เล่ห์ร้ายใจปรารถนา Series Follow you heart นิยาย บท 40

วันเวลาผ่านไป การใช้ชีวิตคู่ระหว่างฮันน่ากับอีธานนั้นราบรื่น เปรียบเสมือนกิ่งทองใบหยก ที่ไม่สามารถมีอะไรหรือใครเข้ามาแทรกกลางระหว่างคนทั้งคู่ได้เลย อีธานเองก็ไม่มีท่าทีเจ้าชู้หลายใจให้เธอเห็นเสือหนุ่มคงสิ้นลาย ตั้งแต่วันที่เขาเลือกที่จะใช้ชีวิตร่วมกันกับฮันน่าแล้ว หญิงสาวจึงมีความไว้วางใจ เมื่อเธอต้องเดินทางไกลไปหลายวัน คำพูดที่ฮันน่าเคยให้ไว้กับขวัญข้าวก็มาถึง เธอตั้งใจจะพากันยาและตุลาขึ้นเชียงใหม่ เพื่อไปเยี่ยมแม่เลี้ยงกวางกมลที่กำลังป่วย เพราะอายุที่มากขึ้นนางจึงเจ็บออดๆ แอดๆ ซึ่งในเวลานี้คนที่ดีอกดีใจเป็นที่สุดคงไม่พ้นสิงโต

"สิงโตจะไปรับแม่ฮันน่า ที่สนามบินกับพ่อเสือไหมลูก" คำถามของผู้เป็นมารดา ทำให้ชายหนุ่มรีบวางตำราในมือลงทันที

"แม่ฮันน่า... หมายความว่าแม่ฮันน่าจะมาเที่ยวบ้านเราเหรอครับแม่" น้ำเสียงของชายหนุ่มดูตื่นเต้นไม่น้อย เมื่อภายในใจของเขาคิดว่ายังไงกันยาก็ต้องตามมารดามาที่นี่ด้วย

"ใช่จ้า แม่ฮันน่าจะมาเยี่ยมคุณย่า แต่แม่เองก็ไม่แน่ใจหรอกนะว่ากันยาและตุลาจะมาด้วยหรือเปล่า" ขวัญข้าวที่กำลังนั่งปอกผลไม้อยู่ที่ห้องนั่งเล่น พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล ซึ่งเธอเองก็รู้สึกตื่นเต้นเช่นกันที่กำลังจะได้เจอกับฮันน่า ที่จากกันไปหลายเดือนแล้ว

"ผมขอตัวไปที่บ้านท้ายไร่ก่อนนะครับแม่" สิงโตกำลังสับสนชายหนุ่มไม่รู้ว่าเขาควรดีใจหรือเปล่า ถ้าหากจะได้เจอกันยาในวันนี้ ที่สำคัญระยะเวลาหลายเดือนที่ผ่านมานั้น เธอยังจะจำคืนและวันที่เคยใช้ชีวิตร่วมกันตั้งแต่วัยเยาว์ได้หรือเปล่า

“อ้าว! ไม่ไปกับพ่อเสือเหรอลูก"

"ไม่ครับแม่" ขวัญข้าวถึงกับทำหน้าแปลกใจ เธอกำลังคิดว่าทำไมลูกชายถึงไม่ตื่นเต้นเลยสักนิด แต่ทว่าความเป็นจริงแล้ว สิงโตเองกำลังสับสนในความรู้สึกของตัวเอง ชายหนุ่มไม่รู้ว่าจะปรับสีหน้ายังไงดี ถ้าหากว่าได้พบกันยาในวันนี้ เพราะภายในใจลึกๆ เขาก็หายโกรธเธอแล้ว

สิงโตเดินตรงไปยังบ้านริมน้ำที่อยู่ท้ายไร่ ที่นี่มีความทรงจำดีๆ มากมาย ที่ทำให้เขานั้นระลึกถึง ไม่เว้นวัน ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานแค่ไหนก็ตามที เขาก็ไม่เคยลืมความทรงจำในวัยเด็ก ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่จำความได้ชีวิตของเขาก็มีกันยาอยู่ข้างกาย มีตุลาคอยช่วยเหลือให้คำปรึกษา มีน้องสาวที่น่ารักอย่างแพนด้า แต่แล้วทุกอย่างกลับเปลี่ยนไป เมื่อมารดาของเธอได้พาหญิงสาวไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ พร้อมกับพี่ชายที่กรุงเทพฯ

"ยัยตัวแสบ ไม่เจอกันตั้งนาน เธอจะคิดถึงฉันหรือเปล่านะ หรือว่ามีเพื่อนใหม่จนลืมเพื่อนเก่าอย่างฉันไปแล้ว" สิงโตนั่งพูดคนเดียวอยู่ที่โขดหินริมลำธาร พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูภาพถ่ายของเขากับกันยา ใบหน้าและแววตาของหญิงสาวกลับทำให้หัวใจของเขาเต้นรัว

"ทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนี้ด้วยวะ" เวลาผ่านไป ชายหนุ่มยังคงพูดคนเดียว เมื่อความรู้สึกที่เกิดขึ้นนั้น หนุ่มน้อยอย่างเขายังไม่เข้าใจว่ามันหมายถึงสิ่งใด เมื่อเขากำลังใช้ความพยายามที่จะไม่คิดกับกันยาเกินเพื่อน สิงโตยังคงนั่งเหม่ออยู่ที่ริมธาร ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้ว จนกระทั่งเวลาผ่านไปจากนาทีเป็นชั่วโมง

ตุ๊บ!! เสียงดังคล้ายคนกระโดดลงมาลงมาที่ก้อนหิน ทำให้ชายหนุ่มค่อยๆ หันกลับไปมอง

"เฮ้ย! ไอ้ตุลา!”

“ไอ้สิงโต!" เสียงของคนทั้งคู่อุทานดังออกมาพร้อมกัน ขณะที่ใบหน้าของพวกเขาเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม จากนั้นชายหนุ่มทั้งสองจึงโผเข้าไปกอดกัน ด้วยความรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก

"พอแล้วกูหายใจไม่ออก" ตุลาคลายอ้อมกอดออก พร้อมกับบอกให้สิงโตหยุดเมื่อชายหนุ่มกอดเขารัดแน่นจนเกินไป

"ก็คนมันคิดถึงนี่นา ไปอยู่กรุงเทพฯ หลายเดือนขาวขึ้นนะเนี่ย แถมเป็นหนุ่มหล่อเฟี้ยว ถ้าเห็นข้างนอกกูจำมึงไม่ได้แน่และคงไม่กล้าเข้าไปทัก คิดว่าพระเอกหนังซะอีก" สิงโตกล่าวชื่นชมเพื่อนของเขาออกมาด้วยรอยยิ้ม เพราะตุลาดูโตขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าเขาดูเป็นหนุ่มหล่อเลยทีเดียว

"มึงก็พูดเกินไป แล้วมาทำอะไรอยู่ที่นี่ แม่ขวัญให้กูมาเรียกมึงกลับบ้าน ใกล้เวลามื้อเย็นแล้วจะได้ทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน" ในขณะที่ตุลาเอ่ยชวน สิงโตได้สอดส่องสายตามองไปรอบๆ เผื่อจะได้พบกับใครบางคนแต่แล้วทุกอย่างกลับว่างเปล่า เขาคิดว่าเธอคงรออยู่ที่บ้าน อีกไม่นานเกินรอก็จะได้เจอกันแล้ว เวลานี้ใจเขาเริ่มเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก เพียงแค่คิดว่าจะได้เจอกันยา ทำไมหัวใจของเขาถึงเต้นไม่เป็นจังหวะแบบนี้ก็ไม่รู้

"ไปสิ" สิงโตพูดออกมาพร้อมกับเดินนำหน้าตุลาตรงไปที่บ้าน ทั้งคู่เดินไปคุยกันไปเพราะต่างคนต่างก็มีเรื่องมากมายที่จะเล่าสู่กันฟัง

"พ่อมึงใจดีไหม เขาดูแลมึงกับกันยาดีหรือเปล่า เห็นในข่าวบอกว่าเป็นนักธุรกิจรายใหญ่ รวยล้นฟ้าจริงหรือเปล่าตุลา" เมื่อสองหนุ่มเดินมาได้ครึ่งทาง สิงโตตัดสินใจถามเพื่อนออกไป เพราะเขาอยากรู้ทุกอย่างจากปากของตุลา

"อืม... เขาก็ดูห่วงใยเทคแคร์กูกับกันยาดี ส่วนเรื่องแม่ไม่ต้องห่วง เขาดูรักแม่กูมาก ตัวติดกันตลอดเวลาจนไม่ยอมให้แม่กูทำงานที่ร้านดอกไม้ปล่อยทุกอย่างให้เป็นหน้าที่ของพี่แป้งร่ำแล้วก็พี่เทียนหอมทำแทน"