เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 57

เซวียหลิงได้ยินดังนั้นในใจก็คาดเดาได้ทันทีว่าเขาจะขายมันในราคา 200 หยวน เธอรู้สึกเสียดายมาก

"เอ่อคือ......พี่อาหู่ ที่ดินแห่งนี้น่าจะขายได้มากกว่าหมู่ละ 300 หยวน ฉันได้ยินมาว่าคราวนี้คนที่ชำระเงินให้จะเป็นโรงงานโดยตรง คาดว่าคุ้มกว่าที่รัฐบาลมาซื้อในครั้งก่อน ก่อนหน้านี้พวกเขารับซื้ออยู่ที่ราคาหมู่ละ 300 หยวนเชียว!"

อาหู่ยิ้มขึ้นด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว ก่อนจะสูบบุหรี่เข้าไปอีก

"เสี่ยวเซวีย ขอบใจมาก แต่หมอบอกเอาไว้แล้วแม่ของผมจะรอต่อไปไม่ได้ ตอนนี้ที่โรงพยาบาลพอจะมีคนรู้จักอยู่คนหนึ่งกำลังช่วยผมติดต่อหมอในเมือง คาดว่าอีกประมาณสิบวันก็คงจะได้ไปที่อำเภอเมือง เรื่องของเวลานั้น......จะรอต่อไปไม่ได้"

เฉิงเทียนหยวนไม่สูบบุหรี่ เขาโยนบุหรี่ที่อาหู่นำมาให้สลับกันไปมาอยู่ในมือ

"ที่จริงก็น่าเสียดายเหลือเกิน แต่ตอนนี้ดูแล้วเหมือนจะทำอะไรไม่ได้ เราจำเป็นต้องช่วยคุณป้าไว้ก่อน ในอนาคตเราค่อยหาเงินใหม่ สักวันก็คงมีเอง"

เฉิงเทียนหยวนเป็นคนที่มีความกตัญญูกตเวที แน่นอนว่าเขาสนับสนุนให้อาหู่ทำเช่นนี้

อาหู่ยิ้มกว้าง เขาดับบุหรี่ในมือทิ้งแล้วยกแก้วน้ำร้อนขึ้นดื่มจนหมด

"เอาล่ะ พรุ่งนี้ผมจะไปคุยกับเขาดู พยายามขายให้ได้หมู่ละ 20-30 หยวนก็ยังดี ตอนนี้ก็คงทำได้เพียงเท่านี้ล่ะ เสี่ยวเซวีย อาหยวน ขอบคุณพวดเธอมากนะ"

"เดี๋ยวก่อนค่ะ" จู่ๆ เซวียหลิงก็กล่าวขึ้น

ชายร่างกำยำทั้งสามตกตะลึงแล้วหันมามองที่เธอ

เซวียหลิงก้าวไปข้างหน้าแล้วเอ่ยถามว่า "พี่อาหู่ ยังมีเวลาเก็บเงินอีกประมาณสิบวันใช่หรือไม่?"

"ใช่" อาหู่ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดว่า "คนที่เสนอราคาสูงสุดบอกว่าจะจ่ายให้จำนวนครึ่งหนึ่งก่อน แล้วอีกครึ่งหนึ่งคาดว่าต้องรอถึงปลายปีจึงจะจ่ายให้ได้ ที่จริงผมก็เข้าใจ เพราะจู่ๆ จะให้นำเงินหนึ่งพันสองพันหยวนออกมาในครั้งเดียวก็ไม่ได้ง่ายนัก หากมีเงินสักหนึ่งพันหยวน รวมกับเงินในมือที่มีอยู่หลายร้อยก็คงจะพอ"

เซวียหลิงกัดฟันแล้วพูดว่า "เอาอย่างนี้ดีไหม ฉันจะซื้อที่ของพี่ครึ่งหนึ่ง พี่อย่าได้ขายหมดในครั้งเดียวเลย ฉันให้ราคาหมู่ละ 250 หยวน ห้าหมู่ก็คือ 1250 หยวน คาดว่าพี่คงจะสามารถข้ามผ่านวิกฤตในครั้งนี้ไปได้"

อาหู่ตกตะลึงแล้วรีบหันไปมองดูเฉิงเทียนหยวน

เฉิงเทียนหยวนเองก็ไม่คาดคิดว่าภรรยาของตนจะเอ่ยอย่างกะทันหันเช่นนี้

ก่อนหน้านี้ที่เธอนำเงินห้าร้อยหยวนมาซื้อที่ตรงทางเข้าหมู่บ้านแห่งนั้น เขาก็เกือบจะคิดว่าเธอบ้าไปแล้ว

ต่อมาเธออธิบายว่าเธอไม่ต้องการให้เขาขายที่ อีกทั้งกลัวว่าเขาจะไม่ยอมรับเงินจากเธอ ดังนั้นจึงจงใจซื้อที่ดินจากเขา

ที่ดินรกร้างในชนบทราคาหมูละ 20 หยวน ในบางครั้งก็ยังไม่มีใครอยากซื้อ แต่จู่ๆ เธอก็ซื้อมันมากถึง 20 หมู่

ที่ดินตรงริมฝั่งแม่น้ำ ในอนาคตจะได้รับการพัฒนา อีกทั้งยังเป็นสถานที่ทำเลดีในอำเภอ ดังนั้นราคาขายจึงขายกันที่หมู่ละ 200 หยวน

จู่ๆ เธอก็บอกว่าจะซื้อที่ 5 หมู่ นั่นเป็นเงินมากถึงหนึ่งพันกว่าหยวนทีเดียว

ดังนั้นไม่ว่าเป็นอาหู่หรือเฉินหมิน ต่อให้เป็นเขาซึ่งคือสามีของเธอก็ตกใจมาก

"เอ่อ......เธอ เธอจะซื้อที่ดินอีกแล้วหรือ?"

เซวียหลิงพยักหน้าอย่างหนักแน่นและมีความมุ่งมั่นมาก

"เดิมทีฉันไม่กล้าเอ่ยปากซื้อ แต่ตอนนี้พี่อาหู่ถูกคนอื่นบีบรัดเอาเช่นนี้ช่างอึดอัดใจเหลือเกิน ดังนั้นฉันจึงอยากจะช่วยดึงเขาไว้สักหน่อย พี่อาหู่ ที่แห่งนี้หากปล่อยเอาไว้จะต้องทำเงินมหาศาลอย่างแน่นอน อีกทั้งเป็นเวลาเพียงสองเดือนข้างหน้า คนอื่นบีบบังคับให้พี่ขายพื้นที่ทั้งหมดให้พวกเขา แต่ฉันไม่ ฉันต้องการครึ่งหนึ่งก็พอแล้ว ช่วยให้พี่สามารถข้ามผ่านวิกฤตครั้งนี้ไปได้ ส่วนตัวพี่เก็บเอาไว้เองครึ่งหนึ่ง ในอนาคตก็คงจะสร้างรายได้บ้าง"

อาหู่ได้ยินเธออธิบายออกมาเช่นนั้นก็รู้สึกซาบซึ้งทันที

"เสี่ยวเซวีย ถ้าทำแบบนี้......ผม......คงต้องก้มหัวคารวะเธอแล้ว!"

เซวียหลิงอดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นแล้วโบกมือ

"อย่าล้อเล่นไปเลยค่ะ ฉันไม่ได้พูดเล่นกับพี่นะ แต่ว่าต้องรออีกประมาณหนึ่งอาทิตย์ฉันถึงจะได้เงินมา พี่ช่วยรออีกหน่อยได้ไหม?"