เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 887 ไทเลอร์กลับมา
เนื่องจากได้รับการกระทบกระเทือนเล็กน้อย เชอรีชพักอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลาห้าวัน
ช่วงนี้บอยล์มาเยี่ยมเธอเป็นปกติ เหมือนเป็นศัตรูที่จับตามองเธอทุกการเคลื่อนไหว เขาห้ามไม่ให้เธอลุกออกจากเตียงและขยับไปไหน
วันที่หกในการรักษาตัวในโรงพยายาล ไทเลอร์โทรหาเชอรีช
เมื่อบอยล์เห็นว่ามีสายโทรเข้ามา เขาก็ส่งโทรศัพท์ให้เธอ
เชอรีชรับโทรศัพท์มาจากบอยล์ และกดรับสาย
"ฮัลโหล ไทเลอร์"
ไทเลอร์เพิ่งลงเครื่องที่สนามบิน "เจลลี่ บีน ฉันเพิ่งกลับเข้ามาในประเทศ ตอนนี้อยู่ในเมือง ฉันจำได้ว่าเธอบอกฉันว่าเธอก็กลับมาที่นี่แล้ว ตอนนี้อยู่ที่นอร์ท ซิตี้ หรือเปล่า?"
เชอรีชมองบอยล์ก่อนจะหันตัวไปด้านข้าง แล้วตอบเขา "ฉันไม่ได้อยู่ที่นอร์ท ซิตี้ ฉันก็อยู่ในเมืองเหมือนกัน"
ไทเลอร์รู้สึกประหลาดใจ "ฉันจะไปหาเธอตอนที่รับกระเป๋าแล้วนะ"
"ฉัน..."
ก่อนที่เธอจะได้ตอบไทเลอร์ ชายที่อยู่ข้างหลังเธอก็แย่งโทรศัพท์มาจากเธอ
เขาตอบไทเลอร์แทนเชอรีช "ตอนนี้เธออยู่ที่โรงพยาบาล ยังเจอเพื่อนไม่ได้ เธอต้องพักฟื้น"
แล้วบอยล์ก็วางสายทันที
เชอรีชพูดไม่ออก
เธอมองเขา "คุณทำอะไรน่ะ?"
"เขาอยากเจอและออกไปเที่ยวกับคุณ อาการของคุณตอนนี้ไม่เหมาะที่จะทำแบบนั้น"
ข้อโต้แย้งของเขานั้นเป็นไปตามเหตุผล
เชอรีชเลิกคิ้ว "ตอนนี้ฉันไม่เป็นไรแล้ว หมอบอกว่าฉันกลับบ้านได้แล้ว"
"หมอคนไหนบอกแบบนั้น? บอกผมมา"
เขาเข้าไปใกล้เธอ สายตาของเขาดูน่ากลัว
ถ้ามีหมอคนไหนที่ไร้ความรับผิดชอบอยู่แถวนี้ เขาคงดีใจที่ได้ไล่คนนั้นออก
"..."
เชอรีชไม่รู้จะตอบเขายังไง เธอจึงหยิกมือเขาแทน "บอยล์ ฉันต้องได้ออกจากโรงพยาบาลวันนี้นะ"
เธอถูกบังคับให้อยู่ในโรงพยาบาลมาหลายวันแล้ว เขาจับตาดูเหมือนเธอเป็นนักโทษ เธอไม่มีความสุขและอึดอัด
บอยล์มองเธอที่ทำหน้าไม่พอใจ เขาไม่ได้พูดอะไร
ผ่านไปสักพักเขาก็ถามเธอ "ทำไมถึงรีบนักล่ะ? เพราะเพื่อนตอนเด็กหรือไง?"
"ไม่ใช่เรื่องของคุณ" ไม่ว่าเธอจะไปพบใคร มันก็ไม่ใช่เรื่องของเขา
"ถ้าผมไม่ให้ทำแบบนั้นล่ะ?"
เชอรีชหัวเราะ "คุณบอกฉันว่าไม่ว่ายังไงก็จะทำดีกับฉัน และไม่สนใจว่าฉันจะกลับไปอยู่กับคุณหรือเปล่า ดูจากที่คุณกำลังทำในตอนนี้ คุณก็แค่บังคับให้ฉันคืนดีกับคุณเท่านั้นแหละ บอยล์ อย่าสัญญาปากเปล่าสิถ้าคุณทำไม่ได้ ฉันไม่ชอบที่คุณทำแบบนี้"
คำพูดของเธอเหมือนถูกมีดทิ่มแทงหัวใจ เขารู้สึกว่าเลือดกำลังไหลออกมา
บอยล์รู้ว่าเขาติดค้างเธอมากเหลือเกิน ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหน เขาก็ไม่มีโอกาสแก้ตัวไปทั้งชีวิต
เจ็ดปีก่อน เขาไม่ได้รักษาสัญญาว่าจะอยู่กับเธอไปตลอด เขารู้ตั้งแต่แรกว่ามันเป็นความผิดของเขาทั้งหมด
บอยล์เอาชนะการค้าขายได้ แต่ไม่เคยเอาชนะเธอได้
เชอรีชออกจากโรงพยาบาลได้สำเร็จ
บอยล์อยากไปส่งเธอ แต่เธอไม่เต็มใจ
คาลัมมองเจ้านายของเขาผ่านกระจกมองหลัง แล้วถาม "เจ้านาย เราควรตามคุณนายลอว์สันไปหรือเปล่าครับ?"
บอยล์มองร่างที่เปราะบางของเธอแล้วสั่ง "ตามเธอไป"
รถมายบัคสีดำรักษาระยะห่างจากเชอรีช คาลัมขับรถตามเธออย่างระมัดระวัง
บอยล์คิดว่าตัวเขานั้นโง่ ไม่อยากเชื่อว่าจะให้ผู้หญิงของตัวเองนั้นไปพบชายคนอื่น
เขาไม่คิดว่าจะเป็นคนใจกว้างขนาดนี้
หลังจากนั้น รถมาเซราตีสีน้ำเงินก็ขับผ่านเขาและจอดข้างเชอรีช เธอเข้าไปนั่งในรถ
รถมาเซราตีสีน้ำเงินขับออกไปบนถนน
คาลัมมองท่าทางเจ้านายของเขา ท่าทางของบอยล์เย็นชา
"เจ้านาย ให้ผมไปสืบว่าเจ้าของรถคันนั้นเป็นใครไหมครับ?"
ถ้าเจ้าของรถคันนั้นเป็นผู้ชาย...คาลัมนึกภาพออกว่าบอยล์จะรู้สึกแย่แค่ไหน
บอยล์หลับตา เขารู้สึกหงุดหงิด "ไม่ต้อง กลับไปที่ออฟฟิศเลย"
เขารู้ว่าเจ้าของรถมาเซราตีสีน้ำเงินเป็นใคร
สเตชั่น ได้ เขาถามคาลัม "กล้องถ่ายวีดีโอล้มลงมาได้ยังไง?
คาลัมออกไปสืบเรื่องนี้เมื่อหลายวันก่อน แต่เขาก็หาเบาะแสที่ทำให้เกิดอุบัติเหตุไม่ได้ "มีกล้องวงจรปิดหลายตัวในงาน และวันนั้นก็จับภาพได้ชัด แต่ไม่พบข้อมูลอะไรเลยครับ"
บอยล์เลิกคิ้วแล้วถาม "นายไปถามหัวหน้ารักษาความปลอดภัยในงานแล้วเหรอ?"
คาลัมพยักหน้า "ผมถามคนที่เกี่ยวข้องและไล่พวกเขาออกแล้วครับ ผมถามค่าชดเชยจากช่องสถานีออกอากาศแล้วด้วย เงินได้ฝากเข้าบัญชีของคุณนายลอว์สันแล้วครับ"
ความเครียดของเขาค่อย ๆ ผ่อนคลายขึ้น
เชอรีชกับไทเลอร์เคยเจอกันครั้งหนึ่ง เมื่อครึ่งปีก่อน
ในตอนนั้นเชอรีชไปเที่ยวที่ประเทศอังกฤษ และไทเลอร์ก็ไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ ทั้งสองคนจึงนัดพบกัน
ไทเลอร์มองเชอรีชตอนที่กำลังขับรถ "ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง มีความสุขดีไหม?"
"ไม่มีทั้งความสุขหรือไม่มีความสุขหรอก"
"ผู้ชาย...ที่คุยโทรศัพท์นั่นใครเหรอ?"
แววตาของเธอเศร้าหมอง เธอไม่ได้พูดอะไร
ไทเลอร์เดาได้ว่าใครคือผู้ชายคนนั้น "บอยล์เหรอ?"
เชอรีชไม่อยากโกหกเขา เธอพยักหน้าแล้วอธิบาย "เราเจอกันเมื่อไม่นานมานี้ ฉันประสบอุบัติเหตุเมื่อหลายวันก่อน เขาเลยมาช่วยฉันน่ะ"
เจ็ดปีก่อนเชอรีชพักการเรียนหลังจากเกิดเรื่องนั้น ด้วยเหตุนี้ ไทเลอร์จึงยอมแพ้ที่จะเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน และไม่ไปเรียนที่มหาวิทยาลัยแคพิทัล ซิตี้
จนกระทั่งตอนนี้ เขายังรู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้น
ทุกคนต่างก็โตขึ้น พวกเขาไม่เคยพูดเรื่องที่เคยทำในตอนเด็ก การที่โตขึ้นนั้นหมายความว่าจะไม่กลับไปคิดเรื่องนั้นอีกแล้ว
อัปเดต บทที่ 887 ไทเลอร์กลับมา ของ เล่ห์รัก ท่านประธาน โดย โอเอสเต้ ลูน่า
ด้วยนวนิยายชื่อดัง เล่ห์รัก ท่านประธาน ของ โอเอสเต้ ลูน่า ที่ทำให้ผู้อ่านหลงรักทุกคำไปที่บท บทที่ 887 ไทเลอร์กลับมา ผสมกับปีศาจพล็อต บทต่อไปของซีรีส์ เล่ห์รัก ท่านประธาน จะวางจำหน่ายในวันนี้หรือไม่
คีย์: เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 887 ไทเลอร์กลับมา