เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 814

เป็นครั้งแรกในชีวิตของเชอรีชที่ได้นั่งรถประจำทาง

เธอรีบออกเดินทางหลังจากได้ที่อยู่ของเขามาจากเฮกเตอร์ ความจริงก็คือ เธอไม่รู้ว่าเขาจะโกรธเธอหรือเปล่า

บอยล์อารมณ์เปลี่ยนง่ายยิ่งกว่าพ่อเธออีก

ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังอยากเจอเขา เพื่ออธิบายความสัมพันธ์ของเธอกับไทเลอร์

เป็นเพราะเธอคิดเขามาก จนอยากแอบมาเจอเขา

เธออารมณ์ดีเป็นพิเศษ เมื่อคิดว่าจะได้เจอบอยล์ในอีกหนึ่งชั่วโมง

ท้องฟ้าข้างนอกเริ่มมืดเมื่อรถประจำทางขับผ่านทางหลวง เธอรู้สึกเบื่อที่ต้องนั่งรถคนเดียว แต่เพราะความตื่นเต้นเธอจึงไม่รู้สึกง่วงนอน

หลังจากนั่งรถมาหนึ่งชั่วโมงครึ่งรถก็มาถึงในเมือง มีคนค่อย ๆ ลงจากรถ แต่เมืองที่เธอกำลังจะไปเมืองเชสเตอร์

หลังจากนั้นไม่นาน คนขับรถก็เตือนคนที่อยู่ในรถ "เรามาถึงเมืองเชสเตอร์แล้ว ใครที่จะลงจากรถ ลงจากรถได้เลยครับ"

เชอรีชลงจากรถอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับสะพายกระเป๋าเดินทางมาด้วย

มีคนขับรถตุ๊กตุ๊กหลายคนตรงป้ายจอดรถ

คนขับรถคนหนึ่งถามเธอ "นี่ สาวน้อย กำลังจะไปไหนเหรอ? ให้ไปส่งไหม"

"ฉันจะไปเชสเตอร์ ถนน 29 ค่ะ ต้องไปทางไหนคะ?"

"ผมจะพาไปที่นั่น คิดราคาสิบเหรียญ เชสเตอร์ไกลจากที่นี่มาก คุณเดินไปไม่ถึงหรอก"

เชอรีชไม่ต่อรองราคาเธอรีบขึ้นรถทันที มันเป็นเส้นทางขรุขระ เธอมาถึงทางเข้าเมืองเชสเตอร์ หลังจากผ่านไปสิบนาที

คนขับรถบอกเธอ "สาวน้อย คุณหาเลขที่ถนนเองนะ เมืองเชสเตอร์ค่อนข้างใหญ่ มันแยกมาจากเขตหน้าและเขตหลัง"

คนขับรถจากไปหลังจากเชอรีชจ่ายเงินแล้ว เธอตกตะลึงเมื่อเห็นบ้านเรือนหลายหลัง ตอนที่เธอยืนอยู่ตรงทางเข้า

เธอไม่สามารถไปเคาะประตูบ้านแต่ละหลังเพื่อตามหาบอยล์ได้ คนขับรถยังบอกอีกว่าเมืองเชสเตอร์แบ่งเป็นสองเขต เธอคงหาไม่เจอหรอกว่าบอยล์อยู่หลังไหนภายคืนเดียว

ตอนนี้เป็นเวลา 21.00 น. ตอนที่เธอดูเวลาในโทรศัพท์

เชอรีชจะโทรหาบอยล์ แต่เขาก็ไม่รับสาย

เชอรีชทำได้แค่เปิดไฟฉายในโทรศัพท์ และเริ่มมองหาบ้านทุกหลังในหมู่บ้าน พร้อมกับสะพายกระเป๋าเดินทางไปด้วย

หลังจากบอยล์อาบน้ำเสร็จแล้ว แม่ของเขา โซเนียกำลังล้างจานอยู่ในครัว ตอนที่เขาออกมาจากห้องน้ำ

"นี่ บอยล์ โทรศัพท์ของลูกดังนานมาก แม่ไม่รู้ว่ารับสายยังไงเลยไม่ได้รับสายให้ เพื่อนลูกโทรหาหรือเปล่า?"

บอยล์หยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะมาดูสายที่ไม่ได้รับ เชอรีชโทรหาเขา

เมื่อเขาโทรกลับ เธอก็ปิดเครื่องไปแล้ว

บอยล์ขมวดคิ้ว

หลังจากนั้นบอยล์ก็เปิดแล็บท็อปและกำลังจะทำงาน เขาก็หยิบโทรศัพท์มาเปิดเฟสบุ๊ก

เขาเลื่อนหาข้อความของเชอรีช หลังจากนั้นก็ส่งข้อความหาเธอ "เปิดเครื่องด้วย"

แต่เขาก็ไม่ได้ได้รับข้อความตอบกลับ หลังจากผ่านไปนาน

บอยล์อารมณ์ไม่ดี หลังจากที่กำลังดูตลาดหุ้นอยู่ เขาก็ปิดเครื่องแล็บป็อป

หลังจากนั้นเขาก็รับสายจากฮันท์ลีย์

"เฮ้ บอยล์ เชอรีชถึงบ้านนายหรือยัง?"

บอยล์ขมวดคิ้วแล้วถาม "บ้านฉัน?"

"ใช่ วิทนีย์บอกฉันว่า เชอรีชนั่งรถประจำทางไปที่หมู่บ้านของนาย เธอยังโทรมาถามฉันว่าบ้านนายอยู่เขตหน้าหรือเขตหลังด้วยนะ ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่านายอยู่..."

บอยล์ขมวดคิ้ว เขาวางสายแล้วหยิบเสื้อกันหนาวมา และออกไปข้างนอกทันที

บอยล์ก้มลงมองและดุเธอ "ใครให้คุณมาหาผมตอนกลางดึกแบบนี้?"

เชอรีชพูดไม่ออก

บอยล์ขมวดคิ้วแน่นนึ้น สายตาของเขาดูน่ากลัว "เชอรีช คุณคิดว่านี่มันเป็นเรื่องสนุกหรือไง? มันดูเหมือนที่ที่คุณควรมาอยู่งั้นเหรอ?

การที่เขาตะโกนใส่เธออย่างดุร้ายนั้น ทำให้เธอร้องไห้

"ทำไมฉันจะอยู่ในที่แบบนี้ไม่ได้? ที่นี่เป็นบ้านคุณ ฉันผิดเหรอที่มาที่นี่?"

เธอมาที่นี่เพื่อให้เขามาตะโกนใส่ให้เจ็บช้ำหรือไง ดูเหมือนว่าเขาไม่มีหัวใจเลย!"

บอยล์ยกมือขึ้นบีบคิ้ว เขาโกรธจนไม่รู้จะทำยังไง ดูเหมือนว่าเขาต้องระงับความโกรธด้วย

เชอรีชสูดน้ำมูกและจมูกของเธอแดง น้ำตาของเธอกำลังไหลลงมา มันทำให้เขาปวดใจที่เห็นเธอเป็นแบบนี้

"ฉันแค่คิดถึงคุณนะ! ฉันนั่งรถมาสองชั่วโมง มาตามหาคุณที่นี่เกือบชั่วโมง คุณไม่รับสายฉัน คุณไม่ตอบข้อความฉันตั้งแต่เรากลับมาที่นอร์ท ซิตี้ คุณไม่สนใจฉัน ฉันจะทำยังไงดี นอกจากมาตามหาคุณเองไงล่ะ!"

"ใครบอกให้ฉันรักคุณมากขนาดนี้? ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้รักฉันมากเท่าไหร่หรอก ฉันต้องเป็นคนเริ่มเองมาตลอด"

"คุณคิดว่าการที่ฉันเป็นคนเริ่มก่อน มันไม่ได้มีความเป็นลูกผู้หญิงสำหรับคุณ และทำให้คุณดูถูกฉันงั้นเหรอ?"

"ฉันไม่ได้อยากมาตามหาคุณหรอก แต่มันทนไม่ได้ ฉันคิดถึงคุณ และอยากอธิบายกับคุณจริง ๆ ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่สนามบินเมื่อวันก่อน"

"ฉัน...ฉันแค่กลัวว่าคุณ...จะไม่สนใจฉันอีก"

เธอร้องไห้จนตาบวมและแดง

บอยล์จับข้อมือเธอก่อนจะดึงเธอเข้ามากอด และก้มลงจูบเธอ

เงาของทั้งสองคนประสานกันเป็นเวลานาน ภายใต้แสงไฟสลัวบนถนน ชายหนุ่มประคองศีรษะหญิงสาว และจูบเธอเป็นเวลานาน

เขาปล่อยเมื่อเธอหายใจหอบ แต่ก็ยังประคองใบหน้าของเธอ ก่อนจะบอกเสียงทุ้มต่ำและชัดเจน "ผมไม่เคยไม่สนใจคุณหรอกนะ"