เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 890 อุ้มเธอกลับบ้าน

ผู้ชายคนนั้นก็คือบอยล์

ไทเลอร์หรี่ตาลงเมื่อเห็นบอยล์ "ทำไมเขามาอยู่ที่นี่?"

เชอรีชหลบสายตาบอยล์

บอยล์ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ สายตาของเขาโกรธเคือง เขาพยายามระงับความโกรธให้มากที่สุด

เขาพยายามไม่ระบายความโกรธกับเธอ

ลำคอเขากระตุกและถามเสียงดุ "แข่งรถสนุกหรือเปล่า?"

ไทเลอร์ดึงเจลลี่ บีน ให้มาอยู่ข้างหลังเพื่อปกป้องเธอ เขาสบตากับบอยล์

แม้ว่าไทเลอร์จะเป็นคนขี้เล่น แต่เขาไม่เคยถอยให้กับสถานการณ์ร้ายแรง

ความเป็นลูกผู้ชายของเขาถูกส่งผ่านต่อจากรุ่นสู่รุ่น เขามีความกล้าหาญและยอมรับผลของการกระทำที่จะตามมา เขาไม่กลัวคนอื่นเมื่อต้องทำแบบนั้น

"ผมเป็นคนพา เจลลี่ บีนมาแข่งรถเอง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย?"

สายตาของบอยล์มองเชอรีชตลอด เขาไม่มองไทเลอร์เลย

เขายังมองเชอรีชตอนที่ตอบไทเลอร์ เขาตอบชัดเจน "ตราบใดที่เธอทำเรื่องอันตรายที่อาจทำให้เธอเจ็บ มันจะเป็นเรื่องของผม และผมต้องเข้ามายุ่ง"

ไทเลอร์เริ่มหมดความอดทน เขาเลิกคิ้วขึ้นและเตือนเขา "บอยล์ ลืมแล้วเหรอว่าเชอรีชเลิกกับคุณไปนานแล้ว?"

"ระหว่างเราไม่มีการเลิกกัน"

เราแค่เสียลูกไป

บอยล์มองเข้าไปในดวงตาของไทเลอร์

เชอรี่ทุบออกเขาไม่หยุด เธอขัดขืนและอยากหลุดจากอ้อมกอดเขา แต่เขากอดเธอแน่นและปล่อยให้เธอทุบอกเขาตามที่เธอต้องการ

"บอยล์ ปล่อยฉันนะ!"

บอยล์ทำเป็นไม่ได้ยิน

รถแข่งเร่งความเร็วตามมาข้างหลัง พยายามตามให้ทันรถมายบัคสีดำ

คนขับรถมองไปที่รถแข่งผ่านกระจกมองหลัง "ท่านประธาน มีรถแข่งกำลังตามเรามา ทำยังไงดีครับ?”

"กำจัดเขาซะ"

คนขับรถของบอยล์ไม่ใช่คนขับรถธรรมดา เขาเคยเป็นนักแข่งรถมืออาชีพ แม้ว่ารถที่เขาขับจะไม่ได้ตกแต่ง และยากที่จะสลัดให้หลุดจากการติดตาม แต่ก็สามารถทำได้เพราะรถมายบัคเป็นรถชั้นสูง

แต่พวกเขากำลังขับรถบนภูเขา เขาไม่อยากชนรถสีดำแรง เพราะเจลลี่ บีน

ไทเลอร์ขับรถตามมาทันและมาอยู่ข้างรถมายบัค

ไทเลอร์ลดกระจกรถลงและตะโกนไปที่บอยล์ "บอยล์! จอดรถ! ได้ยินหรือเปล่า!"

แต่รถมายบัคสีดำก็ไม่ได้ขับช้าลงเลย

คนขับเร่งความเร็วนำไทเลอร์ลงไปจากยอดเขา

บอยล์กับเชอรีชมาถึงคอนโดกรีนทาวน์ ในเวลาไม่กี่ชั่วโมง

บอยล์ลากเชอรีชลงมาจากรถ

เชอรีชจะหนีไปจากเขาแต่เขาก็ดึงเธอกลับมา เขาแบกเธอไว้บนไหล่อีกครั้ง

ศีรษะของเธอห้อยลงมาบนพื้น เชอรีชรู้สึกอึดอัดมาก