เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1201

พายุหิมะพัดผ่านช่วงกลางฤดูหนาว ละออกสีขาวเย็นตกติดต่อกันเป็นเวลานานหลายวันหลายคืน

แยนนี่สะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะฝันร้ายอยู่บ่อยครั้ง

แต่ละครั้งเธอจะบีบแขนของเชนน์แน่น

เชนน์ตัดสินใจว่าเขาจะช่วยภรรยาที่รักให้ผ่านปมแผลสะเทือนใจนี้ที่เขาก่อนี้ไปให้ได้

ยามเช้าฤดูหนาว เชนน์ออเซาะให้แยนนี่ขึ้นเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวไปด้วยกัน

แยนนี่ถาม “เราจะไปไหนกัน?”

เชนน์เลิกคิ้วสูงแล้วตอบ “ไปดูหิมะ”

แยนนี่พูดไม่ออก

ทั้งเชนน์และแยนนี่ต่างก็เคยไปดูหิมะจากเขาเพ็กตู จากที่สวิตเซอร์แลนด์ จากที่ฟินแลนด์ และจากอีกหลาย ๆ ที่…พวกเขาท่องไปทั่วดินแดนหลากประเทศและได้เห็นทัศนียภาพสีขาวโพลนมานักต่อนัก

ตลอดทริปทั้งเดือน พวกเขาก็เอาแต่มองภาพวิวทิวทันศ์ที่ปกคลุมไปด้วยละอองของเหมันต์ โดยที่เธอมีเชนน์คอยอยู่เคียงข้างตลอดเพื่อดูแลความปลอดภัยเสมอมา

เชนน์ถาม “คุณหญิงจิน คุณยังกลัวหิมะอยู่อีกเหรอ?”

แยนนี่ยิ้มแล้วตอบ “ฉันไม่ได้กลัวตั้งนานแล้วเถอะ แต่ฉันแค่เบื่อหิมะ รู้สึกเหมือนกับว่าฉันเพิ่งจะดูมันไปเผื่ออีกสักสิบปีข้างหน้าได้เลยมั้ง ตอนนี้จะอะไรก็ได้ ฉันไม่อยากจะดูหิมะแล้ว”

เชนน์ก้มหน้าแล้วสบสายตากับเธอ ก่อนเอ่ย “ถ้าเธอไม่อยากชมหิมะ ฉันพาเธอไปดูฝนต้นฤดูใบไม้ผลิ หรือดอกไม้ยามฤดูร้อน หรือดวงจันทร์ในฤดูใบไม้ร่วง…และสถานที่น่าตื่นตาตื่นใจอื่น ๆ ในโลกนี้ได้นะ”

‘ถึงกาลเวลาจะแปรเปลี่ยนทุกสิ่ง แต่ความรักที่ฉันมีให้เธอจะยังคงอยู่ อย่างยืนยงข้างเธอเสมอมา’

…

เหตุการณ์ประหลาดเกิดขึ้น…

นับเป็นประวัติศาสตร์ที่สุดแสนอัปยศครั้งใหญ่ในชีวิตของเชนน์

เมื่อโจนาธาน จิน อายุได้เจ็ดปี เขามีไข้อย่างรุนแรงเนื่องจากไข้ไวรัสระบาด

เชนน์พาลูกชายไปโรงพยาบาลเพื่อฉีดยา

แต่เพราะเป็นไข้ที่เกิดจากเชื้อไวรัส พวกเขาต้องทำการการตรวจเลือดก่อน

ตอนพวกเขาเจาะเลือด เชนน์เอาแต่ปิดตาไม่ยอมดูภาพตรงหน้า

โจนาธานถามด้วยความสงสัย “พ่อครับ ทำไมพ่อถึงเอาแต่ปิดตาตัวเองแบบนั้นล่ะครับ? พ่อรู้สึกไม่ดีเหรอ?”

เชนน์แค่หันมาจะคุยกับลูก แต่พอเห็นเข็มที่กำลังสูบเลือดสีแดงออกจากร่างกายเข้าสู่หลอดเข็ม

รูม่านตาของเชนน์ก็ขยายกว้าง และเขาก็สลบไปตรงนั้นทันที

โจนาธานถึงกับอึ้งพูดไม่ออก

‘เกิดอะไรขึ้นเนี่ย? ไม่ใช่ว่าเข็มกำลังเจาะเลือดของเขาอยู่หรอกเหรอ?’

ถ้าจะมีใครสักคนที่ควรจะเป็นลมก็ต้องเป็นเขาสิ ทำไมคุณพ่อของเขาถึงเป็นลมล้มลงไปแทนซะงั้น?

เชนน์เป็นกลายเป็นโรคกลัวเลือด

เมื่อแยนนี่มาถึงเธอทั้งเห็นใจปนขบขัน

พอเห็นชายหนุ่มนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เธออดไม่ได้ที่จะแซวเขา “ขนาดโจนาธานยังรู้เลยว่าตอนนี้คุณเป็นโรคกลัวเลือดน่ะ”

เชนน์เหลือบมองเธอด้วยสีหน้าอ่อนล้า เขาขมวดคิ้วแล้วสะอึก “เป็นไปได้ไง? ฉันไม่ได้กลัวเลือด?”

“โจนาธานก็บอกอยู่ว่าน่าแปลกที่เห็นผู้ชายอย่างคุณกลัวเลือด”

เชนน์หน้าแดงกํ่า พูดอะไรไม่ออก ดวงตาของเขากรอกไปมา ‘เด็กเวร แกกล้าดียังไงมาล้อเลียนกับฉันฮะ? กลับไปฉันจะตีก้นแกให้หลาบจำ!’