เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 100

“ให้ผมหิ้วตะกร้าให้ก็ได้ ย้าจูงลูกไปครับ”

“ไม่ต้อง ไปให้พ้นๆ หน้าฉันเลย” รำคาญจนต้องตีหน้าบึ้งใส่ กับส่งเสียงแข็งๆ ให้

“คุณแม่พูดไม่เพราะเลยค่ะ”

ลูกน้อยเลยไม่เก็บความสงสัยไว้เหมือนเดิม นั่นทำเอาพ่อยิ้มร่า ในความรู้มากของลูก

“ตรงไหนคะที่ว่าไม่เพราะ” แต่แม่ยิ้มไม่ออก

“คุณแม่ไม่พูด คะ ค่ะ เลย”

“บางครั้งเราก็ไม่จำเป็นต้องพูดเพราะกับคนนิสัยไม่ดีหรอกค่ะลูก”

“คุณลุงนิสัยไม่ดีเหรอคะ”

“ค่ะ”

“คุณพ่อไม่ใช่คนนิสัยไม่ดีนะคะลูก แค่เผลอทำผิดกับคุณแม่เท่านั้น”

“ตกลงจะเป็นคุณลุงหรือเป็นคุณพ่อคะ” ลูกทำหน้าสงสัย

“คุณพ่อสิคะลูก”

พ่อเลยรีบไขข้อข้องใจ

“ไม่ใช่ค่ะ ไม่ต้องไปฟังค่ะ” ไรยารีบพาลูกเข้าไปในร้าน

“สวัสดีค่ะ”

ไรยาทักทายเด็กสาวที่อยู่หลังเคาน์เตอร์กาแฟ

“สวัสดีครับน้องย้า”

แต่คนนั่งอยู่เก้าอี้ห่างออกไปพอสมควรกลับหันมายิ้มน้อยๆ แล้วตอบเสียงนุ่มแทน หรัญญ์เดาว่าคงจะเป็นเจ้าของร้าน พอเห็นเมียปล่อยมือออกจากแขนลูก เพราะจะต้องเอาขนมขึ้นไปวางบนเคาน์เตอร์

“น้องยูมาคุณพ่อก่อนค่ะ ให้คุณแม่ทำงานนะคะ”

นั่นจึงเป็นโอกาสของคนหน้ามึน รีบอุ้มลูกขึ้นกับหอมแก้มทันที เพราะเจ้าของร้านเป็นหนุ่มใหญ่ หน้าตาก็...

‘แค่พอไปวัดไปวา’

ได้ในความคิดเขา เห็นมันกำลังมองเมียเขาด้วยสายตาที่ไอ้หน้าโง่คนไหน ก็ดูออกว่ามันกำลังจีบ

“น้องยูอยากกินขนมอะไรมั้ยคะ เดี๋ยวคุณพ่อเลี้ยงเองค่ะ”

“อ๊าว วันนี้มีคุณพ่อแล้วเหรอคะ ไหนน้องยูบอกลุงว่าไม่มีไงคะ”

เจ้าของร้านเดินมาหา แล้วทำหน้าแปลกๆ เมื่อเห็นคุณพ่อรูปหล่ออุ้มลูกมาดูขนมตรงตู้กระจก ไรยาอยากจะเข้าไปเอาเล็บข่วนหน้าเขาจนเลือดไหลซิบๆ หรือไม่ก็เอาอะไรฟาดตรงปากหยักได้รูปนั้นซะจริงๆ จะได้ไม่ต้องบอกใคร

“ไม่มีหรอกค่ะ คนนี้ประสาทไม่ค่อยดี เจอเด็กที่ไหนก็ตู่ว่าเป็นลูกไปทั่ว อย่าให้ค่าเลยค่ะพี่เจื้อ วันนี้ย้ามีขนม...”

หรัญญ์สะอึก ถ้าไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย จะจับมาจูบให้เข็ด แต่ก็ได้แค่คิดแล้วพาลูกดูเมนูเครื่องดื่มไป กับคอยฟังว่าสองคนจะคุยอะไรไปด้วย แต่ส่วนใหญ่เมียก็คุยเรื่องของที่สั่งกับเรื่องเงินเท่านั้น

“ที่ร้านคนเยอะเหรอครับวันนี้ ดูน้องย้าจะเหนื่อยๆ นะครับ บอกแล้วไงครับว่าต้องหาคนไปคอยช่วย จะได้พักบ้าง”

แต่ไอ้เจ้าของร้าน มันคอยส่งคำหวานๆ ให้เมียเขาไม่เลิก

“ก็นิดหน่อยค่ะ นี่ก็หนีออกมารับน้องยูก่อนร้านปิดค่ะ จีไม่สบาย”

“เลยต้องทำเองหมดใช่มั้ยครับ”

“ค่ะ”

“เป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว ก็จะเหนื่อยๆ หน่อยล่ะครับ เหมือนพี่ตอนลูกยังเล็ก ดีที่โรงเรียนอยู่แค่นี้ ร้านพี่ก็ขายแค่กาแฟ ส่วนร้านน้องย้าทั้งอาหารทั้งกาแฟนี่ครับ พี่ว่าจะไปอุดหนุน แต่ลูกค้าที่นี่ก็มาไม่ขาดเลยครับ”

หรัญญ์อยากจะอัดเจ้าของร้านที่เอาแต่ส่งตาหวานให้เมียเขาไม่เลิกนัก แต่ที่ทำได้ก็คือ หน้าด้านเดินไปใกล้ๆ เมีย ทำเป็นดูขนมกับลูก แขนอีกข้างโอบไหล่เมียไว้หลวมๆ

“ออกไป๊ ฉันจะรีบ ไม่มีเวลาเถียงหรอกนะ เพราะต้องทำมาหากิน ไม่ได้รวยเหมือนคุณ”

“รีบก็ออกรถสิครับ จริงมั้ยครับลูก ช่วยขอคุณแม่ให้คุณพ่อทีสิครับ”

หรัญญ์หันไปยิ้มให้กับลูกน้อยที่ทำหน้างงๆ

“ขออะไรคะ”

“ก็ขอให้คุณพ่อไปด้วยคนไงคะ”

“ตกลงจะเป็นอะไรกันแน่คะ คุณพ่อหรือคุณลุง”

“ต้องคุณพ่อสิคะ ก็พ่อเป็นพ่อน้องยูนี่คะ”

“ไม่ต้องฟังนะลูก ผู้ชายคนนี้บ้าค่ะ”

ออกรถไปทันที เพราะรู้ดีว่าเขาไม่มีทางไปไหนแน่ มองจากกระจกหลัง ก็เห็นรถยุโรปแล่นตาม คงเป็นสมุนของเขา พอไปถึงอีกร้าน เขาก็ไม่ยอมไปไหนจริงๆ จะเอาลูกออกจากรถ ก็ขี้เกียจปลดล็อกเบาะ

“รอตรงนี้นะคะ เดี๋ยวคุณแม่มาค่ะ”

ลดกระจกลงแล้วก็ดับเครื่องกับดึงกุญแจออก ก็รีบเข้าไปส่งขนม พยายามใช้เวลาให้น้อยสุด เพราะห่วงลูก

“แล้วน้องยูมีเพื่อนชื่ออะไรบ้างคะ”

“ชื่อยูโร ชื่ออัลฟ่า...”

กลับมาก็เห็นคุยกับลูกกะหนุงกะหนิง ในเมื่อทำอะไร จำต้องออกรถ รีสอร์ตแป๋วเป็นที่สุดท้าย ก็ยังจำต้องให้ลูกอยู่ในรถก่อน แล้วรีบเข้าไปส่งขนม แล้วก็รีบออกมา

“ไปค่ะลูก”

ไรยามาเอาลูกออกจากที่นั่งเด็ก