เล่ห์รักพันธนาการหัวใจ นิยาย บท 4

หวังเต๋อเฉวียนเงยหน้าขึ้น อดไม่ได้ที่จะมองเจียงกุ้ยเหรินด้วยความนับถือ

“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทต้องการเสด็จกลับแล้วใช่หรือไม่?”

“อืม! ไปทานอาหารที่ตำหนักลี่กุ้ยเฟย”

เมื่อมองไปที่เจียงกุ้ยเหรินที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ฮ่องเต้ก็เหล่ตาไปมองรอบ ๆ และก็เห็นว่าบนโต๊ะเล็ก ๆ ที่ใต้เตียงมีกระดาษที่คัดกฎระเบียบวังวางแผ่ไว้อยู่

และฝีเท้าของเขาที่ก้าวเดินอยู่ก็ต้องหยุดชะงักทันที “ตัวอักษรของเจียงกุ้ยเหรินผู้นี้...”

หวังเต๋อเฉวียนมองไปเล็กน้อย เขาเกือบจะเอานิ้วจิ้มตาตัวเองให้บอดเสียแล้ว

ขอดวงตาที่ไม่เคยเห็นตัวอักษรที่เจียงกุ้ยเหรินเขียนที

ฮ่องเต้ทรงสรวลเล็กน้อย จากนั้นก็ตรัสกับสี่เชวี่ยที่คุกเข่าให้ตัวเองว่า “กฎของวังหลวงที่ให้คัดลอกก็เสร็จไปครึ่งหนึ่งแล้ว ข้าจะเอาไปส่งเพื่อเป็นการขอไถ่โทษกับลี่กุ้ยเฟยก็แล้วกัน บอกนายหญิงของเจ้าว่าไม่ต้องคัดต่อแล้ว”

ไม่ควรสิ้นเปลืองกระดาษ พู่กันและน้ำหมึกดี ๆ นี้ไปเปล่าประโยชน์

เขาแค่โยนกระดูกลงไปบนกระดาษแบบส่งเดชให้สุนัขมันยังเขียนได้ดีกว่านางเสียอีก

“เพคะ ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงเมตตา บ่าวขอขอบพระทัยในความเมตตานี้แทนนายหญิงด้วยเพคะ”

“หวังเต๋อเฉวียน เจ้าไปเอายาจินช่วงชั้นเลิศจากคลังของข้ามาสองขวด บาดแผลที่หัวเข่าของเจียงกุ้ยเหรินค่อนข้างหนักไปเล็กน้อย”

“พ่ะย่ะค่ะ บ่าวน้อมรับคำสั่ง”

ฮ่องเต้ของพวกเขาเป็นเจ้านายจอมเผด็จการที่รักและเกลียดชังแบ่งแยกอย่างชัดเจน ใครที่เขารักก็จะมีชีวิตอยู่รอดต่อได้ ส่วนใครที่เขาเกลียดชังก็จะทำให้ร้องขอความตายเลยล่ะ

เมื่อวานยังบอกว่าเจียงกุ้ยเหรินไม่รู้จักกฎระเบียบไปล่วงเกินลี่กุ้ยเฟยอยู่เลย และได้ทำการเนรเทศนางเข้าตำหนักเย็นในใจไปแล้วด้วย วันนี้กลับมีท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

สนมที่ฮ่องเต้รังเกียจ ไม่เคยมีคนไหนกลับมาได้รวดเร็วเช่นนี้ เจียงกุ้ยเหรินนับว่าเป็นสนมคนแรกของวังหลังที่กลับมาโปรดปรานใหม่อีกครั้ง

หลังจากที่ฮ่องเต้จากไป เจียงซินเย่ว์ก็ลืมตาขึ้นมาทันทีและลุกขึ้นจากเตียงมานั่ง

คนทั้งหมดในตำหนักซีเหอล้วนมีความสุขกันทั่วหน้า การที่นายหญิงได้รับการโปรดปราน พวกเขาที่ทำงานเป็นคนรับใช้ก็จะมีหน้ามีตาไปด้วย

ในวังหลวงแต่ไหนแต่ไรมาข้ารับใช้จะไม่รับใช้เจ้านายคนที่สอง และเจ้านายในตำหนักอื่นก็ไม่ยอมใช้คนรับใช้ที่เคยมีนายมาก่อนด้วย เมื่อวานพวกเขายังกังวลอยู่เลยว่าถ้าหากนายหญิงไม่ได้รับการโปรดปรานแล้ว เกรงว่าพวกเขาคงจะถูกไล่ไปทำงานใช้แรงงานหนักที่ห้องซักล้างเสียแล้ว

ใครจะคิดว่าทุกอย่างจะกลับมาสดใสใหม่อีกครั้ง?

ทุกคนต่างรู้กันอยู่ว่าวังหลวงแห่งนี้เป็นสถานที่ที่มีทั้งช่วงเวลารุ่งโรจน์เป็นที่โปรดปรานและมีทั้งตกอับไม่เป็นที่ต้องการ ตอนนี้ยังไม่ถึงนาทีสุดท้ายยังไงเสียก็ยังไม่แน่ไม่นอน

“นายหญิง...”

เมื่อปิดประตูห้องลงสี่เชวี่ยก็อดไม่ใจไม่ไหวที่จะเอ่ยถาม “ท่านรู้ได้อย่างไรว่าวันนี้ฝ่าบาทจะเดินผ่านสระบัว?”

เจียงซินเย่ว์นวดเอวตัวเองและลุกขึ้นมาอย่างขี้เกียจ ก่อนจะหาวหนึ่งทีด้วยสีหน้างงงวย “ข้าไม่รู้หรอกว่าฝ่าบาทจะเสด็จมา ข้าเพียงแค่อยากไปเก็บดอกบัวสองดอกกลับมาใส่แจกันเท่านั้น”

ทันทีพูดจบ ก็มีเสียงของขันทีตัวน้อยส่งเสียงเข้ามา “เจียงกุ้ยเหริน บ่าวได้รับโองการจากฝ่าบาทให้นำดอกบัวสดใหม่มาส่งให้ท่านขอรับ”

ซวงเจี้ยงไปนำคนผู้นั้นเข้ามา จากนั้นก็หาแจกันที่ว่าง ๆ ใบหนึ่งเสียบดอกบัวให้เรียบร้อย และก็มอบเงินรางวัลเป็นเศษเงินจำนวนหนึ่งขวัญถุงให้ขันที และส่งคนออกไปก่อนจะถือแจกันเข้ามา “นายหญิงท่านดูสิ ดอกไม้พวกนี้สวยงามมากจริง ๆ นะเจ้าคะ”