เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1202

เดือนกันยายนในนอร์ท ซิตี้ แสงแดดฤดูร้อนผ่านพ้นไป แต่ไอร้อนอบอ้าวยังคงอยู่

ตอนนี้เกมแข่งขันบาสเกตบอลขนาดย่อมสามต่อสามกำลังดุเดือดอยู่ในสนามบาสของเฟิร์ส นอร์ท ซิตี้ ไฮสคูล ทีมสีนํ้าเงิน สมาชิกทีมคนหนึ่งกำลังนั่งดูเกมอยู่ตรงม้านั่งข้างสนามด้วยด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ฝั่งนํ้าเงินเหลือแค่สองผู้เล่นที่ลงสนาม สองต่อสาม ดูยังก็แพ้เห็น ๆ

หัวหน้าทีมสีแดงชี้หน้าฝั่งตรงข้ามแล้วป่าวประกาศอย่างเย้ยหยัน “เกมสุดท้ายตัดสินผู้ชนะ โจนาธาน จิน จำคำฉันไว้ คนที่แพ้ต้องคุกเข่าต่อหน้าผู้ชนะและเรียกคนคนนั้นว่าปะป๊าซะ เรื่องนี้ไม่มีเกี่ยวกับฝ่ายวินัยหรือโรงเรียน แต่คนที่ไม่ทำตามนั้นถือเป็นพวกขี้ขลาด”

หัวหน้าทีมสีนํ้าเงินจ้องมองด้วยแววตาหยิ่งทะนง นัยตาของเขาเปล่งประกายพร้อมกับร้อยยิ้มยโสโอหัง เขาเลือกที่จะปิดปากเงียบ แล้วชี้ฝั่งตรงข้ามก่อนจะดึงมือเข้าหาตัวเองตามด้วยนิ้วโป่งควํ่าลงดิน เป็นการเยาะเย้ยคู่ต่อสู้

เขาไม่สนใจคำโอ้อวดของฝั่งตรงข้าม

หัวหน้าทีมีแดงสบถเสียงดังแล้วโยนลูกบาสออกไป

ร่างสูงเปี่ยมพลังของชายหนุ่มกระโดดขึ้น ยกมือคว้าลูกบอลที่กำลังลอยไปทางห่วง เขาสกัดลูกที่ค้างติงอยู่กลางอากาศและตามด้วยการสแลมบาสลงห่วงไปอย่างสวยงาม

เมื่อมีลูกบอลอยู่ในมือ เด็กหนุ่มเลิกคิ้วแล้วส่งสีหน้ากวนประสาทให้กับคู่แข่ง “เฮอะ! แกชอบการเล่นแบบจับลูกลงห่วงของปะป๊าแกไหมล่ะ?”

“โจนาธาน จิน! ฉันจะทำให้แกคุกเข่าต่อหน้าแล้วเรียกฉันปะป๊าให้ได้เลย!”

ทีมสีแดงและทีมสีนํ้าเงินเริ่มการแข่งขันอันดุเดือดอีกครั้ง

หยาดเหงื่อจากกายชองคนวัยหนุ่มหยดเป็นรอยไปทั่วสนามบาส เสียงบอลกระทบกับพื้นและเสียงเสียดสีเอี๊ยดอ๊าดของรองเท้าอย่างดีดังก้องทั่วทั้งสนาม

บริเวณทางเดินนอกขอบสนามบาสเกตบอล เด็กสาวสองคนกำลังแบกลังขวดนํ้าแร่เดินเข้ามาในสนาม

สายตาของจินนี่จับจ้องเหล่าเด็กหนุ่มที่อยู่ในสนามบาสตลอดทางโดยไม่วางตา “เซียนน่า ดูสิ หัวหน้าทีมสีแดงคือพี่ดาเนียลล่ะ ตัวตึงของชั้นปีสูงในโรงเรียนเลยนะ พี่เขาหล่อมากเลย! ดูสิ! ”

เด็กสาวอีกคนที่ถือลังนํ้าแร่อยู่ข้างหลังเหลือบมองเข้าไปในสนามบาสอย่างเอื่อยเฉื่อย เธอมองด้วยสายตาเหยียดก่อนตอบกลับ “ใครตาถั่วเลือกหมอนั่นมาเป็นตัวตึงโรงเรียนเนี่ย? รุ่นพี่ที่ใส่เสื้อสีแดงนั่นไม่เห็นจะน่ามองเท่าคนที่ใส่เสื้อเบอร์หนึ่งเลยด้วยซํ้า”

“เสื้อเบอร์หนึ่งเหรอ…คนนั้นน่าจะเป็นนักเรียนที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ในชั้นปีสูงนี่ เขาชื่อโจนาธาน จิน! ฉันได้ยินมาว่าเขามีเรื่องชกต่อยที่โรงเรียนเก่าก่อนหน้านี้ตลอดเลย เหมือนจะเป็นอันธพาลชื่อเสียจากโรงเรียนภาษานานาชาตินอร์ท ซิตี้ล่ะ แต่ไม่รู้เพราะอะไร พอเขาเข้ามัธยมปลายมา จู่ ๆ ก็เปลี่ยนกลายเป็นพวกตาขาวไม่กล้าทำอะไรซะงั้น ไม่สุงสิงกับใใครอยู่แบบเงียบ ๆ ถึงรูปร่างหน้าตาเขาจะน่าอิจฉาก็เถอะ แต่ก็ไม่มีใครเลือกให้เขาเป็นตัวท็อปของโรงเรียนหรอก เพราะเขามันเป็นพวกไม่สู้คนน่ะ ยังไงสาว ๆ ก็ชอบบุรุษผู้กล้าอยู่แล้ว ใครจะชอบคนขี้ขลาดแบบนั้นกันเล่า? แถมเขาเพิ่งจะย้ายมาเมื่อไม่นานนี้เอง หลายคนยังไม่ทันรู้จักเขาเลยด้วยซํ้า”

สำหรับเซียนน่า ข่าวซุบซิบพวกนั้นเป็นเรื่องที่แพร่กันแบบปากต่อปาก เธอไม่รู้สึกสนใจเลยสักนิด ร่างกายของเธอเปล่งรังสีเบื่อหน่ายออกมาขณะที่อ้าปากหาวหวอดอย่างเกียจคร้าน

จะเรื่องของอันธพาลหรือตัวท็อปของโรงเรียนเธอก็ไม่คิดจะสนใจทั้งนั้น เธอแค่อยากจะตั้งใจขยันเรียนแล้วสอบติดมหาวิทยาลัยที่เธอใฝ่ฝันและออกไปจากนอร์ ซิตี้ให้ไวที่สุดเท่านั้นก็พอ

จินนี่เหลือบมองเพื่อนสาว “เซียนน่า ทำไมเธอถึงหาวตอนกลางวันแสก ๆ อย่างนี้ล่ะ? นี่เธอ เมื่อคืนคงจะอ่านหนังสือจนดึกดื่นอีกแล้วสิท่า?”

“นี่เที่ยงแล้วนะ ได้เวลางีบของฉันแล้ว รีบไปส่งลังนํ้านี่ให้เสร็จเร็ว ๆ เถอะ ฉันอยากจะรู้จริง ๆ ว่าคณะกรรมการโรงเรียนคิดยังไงถึงได้จัดการแข่งขันบาสเกตบอลรอบคัดเลือกในเที่ยงวันแบบนี้”

จินนี่แซว “เขาก็คงจะคิดเหมือนกับเธอที่ไม่อยากเสียเวลาในการเรียนล่ะมั้ง ก็เลยจัดกิจกรรมไร้สาระนี่ในช่วงพักกลางวันมันซะเลย พอคาบบ่ายจะได้ไปเรียนต่อไงล่ะ”

เซียนน่ากับจินนี่แบกลังนํ้าแร่เข้าไปในสนามบาส แล้วส่งมันให้กับเหล่าคณะกรรมการแต่ละโต๊ะ

ดวงอาทิตย์แผดเผาอยู่กลางหัว

เซียนน่ารู้สึกเหมือนเธอจะหน้ามืดตลอดเวลา ถ้าไม่ใช่เพราะเธอไม่สามารถปฏิเสธงานที่อาจารย์มอบหมายได้ เธอคงไม่มีวันมาสนามบาสที่แดดร้อนเปรี้ยงขนาดนี้หรอก ต่อให้จะเอาเงินฟาดหัวเธอก็ตาม

ระหว่าที่เธอกำลังคิดถึงโจทย์เรขาคณิตในคาบบ่ายที่จะถึงอยู่นั้น เด็กสาวก็นิ่งชะงัก การหาพื้นที่ในเรขาคณิตเป็นเรื่องที่เธออ่อนสุด แต่ก็เป็นวิชาที่เธอทำคะแนนได้ดีที่สุดในการสอบเข้าเรียนเช่นกัน เธออยากจะเป็นปรมจารย์ด้านเรขาคณิต

แต่ทันใดนั้นเอง เสียงกรีดร้องของจินนี่ก็ดังทะลุแก้วหูของเด็กสาว “เซียนน่า ระวัง!”

ลูกบาสเกตบอลลอยพุ่งตรงดิ่งมาทางเธอราวกับลูกไฟ

เซียนน่ายืนนิ่งสมองว่างเปล่า ในหัวของเธอมีแต่สมการทางคณิตศาสตร์ในคาบฟิสิกส์

เส้นวิถีและความเร็วของลูกบาสพุ่งเข้ามาปะทะกับตรรกะฟิสิกส์ที่อยู่ในหัวของเธอทั้งหมด

ตึง!

เธอถูกกระแทกเข้าอย่างจัง

หัวของเซียนน่าขยับข้างตามแรงปะทะที่พุ่งเข้ามา

ลูกบาสร่วงหล่นลงพื้น เด้งกระดอนอยู่สองสามครั้งบนสนาม

ข้างเธอ จินนี่ร้องด้วยนํ้าเสียงเป็นกังวล “เซียนน่า เซียนน่า? เธอโอเคไหม?”

เธอรู้สึกวิงเวียนศรีษะ

ภาพตรงหน้าของเซียนน่าเปลี่ยนเป็นสีดำและดับวูบไป

ลูกบอลกระแทกคนจนหมดสติได้

ในตอนนั้นเองเซียนน่าล้มลงไปกองกับพื้น เธอคิดว่าเธอคงไม่สามารถเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยแคปปิตอล ซิตี้ได้แล้ว และทั้งหมดนี่ก็เพราะลูกบาสลูกเดียว

…

ณ โรงพยาบาล…

“ผลจากซีทีแสกนสมองแล้ว กะโหลกของคนไข้ไม่มีอาการเลือดคลั่งแต่อย่างใด แต่เพราะได้รับการกระทบกระเทือนอย่างแรง เธอต้องนอนพักฟื้นอยู่บนเตียงอย่างน้อย ๆ หนึ่งสัปดาห์ครับ ระหว่างนั้น เธอจะต้องไม่ออกไปทำกิจกรรมนอกเตียงใด ๆ ไม่อย่างนั้นอาจส่งผลกระทบกับการรักษาได้”

โจนาธานไม่คิดเลยว่าลูกบาสของเขาจะไปปะทะเข้ากับหัวของเด็กสาวแรงขนาดถึงต้องส่งเธอเข้ารักษาที่โรงพยาบาล

โจนาธานถาม “หมอครับ มันจะไม่ส่งผลกระทบระยะยาวในภายหลัง ใช่ไหมครับ?”