เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 797

บทที่ 796 นี่ไม่ใช่เจตนาชั่วคราว

“คุณปู่ยู่ฉือ ดูจากที่ท่านพูด......ล้วนแต่จะพูดให้ผมกับอาเซินกลายเป็นคนแบบไหนกัน แบบนั้นมันเรียกรวมกันว่าการกลั่นแกล้งหรือไม่ ผมเองก็เพิ่งจะรู้เรื่องนี้”

เฉียวจื้อยิ้มหรี่ตาและยื่นมือออกไปเพื่อลูบหน้าอกของยู่ฉือจิน เสียงของเขาก็นุ่มนวลขึ้นเพื่อปลอบโยนนายท่าน

“ฮึ” คุณท่านยู่ฉือส่งเสียงออกมา ตบเสียงดังให้เขาเอามือออกไป “ฉันเชื่อว่านายมันเลว เด็กสารเลวอย่างนายมันแย่มาก นายเป็นคนทำให้อาเซินแย่ไปด้วยใช่ไหม”

เฉียวจื้อได้ยินดังนั้น ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างและส่ายหน้าเพื่อปฏิเสธ “ไม่ ไม่ ไม่ นิสัยของอาเซินคุณก็รู้จักดี ผมจะไปควบคุมความคิดของเขาได้อย่างไร”

เมื่อได้ยินดังนั้น ยู่ฉือจินก็หรี่ตาไปมองเย่โม่เซิน

แม้ว่าทั้งสองคนจะไม่ได้อยู่ด้วยกันมาเป็นเวลานาน แต่นิสัยของยู่ฉือเซินก็เป็นเหมือนกับที่เฉียวจื้อพูดมาทุกอย่าง แม้ว่าเขาจะสูญเสียความทรงจำก่อนหน้านี้ไป แต่ลักษณะนิสัยดั้งเดิมของเขาไม่เคยเปลี่ยน อารมณ์ของเขาก็ดื้อรั้น

ของที่ติดตัวติดกระดูกมา ก็คงจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ยู่ฉือจินก็คิดถึงลูกสาวคนโตของตนเอง

ตอนนั้น ....... ซินเอ๋อก็ดื้อรั้นพอๆกับเขา ไม่ยอมรับเชื่อฟังการจัดการที่เตรียมไว้ ยืนกรานในความคิดของตนเองว่าถูกต้อง จึงต้องลงเอยอย่างทุกวันนี้

เมื่อนึกถึงยู่ฉือซิน สายตาของ ยู่ฉือจินก็ดูหมองลงไปมาก

ลูกสาวคนนี้ ทำให้เขาต้องเจ็บใจ

ด้วยเหตุนี้ ยู่ฉือจินมองไปที่เย่โม่เซินด้วยสายตาที่ไม่แข็งกร้าวอีกต่อไป และพูดขึ้นอย่างเหนื่อยล้า “พวกนายสองคน ออกไปก่อนเถอะ ฉันขออยู่คนเดียวเงียบๆ”

เฉียวจื้อ “......คุณปู่ยู่ฉือ ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม ต้องการให้ผมอยู่คอยสอนไหม”

“คนแก่อย่างฉัน ยังต้องการให้เด็กน้อยอย่างนายมาสอนทำไม ไปให้พ้น ไปให้พ้นทั้งคู่นั่นแหละ”

พูดจบ ยู่ฉือจินจึงหยิบไม้เท้าขึ้นมาและส่งสัญญาณคล้ายว่าจะตีทั้งสองคน เฉียวจื้อได้แต่ถอยหนีอย่างรวดเร็ว

เย่โม่เซินลุกขึ้นตาม สายตาของเขามองไปยังร่างกายของยู่ฉือจิน และพูดเบาๆ “อย่างนั้นพวกเราขอตัวออกไปก่อน คุณตารักษาสุขภาพด้วย”

“ฮึ” ยู่ฉือจินส่งเสียงออกไปอย่างเย็นชา หันหน้าออกไป ไม่ได้ตอบรับคำพูดของเขา

เฉียวจื้อเดินตามเย่โม่เซินออกจากห้องหนังสือ เมื่อออกไปไกลแล้วจึงกล้าที่จะพูดจา

“มันเป็นเพราะอะไรกัน คุณปู่ยู่ฉือถึงได้เคารพความต้องการของคุณ”

เย่โม่เซินไม่ได้ตอบอะไร แต่คิ้วของเขาขมวดขึ้นโดยไม่รู้ตัว เรื่องต่าง ๆอาจจะไม่ง่ายอย่างที่เขาคิด ความคิดของคุณตานั้นไม่ใช่เจตนาเพียงชั่วคราว

เนื่องจากมันไม่ใช่เจตนาเพียงชั่วคราว อย่างนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะยอมแพ้อย่างรวดเร็วขนาดนี้ ดูจากสีหน้าของคุณตาแล้วเหมือนจะคิดถึงเรื่องอะไรขึ้นมา จึงยังไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ในตอนนี้

“ทำไมคุณไม่พูดอะไรเลย หรือว่าคุณไม่ได้รู้สึกรีบร้อนอะไรเลย หากว่าต้องให้คุณหมั้นกับตวนมู่เสว่ขึ้นมาจริง ๆจะทำอย่างไร”

เย่โม่เซินหยุดก้าวเท้าทันที ยกเปลือกตาขึ้นอย่างเย็นชา “นายกลับไปก่อน”

เฉียวจื้อ “หมายความว่าอย่างไร ผมกำลังคุยหัวข้อสำคัญกับคุณนะ คุณมาไล่ผมกลับไปหรือ”

“คุณสามารถจะเปลี่ยนความคิดของตาผมได้หรือเปล่า”

เฉียวจื้อ “......ดูเหมือนจะทำไม่ได้ ช่างเถอะ ผมไปดีกว่า”

พูดจบ เขาหันกลับจะเดินไปอีกทาง และพลางกระซิบ “กลับไปส่งวีแชทให้คุณผู้ช่วยน้อยดีกว่า”

“หยุดนะ” เสียงที่หนาวเหน็บของเย่โม่เซินดังมาจากด้านหลัง

เฉียวจื้อหยุดฝีเท้าลง หันกลับไปอย่างอารมณ์ไม่ดี “มีอะไรหรือ ให้ผมไปไม่ใช่หรือ มีเรื่องอะไรหรือ”

“อย่าไปรังควานเธอ”