เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 866

บ้านของบอยล์ที่นอร์ท ซิตี้ ตั้งอยู่ที่ถนนเลค

ถนนเลคได้ชื่อมาจากทะเลสาบที่อยู่ใกล้กับถนน ทะเลสาบสวยและน้ำใส

ราคาอสังหาริมทรัพย์ในพื้นที่พุ่งสูงขึ้นเนื่องจากกลุ่มคนร่ำรวย และมีอำนาจอาศัยอยู่ที่นั่น นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพื้นที่นี้จึงมีราคาแพงอย่างมาก

บอยล์ซื้อคฤหาสน์ส่วนตัวในพื้นที่ที่มีราคาแพงอย่างมาก

ดูเหมือนแม้แต่เชอรีช ซึ่งมีครอบครัวที่มั่งคั่งเช่นกัน ก็ยังแปลกใจที่บอยล์เปลี่ยนไปมากขนาดนี้ และอำนาจที่เขามีหลังจากหลายปีที่ผ่านมา

คฤหาสน์ที่บอยล์ที่ซื้อมานั้นหลังใหญ่มาก เมื่อเข้าไปในลานหน้าบ้าน พวกเขาก็พบกับสนามหญ้าสีเขียวขจีสวยงาม ดอกไม้และพุ่มไม้นานาพันธุ์ กำลังเบ่งบานที่ลานหน้าบ้าน

มันดูเหมือนกับโอเอซิสที่เงียบสงบในใจกลางเมือง

เชอรีชแสดงความคิดเห็นอย่างเป็นกลางว่า “คุณรู้ไหม ฉันเริ่มคิดว่าคุณไม่ได้เชิญฉันมาพบกับโบนี่ บอยล์ แต่คุณแค่พยายามอวดรวยกับฉัน”

บอยล์ไม่ได้โกรธกับความคิดเห็นของเธอ ขณะที่เขาหัวเราะ เสียงหัวเราะของเขาฟังดูอ่อนโยน และอบอุ่น เขาพูด “ความมั่งคั่งทั้งหมดของผม เป็นของมาดามลอว์สันในอนาคตของผม ไม่มีอะไรมากสำหรับผมที่จะอวดอยู่แล้ว”

มาดามลอว์สัน? ใครก็สามารถเป็นมาดามลอว์สันได้เนื่องจากมันจะไม่มีวันเป็นเธอ

เชอรีชไม่ฟังคำพูดของเขา และเดินไปที่ทางเข้าคฤหาสน์ และพูดอย่างเย็นชา "เปิดประตู"

บอยล์ไม่รีบร้อน เขากอดอก และยืนอยู่ข้าง ๆ โดยไม่คิดที่จะขยับ เขาพูดเพียงว่า "คุณรู้รหัส"

"... ฉันจะรู้รหัสเข้าบ้านคุณได้อย่างไร?"

บอยล์เดินเข้าไปหาเธอจากด้านหลังก่อนจะคว้ามือเล็ก ๆ เรียวยาวของเธอด้วยมือใหญ่ของเขาแล้วเคลื่อนมันไปทางแป้นพิมพ์ เขาก้มศีรษะลง และกระซิบที่ข้างหูของเธอว่า "รหัสบ้านทุกหลังของผม เป็นรหัสเดียวกับที่ผมใช้ที่กรีนทาวน์ คอนโดมิเนียม มันคือวันที่เราพบกันครั้งแรก"

หน้าอกของเขาสัมผัสกับหลังของเธอ เขาอยู่ใกล้เธอมาก

เชอรีชเกือบจะได้กลิ่นหอมของโคโลญจน์ที่เขาใช้ จากการที่เขากำลังยืนอยู่ใกล้ด้านหลังเธอขนาดนี้ มันหอมและมีกลิ่นเหมือนกับน้ำทะเล ทำให้รู้สึกสดชื่นมาก

ฝ่ามือของเขาอบอุ่น ในขณะที่มันกุมมือที่ชุ่มเหงื่อของเธอ

'ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก'

หัวใจของเธอเต้นแรง

แถวของตัวเลขรู้สึกเหมือนเมื่อนานมาแล้ว กำลังถูกกดลงไปที่แป้นตัวเลข

เชอรีชอดไม่ได้ที่จะเร่งเขา “คุณช่วยรีบหน่อยได้ไหม?”

บอยล์หัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “คุณประหม่าเหรอ?”

เขากอดเธอ และทำให้เธอรู้สึกเพียงแค่ทำบางอย่างง่าย ๆ อย่างเช่นการเปิดประตูแบบนั้นได้อย่างไร? ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาไม่มีเพื่อนผู้หญิงเลยงั้นหรือ?

ในที่สุดประตูก็เปิดออก เชอรีชกระโดดออกจากอ้อมแขนของเขาทันที

สายตาของบอยล์ดูอ่อนโยน เมื่อเขามองไปที่เธอที่พยายามจะหนีจากอ้อมแขนของเขาเร็วแค่ไหน

สิ่งแรกที่คนจะสังเกตเห็นเมื่อเข้าไปในบ้านคือชั้นวางหนังสือติดผนัง กองหนังสือวางอยู่บนชั้นหนังสือ และดูเหมือนว่ามันจะปกคลุมไปเกือบทั้งผนัง บ้านทั้งหลังดูสง่างาม และเงียบสงบมาก

เชอรีชสังเกตเห็นโบนี่ทันที มันปีนขึ้นไปบนชั้นหนังสือ และกำลังนั่งอยู่บนกองหนังสือ

เชอรีชดูตกใจ เธอถาม “นั่นโบนี่เหรอ?”

“ใช่ ผมขุนมันให้อ้วนขึ้นในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา”

เชอรีชเดินเข้าไป และอุ้มมันลงมาจากชั้นหนังสือ โบนี่ตัวหนักมาก

โบนี่ไปกับบอยล์ทั่วโลกในช่วงเจ็ดปีที่ผ่านมา มันเคยชินกับการถูกล้อมรอบไปด้วยคนแปลกหน้า และผู้คน

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าโบนี่ยังคงชอบที่จะอยู่กับเชอรีชแม้ว่าจะผ่านไปเจ็ดปีแล้วก็ตาม

พวกสัตว์ดูเหมือนจะชอบเชอรีช

ฮีลตันไปเก็บสุนัขจรจัดมาเลี้ยง และเรียกมันว่าไลออน เมื่อเธออายุได้สามขวบ เธอผูกพันกับมันทันทีที่พวกเขาพบกัน เจ้าไลออนอาจจะกัดฮีลตัน แต่ไม่เคยกัดเธอ และจะกินทุกอย่างที่เธอป้อนมัน

บอยล์ถามขณะที่เธอกอดโบนี่ว่า "ให้ผมไปเอาอะไรมาให้คุณดื่มไหม?"

"น้ำเปล่าก็พอ"

“ไม่ดื่มนมแล้วเหรอ?” บอยล์จำได้ว่าเธอเคยชอบดื่มนม

เชอรีชตอบ "ก็ได้ อะไรก็ได้"

หลังจากที่เธอพูดอย่างนั้น เขาก็ไปนำนมอุ่นหนึ่งแก้วมาวางบนโต๊ะตรงหน้าเธอ

ขณะที่เชอรีชกำลังเล่นกับโบนี่ เธอก็พึมพำกับตัวเอง "ทำไมแกอ้วนขนาดนี้? ฉันแทบจะอุ้มแกไม่ได้แล้ว แกยังจำแม่ของแกได้ไหม?"

"เหมียว" โบนี่ชอบนั่ง และคุดคู้กับที่นุ่ม ๆ มันซุกตัวกับหน้าอกของเธอ