เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 35

ชื่อนี้เป็นเหมือนดั่งสายฟ้าฟาดลงมา ทำให้เซวียหลิงตกใจอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

พี่หยวน......เขากำลังหมายถึงใครอยู่?

เซวียหลิงรีบลุกขึ้นยืนแล้วมองไปทางหน้าต่าง พบว่าเฉิงเทียนหยวน กำลังเดินมาจากทางหน้าต่าง โดยมีเฉิงเทียนฟางเดินตามหลังอย่างช้าๆ

สีหน้าของเฉิงเทียนหยวนดูเคร่งขรึม เขาพูดด้วยความขุ่นเคืองว่า "เราเพิ่งจะอายุเท่าไหร่เอง หา! รู้จักไหมอะไรที่เรียกว่าความอับอาย ไปอยู่ในบ้านของผู้ชายตั้งครึ่งวัน นี่มันเรื่องอะไรกัน?"

ใบหน้าของเฉิงเทียนฟางแดงเรื่อ เธอตอบกลับว่า "ปีนี้ฉันอายุสิบหกแล้วนะ ชุ่ยฮัวเด็กในหมู่บ้านเราแต่งงานตั้งแต่อายุสิบสี่ ตอนนี้เขามีลูกตั้งสองคนแล้ว"

"หุบปาก!" เฉิงเทียนหยวนพูดขึ้นอย่างเคร่งขรึม "นั่นมันเรื่องของคนอื่น เคยเรียนวิทยาศาสตร์ไหม? ถ้าหากว่าแต่งงานมีลูกตั้งแต่อายุยังน้อย จะสร้างความเสียหายให้แก่ร่างกายของผู้หญิงมาก ตอนนี้เธอยังอายุไม่ถึงสิบหกปีด้วยซ้ำ รอให้อายุยี่สิบเมื่อไหร่ค่อยหาแฟนก็ยังไม่สาย"

"ไม่ได้!" เฉิงเทียนฟางกระทืบเท้าด้วยความโกรธเคือง "นี่มันเรื่องของฉัน พี่อย่าเข้ามายุ่ง!"

เฉิงเทียนหยวนพูดขึ้นอย่างใจเย็นว่า "ฉันเป็นพี่ชายของเธอ พี่ชายคนโตเปรียบเหมือนพ่อ ฉันมีคุณสมบัติพอที่จะสั่งสอนเธอหรือไม่? ดูท่าทางของหลินชงอันอ่อนปวกเปียกนั่นสิ ดวงตาตอนที่มองมาทางพี่ได้แต่หลีกเลี่ยงไม่กล้าสบตากัน มันไม่ใช่ผู้ชายที่ดีและไว้ใจได้อย่างแน่นอน!"

"พี่จะไปรู้อะไรล่ะ!" เฉิงเทียนฟางพูดขึ้นอย่างโกรธเคือง "พี่ก็แค่มองเขาแค่ครั้งเดียวจะไปมองเขาออกได้อย่างไร เขาเป็นคนเรียนหนังสือมีความรู้ เขาไม่เพียงแค่รู้จักตัวอักษรมากมาย ยังมีความรู้ที่ต่างประเทศด้วย และยังเขียนกวีได้ด้วยนะ ในอนาคตเขาคงทำเงินได้มาก!"

เฉิงเทียนหยวนผู้โดยไม่หันหลังกลับมาว่า "พี่ไม่เห็นว่าเป็นแบบนั้น เขาพูดอะไรเธอก็เชื่อ ถ้าหากเขาบอกว่าที่บ้านเขาเปิดธนาคารก็คงจะเชื่อสินะ เอาเป็นว่า ตั้งใจทำงานอย่าทำเรื่องไร้สาระแบบนี้ ก่อนอายุยี่สิบเธอห้ามมีแฟนเด็ดขาด!"

"พี่!" เฉิงเทียนฟางกระทืบเท้าปังๆ เดินตามหลังเขาไปด้วยความโมโห

เฉิงเทียนหยวนเดินวนไปด้านหน้าและพูดขึ้นอย่างเยือกเย็นว่า "ต่อให้เรียกพ่อก็ไม่มีประโยชน์ ไม่ได้ก็คือไม่ได้ ถ้าเธอไม่ฟังคำพูดพี่ตอนนี้ ในอนาคตเป็นเธอเองที่จะต้องทนทุกข์!"

"ฮือๆ!" เฉิงเทียนฟางร้องไห้ออกมาเสียงดัง

หลิวอิงได้ยินดังนั้นก็ได้รีบวิ่งออกมา

"เป็นอะไรไปร้องไห้ทำไมกัน?"

......

เซวียหลิงกัดฟันกรอด เธอคิดไม่ถึงว่าหลินชงจะมาที่นี่อีก

ถ้าเป็นแบบนี้ คาดว่าเขาคงจะเป็นเหมือนดั่งชาติก่อนที่เดินทางมาเป็นผู้ตรวจสอบในสหกรณ์ร้านค้าของหมู่บ้านตระกูลเฉิง

โชคดีที่เธอเดินทางไปอำเภอกับเฉิงเทียนหยวนแล้ว หลังจากนั้นก็ได้ติดต่อกับพ่อแม่ที่เมืองหลวง ดังนั้นแม่ของเธอจึงไม่ได้พยายามติดต่อไปที่น้าเหมยกับหลินชง จึงไม่ได้ฝากให้เขาเอาเงินมาให้เธอ

เมื่อชาติที่แล้ว เธอได้ทำการใช้ขวดฟาดลงไปที่ศีรษะของเขาอย่างแรงถึงสองครั้ง ทำให้หน้าผากของเขาแตกออก

เมื่อไม่มีเธอคอยสนับสนุน ประกอบกับเงินก่อนหน้าที่ส่งไปให้เขาก็เหลือไม่มาก ดังนั้นในที่สุด เขาก็ตกสู่ความหายนะยากจนอย่างไว

เซวียหลิงไม่สนใจเขาอีกและกลับไปทำงานที่เอี๋ยนเฉิงของเธอ ใช้ชีวิตดิ้นรนอยู่ที่ภาคใต้ต่อไป

ต่อมา หลินชงติดหนี้จำนวนมาก จึงได้หนีไปยังชนบทและกลายเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านของบ้านหนึ่ง

เดิมทีตระกูลนั้นยังพอมีเงินหลงเหลืออยู่บ้าง แต่ต่อให้มีมากมายเพียงไรก็ไม่เพียงพอสำหรับเขาที่จะใช้ชีวิตเที่ยวเตร่สตรีและดื่มสุราไปวันๆ

ต่อมาเงินนั้นก็หมดไปและใช้ชีวิตอย่างลำบาก ต้องอาศัยภรรยาของเขาไปทำงานที่โรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าหาเลี้ยงหารายได้เลี้ยงครอบครัวกับลูกๆ ส่วนเขาได้แต่อยู่บ้านอย่างคนไร้ค่า แต่ละวันใช้ชีวิตอันเสื่อมโทรม......

คนแบบนี้ควรที่จะอยู่ห่างเอาไว้ ทำไมเสี่ยวกูจื่อของเธอจึงได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเขาล่ะ?

ไม่ได้การละ เธอจะต้องเกลี้ยกล่อมน้องสามีคนนี้สักหน่อยเพื่อไม่ให้ถูกผู้ชายต่ำช้าคนนี้หลอกทั้งร่างกายและเงินทอง

ตอนนี้เธอถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลเฉิง และเสี่ยวกูจื่อก็เป็นหนึ่งในสมาชิกครอบครัว หากว่าหล่อนเกิดเรื่องขึ้นละก็ คนในบ้านคนจะรู้สึกแย่ และเธอก็คงต้องทนทุกข์โดยธรรมชาติด้วยเช่นกัน

เพียงแต่ว่าเมื่อเซวียหลิงนึกถึงท่าทางอันเย่อหยิ่งและเอาแต่ใจของเฉิงเทียนฟางก็ทำให้เธอรู้สึกลำบากใจ

เสี่ยวกูจื่อของเธอมักจะกล่าวว่าหล่อนเป็นถึงน้องของสามี แม้แต่พ่อแม่ของหล่อนก็ยังไม่ฟัง แล้วจะมาฟังคำพูดของเธอได้อย่างไร......โชคดีที่พี่หยวนเป็นคนมีเหตุมีผลและเฉลียวฉลาด