เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 866 โบนี่เกาะติด และจะไม่ปล่อยเธอไป
บ้านของบอยล์ที่นอร์ท ซิตี้ ตั้งอยู่ที่ถนนเลค
ถนนเลคได้ชื่อมาจากทะเลสาบที่อยู่ใกล้กับถนน ทะเลสาบสวยและน้ำใส
ราคาอสังหาริมทรัพย์ในพื้นที่พุ่งสูงขึ้นเนื่องจากกลุ่มคนร่ำรวย และมีอำนาจอาศัยอยู่ที่นั่น นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพื้นที่นี้จึงมีราคาแพงอย่างมาก
บอยล์ซื้อคฤหาสน์ส่วนตัวในพื้นที่ที่มีราคาแพงอย่างมาก
ดูเหมือนแม้แต่เชอรีช ซึ่งมีครอบครัวที่มั่งคั่งเช่นกัน ก็ยังแปลกใจที่บอยล์เปลี่ยนไปมากขนาดนี้ และอำนาจที่เขามีหลังจากหลายปีที่ผ่านมา
คฤหาสน์ที่บอยล์ที่ซื้อมานั้นหลังใหญ่มาก เมื่อเข้าไปในลานหน้าบ้าน พวกเขาก็พบกับสนามหญ้าสีเขียวขจีสวยงาม ดอกไม้และพุ่มไม้นานาพันธุ์ กำลังเบ่งบานที่ลานหน้าบ้าน
มันดูเหมือนกับโอเอซิสที่เงียบสงบในใจกลางเมือง
เชอรีชแสดงความคิดเห็นอย่างเป็นกลางว่า “คุณรู้ไหม ฉันเริ่มคิดว่าคุณไม่ได้เชิญฉันมาพบกับโบนี่ บอยล์ แต่คุณแค่พยายามอวดรวยกับฉัน”
บอยล์ไม่ได้โกรธกับความคิดเห็นของเธอ ขณะที่เขาหัวเราะ เสียงหัวเราะของเขาฟังดูอ่อนโยน และอบอุ่น เขาพูด “ความมั่งคั่งทั้งหมดของผม เป็นของมาดามลอว์สันในอนาคตของผม ไม่มีอะไรมากสำหรับผมที่จะอวดอยู่แล้ว”
มาดามลอว์สัน? ใครก็สามารถเป็นมาดามลอว์สันได้เนื่องจากมันจะไม่มีวันเป็นเธอ
เชอรีชไม่ฟังคำพูดของเขา และเดินไปที่ทางเข้าคฤหาสน์ และพูดอย่างเย็นชา "เปิดประตู"
บอยล์ไม่รีบร้อน เขากอดอก และยืนอยู่ข้าง ๆ โดยไม่คิดที่จะขยับ เขาพูดเพียงว่า "คุณรู้รหัส"
"... ฉันจะรู้รหัสเข้าบ้านคุณได้อย่างไร?"
บอยล์เดินเข้าไปหาเธอจากด้านหลังก่อนจะคว้ามือเล็ก ๆ เรียวยาวของเธอด้วยมือใหญ่ของเขาแล้วเคลื่อนมันไปทางแป้นพิมพ์ เขาก้มศีรษะลง และกระซิบที่ข้างหูของเธอว่า "รหัสบ้านทุกหลังของผม เป็นรหัสเดียวกับที่ผมใช้ที่กรีนทาวน์ คอนโดมิเนียม มันคือวันที่เราพบกันครั้งแรก"
หน้าอกของเขาสัมผัสกับหลังของเธอ เขาอยู่ใกล้เธอมาก
เชอรีชเกือบจะได้กลิ่นหอมของโคโลญจน์ที่เขาใช้ จากการที่เขากำลังยืนอยู่ใกล้ด้านหลังเธอขนาดนี้ มันหอมและมีกลิ่นเหมือนกับน้ำทะเล ทำให้รู้สึกสดชื่นมาก
ฝ่ามือของเขาอบอุ่น ในขณะที่มันกุมมือที่ชุ่มเหงื่อของเธอ
'ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก'
หัวใจของเธอเต้นแรง
แถวของตัวเลขรู้สึกเหมือนเมื่อนานมาแล้ว กำลังถูกกดลงไปที่แป้นตัวเลข
เชอรีชอดไม่ได้ที่จะเร่งเขา “คุณช่วยรีบหน่อยได้ไหม?”
บอยล์หัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “คุณประหม่าเหรอ?”
เขากอดเธอ และทำให้เธอรู้สึกเพียงแค่ทำบางอย่างง่าย ๆ อย่างเช่นการเปิดประตูแบบนั้นได้อย่างไร? ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาไม่มีเพื่อนผู้หญิงเลยงั้นหรือ?
ในที่สุดประตูก็เปิดออก เชอรีชกระโดดออกจากอ้อมแขนของเขาทันที
สายตาของบอยล์ดูอ่อนโยน เมื่อเขามองไปที่เธอที่พยายามจะหนีจากอ้อมแขนของเขาเร็วแค่ไหน
สิ่งแรกที่คนจะสังเกตเห็นเมื่อเข้าไปในบ้านคือชั้นวางหนังสือติดผนัง กองหนังสือวางอยู่บนชั้นหนังสือ และดูเหมือนว่ามันจะปกคลุมไปเกือบทั้งผนัง บ้านทั้งหลังดูสง่างาม และเงียบสงบมาก
เชอรีชสังเกตเห็นโบนี่ทันที มันปีนขึ้นไปบนชั้นหนังสือ และกำลังนั่งอยู่บนกองหนังสือ
เชอรีชดูตกใจ เธอถาม “นั่นโบนี่เหรอ?”
“ใช่ ผมขุนมันให้อ้วนขึ้นในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา”
เชอรีชเดินเข้าไป และอุ้มมันลงมาจากชั้นหนังสือ โบนี่ตัวหนักมาก
โบนี่ไปกับบอยล์ทั่วโลกในช่วงเจ็ดปีที่ผ่านมา มันเคยชินกับการถูกล้อมรอบไปด้วยคนแปลกหน้า และผู้คน
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าโบนี่ยังคงชอบที่จะอยู่กับเชอรีชแม้ว่าจะผ่านไปเจ็ดปีแล้วก็ตาม
พวกสัตว์ดูเหมือนจะชอบเชอรีช
ฮีลตันไปเก็บสุนัขจรจัดมาเลี้ยง และเรียกมันว่าไลออน เมื่อเธออายุได้สามขวบ เธอผูกพันกับมันทันทีที่พวกเขาพบกัน เจ้าไลออนอาจจะกัดฮีลตัน แต่ไม่เคยกัดเธอ และจะกินทุกอย่างที่เธอป้อนมัน
บอยล์ถามขณะที่เธอกอดโบนี่ว่า "ให้ผมไปเอาอะไรมาให้คุณดื่มไหม?"
"น้ำเปล่าก็พอ"
“ไม่ดื่มนมแล้วเหรอ?” บอยล์จำได้ว่าเธอเคยชอบดื่มนม
เชอรีชตอบ "ก็ได้ อะไรก็ได้"
หลังจากที่เธอพูดอย่างนั้น เขาก็ไปนำนมอุ่นหนึ่งแก้วมาวางบนโต๊ะตรงหน้าเธอ
ขณะที่เชอรีชกำลังเล่นกับโบนี่ เธอก็พึมพำกับตัวเอง "ทำไมแกอ้วนขนาดนี้? ฉันแทบจะอุ้มแกไม่ได้แล้ว แกยังจำแม่ของแกได้ไหม?"
"เหมียว" โบนี่ชอบนั่ง และคุดคู้กับที่นุ่ม ๆ มันซุกตัวกับหน้าอกของเธอ
แสงจาง ๆ ประกายไปทั่วดวงตาของบอยล์ เมื่อเขาได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขาเอื้อมมือไปลูบตัวโบนี่ และพูดว่า
เชอรีชพูดไม่ออก
ทำไมเขาถึงตอบ ทั้งที่เธอไม่ได้คุยกับเขา?
โทรศัพท์ของบอยล์ดังขึ้นหลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง มันมาจากคู่ค้าทางธุรกิจของเขา
เขาลุกขึ้น เดินไปที่ระเบียงและรับสาย
โบนี่หิว และเอาแต่ดุนจมูกของมันกับเธอตลอดเวลา เนื่องจากเชอรีชเคยดูแลมันมาก่อน เธอจึงรู้ว่าโบนี่หิว
หลังจากมองไปรอบ ๆ บ้าน เธอสังเกตเห็นอาหารแมววางอยู่บนชั้นหนังสือ
“รอแปป เดี๋ยวฉันจะไปเอาอาหารแมวมาให้”
เธอพยายามเอื้อมมือไปคว้ามันอย่างเต็มที่ แต่ก็ไม่เป็นผล
'ให้ตายเถอะบอยล์ ทำไมคุณต้องวางอาหารแมวไว้สูงขนาดนี้ด้วย? คุณกลัวว่าโบนี่จะขโมยอาหารจากคุณงั้นเหรอ?'
เชอรีชหยิบเก้าอี้ และยืนบนนั้นเพื่อหยิบอาหารแมว
บอยล์เพิ่งวางสายโทรศัพท์กับหุ้นส่วนธุรกิจของเขาในตอนนั้น ทันทีที่เขากลับมาจากระเบียง หัวใจของเขาก็เต้นแรง เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเธอกำลังเอื้อมมือหยิบบางอย่างจากที่สูง
เขาเดินไปหาเธอ และอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาทันที
เชอรีชตกใจ และเริ่มกรีดร้องก่อนจะมองไปที่เขาด้วยดวงตากลมโตของเธอ เธอถาม "คุณกำลังทำอะไร?"
บอยล์ยังคงจมทุกข์อยู่กับอดีต เขาถาม “คุณปีนขึ้นมาสูงขนาดนี้เพื่ออะไร?”
"ฉันกำลังจะหยิบอาหารแมวให้โบนี่ "
เขาพูด "อย่าปีนอะไรอีกในอนาคต
เธอตกจากบันไดเมื่อเจ็ดปีก่อน แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ที่นั่นเห็นเหตุการณ์ แต่ใครก็ตามที่รู้เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้นที่มหาวิทยาลัยแคปิตอล ซิตี้ บอกว่าเธอนอนจมกองเลือดในตอนนั้น
หัวใจของบอยล์เจ็บปวด และเขาจะโทษตัวเองทุกครั้งที่เขาหลับตา และนึกถึงเหตุการณ์นั้น
เขาฝันร้ายแบบเดียวกันตลอดหลายปีที่ผ่านมา
ๆ ของเธอเอื้อมมือออกไปหาเขาอย่างสุดกำลัง อ้อนวอนไม่ให้เขาจากเธอไป และขอร้องให้ช่วยเธอ แต่เขาหันหลังกลับอย่างเลือดเย็น
เขาจะตื่นขึ้นมาพร้อมกับเหงื่อชุ่มทุกครั้งที่เขาฝันร้ายเหมือนเดิม
เชอรีชขมวดคิ้วเมื่อเธอเห็นว่าเขากำลังใจลอย เธอพูดว่า "วางฉันลง บอยล์"
บอยล์ขมวดคิ้ว และพูดด้วยน้ำเสียงเข้มงวดอีกครั้ง “อย่าปีนขึ้นไปบนที่สูง ๆ อีก”
"... นั่นมันก็แค่เก้าอี้ตัวเล็ก ๆ"
เกี่ยวกับ เล่ห์รัก ท่านประธาน - บทที่ 866 โบนี่เกาะติด และจะไม่ปล่อยเธอไป
เล่ห์รัก ท่านประธาน เป็นซีรี่ส์ปัจจุบันที่ดีที่สุดของผู้แต่ง โอเอสเต้ ลูน่า ด้วยเนื้อหา บทที่ 866 โบนี่เกาะติด และจะไม่ปล่อยเธอไป ด้านล่างนี้จะทำให้เราหลงอยู่ในโลกแห่งความรักและความเกลียดชังแบบสลับกันได้แม้จะมีกลเม็ดทั้งหมดเพื่อให้บรรลุเป้าหมายโดยไม่ต้องกังวลอีกครึ่งหนึ่งแล้วก็เสียใจ สาย โปรดอ่านบทที่ บทที่ 866 โบนี่เกาะติด และจะไม่ปล่อยเธอไป และอัปเดตบทต่อไปของซีรีส์นี้ที่ novelones.com