไฟเอาไว้ ให้เธอมาช่วยแม่เล็กๆ น้อยๆ ก็ดี เจ้าหนูคนนั้นขี้เกียจจนตัวเป็นขน"

หลิวอิงพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

เมื่อเฉิงเทียนหยวนพบว่าสามารถผ่านด่านของพ่อไปได้แล้ว ตัวเขาเองจึงได้พาเซวียหลิงกลับไปที่ห้องเพื่อดื่มน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า

เซวียหลิงจัดการเก็บผ้าห่มของทั้งสองคนไว้เรียบร้อยแล้วเธอยิ้มว่า "คิดไม่ถึงว่าตอนบ่ายจะมีแสงแดดส่องเข้ามาและสามารถตากผ้าห่มให้แห้งได้ ดูนี่สิคะผ้าห่มของเรายังอุ่นๆ อยู่เลย มีกลิ่นหอมของแดดอ่อนๆ ด้วย"

เฉิงเทียนหยวนเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วพูดขึ้นอย่างนุ่มนวล

"คืนนี้ตอนนอนห่มคงจะต้องอุ่นมากแน่"

เมื่อเขาพูดจบลงทั้งสองคนก็ตกตะลึง เมื่อครั้งก่อนตอนที่ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันในห้องนี้ เธอนอนบนเตียงส่วนเขานอนบนโซฟา

ต่อมาเมื่อทั้งสองคนเข้าไปในเมือง ตอนแรกอาศัยอยู่ในโรงแรมเล็กๆ และต่อมาก็แยกอาศัยห้องละคน

แม้ว่าทั้งสองคนจะคุ้นเคยและสนิทสนมมากขึ้นกว่าเดิมตามวันเวลาที่ผ่านไป แต่ทั้งสองก็ยังไม่เคยนอนบนเตียงเดียวกัน