เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 9
เวอเรียน ถอนหายใจและนั่งลงข้าง ๆ เด็กน้อยเจลลี่ บีน เธอมองไปที่เด็กน้อยและพูดว่า “หนูชื่อเจลลี่ บีนใช่ไหมคะ?”
เด็กน้อยขมวดคิ้วแล้วจ้องมองเธอ “อาจารย์ใหญ่เป็นคนบอกชื่อหนูใช่ไหม?”
“หนูเป็นเด็กน่ารักและมีชื่อก็เพราะ ทำไมหนูถึงไปทะเลาะกับเด็กคนอื่นๆ ล่ะคะ?”
เด็กน้อยเจลลี่ บีนกอดอก “ฮึ่ม! ทุกคนว่าบอกหนูเป็นคนโกหก! เจลลี่ บีนไม่เคยโกหก! พวกเขาไม่อยากเล่นกับหนู หนูก็ไม่อยากเล่นกับพวกเขาเหมือนกัน!”
เด็กน้อยน่าเอ็นดู เธอหันใบหน้าที่ขาวใสและอ่อนโยนของเธอหนีไป เวอเรียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะใส่เด็กน้อย ที่พยายามทำตัวหยิ่งยโสของเธอ “ฉันเชื่อว่าเจลลี่ บีน ไม่ใช่คนโกหก แต่เจลลี่ บีนไปตีคนอื่นก็ไม่ถูกต้องนะคะ”
เด็กตัวน้อยเม้มริมฝีปากของเธอนิ่งเงียบ เวอเรียนพูดกับเธอต่อด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ฉันแน่ใจว่าหนูไม่สามารถเอาชนะพวกเขาทั้งหมดได้ด้วยตัวเอง ครั้งหน้าบอกฉัน ถ้าพวกเขาพูดว่าหนูโกหก ฉันจะอธิบายให้พวกเขาฟัง โอเคไหม?”
เจลลี่ บีน หันไปรอบ ๆ และจับจ้องไปที่เวอเรียนด้วยดวงตากลมโต “คุณเป็นใคร? ทำไมคุณถึงช่วยหนู?”
“ฉันชื่อเวอเรียน มอนท์ อืมม...ในอนาคตหนูอาจจะต้องเรียนฉันว่าครูมอนท์ บอกได้มั้ยว่าทำไมเด็กคนอื่น ๆ ถึงเรียนหนูว่าคนโกหก?”
เด็กน้อยถอนหายใจเมื่อเวอเรียนพูดถึงเรื่องนี้ เธอเอ่ยอย่างเศร้า ๆ ว่า “เชอร์รี่และคนอื่น ๆ บอกว่าหนูไม่มีพ่อไม่มีแม่ แต่หนูมีพ่อมีแม่ พวกเขาแค่เป็นคนที่ไม่เคยเห็นหน้าพ่อแม่หนูมาก่อน!”
“อ่า...ฉันเข้าใจละ แล้วใครเป็นคนมาส่งหนูมาโรงเรียนและมารับหนูหลังเลิกเรียนคะ?”
“คุณปู่ค่ะ”
เมื่อจ้องมองไปยังเด็กที่อยู่ตรงหน้าเธอ เวอเรียนก็นึงถึงเด็กที่เธอคลอดออกมาเมื่อสามปีก่อน ตอนที่เธอทำหน้าที่อุ้มบุญเป็นแม่เด็ก ถ้าเด็กยังมีสุขภาพที่ดี เธอน่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเจลลี่ บีนในตอนนี้
“แล้วพ่อแม่ของหนูล่ะ?”
“คุณพ่อบอกว่าเขาต้องทำงานเพื่อหาเงิน เพื่อที่เขาจะพาหนูไปเที่ยวที่สวนสัตว์ เราจะไปดูเสือและสิงโตกันค่ะ”
'พ่อของเธอยุ่งกับการทำงานเกินกว่าที่จะมีเวลาให้กับเธอได้'
เวอเรียนอดไม่ได้ที่จะถามไม่ได้อีกว่า“ แล้วแม่ของหนูอยู่ที่ไหน?”
เวอเรียน ไม่แน่ใจว่าเธอไปพาดพิงถึงเรื่องที่เจ็บปวดของเด็กหรือไม่ ดวงตาที่ฉ่ำวาวของเด็กน้อยกลายเป็นสีแดง เมื่อพวกเขาพูดถึงแม่ของเธอ เธอปัดแก้มที่จ้ำม่ำแล้วพูดว่า “คุณพ่อบอกว่าคุณแม่อยู่บนดาวอังคาร บนดาวอังคารมันร้อนมากเกินไปและเจลลี่ บีนยังเด็กเกินไป จึงไม่สามารถไปเยี่ยมคุณแม่ได้
เวอเรียนขมวดคิ้ว พ่อแม่ของเด็กคนนี้หย่าร้างและแยกทางกันตั้งแต่เธอเกิดงั้นเหรอ?
‘ช่างเป็นเด็กที่น่าสงสาร, เธอเสียแม่ไปตั้งแต่อายุยังน้อย และพ่อของเธอก็ยุ่งเกินกว่าจะมีเวลาให้เธอ’
เวอเรียนหยิบลูกอมผลไม้ออกมาจากกระเป๋าและส่งให้เธอ “ถ้าหนูกำลังคิดถึงแม่ ให้หนูกินลูกอมอันนี้ หนูจะได้มีความสุข”
เด็กน้อยมองไปที่ลูกอมอย่างลังเล “คุณพ่อบอกว่าไม่อนุญาตให้กินอาหารของคนแปลกหน้า โดยเฉพาะจากป้าที่อยู่แปลกๆ !”
‘เด็กคนนี้รู้จักป้องกันตัวเอง!’
เวอเรียนหยิบขนมอีกชิ้นออกมาแล้วยัดเข้าปาก “งั้นฉันจะกินลูกอมกับเจลลี่ บีนดีมั้ย?
เจลลี่ บีนเลียริมฝีปากของเธอและจ้อมมองลูกอมด้วยแววตาที่กระตือรือร้น เวอเรียนยิ้มเบา ๆ แกะกระดาษที่ห่อออกและเอาลูกอมเข้าปาก “กินเถอะ มันได้ไม่มีพิษ”
เด็กน้อยหรี่ตาอย่างมีความสุข ขณะที่เธอรู้สึกถึงรสชาติเปรี้ยวอมหวานในปากของเธอ
เวอเรียนลูบหัวของเด็กน้อย “อร่อยมั้ยคะ?”
“อร่อยค่ะ” ในที่สุดเจลลี่ บีนก็ยิ้มกว้าง เธอเงยหน้าขึ้นมอง เวอเรียนด้วยใบหน้าที่น่ารักและถามว่า “หนูเรียกว่ามอนตี้ได้ไหมคะ”
“ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นหนูต้องสัญญากับฉันว่า หนูจะไม่ทะเลาะกับเด็กคนอื่นๆ ตกลงไหมคะ?”
เด็กน้อยพยักหน้าอย่างจริงจัง “ได้ค่ะ”
อาจารย์ใหญ่เดินมาหาพวกเธอด้วยรอยยิ้มจาง ๆ และพูดว่า “ดูเหมือนว่าครูมอนท์จะจัดการปัญหาได้แล้ว”
“แล้วฉันผ่านการสัมภาษณ์หรือเปล่าคะ อาจารย์ใหญ่”
"แน่นอน คุณอาจจะเริ่มชั้นเรียนวิชาศิลปะกับเด็ก ๆ ได้หากช่วงบ่ายนี้คุณว่าง”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เล่ห์รัก ท่านประธาน