เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 38

โอวหยางเหมย มองไปทางเซวียหลิง และต้องตกตะลึง

เธอเคยคิดมานับครั้งไม่ถ้วน และก็โมโหมานับครั้งไม่ถ้วนเช่นกัน อีกทั้งยังแอบด่าอยู่บ่อยๆ

เธอจินตนาการว่าภรรยาของเฉิงเทียนหยวนคงจะเป็นผู้หญิงที่รูปร่างและหน้าตาย่ำแย่ ไม่มีมารยาท เรียกได้ว่าไม่มีอะไรดี ไม่เช่นนั้นผู้หญิงในเมืองดีๆ ทำไมถึงยินยอมจะมาแต่งงานกับผู้ชายที่ยากจนและล้าหลังซึ่งอาศัยอยู่ในหมู่บ้านตระกูลเฉิงแบบนี้

แต่สิ่งที่เธอคิดไม่ถึงก็คือหล่อนจะงดงามถึงเพียงนี้

แววตาของเธอมองไปด้วยท่าทางตื่นตระหนก เธอมองเซวียหลิงตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า จากเท้าขึ้นไปที่ศีรษะด้วยความประหลาดใจอยู่หลายรอบ ในใจของเธอดุจดั่งกลองที่ตีขึ้นดังกังวาน เป็นไปไม่ได้ จะเป็นไปได้ยังไง......

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้มีใบหน้าอันงดงาม คิ้วของเธอและขนตาเข้ารูปดูดี มองไปทั้งสง่างามและดูมีความรู้

ความสูงของเธออย่างน้อยคงจะมี1.6เมตร ส่วนโค้งเว้าสมส่วน เอวเพรียวบางอย่างเหลือเชื่อ...... โอวหยางเหมยร่างกายไม่ได้สูงเท่าไรนัก ตอนเธอมองหน้าเซวียหลิงเรียกได้ว่าต้องเงยหน้ามอง ใบหน้าที่แต่งเติมไปด้วยเครื่องสำอางทั้งแดงเรื่อและขาวซีด

ให้ตายสิผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงงดงามแบบนี้กัน!

เธอรีบเงยหน้ายกอกขึ้น เท้าที่สวมใส่รองเท้าพลาสติกของเธอเขย่งขึ้นเล็กน้อย

อาฟางบอกไว้ก่อนหน้าว่าหล่อนดูธรรมดามากไม่ใช่หรือไง บอกว่าไม่คู่ควรกับพี่ชายของเธอไม่ใช่เหรอ?

เด็กผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เรื่องจริงๆ

ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้ วันนี้เธอคงจะแต่งตัวให้สวยกว่านี้แล้ว เธอจะต้องสวมรองเท้าส้นสูงที่พี่ชายของเธอส่งมาให้จากทางใต้ เธอคาดเดาไว้ผิดจริงๆ

หลิวอิงได้ยินดังนั้นจึงยิ้มแล้วพูดว่า "อ้าวเหมยจื่อ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน อ้อจริงสินี่คือภรรยาของอาหยวนชื่อว่าเซวียหลิง หลิงหลิงนี่คือโอวหยางเหมยเพื่อนสนิทของอาฟาง เป็นคนจากหมู่บ้านตระกูลโอวหยางข้างเรา"

เซวียหลิงยิ้มทักทาย "สวัสดีค่ะยินดีต้อนรับสู่บ้านเรานะคะ เชิญเข้ามาก่อนสิ"

เมื่อโอวหยางเหมยเห็นท่าทางเหมือนกับเจ้าบ้านของเธอดังนั้น หางตาก็กระตุกเล็กน้อยแล้วพยายามยิ้มขึ้น

"......ขอบใจ"

หากไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนี้ เธอคงจะอยู่กับเฉิงเทียนหยวนตั้งนานแล้ว

ตอนนี้ปาเข้าไปยุคสมัยไหน ยังให้ความสำคัญเรื่องการสัญญาแต่งงานอีก บีบบังคับทำให้เทียนหยวนจำเป็นต้องแต่งงานกับเธอ

เฉิงเทียนฟางดึงมุมเสื้อของเธอแล้วกล่าวอย่างจริงจังว่า "เมื่อกี้บอกว่ามีของจะให้แม่ไม่ใช่เหรอ รีบเอาออกมาเร็วเข้า"

โอวหยางเหมยนึกขึ้นมาได้แล้วรีบดึงกระเป๋าสะพายออกมาจากแขน หยิบขวดเล็กๆ ที่ดูละเอียดประณีตให้

"ป้าอิงคะ นี่คือเซาะฮวยกอที่พี่ชายของหนูส่งมาให้จากทางใต้ ได้ยินว่าเป็นของนำเข้าต้องหาซื้อในห้างสรรพสินค้าจึงจะมี ขวดนี้ให้ป้าไว้ใช้นะคะ"

"โอ้ เซาะฮวยกอเหรอ!" เฉิงเทียนฟางจ้องมองด้วยความประหลาดใจก่อนจะแย่งมันไป เธอเข้าไปอยู่ข้างกายของแม่แล้วพูดด้วยความตื่นเต้นว่า "แม่คะดูนี่สิ เจ้าสิ่งนี้ไม่ว่าลมในฤดูหนาวจะหนาวเย็นขนาดไหนเพียงแค่ทามันเอาไว้หน้าก็จะไม่แดง ค่อนข้างมันและลื่น สัมผัสไปแล้วนุ่มมือมากๆ เลย"

หลิวอิงยิ้มขึ้นแล้วกล่าวว่า "แน่นอนว่าต้องเป็นของดี เหมยจื่อ เพียงแค่มาเยี่ยมก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องเอาของพวกนี้มาฝาก พวกเราเป็นคนแข็งกระด้าง ใช้ของพวกนี้ไม่เป็นหรอก"

"ถ้าอย่างงั้นก็เอามาให้หนูสิ" เฉิงเทียนฟาง พูดขึ้นด้วยตนเองแล้วเปิดมันออก เธอสูดดมเข้าไปอย่างมีความสุข ยิ้มขึ้นว่า "เดี๋ยวรอตอนกลางคืนล้างหน้าแล้วฉันจะเอามันมาถูให้หนาเลย"

หลิวอิงจ้องไปที่เธอด้วยความโมโห "มองก็รู้ว่าครีมนี้ ราคาสูงรีบเอาคืนไปให้เหมยจื่อเร็ว"

"ไม่เป็นไรค่ะ" โอวหยางเหมยพูดด้วยความอบอุ่น "พี่ชายส่งมาให้หนูตั้งสามขวด ในเมื่ออาฟางชื่นชอบ ก็เอาไปให้เธอได้ค่ะ ป้าอิง นี่คือบุหรี่ทางใต้ เอามาฝากไว้ให้ลุงมู่ไห่"

"โอ้นี่มันช่างแพงเหลือเกิน ไม่ได้ ไม่ได้!" หลิวอิงลูบไปที่บรรจุภัณฑ์อันเงางามแล้วหัวเราะออกมา ก่อนจะผลักกลับ "ตอนนี้เขาไม่ค่อยได้สูบบุหรี่แล้ว อีกอย่างจะให้เขาสูบบุหรี่แพงแบบนี้ไม่ได้......"

โอวหยางเหมยส่งเสียงถอนหายใจออกมาก่อนจะรีบยัดบุหรี่ลงไปในมือของหลิวอิง

"คุณป้าคะ พี่ของหนูทำธุรกิจใหญ่อยู่ที่ทางใต้ ทางบ้านก็มีแต่หนูกับคุณย่า พวกเราไม่สูบบุหรี่ และบุหรี่นี้หนูตั้งใจจะเอามาให้กับคุณลุงอยู่แล้วเป็นการตอบแทน คุณป้าต้องรับเอาไว้นะคะ หนูกับอาฟางเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ไม่จำเป็นต้องเกรงใจแบบนี้หรอก"

เฉิงเทียนฟางที่อยู่ด้านข้างเห็นด้วยและพูดด้วยความรวดเร็วว่า "นั่นน่ะสิคะ พวกเราเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันมาโดยตลอด อีกทั้งความสัมพันธ์ก็ค่อนข้างจะแน่นแฟ้น แม่คะ แม่ก็รับเอาไว้เถอะนะ พี่เหมยน่าจะหิวแล้วแน่ๆ เลย พวกเราไปกินข้าวกันเถอะ"