เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 34

เดิมทีเซวียหลิงยังไม่อยากไป เธอจึงได้พึมพำขึ้นมาว่า "ฉันเคยร้องเพลงเก็บหัวไชเท้า แต่ยังไม่เคยมีโอกาสเก็บเองจริงๆ สักที"

เฉิงเทียนหยวนมองไปด้วยแววตาอ่อนโยนแต่ปากของเขากลับปฏิเสธขึ้นว่า

"กลับบ้านทานข้าวก่อนครับ แล้วค่อยว่ากัน"

หลิวอิงจับเก็บใบเน่าของกะหล่ำปลีทิ้งไปแล้วพูดว่า "พวกเราสองคนนั่งรถมาตั้งแต่เช้าตรู่คงจะหิวแล้วแน่ๆ เรากลับไปกินข้าวกันก่อนเถอะ"

เฉิงเทียนหยวนหรี่ตามองไปทางบ้านของตน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอันต่ำทุ้มว่า "แม่ครับ อาฟางยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ?"

"ยัง"หลิวอิงพูดถึงลูกสาวคนเล็กของเธอแล้วอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา "แม่หนูคนนี้ นั่งเฉยๆ ไม่เป็น......"

เฉิงเทียนหยวนนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้จึงเอ่ยถามว่า "ตอนนี้น้องยังทำงานฝึกงานอยู่ในสหกรณ์ร้านค้าอยู่หรือเปล่า?"

"เอ่อ......" หลิวอิงอธิบายขึ้นว่า "ดูเหมือนเธอจะไปทำงานได้อยู่ไม่กี่วันก็หาเรื่องงอแงบอกว่าไม่ไปแล้ว ต่อมาก็ไม่รู้เป็นอะไรจู่ๆ ก็กลับไปอีก ประธานสหกรณ์ร้านค้าตำหนิเธอยกใหญ่ แต่ท้ายที่สุดแล้วก็รับเธอเอาไว้ แต่แม่รู้สึกว่าหัวใจเธอค่อนข้างจะล่องลอย คงทำได้ไม่นานหรอก"

ลูกสาวคนนี้ไม่เชื่อฟังคำสั่งสอนตั้งแต่ยังเล็ก สองสามีภรรยาปวดหัวกับเธอมาก พยายามเกลี้ยกล่อมหลายต่อหลายคราแต่ก็ดูไร้ผล

เฉิงเทียนหยวนอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงเยือกเย็นออกมา "ท่าทางอันขี้เกียจของเธอ คงไม่ยอมเรียนแล้วแน่นอน และก็ไม่ยอมทำงานด้วยจะมีอนาคตได้ยังไง ทางสหกรณ์ร้านค้านั้นงานก็แค่ขายของ เธอยังทำไม่ได้ซึ่งมันนับว่าง่ายและสบายมาก ถ้าอันนี้เธอยังรับไม่ไหวแล้วต่อไปเธอจะทำอะไรได้"

หลิวอิงถอนหายใจแล้วพูดออกมาเบาๆ "ช่วงนี้ดูเหมือนเธอจะไปทำงานทุกวัน หวังว่าจะใช้โอกาสเหล่านี้ในการปรับปรุงตัวได้ เอาเถอะวันนี้เป็นเทศกาลไหว้พระจันทร์ ไม่จำเป็นต้องไปทำงานที่สหกรณ์ร้านค้า คาดว่าคงจะไปเที่ยวเล่นที่ไหนสักแห่งแล้วมั๊ง"

เธอหยุดชะงักลงเล็กน้อยดูเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ

เฉิงเทียนหยวน เข้าใจนิสัยของแม่ตนเองดี ดูเหมือนเขาจะเข้าใจว่าเจ้าน้องสาวคนนี้ไปก่อเรื่องอะไรขึ้นมาอีกแล้วอย่างแน่นอน

"แม่ครับ มีเรื่องอะไรก็พูดออกมาเถอะ คำพูดของแม่เธอไม่ค่อยฟัง แต่ว่าคำพูดของผมเธอยังฟังอยู่บ้าง"

หลิวอิงกลืนน้ำลายลงคอแล้วเข้าไปกระซิบที่ข้างหูลูกชายว่า

"ดูเหมือนช่วงนี้เธอจะแอบชอบผู้ชายคนหนึ่งที่มาจากในอำเภอ......แม่ได้ยินป้าเพียวที่อยู่ท้ายหมู่บ้านพูดขึ้น ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่ เมื่อสองวันก่อนแม่ได้ตำหนิเธอไปแล้ว เธอก็เอาแต่พูดว่าไม่ต้องไปสนใจเธอ และก็วิ่งออกไปอีกตามเคย"

เฉิงเทียนหยวนได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน

"ต่อให้ข้ามปีนี้ไปเธอก็อายุเพียงแค่สิบหกปี จะรีบร้อนไปทำไม ผู้ชายที่มาจากอำเภอเป็นใครกันแม่รู้จักไหม?"

คนในหมู่บ้านพากันกระซิบกระซาบ อีกทั้งเรื่องนี้ยังมาถึงหูของแม่ตน คาดว่าเรื่องนี้คงจะเป็นเรื่องจริง

ใบหน้าอันเรียบง่ายและตรงไปตรงมาของหลิวอิง ส่ายไปมา เธอพูดด้วยน้ำเสียงต่ำทุ้มว่า "แม่บอกกับเธอแล้วแต่เธอไม่ฟังป้าเพียวบอกว่า เธอรู้สึกชื่นชอบผู้ชายคนนั้นมาก ผ่านไปสองสามวันก็จะมอบของให้เขา อีกทั้งเป็นของดีๆ แม่ตั้งใจว่าจะไปลองถามที่สหกรณ์ร้านค้าดู แต่ก็กลัวว่าแม่หนูนั่นจะโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ แม่......แม่เองก็ลำบากใจมาก"

เฉิงเทียนหยวนครุ่นคิดแล้วพูดว่า "แม่ไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ เดี๋ยวอีกสักพักผมจะไปถามเอง ผมจะไปลองถามดู"

น้องสาวของเขายังอายุน้อยมาก หากว่าไปข้องเกี่ยวกับพวกคนที่ไม่ดีเข้าละก็ คนที่จะสูญเสียก็คงเป็นตัวเธอเอง ไม่ว่าอย่างไรเธอก็เป็นน้องของเขา จะไม่ให้เข้าไปยุ่งเกี่ยวได้ยังไงกัน

หลิวอิงรู้ดีว่าลูกชายของตนคงจะมีวิธีจัดการอยู่ ดังนั้นจึงได้เผยรอยยิ้มออกมา

"อืม ถ้าอย่างนั้นฝากลูกถามให้ละเอียดด้วยนะ"

เฉิงเทียนหยวนหันหลังกลับไปเห็นว่าเซวียหลิงกำลังช่วยเก็บหัวไชเท้าอยู่ มืออันขาวผ่องของเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยดิน อีกทั้งตอนที่เธอเช็ดเหงื่อยังไม่ทันระวังก็ทำให้ศีรษะหน้าผากเต็มไปด้วยดิน เขาได้แต่หัวเราะออกมาด้วยความรักใคร่เอ็นดู

"ตอนบ่ายๆ ค่อยมาทำต่อนะครับ กลับบ้านกินข้าวกันเถอะ"

เมื่อพูดจบ เขาก็ได้หยิบตะกร้าสองใบที่ใส่ของไว้จนเต็มแล้วสะพายขึ้นที่หลัง ตรงไปทางบ้าน

หลิวอิงก็แบกตะกร้าสะพายขึ้นที่หลังแล้วเดินตามลูกชายไป

เซวียหลิงอุ้มหัวไชเท้าหัวใหญ่ไว้ในมือ ก่อนจะเดินตามทั้งสองคนไปด้วยท่าทางดีอกดีใจ

ตอนที่พวกเขากลับมาถึงบ้านพบว่าเฉิงเทียนฟาง ยังกลับมาไม่ถึงเลย

เฉิงเทียนหยวนพูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึมว่า "ไม่ต้องรอเธอแล้ว ช่วงนี้อากาศเริ่มเย็นขึ้น อาหารที่ทำไว้ประเดี๋ยวเดียวก็เย็น กระเพาะอาหารของพ่อไม่ค่อยแข็งแรงเนื่องจากกินยาเป็นระยะเวลานาน พ่อจะกินของเย็นไม่ได้"

หลิวอิงจึงทำได้เพียงนำอาหารมาวางไว้บนโต๊ะ แล้วเซวียหลิงก็เดินไปตักข้าวหยิบตะเกียบมา

เฉิงเทียนหยวนตะโกนเรียกพ่อของเขาให้มากินข้าว ทั้งสี่คนนั่งอยู่ที่โต๊ะ รับประทานอาหารร่วมกัน