เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1199

เมื่อเชนน์สูบบุหรี่ใกล้เสร็จ นางพยาบาลสาวก็วิ่งออกมาจากโรงพยาบาลเพื่อตามหาใครบางคน

เธอเห็นเงาของเชนน์จากไกล ๆ แล้ววิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วเพื่อแจ้งข่าว “เจอคุณสักที คุณจินคะ คุณหญิงจินฟื้นแล้วค่ะ ตอนนี้เธออยากจะพบคุณ!”

นิ้วทั้งสองที่คีบมวนบุหรี่อยู่ชะงักกลางอากาศ เขารีบโยนก้นบุหรี่ทิ้งบนที่เขี่ยหลังถังขยะแล้วก้าวขายาวเข้าไปในโรงพยาบาล

ในที่สุดแยนนี่ก็ฟื้นแล้ว

ซาแมนธาตามเชนน์เข้าไปยังวอร์ดผู้ป่วย

วินาทีที่เชนน์ผลักประตูเข้าไป เขาเห็นแยนนี่กำลังนั่งอยู่บนเตียง ใบหน้าของเธอดูซีดเซียวและอ่อนล้า แต่สายตาที่เธอมองมาเมื่อเห็นเชนน์กลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

“คุณไปอยู่ไหนมา? คุณยังจะมีอารมณ์มาเล่นตอนที่ฉันนอนอยู่บนเตียงอย่างนี้อีกเหรอ? ฉันได้ยินจากคุณปู่แล้วว่าคุณไม่ไปเยี่ยมลูกเลยด้วยซํ้าแถมยังให้คุณปู่เป็นคนตั้งชื่อลูกอีก ทำไมคุณถึงทำตัวแบบนี้ เชนน์?”

ถึงจะดูเหมือนว่าเธอกำลังดุเขา แต่นัยตาของแยนนี่กลับแฝงไปด้วยอารมณ์ขัน ชัดเลยว่าเธอไม่อยากให้เขาเป็นกังวล

เชนน์ได้แต่จ้องมองเธอ ไม่นานเขาก็เดินเข้าไปหาที่เตียงแล้วดึงแยนนี่เข้ามาสวมกอดแน่น “ฉันคงจะทำร้ายลูกถ้าเกิดอะไรกับเธอขึ้นมาจริง ๆ แยนนี่ เธอต้องมีชีวิตต่อและอยู่ดีสิ ไม่งั้น…”

แยนนี่ผลักเขาออกเบา ๆ เธอเห็นดวงตาของเขาที่ค่อย ๆ ร้อนผ่าว หญิงสาวหยอกล้อ “บอกฉันมาสิ เชนน์ เกิดอะไรขึ้น? คุณถึงกับคิดทำร้ายลูกเลยได้ยังไงทั้งที่เขาเป็นลูกชายของคุณเลยนะ?”

พอเห็นสีหน้าเย็นยะเยือก แยนนี่กุมมือของเขาเอาไว้แล้วปลอบประโลม “ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว ฉันก็ยังอยู่ดีนี่ไม่ใช่เหรอ? ถึงตอนนี้ฉันจะยังลุกไม่ได้แต่เดี๋ยวฉันก็จะกลับไปเป็นคุณหญิงจินผู้แข็งแกร่งและมีชีวิตชีวาเหมือนเดิม ดีไหม?”

เชนน์ยังคงรู้สึกโมโห คิ้วของเขาขมวดชนกัน มือของแยนนี่ที่กุมเขาไว้อยู่บีบแน่นและเขย่าเบา ๆ เธอหยอกล้อย่างเอ็นดู “เชนน์ ? คุณชายเชนน์คะ? จอร์แดน? พ่อหนุ่มเชนน์?”

เชนน์เอื้อมมืออกไปดีดหน้าผากของเแยนนี่เบา ๆ “ไม่มีครั้งหน้าแล้วนะ”

ราวกับเขากังวลว่าเธอจะไม่จริงจังกับคำที่เขาพูดออกมา ชายหนุ่มจ้องเธอเขม็งแล้วเอ่ยออกมาเน้นทีละคำ “แยนนี่ ฉันจริงจังอยู่นะ”

“ฉันรู้”

เชนน์ถอนหายใจยาวออกมาแล้วดึงเธอเข้าไปสวมกอดอีกครั้ง เขาพูดด้วยนํ้าเสียงทุ้มตํ่า “แยนนี่ รู้ไหมว่าเธอเอาชีวิตตัวเองไปเดิมพันแค่ไหน? เธอไม่ใช่แค่เสี่ยงชีวิตของเธอนะแต่ชีวิตของฉันก็ด้วย ตอนที่เธอสลบไปต่อหน้าต่อตาฉันหลังเสียเลือดมาก มันเหมือนกับโลกทั้งใบของฉันพังทลายลงมา ความรู้สึกว่าโลกที่อยู่ในมือของเธอถูกพรากจากฉันไปในเสี้ยววินาที…ฉันไม่อยากจะรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว”

แยนนี่ยิ้มแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา เธอรู้ว่าเขาสะเทือนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น “ฉันขอโทษที่ให้คุณต้องมาเผชิญความรู้สึกแบบนี้ เชนน์ ฉันจะไม่ดึงดันฝืนอีกต่อไปแล้ว และฉันจะดูแลตัวเองให้ดีขึ้น เพื่อคุณและเพื่อฉันเองด้วย”

ทันใดนั้นเสียงร้องไห้ระงมดังขึ้นไม่ไกลจากวอร์ดผู้ป่วย

นายท่านจินเข้ามาพร้อมกับทารกน้อยในอ้อมแขนกับนางพยาบาลที่ตามหลังมาติด ๆ

นายท่านจินกล่าวขึ้นมา “เด็กร้องไห้ไม่ยอมหยุดเลย ฉันคิดว่าเขาคงจะหิวแล้ว ดูเขาสิ”

นางพยาบาลเสริม “ปกติแล้ว เด็กแรกเกิดจะต้องได้นมจากคุณแม่ค่ะ แต่เพราะคุณหญิงจินสลบไปเมื่อวันก่อน พวกเราจึงต้องให้นมผงสำหรับทารกแทน ตอนนี้พวกเราปวดหัวกันมากเพราะเขาไม่ยอมดื่มนมที่ชงให้ในวันนี้”

นางพยาบาลชูขวดนมที่อยู่ในมือ

ตลอดวันที่แยนนี่ไม่ได้สติ เด็กน้อยได้รับการดูแลในห้องไอซียูเด็กที่เหล่านางพยาบาลจะแวะเวียนมาดูแล

แยนนี่พูดขึ้น “คุณปู่คะ ช่วยพาลูกมาหาฉันหน่อยได้ไหมคะ? ฉันจะได้ดูหน้าลูกชัด ๆ”

นายท่านเชนน์ส่งเด็กน้อยให้กับแยนนี่

แยนนี่ประคองทารกไว้ในอ้อมแขน

เชนน์ถาม “เธอมีแรงอุ้มเขาแล้วเหรอ?”

แยนนี่เสียเลือดไปมากและเพิ่งจะได้สติไม่นานหลังจากสลบไปสองสามวัน เธออ่อนแอเกินกว่าจะมีแรงอุ้มเด็กคนหนึ่ง

แยนนี่ยกยิ้มแล้วเอ่ย “งั้นทำไมคุณไม่เป็นคนอุ้มล่ะ?”

เชนน์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่คุ้นชินกับการอุ้ม ‘สิ่งมีชีวิต’ ที่นุ่มและเบาหวิวแบบนั้น

ไม่นานเด็กทารกก็หยุดร้องไห้ในอ้อมแขนของแยนนี่

“ขอขวดนมให้ฉันหน่อยค่ะ”

เมื่อรับขวดนมจากนางพยาบาลมาแล้วแยนนี่ก็ยื่นขวดใส่ปากให้เจ้าตัวเล็กแล้ว หยอกล้ออย่างทะนุถนอม “โจนาธานตัวน้อย ได้เวลากินนมแล้วนะ”

แยนนี่แซว “ใครจะอุ้มลูกล่ะถ้าพ่ออย่างคุณไม่อุ้ม? คุณควรจะสร้างสัมพันธ์ที่ดีกับลูกไว้นะ คุณอุ้มเขาได้ดีแล้ว”

ซาแมนธาระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดังอยู่ข้าง ๆ เธอคิดอยู่ในใจ ‘ในที่สุดก็มีคนปราบอารมณ์ร้ายของพี่ชายเธอได้แล้ว!’

การได้อุ้มลูกทำให้เชนน์เหมือนคนมีมดมาไต่อยู่ใต้ขากางเกงแต่ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้

พอมองเด็กน้อยที่เชนน์กำลังประคองแล้ว แยนนี่เอ่ยกับเขาขึ้นมา “เชนน์ เขาหน้าเหมือนคุณมาก ๆเลย ดูเหมือนเขาจะได้หน้าผาก จมูกและปากจากคุณนะ”

ชายหนุ่มจ้องมองเจ้าเด็กหน้าตาน่าเกลียดน่าชังในอ้อมแขนด้วยสายตาเหยียด เชนน์ขมวดคิ้ว “เขาไม่เห็นจะเหมือนฉันเลย ฉันดูน่าเกลียดขนาดนี้เลยเหรอ?”

“เขาเพิ่งจะคลอดเองนะ รอจนเขาโตกว่านี้ก่อนเถอะ ฉันพนันเลยว่าเขาจะเป็นร่างโคลนของคุณเป๊ะ ๆ ถึงตอนนั้นคงมีสาว ๆ ตามจีบโจนาธานน้อยเยอะน่าดู”

เชนน์ไม่ขอออกความเห็นกับสิ่งที่แยนนี่พูดมาแต่อย่างใด เขาเพียงแค่จ้องในหน้าอันน่าเกลียดของเด็กน้อยในมือ

นี่เป็นลูกของเขากับแยนนี่จริง ๆ เหรอ? ทำไมหน้าตาเด็กมันถึงอัปลักษณ์แบบนี้?

ไม่มีใครปฏิเสธความจริงได้ว่าเชนน์กับแยนนี่นั้นหน้าตาดีจริง ดังนั้น เด็กคนนี้หน้าเหมือนใครกันแน่?

ยิ่งเขาได้มองพินิจลูกคนนี้มากเท่าไหร่ เขายิ่งคิดว่าเด็กคนนี้อัปลักษณ์มากขึ้นเท่านั้น เชนน์โพล่งออกมา “เด็กนี่หน้าตาทุเรศเหมือนกับป้าของมันตอนที่ยังเป็นเด็กเลยนี่หว่า”

ซาแมนธาฉุนกึกขึ้นมาทันที “พี่ว่าใครหน้าใครทุเรศฮะ! หน้าตาแบบฉันจะดูทุเรศได้ยังไง!”

เชนน์ถอนหายใจมองเด็กน้อยแล้วว่า “พ่อกับแม่ของแกก็ออกจะหน้าตาดี แล้วไหงแกเกิดมาหน้าตาน่าเกลียดแบบนี้เนี่ย?”

นายท่านเชนน์เหวี่ยงไม้เท้าเข้าลำตัวของเชนน์อย่างจัง “ไอ้งั่ง แกว่าใครน่าเกลียดฮะ? ย้อนไปตอนที่แกเพิ่งเกิด หน้าตาแกอุบาทว์ยิ่งกว่าเจ้าหนูโจนาธานเสียอีก”

ซาแมนธาเกทับ “ถูกเผงเลย”

“...”

ตอนนี้เด็กน้อยกลายเป็นดั่งสมบัติอันลํ้าค่าของทุกคนไปแล้ว เชนน์ตัดสินใจอุ้มเด็กคนนี้นานขึ้นอีกหน่อยเพราะแยนนี่เหมือนเพิ่งผ่านด่านนรกมาตอนคลอดเขาออกมา