เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 116

หรัญญ์ส่งช่อดอกไม้ให้แม่ของลูกพร้อมกับยิ้มหน้าหล่อๆ เพื่อหวังมัดใจเธอ

“ผมรักย้านะครับ”

ไรยามองของในมือสลับกับมองหน้าเขา กี่วันแล้วนะที่เขาหอบมันมาให้ด้วยตัวเอง แล้วเธอก็สงสัยว่า เขาจะทำได้นานสักแค่ไหน หลายเดือนก่อนตอนให้ร้านมาส่ง จำได้ว่าไม่ถึงเดือนก็ไม่มีมาแล้ว ไม่แน่ใจว่าหมดงบหรือหมดใจกันแน่ แต่จะไม่สนจอะไรทั้งนั้น และก็จะไม่ยอมเอามันเข้าบ้านด้วย

‘ตุ๊บ’

เจ้าช่อในมือเขาที่เธอรับมา ปลิวลงไปอยู่ในถังขยะใกล้ๆ ทันที เล่นเอาวายุสที่ขึ้นบันไดมายืนไม่ห่างตกใจ เพราะไม่เคยเห็นไรยาทำแบบนี้ แต่คนในร้านเห็นจนชินตาแล้ว

และต่างพากันเสียดายดอกไม้ไปตามๆ กัน เมื่อก่อนเจ้านายยังให้เอามาลงแจกันประดับร้าน แต่ตอนนี้กลับสั่งไม่ให้ทุกคนไปเก็บมา ราคาก็ไม่ใช่น้อยๆ ด้วย

“น้องยูไปกินข้าวกันค่ะ”

ไรยาจะไปอุ้มลูกจากอกเขา แต่เขาดันถอยออกไปหลายก้าว

“เอาลูกมา แล้วก็กรุณาอย่ามาอีก”

“จะมา แล้วก็จะไม่ไปไหนครับ”

“น้องยูคะ เราเข้าบ้านดีกว่าค่ะ”

“ให้คุณพ่อไปด้วยนะคะคุณแม่”

ลูกน้อยต่อรองเพราะอยากอยู่ใกล้ๆ พ่อ ทำเอาคนเป็นแม่อ่อนใจ ก็เขาเอาลูกเป็นตัวประกันนี่นา จะทำอะไรได้นอกจากยอม เลยเดินนำเข้าไปในร้าน มีวายุสตามไปแบบไม่ต้องเชิญ

หรัญญ์จะไม่ยอมให้รุ่นน้องจอมแสบได้อยู่ใกล้เมียกับลูกเขาสบายๆ แน่ๆ เลยตามไปติดๆ ตั้งใจว่าวันนี้เขาจะคอยขวางตลอด และถ้ามันยังเป็นลูกน้องเขาอยู่ รับรองว่าจะไล่แม่งออกเลย โทษฐานกล้ามาใกล้ของหวงเขา

“น้องยู ทำอะไรอยู่คะ”

แต่พอลูกกินข้าวอิ่ม ก็มีสาวน้อยที่เขาไม่เคยเห็นหน้าวิ่งเข้ามาในร้าน มีเจ้าของร้านกาแฟที่ชื่อว่าเจื้อเดินตามมาไม่ห่าง

“พี่แจงมาหา น้องยูต้องทำยังไงคะ”

ไรยาหันไปยิ้มให้ลูกสาวเจื้อ แล้วก็ยิ้มให้ลูกที่ไหว้อย่างสวยงามเหมือนที่สอนไว้ จากนั้นก็เชิญทั้งสองนั่งดื่มอะไรก่อน เพราะลูกค้ายังไม่เยอะ

“แจงคิดถึงน้อยยูครับ เลยชวนพี่มารับไปเที่ยวห้าง ไม่รู้น้องย้าจะอนุญาตหรือเปล่า”

หรัญญ์กับวายุสนั่งโต๊ะใกล้ๆ ได้ยินถึงกับหูผึ่ง

“จะไหวเหรอคะ กลัวน้องแจงจะเหนื่อยน่ะสิคะ”

ไรยามีอาการลังเล เพราะยังไม่เคยปล่อยให้ลูกไปกับใครตามลำพังนานๆ

“ไม่เหนื่อยหรอกค่ะน้าย้า แจงอยากพาน้องไปเล่นสวนสนุกค่ะ เพื่อนแจงก็จะพาน้องๆ ไปเที่ยวด้วย นะคะพี่ย้า ให้แจงพาน้องไปนะคะ”

สาวน้อยในวัยสิบห้าออดอ้อนตาละห้อย ทำให้ไรยาเข้าใจได้ทันที ว่าแจงหมายถึงเพื่อนชายในโรงเรียน คนที่แจงเคยเล่าให้ฟังว่าชอบ มองไปหาเจื้อเองก็เหมือนจะรู้เช่นเดียวกัน