เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 101

“จะไปไหนครับ” หรัญญ์มองงงๆ

“ยุ่ง”

“ไปทำอะไรครับ”

“ไม่ต้อง ฉันแค่จะไปซื้อของเข้าร้าน”

“ผมไปช่วยครับ”

“ไม่ต้อง”

“ย้าจะทำยังไงล่ะครับ ไหนจะลูก ไหนจะซื้อของ หิ้วของอีก”

ไรยาจูงลูกข้ามถนนไปฝั่งตรงข้าม มีเขาตามมาแล้วคว้าเอาแขนอีกข้างของลูกไว้

“มาค่ะ”

คนเยอะ กับพื้นเปื้อน ไรยาเลยต้องคว้าตัวลูกมาอุ้มไว้ และนี่ก็เป็นเหตุผลว่าทำไมถึงให้ลูกไปรอในร้านแป๋วตลอด แต่รอบนี้มีคนหน้าด้านมาก่อกวน

อยากช่วยนักใช่มั้ย!

ดี!

อย่าหนีก่อนก็แล้วกัน!

“กระเทียม หอมแดง พริกแห้งอย่างละสามกิโลค่ะ น้ำปลา น้ำตาล น้ำส้มสายชู น้ำกระเทียมดอง น้ำปลาร้ายี่ห้อเดิม ซอสฝาเขียว ฝาเหลือง ซีอิ๊วขาว น้ำมันพืชอย่างละโหลค่ะ...”

และรายการอื่นๆ ที่ยืนสั่งอย่างคล่องแคล่ว แต่เจ้าของร้านกลับงง เพราะปกติไม่ได้ซื้อเยอะขนาดนี้

“ลูกค้าเยอะเหรอน้องย้า”

“ค่ะพี่ ทั้งหมดเท่าไหร่คะ”

“ห้าพันห้าค่ะ”

กระเป๋าสตางค์ห้อยอยู่กับแขน ก็เปิดลำบ๊ากลำบาก เพราะอุ้มลูกอยู่

“นี่ครับ” คนแขนว่างเลยรีบส่งเงินให้แม่ค้าก่อนทันที

“แฟนเหรอคะน้องย้า” แม่ค้ารับเงินแล้วยิ้ม

“สามีครับ” คนขี้ตู่ตอบหน้าตาเฉย

“ไม่ใช่ค่ะพี่ นี่คนบ้าค่ะ”

แม่ค้าหัวเราะชอบใจ และเชื่อสนิทว่านั่นคือสามีแน่ๆ อาจจะมีปัญหากัน และกำลังงอนกันอยู่แค่นั้น

“แฟนพี่ยังไม่มาเลยค่ะ พี่ก็ทิ้งร้านยกของไปส่งที่รถไม่ได้ รอหน่อยได้มั้ย”

เจ้าของร้านมองลูกค้าคนสวย สามีก็หล่อระเบิด จนคนทั้งตลาดมองมาตามๆ กัน

“ไม่ต้องหรอกค่ะพี่ ย้ามีคนบ้ามาขนให้แล้วค่ะ เขาอาสาช่วย ย้าไปนะคะ”

ไรยาอุ้มลูกเดินไปร้านอื่นอย่างสบายใจ เพราะรู้ดีว่าเขาจะต้องขนของอีกนานกว่าจะเสร็จ

“ต้องซื้ออะไรอีกครับ”

แต่กลับเดินตามมายิ้มหน้ามึนให้ หันไปมองก็เห็นวันชนะกำลังมาหิ้วของไปแทน ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มน้อยๆ ให้คนพวกเยอะ และเงินแยะ

‘เดี๋ยวแม่จะเล่นให้ไม่เหลือซื้อข้าวเย็นเลย’

“ปูม้า กุ้ง ปลาทู ปลาอินทรี ปลากะพง หมึกกล้วย หมึกสายอย่างละห้ากิโลค่ะ”

ร้านต่อไปไรยาก็สั่งไม่ยั้ง และยังคงได้คำถามเดิมๆ จากเจ้าของร้าน

“โอนได้ใช่มั้ยครับ”

ส่วนนี่เป็นคำถามใหม่ เดาว่าเงินในกระเป๋าคงไม่พอกระมั้ง แต่ไม่สนใจ ไปร้านอื่นก็สั่งไม่ยั้ง จนหนำใจค่อยกลับ และยังคงมีเขาแทรกตัวเข้าไปนั่งในรถตามเดิม

“คุณหนูขา ทำไมซื้อมาเยอะจังเลยคะ” เอียดเห็นของในรถยุโรปแล้วก็ตกใจ

“มีคนบ้าจ่ายให้ เลยต้องสนองนีสหน่อยค่ะป้า” คนบ้ายิ้มหวานๆ ให้เอียด จ่ายแค่นี้คิดเหรอว่าจะสะทกสะท้าน

‘คนหน้าเงินอย่างฉัน จะผลาญให้นายเหลือแต่ไอ้แท่งเท่านิ้วก้อยเลย’

หรัญญ์รีบออกจากรถทันที เมื่อวันชนะจอดกึกตรงประตูโรงเรียนลูก งานยุ่งตั้งแต่เช้า และยังกองรออีกอื้อ มารับลูก กับตามเมียไปส่งขนมก็ขาดไม่ได้ ต่อให้เข้าตลาด แล้วถูกเมียแกล้งสั่งของเยอะๆ ให้ต้องจ่ายแยะๆ ก็ยอม

แต่เขาก็ไม่ได้จ่ายมาอาทิตย์หนึ่งเต็มๆ แล้ว เพราะบินไปฝรั่งเศสอีกรอบ รู้ตัวว่ามาช้าราวสิบนาที ในใจคิดว่าเมียจะรับลูกไปแล้ว แต่กลับเห็นยืนกอดอกมองเขาอยู่ท้ายรถ

“ขอโทษครับผมมาช้า ย้ารอผมอยู่เหรอครับ”

“ใช่” มองเขาหน้านิ่งๆ

“ลูกล่ะครับ”

แค่คำตอบห้วนๆ จากเมีย กลับทำให้เขาดีใจแทบแย่ นี่แปลว่าลูกตื๊อกำลังได้ผลแล้วใช่มั้ย

“อยู่ข้างใน”

“ไปกันครับ” เขายิ้มร่า

“ฉันอยากคุยก่อน” แต่หน้าสวยๆ ยังบึ้งใส่เขาอยู่

“มีอะไรครับ”

“น้องยูเริ่มสับสน ที่คุณมาบ้างไม่มาบ้างแล้ว ตกลงเอายังไงแน่ ถ้าจะมาๆ หายๆ ก็ช่วยไสหัวไปไกลๆ ซะ อย่ามาทำร้ายจิตใจลูกอีก”

“ขอโทษจริงๆ ครับย้า ผมเพิ่งบินกลับจากฝรั่งเศสเมื่อเช้านี้ แล้วก็เพิ่งมีแรงมาทำงานตอนสายๆ นั่งทำได้ไม่กี่ชั่วโมง ก็ต้องทิ้งงานมารับลูกล่ะ”

“ถ้ายุ่งยาก หรือลำบากขนาดนี้ จะมาเพื่อ”

“เพื่อให้เรากลับมาเป็นครอบครัวที่มีความสุขอีกครั้งไงครับ”

“ย้ำอีกรอบ ว่าตลอดเวลาที่อยู่กับคุณ ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนั้นเลย เพราะฉะนั้น อย่าใช้คำว่า ‘มีความสุขอีก’ จำไม่ได้เหรอว่าคุณไม่มีสิทธิ์”

“จำได้ แต่ผมก็อยากจะพยายาม”

“ไม่ต้องเสียเวลาดีกว่า จะไม่มีวันนั้นเกิดขึ้นแน่ๆ คนอย่างฉัน เดินหน้าแล้วไม่หันหลังกลับ ฉันทนจนสุดสายป่านแล้ว”