เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1200

เชนน์จ้างพี่เลี้ยงเด็กที่ยังสาวและแข็งแรงสามคนมาช่วยป้อนนมให้กับโจนาธานตัวน้อย

โจนาธานโตขึ้นมาสุขภาพดี

เด็กน้อยไม่ได้มีเลือดกรุ๊ปหายากอย่างแยนนี่แต่กลับมีกรุ๊ปเลือดที่เป็นบวกแทน โจนาธานมีร่างกายที่แข็งแรงและเป็นเด็กที่เลี้ยงง่าย

แยนนี่ไม่ต้องคอยเป็นห่วงเขาเลยสักนิด

ถึงแม้แยนนี่จะต้องอยู่โรงพยาบาลสักพัก แต่ในที่สุดเธอก็ออกจากโรงพยาบาลจนได้

ร่างกายของเธอทรุดจากการเสียเลือดจำนวนมากระหว่างคลอด ดังนั้น เชนน์จึงไม่อยากให้แยนนี่ต้องคอยดูแลหรือเลี้ยงลูก

เป็นเรื่องดีทีเดียวที่พวกเขาได้ให้เหล่าพี่เลี้ยงเข้ามาช่วยดูแล แยนนี่ไม่จำเป็นต้องตื่นกลางดึกขึ้นมาเพื่อป้อนนมลูก

ในวันที่โจนธานครบรอบหนึ่งเดือน นายท่านจินจัดงานเลี้ยงแสดงความยินดีเนื่องในโอกาสสุดพิเศษนี้

ข่าวเรื่องที่แยนนี่ให้กำเนิดทายาทชายนามโจนาธาน จินแพร่ออกไปอย่างรวดเร็วทั่วทั้งเมืองดั่งไฟลามทุ่ง

โจนาธาน ชื่อที่มีความหมายว่า ‘ของขวัญจากพระผู้เป็นเจ้า’

ช่างเป็นชื่อที่น่ารักอะไรเช่นนี้

ผู้คนคาดเดาต่าง ๆ นานาว่าเด็กน้อยจะต้องโตขึ้นมาเป็นพวกหัวขบถชื่อเสียงฉาวโฉ่ดั่งผู้เป็นพ่อ

ที่แค่ได้ยินชื่อก็ทำเอาผู้คนรู้สึกหวั่นเกรง

ว่ากันตามตรงแล้ว เด็กคนนี้ก็ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ

เมื่อโจนาธานน้อยอายุได้สามขวบ เขาถามคนเป็นพ่อว่า “แด๊ดดี้ แด๊ดดี้รักผมไหม?” คุณพ่อของเขาตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ “ฉันรักแม่ของแกมากกว่า”

เจ้าหนูตัวน้อยรู้สึกท้อแท้ขึ้นมา โจนาธานนั่งหงอยคนเดียวตรงบันไดสวนหลังคฤหาสน์โดยมีมือเล็กทั้งสองประสานวางใต้คางตัวเองไว้ เขารู้จักครุ่นคิดไตร่ตองลึกลงไป

จากนั้นเขาก็วิ่งเข้าไปหาคุณแม่ “หม่ามี๊ ทำไมหม่ามี๊ถึงให้ผมเกิดมา?”

คุณแม่ของเขาตอบกลับ “เพราะหม่ามี๊ไม่อยากให้แด๊ดดี้ของหนูโดนเพื่อนเยาะเย้ยว่าไม่มีลูกไงจ๊ะ”

โจนตัวน้อยคิดกับตัวเอง ‘ว่าแล้วเชียว…เราเป็นแค่ส่วนเกินสินะ…’

ในวันนั้น โจนาธานตัวน้อยแบกกระปุกหมูออมสินและเงินสดจากกระเป๋าเงินของคุณพ่อยัดใส่ในกระเป๋าเป้ตัวเอง จากนั้นก็วิ่งออกจาบ้านไป

โอ้ เขายังเอาของเล่นสุดโปรดมาด้วยนะ

แต่ท้ายที่สุด เชนน์กับแยนนี่ก็ตามเจอโจนาธานน้อยอยู่ในบ้านของคุณน้า และกำลังเล่นสนุกกับพี่สาว

สีหน้าของเชนน์เคร่งขรึมและเย็นชา เขาคว้าคอเสื้อของเด็กน้อยแล้วลากเขาไปส่งให้กับแยนนี่ก่อนจะถาม “ทำไมแกถึงหนีออกจากบ้าน?”

โจนาธานตอบ “ผมไม่อยากรบกวนหม่ามี๊กับแด๊ดดี้นี่”

ตอนแรกแยนนี่ก็เป็นกังวลแต่พอได้ยินคำตอบจากลูกชาย เธอก็กลั้นขำแล้วเอ่ยขึ้น “แต่หนูเห็นจะต้องหนีออกจากบ้านเลย หนูแค่เล่นอยู่ในห้องของหนูก็พอแล้วจ๊ะ”

โจนาธานจ้องคุณแม่คนสวยของเขาตาเขม็ง เขาเอ่ยถามเธอสีหน้าบูดบึ้ง “หม่ามี๊ ทำไมไม่หม่ามี๊ไม่เห็นจะร้องไห้ตอนที่รู้ว่าผมหนีออกจากบ้านเลย?”

เขานึกถึงตอนที่เขา ‘ลักพาตัว’ พี่น้องตระกูลฟัดด์มาเล่นกับเขา ตอนนั้นคุณลุงฮีลตันกับคุณน้าเวอเรียนตามที่อยู่ของเด็กทั้งสองจนเจอ คุณน้าเวอเรียนเกือบจะร้องไห้ตอนโผลเข้ากอดเจลลี่ บีน

โจนาธานชอบแม่ของเขามาก ตั้งแต่เขาเกิดมาเขาไม่เคยเจอใครที่สวยเท่าคุณแม่ของเขาเลย ขนาดเทียบกับคุณน้าเวอเรียนแล้ว คุณแม่ของเขาก็ยังสวยกว่าหลายเท่า

แต่เขากลับรู้สึกมาตลอดว่าความรักที่คุณแม่ของเขามอบให้นั้นน้อยกว่าความรักที่คุณแม่มีให้คุณพ่อ

แฮร์ริสันพูดถูกว่าพ่อกับแม่จะรักกันมากแค่ไหนก็ใช่ว่าพวกเขาจะตั้งใจมีลูก

โจนาธานตัวน้อยรู้สึกว่าตัวเขาเกิดจากความผิดพลาด

หญิงสาวโน้มตัวลงมาในระดับเดียวกับสายตาลูกชาย แยนนี่ปลอบ “หม่ามี๊เชื่อว่าหนูฉลาดพอจะไม่หลงทางไงจ๊ะ หนูถึงกับเอาเงินก้อนใหญ่จากกระเป๋าตังค์ของแด๊ดดี้ออกมาด้วยเลยนะ หม่ามี๊เลยคิดว่าหนูอาจจะออกมาเล่นสนุกอยู่ก็ได้”

เชนน์เอ่ยเยาะด้วยความเย็นชา เขาเหลือบมองเด็กน้อยที่อยู่ข้างขาของเขา “นั่นสิ และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่แกหนีออกมาด้วย งั้นให้ฉันเตือนความจำแม่แกหน่อยแล้วกัน ครั้งแรงที่แกหนีออกมา แกก็ไปบ้านตระกูลฟัดด์ มีแฮร์ริสันคอยเล่นวิดีโอเกมกับแก พอแม่แกกับฉันมารับ แกก็ไม่ยอมกลับ ครั้งที่สองแกก็หนีไปที่บ้านของ ‘ลูคัส’ ขอข้าวเขากิน ครั้งที่สามแกก็ตามเจลลี่ บีนกับแฮร์ริสันไปเล่นเครื่องเล่นที่ห้างจนเกือบจะเล่นชนะมันทุกเครื่องแล้ว เจ้าของร้านไม่สบอารมณ์ก็เพราะแกมีเงินไม่พอจ่ายเขาจนต้องเรียกผู้ปกครองมาจัดการให้ ทีนี้บอกฉันมาสิ มีครั้งไหนบ้างที่แกหนีออกจากบ้านไปจริง ๆ ? ยอมรับเถอะไอ้ลูกชาย หนีออกจากบ้านก็แค่ข้ออ้างเพื่อที่แกจะได้แอบบออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก”

“...”

สมกับเป็นพ่อที่รู้ไต๋ลูกชายเป็นอย่างดี

โจนาธานเงยใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาขึ้นมองผู้เป็นพ่อ เขาพูดอย่างไร้เดียงสา “แด๊ดดี้ อันที่จริงผมอยากเรียกร้องความสนใจจากแด๊ดดี้แล้วก็หม่ามี๊ ผมเลยหนีออกจากบ้าน แด๊ดดี้กับหม่ามี๊จะได้สนใจผมบ้างไง”

เชนน์เอื้อมมือไปตบหลังหัวลูกชายของเขาเบา ๆ “ฉันคงจะโง่แหละถ้าเชื่อคำพูดของแก”

“...”

…