เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 893 ซื้ออาหารค่ำให้ภรรยา

ไทเลอร์สูดลมหายใจเข้าแล้วถอนหายใจ พยายามทำให้ตัวเองสงบลง

หลังจากผ่านไปสักพักไทเลอร์ก็ถามเขา "คุณพูดตลอดว่ารัก เจลลี่ บีนมาก ทำไมตอนนั้นถึงเลิกกับเธอล่ะ? ทำไมต้องทำให้เธอแท้งด้วย?"

เมื่อพูดถึงเรื่องนั้น มันเป็นแผลเป็นที่ไม่มีทางรักษาหาย

ดวงตาของบอยล์เข้มขึ้น เขาหัวเราะเยาะตัวเองแล้วตอบเสียงทุ้มต่ำ "ตอนนั้นที่ผมเลิกกับเธอเพราะไม่มีความสามารถพอ ส่วนเรื่องแท้งนั้นผมไม่รู้ว่าเธอท้อง ถ้าผมรู้ว่าเธอท้องผมจะไม่ปล่อยเธอไป ไม่ว่าใครจะมาแทรกกลางระหว่างเรา"

"นั่นไม่ใช่ข้อแก้ตัวที่ทำให้ยอมแพ้เรื่องเธอหรอกนะ"

"คุณพูดถูก" บอยล์ไม่ปฏิเสธ

ไทเลอร์บอกเขา "บอยล์ ถ้าคุณทำร้าย เจลลี่ บีนอีก ผมจะไม่ให้อภัยคุณ"

บอยล์หัวเราะเยาะอย่างดูถูกแล้วบอกเขา "ผมก็จะไม่ให้อภัยตัวเองถ้าทำร้ายเธออีก ผมจะไม่ทำเรื่องผิดพลาดที่ทำให้ใจสลายอีกแล้ว"

ไทเลอร์บอกเขา "ความจริงแล้วผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไม เจลลี่ บีน ถึงรักคุณ ผมเป็นคนที่เข้ามาในชีวิตของเธอก่อน เรารู้จักกันตั้งแต่อายุสามปี เราโตและเล่นมาด้วยกัน ไปโรงเรียนและถูกทำโทษด้วยกัน ทำไมเธอถึงได้กลายเป็นของคุณทันทีที่คุณเข้ามาล่ะ? ผมคิดว่าเราจะได้อยู่ด้วยกัน ถึงผมจะไม่ได้สารภาพรักกับเธอก็เถอะ"

บอยล์ตอบเขา "มันไม่มีคำว่าใครมาก่อนในความสัมพันธ์หรอกนะ มันไม่ใช่สิ่งที่คุณทำงานหนักเพื่อให้ได้มันมาเช่นกัน"

ไทเลอร์พูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย "คุณพูดถูก บางทีผมกับเธอเป็นครอบครัวกันดีกว่า ผมคิดว่าเราไม่เหมาะที่จะเป็นแฟนกันหลังจากโตขึ้น ถึงผมจะรู้จักกับเธอตอนยังเด็กมาก และอยู่กับเธอตั้งแต่ตอนนั้น ผมรู้สึกว่าผมไม่รู้จักเธอมากพอยังไงก็ไม่รู้"

บอยล์ยักไหล่ "นั่นเป็นแค่ข้อแก้ตัวเพราะคุณยังชอบเธอไม่พอ คุณไม่ได้สนใจเธอมากพอน่ะสิ"

ไทเลอร์หัวเราะแล้วบอก "เจลลี่ บีนก็บอกผมแบบนั้นเหมือนกัน เธอบอกว่าผมชอบเธอเหมือนเพื่อน แต่ไม่ได้มากกว่านั้น ผมเป็นเพื่อนในวัยเด็กและเป็นเหมือนพี่น้องของเธอมากกว่า ผมจะต่อยหน้าคุณเหมือนวันนี้ ถ้าคุณรังแกเธออีก"

ไทเลอร์อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเชอรีช เขาอายุน้อยกว่าบอยล์เจ็ดปี

ในสายตาของบอยล์ เขาเป็นเด็กหนุ่มธรรมดาที่พูดตรงไปตรงมา

ไม่เหมือนบอยล์ที่มีปัญหาในตอนเด็ก ไทเลอร์มีชีวิตที่สะดวกสบายตั้งแต่ยังเด็ก เขายังไม่เป็นผู้ใหญ่มากพอเมื่อเทียบกับบอยล์ในเรื่องอายุและความคิด

ไทเลอร์ยังติดใจเรื่องการแข่งรถ "แต่คุณก็ไม่กลัวเลยนะ ไม่อยากเชื่อว่าคุณจะขวางทางผมเพื่อให้รถผมดันรถคุณเข้าเส้นชัย"

เชอรีชกลืนน้ำลายแล้วเดินเข้ามาหา

ข้าว กะปิ เส้นหมี่ ขนมปัง และไส้กรอกอยู่ในชาม

ดูน่าอร่อยมาก

บอยล์แกะช้อนส้อมแล้วส่งให้เธอ มันช่างยั่วยวนเหลือเกิน

เชอรีชเม้มปาก เธอรับช้อนส้อมมาแล้วมานั่งที่โต๊ะ

ความอยากอาหารถูกกระตุ้นทันทีที่เธอทานไปคำแรก ทำให้อยากทานอีกเป็นคำที่สอง คำที่สาม และเธอก็ทานไม่หยุด

บอยล์ยิ้มด้วยความรักใคร่หลังจากเห็นเธอทานอย่างเอร็ดอร่อย เขาหยิบผ้าเช็ดตัวมาแล้วช่วยเช็ดผมให้เธอ

เขาขมวดคิ้วแล้วบอกเธอ "ครั้งหน้าอย่าเดินไปเดินมาทั้งที่ผมเปียกอีกนะ คุณอาจเป็นไมเกรนได้"

เชอรีชเงียบแล้วทานซุปหม่าล่าต่อ

บอยล์หยิบไดร์มาเป่าผมให้เธอ เขานั่งลงข้างเธอและเท้าคางมองเธอด้วยความรักใคร่

เขาดูพอใจ

เชอรีชรู้สึกอึดอัดที่เขามองเธอ เธอจึงหยุดทานอาหาร

เธอหันมามองเขาแล้วถาม "ทำไมจู่ ๆ ถึงซื้อซุปหม่าล่าให้ฉันล่ะ?"

บอยล์ไม่ได้โกหก เขาบอกความจริงกับเธอ "การซื้อซุปหม่าล่ามาให้มันเป็นแค่ข้อแก้ตัว ผมแค่คิดถึงคุณ"

เชอรีชพูดไม่ออก

นี่เขาเพิ่งจีบเธอหรือเปล่า?