เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 60

ตอนที่เธอเดินออกมาจากสำนักหนังสือพิมพ์ ท้องฟ้ายังไม่มืดลง

เฉิงเทียนหยวนเลิกงานช้ากว่าเธอเล็กน้อย ในบางครั้งคุณหวางเจ้านายอ้วนของเขาก็รั้งเขาเอาไว้ก่อนจะให้เดินทางกลับ ด้วยเหตุนี้เองเขาจึงกำชับกับเซวียหลิงเอาไว้ล่วงหน้าให้เธออยู่ที่สำนักงานก่อนสักพัก อย่าได้ออกมาให้ลมหนาวพัดเป็นหวัดเอา

หลังเทศกาลไหว้พระจันทร์ผ่านพ้นไปแล้วอากาศก็จะเย็นลง โดยเฉพาะตอนเย็น เมื่อลมหนาวพัดมาเป็นระยะก็อดไม่ได้ที่จะทำให้ผู้คนตัวสั่นสะท้าน

เซวียหลิงรู้สึกได้ถึงความหนาวเย็น เธอจึงรีบวิ่งไปข้างหน้า

เมื่อวานนี้ได้ยินหวังชิงบอกว่ามีร้านขายเนื้ออยู่ตรงถนนข้างหน้า ว่ากันว่าเนื้อในร้านนั้นสดและอร่อยมากอีกทั้งราคาไม่แพง

เธอตั้งใจจะเดินทางไปซื้อเนื้อสักหน่อย และเลือกกระดูกวัวสักเล็กน้อยเอาไปต้มซุป

เมื่อไม่กี่วันก่อนตอนอยู่ในโรงพยาบาล หมอได้กำชับเอาไว้ว่าการกินยาแก้อักเสบทำร้ายกระเพาะอาหารและทำให้หิวเร็ว จึงแนะนำให้กินอาหารเป็นซุปกระดูกไขที่มีความมันเล็กน้อยเพื่อเสริมโภชนาการและแคลเซียม

สถานการณ์ทางการเงินของทางตระกูลเฉินเธอเองก็รู้ดี ก่อนหน้านี้ทุกครั้งที่มีเทศกาลจึงจะสามารถได้กินเนื้อสัตว์ แน่นอนว่าสารอาหารของเฉิงเทียนหยวนคงไม่เพียงพอ

ดังนั้นเธอจึงตั้งใจว่าจะซื้อเนื้อวัวสักเล็กน้อยขณะรอเขาอยู่

เธอเลี้ยวเข้าไปในตรอกเล็ก ไม่นานก็มาถึงประตูตรงหน้าถนนนั้น

ตอนแรกเธอคิดว่าจะต้องเดินตามหา คาดไม่ถึงว่าเธอจะได้กลิ่นซุปกระดูกเนื้อลอยมาแต่ไกล จึงรีบเดินตามกลิ่นนั้นไปและพบป้ายเล็กๆ ด้านหน้าแขวนอยู่ เขียนตัวอักษรเอาไว้ว่าเนื้อวัวเพียงสองคำ

เนื้อวัวสีแดงเรียงกันเป็นแถวและยังมีกระดูกวัวอีกด้วย เถ้าแก่หัวโตหูกางกำลังตัดเนื้อวัวเป็นชิ้นๆ

เซวียหลิงซื้อเนื้อติดไขมันเล็กน้อยและซื้อกระดูกมาอีกสี่ห้าท่อน

กระดูกวัวราคาถูกมาก กระดูกห้าชิ้นราคาเพียงแค่ 2 เหมาเท่านั้น หากว่าเธอไม่ได้กลัวมันจะไม่สด เธออยากจะซื้อทีละสิบกว่าท่อนเลยทีเดียว

น่าเสียดายเหลือเกินที่ในยุคนี้ยังไม่มีตู้เย็น ต่อให้เป็นในเมืองหลวง ตู้เย็นก็ยังไม่ได้เป็นที่นิยมใช้

ไม่เพียงเท่านี้ ยุคสมัยนี้ไม่มีแม้แต่ถุงพลาสติกบางๆ ดังนั้นทุกสิ่งอย่างจึงถูกห่อด้วยกระดาษน้ำมัน แล้วใช้หญ้าฟางมัดเอาไว้สำหรับถือ

ดังนั้นเมื่อเฉิงเทียนหยวนขี่จักรยานเดินตรงมา สายตาของเขาก็เหลือบเห็นกระดูกในมือของเธออย่างรวดเร็ว

"เธอไปซื้อมาจากที่ไหนกัน?"

เซวียหลิงยิ้มขึ้น "ที่ถนนข้างหน้านั่นแหละ"

เมื่อเฉิงเทียนหยวนเห็นว่าเธอซื้อเนื้อวัวมา เขาก็รู้สึกเสียดายเงินเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นว่าเธอพยายามทำงานหนัก จึงได้พูดขึ้นว่า "เดี๋ยวฉันจะกลับไปผัดให้เธอกินนะ"

เซวียหลิงขึ้นไปซ้อนท้ายเบาะจักรยาน สองสามีภรรยารีบตรงกลับไปที่บ้านเช่า

เฉิงเทียนหยวนเข้าไปในห้องครัวเพื่อล้างข้าวและหุง ก่อนจะล้างผักหั่นเนื้อ

ด้านของเซวียหลิงเองก็ไม่กล้าจะเสียเวลา เธอรีบขึ้นไปชั้นบนเพื่อทำการแปลหนังสือ

เฉิงเทียนหยวนยุ่งอยู่ในครัวเนิ่นนานทีเดียว จนกระทั่งได้ยินเสียงตะโกนเรียกออกมาจากด้านนอก เขาจึงเดินออกไปเปิดประตูและพบว่าเป็นโอวหยางเหมย

เธอสวมใส่ชุดกระโปรงสีชมพูสวยงาม ใบหน้าซีดเผือดของเธอเกิดจากความหนาวเย็น เธอยืนตัวสั่นท่ามกลางสายลมที่พัดโชย

เมื่อเห็นเฉิงเทียนหยวนเดินออกมา เธอก็ยิ้มขึ้นด้วยความประหลาดใจและยินดี ก่อนจะแสร้งพูดด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยนว่า "อาหยวน ฉันตามหาคุณอย่างลำบากเหลือเกินกว่าจะพบ"

เฉิงเทียนหยวนเอ่ยถามขึ้นด้วยความเก้ๆ กังๆ ว่า "คุณมาได้ยังไง?"

ใครมาเยือนเรือนชานล้วนเป็นแขก เขาจึงจำเป็นต้องเปิดประตูต้อนรับเธอเข้ามา