เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 117

มองไปบ้านน้อยในสวนผัก ก็เห็นว่าปิดเงียบ สองลุงป้าก็คงจะนอนพักไม่ต่างกัน และคงไม่มีใครอยากลุกมาทำอาหารกินแน่ๆ ก็เหนื่อยมาตั้งหกวันแล้ว คงไม่อยากเข้าครัวทำอะไรเหมือนเธอเช่นกัน

เลยคิดว่าจะซื้ออาหารเผื่อทั้งสองเหมือนเคยทำ นั่นจึงต้องยอมเดินถือกระเป๋าสตางค์ออกไปรอ เมื่อได้ยินเสียงแตรลมที่คุ้นเคย ว่าเสียงนี้เป็นของพ่อค้าแม่ค้าคนไหน หรือขายอะไร

“ตื่นแล้วเหรอจ๊ะย้า”

หันไปก็เห็นวันดีจับไม้ถูบ้านอยู่

“คุณป้าวัน มาทำอะไรคะ”

ยกมือไหว้ทันที ในใจก็นึกตำหนิเขาไปด้วย ทำไมต้องใช้ป้ามาทำความสะอาด บ้านก็หลังแค่นี้ ทำเองไม่ได้หรือไงกัน

“ป้ามาหาย้า แต่เห็นพี่เอียดบอกว่าคงหลับ ป้าเลยเข้ามาทำบ้านให้พ่อหลานชายรอก่อนจ้ะ เห็นว่าตอนนี้งานเยอะมาก”

ไรยาไม่เอ่ยอะไรต่อ เพราะไม่อยากให้วันดีพูดถึงเขา

“ย้าออกมายืนรออะไรจ๊ะ”

“หอยทอดค่ะ”

“ยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเหรอ”

“ยังเลยค่ะ”

“ป้าก็เหมือนกัน มีอะไรอร่อยๆ กินบ้างจ๊ะ”

“มีหลายอย่างค่ะ จะมีมาเรื่อยๆ หอยทอด ข้าวต้ม เกาเหลา”

“น่ากินเชียว เดี๋ยวป้าจะไปกินด้วยนะ ขอเข้าไปเอากระเป๋าสตางค์ก่อน”

“ไม่เป็นไรค่ะคุณป้าวัน เดี๋ยวย้าสั่งให้เองค่ะ”

“ขอบคุณมากๆ จ้ะ งั้นป้าไม่เกรงใจแล้วนะ”

“แค่นี้เองค่ะคุณป้า”

“ป้าไปล้างมือก่อนนะ”

“ค่ะ”

มองวันดีเดินยิ้มเข้าบ้านไปพร้อมเครื่องทำความสะอาด ก็ได้แต่ถอนหายใจหนักๆ เพราะอยากอยู่คนเดียวมากกว่า

“เอาหอยทอดสี่ ผัดไทสามค่ะ”

สั่งแล้ว ก็เดินเข้าร้านเพื่อเอาขนมในตู้แช่ มาไว้กินเป็นของหวาน

“น่ากินจังเลยจ้ะ”

วันดีออกมาก็เห็นหอยทอดอยู่ในจานแล้วสองที่ ผัดไทยหนึ่ง

“ย้าสั่งมาให้คุณป้าวันลองชิมค่ะ เดี๋ยวขอเอานี่ไปให้ลุงกับป้าก่อนนะคะ”

“จ้ะ”

วันดีมองตามเจ้าของแผ่นหลังแบบบาง กำลังหิ้ถุงผัดไทยกับหอยทอดเดินไปทางบ้านหลังเล็กๆ ที่ยังปิดสนิทอยู่ ถุงทั้งสองถูกห้อยทิ้งไว้ตรงประตู เดาว่าคงไม่อยากกวนสองคนที่น่าจะนอนพักอยู่ข้างใน ทำให้ยิ้มอย่างพึงพอใจ เมื่อหลานสะใภ้เป็นคนละเอียดอ่อน

และตอนนี้ความแค้นก็ไม่หลงเหลือในใจแล้ว เพราะไม่เห็นประโยชน์ที่จะเก็บเรื่องไม่ดีไว้ในใจ รวมทั้งตัวหลานชายเอง วันดีก็เห็นว่าคงจะรู้สึกไม่ต่างกันนัก

“ย้าเสียใจค่ะคุณป้า ย้าไม่เคยรู้มาก่อนจริงๆ ค่ะ แล้วย้าก็จำไม่ได้ด้วยค่ะ ว่าย้ากับคุณพ่อก็ไปด้วย คือเราไปหลายที่กับผู้หญิงคนนั้น”

“ทำไมย้าถึงเรียก...”

วันดีงงกับคำที่ไรยาใช้เรียกแม่ของตัวเองเอามากๆ

“คือเขาไม่ใช่...”

เองก็คิดว่าคงต้องบอกความจริงแล้ว เพราะไม่งั้นตัวเองกับพ่อ ก็คงจะติดร่างแหห่วงโซ่แห่งความผิดไปด้วยแน่ๆ

“ป้าไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แม่ของย้า”

“ย้ากับคุณพ่อก็ไม่เคยบอกใครค่ะ คนที่รู้ก็จะเป็นพวกญาติๆ หรือคนงานเก่าๆ ที่มีไม่กี่คนแค่นั้นค่ะ แล้วก็คงไม่มีใครอยากพูดถึงเรื่องนี้ด้วย เพราะจะทำให้คุณพ่อกับย้าเศร้า”

“ถ้าฮั้นท์กับป้ารู้ตั้งแต่แรก เรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้ ฮั้นท์คงจะไม่ทำร้ายจิตใจย้ากับพ่อแน่นอน”

ไรยาเองก็อดคิดไม่ได้ ว่าถ้าเธอรู้เรื่องของครอบครัวเขาตั้งแต่แรก ป่านนี้เธอกับเขาจะมีความสัมพันเป็นแบบไหน

“ป้าขอไปดูฮั้นท์ก่อนนะจ๊ะ ไม่รู้ป่านนี้กินข้าวเที่ยงหรือยัง”

วันดีรู้ว่าไรยาคงอยากอยู่คนเดียว เลยรีบออกจากบ้านไปทันที แล้วก็ไม่ใช่ไปหาหลานอย่างที่บอกไว้ แต่ที่แอบมาก็เพราะอยากให้ทั้งสองเข้าใจกัน

ยิ่งรู้ว่าสองพ่อลูกไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการจากไปของน้องตัวเอง ก็ยิ่งมองเห็นหนทางที่ทั้งสองมีโอกาสจะกลับมาสร้างครอบครัวด้วยกันได้แน่ๆ แค่ต้องใช้เวลาและปรับความเข้าใจกันให้ได้เท่านั้น