เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 891 เผด็จการและไร้ยางอาย

บทที่ 892 คนขับรถผิดปกติ

เชอรีชจ้องเขา

พวกเขาจ้องหน้ากันอยู่สักพัก บอยล์ระงับความโกรธแล้วปล่อยข้อมือเธอ เขาเดินออกไปจากห้อง

เขานั่งลงบนโซฟาและพยายามทำให้ตัวเองสงบลง

บอยล์เคาะสันจมูก และหยิบบุหรี่ออกมาจากในลิ้นชักใต้โต๊ะออกมาจุด

แชะ

เขาจุดบุหรี่แล้วสูบ

เขาควบคุมอารมณ์และค่อย ๆ สงบลง หลังจากสูบบุหรี่

เชอรีชเดินออกมาจากห้องนอน และนั่งลงบนโซฟาโดยไม่มองเขา

บอยล์เคาะก้นบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ แล้วขมวดคิ้วมองเธอ "คุณจะไปไหน?"

เธอเหมือนเด็กที่กำลังโมโห

เธอตอบโดยไม่หันมามองเขา "ฉันจะกลับบ้าน"

บอยล์ลุกขึ้นและเดินมาหาเธอ เขาดึงเธอมาและกดเธอติดผนัง

เธอถูกเบียดติดกับหน้าอกเขา

เขาก้มลงมองเธอ "นี่ก็คือบ้านของคุณนะ"

"ไม่ใช่"

บอยล์ยังโกรธอยู่แต่ไม่กล้าโมโหใส่เธอ "คุณเป็นคนคิดเรื่องแข่งรถ หรือเป็นความคิดของเกล?"

"เป็นความคิดของฉันเอง" มันเป็นความเห็นของเธอ เธออยากลองแข่งรถ

บอยล์ขมวดคิ้วแน่นขึ้น เขาโกรธมาก "การแข่งรถมันน่าสนใจตรงไหน?"

"ความตื่นเต้นไงล่ะ"

"มีเรื่องตื่นเต้นอย่างอื่นให้ทำตั้งเยอะ"

เชอรีชตอบ "แต่ฉันชอบแข่งรถ"

บอยล์กัดฟัน "ก็ได้"

ยังไงเขาก็ซื้อที่ดินที่เมาท์ ไซออน ไว้แล้ว ในเมื่อเธอชอบแข่งรถมาก เธอจะไปแข่งกี่

ครั้งก็ได้

เขาให้คนไปสร้างรั้วกั้นและกำแพงที่สนามแข่งรถแล้ว

เธอไปแข่งรถได้ตามใจเธอ

เชอรีชถาม "ฉันไปได้หรือยัง?"

บอยล์คลายมือออกแต่ยังไม่ปล่อยเธอไป เขาดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่นตอนที่เธอกำลังจะไป

เขามองข้อมือที่แดงของเธอ และเห็นว่าเขาจับแรงเกินไปจนข้อมือเธอเป็นรอยแดง

เขาสัมผัสข้อมือเธอแผ่วเบาด้วยปลายนิ้ว

มีรอยกรีดจาง ๆ บนข้อมือเธอ

บอยล์รู้สึกปวดใจ

มันต้องเป็นรอยแผลเป็นตอนที่เธอกรีดข้อมือเมื่อสี่ปีก่อน มันไม่ได้หายไปเลย

ให้ตายสิ เขาไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

เขามองใบหน้าที่เฉยเมยของเธอแล้วพูด "คุณแข่งรถได้ถ้าคุณต้องการ แต่ผมต้องอยู่ด้วย ผมไม่อยากให้เกิดเรื่องเหมือนวันนี้อีก"

เชอรีชเริ่มหมดความอดทน เธอผลักเขาออกไป

บอยล์ดึงเธอกลับมา

เชอรีชหมดความอดทน "บอยล์ ลอว์สัน มีอะไรจะพูดอีก?"

บอยล์กอดเธอจากข้างหลัง เขาจับคางเธอให้หันหน้ามา เขาจูบที่ริมฝีปากและแก้ม

เธอได้กลิ่นบุหรี่ที่เขาสูบ

เขามองเข้าไปในดวงตาของเธอ "ห้ามให้ผู้ชายคนอื่นจูบอีกนะ"

"ผู้ชายคนอื่นจูบฉันแล้วจะทำไม? คุณเป็นอะไรกับฉัน?"

บอยล์ไม่พอใจกับน้ำเสียงของเธอ เขาขมวดคิ้วและจ้องหน้าเธอ "ผมจะไม่ทำอะไรคุณหรอก แต่ผมจะฆ่าคนที่จูบคุณ"

เชอรีชพูดไม่ออก

ช่างเป็นชายที่เผด็จการและไร้ยางอายอะไรเช่นนี้

บอยล์ไปเรียนธุรกิจตอนที่เขาไปอยู่ประเทศอเมริกาจริงเหรอ? เหมือนเขาไปเรียนการข่มขู่คนมากกว่า!

"อย่ามาหลอกฉันเลย ฉันไม่ได้อยู่ในกำมือคุณง่าย ๆ เหมือนตระกูลเกลหรอกนะ"

บอยล์ไม่ปฏิเสธ "มันก็ไม่ง่ายหรอก แต่ห้ามผมไม่ให้ทำอะไรเขาไม่ได้หรอก"

เชอรีชเงียบ

บอยล์เตือนเธอ "เชอรีช แค่ครั้งนี้นะ ผมทนเรื่องนี้อีกไม่ได้แล้ว"

เชอรีชไม่ตอบเขา

เธอผลักเขาออกไป "คุณควรรู้ไว้นะว่า อย่าจูบใครหลังจากสูบบุหรี่ ฉันเกือบสำลักตายแล้วนะ"

บอยล์ตกใจ ความมืดมนในแววตาเขาค่อย ๆ หายไป

เขายิ้มและมองเธอเดินออกไป

เธอเริ่มให้ความสนใจในสิ่งที่เขาทำ มันเป็นสัญญาณที่ดี

ถ้าเธอไม่ชอบให้เขาสูบบุหรี่ เขาก็จะเลิกสูบบุหรี่เพื่อเธอ

เขาไม่ใช่คนสูบบุหรี่จัด เขาสูบบุหรี่เพื่อปลอบใจระหว่าเจ็ดปีที่เขาอยู่ประเทศอเมริกา เพราะรู้สึกโดดเดี่ยว

ตั้งแต่เขาได้พบเธอ กอดเธอ และจูบเธอ เขาก็ไม่ต้องการบุหรี่อีกแล้ว

โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของเขาดังขึ้น

บอยล์กดรับสาย

ไทเลอร์โทรหาเขา เขาพูดเข้าประเด็น "มาเจอกันที่ค่ายมวยมาเทรียล บ๊อกซิ่ง"

ไทเลอร์วางสายก่อนที่บอยล์จะทันได้ตอบ

เขารู้ว่าบอยล์ต้องมา

เพราะบอยล์ก็อยากคุยกับเขาเหมือนกัน

พวกเขามาที่ค่ายมวยมาเทรียล บ๊อกซิ่ง

ไทเลอร์เปลี่ยนเป็นชุดกีฬาแล้ว เขายิ้มเยาะเมื่อเห็นบอยล์ใส่เสื้อติดกระดุมและกางเกงขายาว

"ไม่กลัวว่าผมจะซ้อมคุณเละเหรอ? คุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่า แล้วอย่ามาพูดว่าผมเอาเปรียบคุณล่ะ?"

ไทเลอร์โยนชุดชกมวยให้เขา บอยล์ทิ้งชุดทันที

เขาปลดกระดุมและม้วนแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นท่อนแขนที่แข็งแรงของเขา

เขาบอกไทเลอร์ "คุณทำให้ดีที่สุดดีกว่า เพราะผมไม่อ่อนให้คุณหรอกนะ"

"ก็ไม่คิดว่าคุณจะอ่อนให้หรอก บอยล์ ลอว์สัน

ไทเลอร์เข้ามาชกหน้าบอยล์

ปากของบอยล์เลือดออกทั่วปาก เขาเลียปากและถอดเนคไทออก เขาโยนเนคไทลงบนพื้นและปลดกระดุมเสื้อ เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้า ดูมีความเป็นผู้ชายและมีเสน่ห์

"ถ้าผมไม่ไปตามเธอ แล้วคุณล่ะ? คุณพาเธอไปที่สนามแข่งรถ! คุณเอาฃีวิตของเธอไปเสี่ยงนะ!"

บอยล์พูดด้วยความโกรธ เขาชกไปที่หน้าของไทเลอร์จนไทเลอร์มึน!