เล่ห์รักพันธนาการหัวใจ นิยาย บท 6

ในระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังสบตากัน บรรยากาศที่ครุมเครือก็ร้อนแรงขึ้น ดวงตาของฮ่องเต้ดูคุกคามอย่างมาก อุณหภูมิตรงฝ่ามือที่กำลังร้อนระอุทำให้เจียงซินเย่ว์หน้าแดงไปหมด

เมื่อหวังเต๋อเฉวียนเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ก็รีบโบกมือให้นางกำนัลที่อยู่เต็มตำหนักถอยออกไปเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูเงียบๆ

เมื่อภายในห้องตกอยู่ในความเงียบสงบ ฮ่องเต้เซวียนอู่ก็เหมือนสัตว์ดุร้ายตัวหนึ่ง เขาก้มลงมาบดขยี้ริมฝีปากอันหอมหวานของนาง

หลังจากผ่านไปไม่นาน เขาก็ปล่อยริมฝีปากนั้นออก ทั้งคู่หายใจอย่างหอบ ๆ และสบตากัน

เจียงซินเย่ว์สัมผัสปากเล็ก ๆ ที่เหมือนลูกเชอรี่ที่กำลังบวมแดงเล็กน้อย ก่อนจะจ้องมองฮ่องเต้เซวียนอู่ด้วยความเขินอาย สายตาที่เย้ายวนเพียงแวบเดียวนั่น ทำให้เขาไม่อยากรออีกต่อไป ภายใต้แสงเทียนที่พลิ้วไหว ห้องทั้งห้องก็เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาและเสน่ห์เย้ายวนใจ

ในวังหลังมีสนมอยู่มากมาย ในยามปกติก็สวยงามเป็นเอกลักษณ์ของแต่ละคนไป แต่เมื่ออยู่บนเตียงทั้งหมดล้วนเหมือน ๆ กันทั้งสิ้น ให้ฮ่องเต้เซวียนอู่เป็นฝ่ายรุกครอบครองฝ่ายเดียว เมื่อเวลาผ่านไปนานเข้าก็กลายเป็นเรื่องที่น่าเบื่อ

แต่เจียงกุ้ยเหรินไม่เหมือนกัน!

นางกล้าที่จะเป็นฝ่ายรุกและนำฮ่องเต้ตามอำเภอใจ นางกล้าทำอย่างกล้าหาญ ทำให้ฮ่องเต้เซวียนอู่ที่มีประสบการณ์มามากมายต้องหัวใจเต้นเร็วขึ้น

ความรู้สึกนี้มันช่างแปลกใหม่มาก! น่าตื่นเต้นที่สุด!

ทำให้เขาไม่สามารถหยุดที่จะถวิลหาได้ คิดแต่อยากจะทำให้นางรู้สึกสบายมากขึ้นเท่านั้น เพื่อที่จะแสดงท่าทางที่เย้ายวนออกมามากขึ้น และก็พูดคำพูดที่กระตุ้นใจออกมามากขึ้น

ในนิยายล้วนเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ ฮ่องเต้ไม่สามารถทำได้ถึงเจ็ดครั้งต่อคืนเสียหน่อย อย่างมากก็แค่สี่ห้าครั้งเท่านั้น แต่ที่เหนือกว่าอยู่ก็คือสามารถทำยืนหยัดได้นานไม่เพลาเบา

แต่ก็ไม่รู้ว่าฮ่องเต้เซวียนอู่ม้าพยศตัวนี้เมื่ออยู่กับสนมคนอื่นในวังจะเป็นอย่างไรบ้าง ไม่รู้ว่าจะไม่รู้จักพอขนาดนี้ด้วยหรือไม่?

ผู้ชายในยุคหลังต่างก็อิจฉาชีวิตของฮ่องเต้ที่ได้ฉลองค่ำคืนที่สนุกสนานได้ทุกคืน ที่จริงแล้วเจียงซินเย่ว์ก็รู้สึกว่าการเป็นฮ่องเต้นั้นก็น่าสงสารอยู่นะ

มีผู้หญิงตั้งมากมายในวังหลวงรอให้เขาบำเรอคนเดียว ไม่ว่าเขาจะชอบหรือไม่ชอบ แต่เพื่อรักษาอนาคตข้างหน้าของราชวงศ์ เขาก็ต้องบำเรอไปโปรดให้ทั่วถึง

แต่ว่าเจียงซินเย่ว์ไม่เห็นใจเขาหรอก

หรือจะบอกว่าหน้าที่ใคร ใครก็ทำไป

ก็เหมือนกับตอนนี้ที่นางกลายมาเป็นสมาชิกคนหนึ่งของกองทัพที่ต้องบำเรอฮ่องเต้ นางยังต้องพยายามทุกวิถีทางเพื่อเอาอกเอาใจเขา ก็เพียงเพื่อต้องแสวงหาชีวิตที่ดีมีข้าวปลาอาหารกิน มีเสื้อผ้าดีๆใส่เหมือนกันไม่ใช่หรือ?

“แคก ๆ...”

หลังจากอิ่มหนำสำราญอย่างตะกละตะกลามฮ่องเต้เซวียนอู่ก็กระแอมไอเบา ๆ สองครั้ง และมือที่สวมเสื้อผ้าอยู่ของเขาก็หยุดชะงัก“หวังเต๋อเฉวียน!”

“บ่าวอยู่นี่พ่ะย่ะค่ะ”

เสียงดังจากนอกประตูดังขึ้นมา และขันทีหลายคนก็พากันแบกน้ำร้อนไปเทลงในอ่างอาบน้ำหลังฉากกั้น

หญิงสาวบนเตียงปิดตาสนิท แพขนตาที่ยาวเป็นแพรเหมือนปีกผีเสื้อนั่นสั่นไหวเล็กน้อย ส่วนนิ้วมือก็ยกมาปกปิดส่วนที่ถูกครอบครองไว้ด้วยความอายจนไม่กล้าลืมตาขึ้นมา

ฮ่องเต้หัวเราะเบา ๆ และอุ้มนางลงไปในอ่างอาบน้ำ หวังเต๋อเฉวียนได้ยินเสียงน้ำที่ไหลรินลงมา และเสียงของฮ่องเต้ที่พูดอย่างน่าเกรงขามจนต้องสะดุ้งก็ดังขึ้น “พรุ่งนี้ให้ฝ่ายจัดการภายในส่งกำยานจากหญ้าอ้ายเฉ่ามาที่ตำหนักซีเหอ”