เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 119

“แต่กูอยากบอก ก็ได้จากผัวมึงไงล่ะ รู้มั้ยว่ามันจ่ายค่าอะไรให้กู”

“ค่าอะไร”

“ก็ค่าที่กูบอกมันไปว่า กูกับมึงไม่ได้เป็นแม่ลูกกันไง ห๊าๆๆๆ ฉันล่ะข๊ำขำ เก่งรอบด้าน แต่เรื่องแค่นี้เสือกไม่รู้ พอกูคายความลับแค่นี้ เสือกโง่จ่ายกูได้มาเป็นแสนๆ ไม่รู้คนหรือว่าควายกันแน่นะ บื้อฉิบหาย”

“หมดธุระแล้วใช่มั้ย เชิญไปให้ไกลๆ กู แล้วอย่ามาที่นี่อีก ไปอยู่ในที่ต่ำๆ ของแกแล้วกัน”

“จะรีบไล่กูไปไหนนักล่ะ”

“เพราะกูไม่อยากเห็นหน้าคนใจร้ายอย่างมึง พ่อกูต้องตรอมใจตายเพราะมึงสร้างปัญหาให้ไม่เลิก ศพพ่อกู มึงยังไม่ไปไหว้ขอขมาเลย คนเนรคุณอย่างมึงไม่เจริญหรอกนะ ไปให้พ้นๆ หน้ากูเลย อย่ามายุ่งกับกูอีก ต่างคนต่างอยู่”

“กูไปแน่ แต่ต้องหลังจากกูบอกมึงก่อน”

“อะไร”

“ก็เรื่องที่ผัวมึง จงใจให้คนมาล่อกู กลับไปหาพ่อมึงอีกรอบ หลังจากที่มึงแต่งงานกับมันไงล่ะ”

“หมายความว่ายังไง”

“ก็หมายความว่า ผัวมึงส่งข่าวให้กู ว่าพ่อมึงได้มันเป็นลูกเขย แล้วก็มีเงินเยอะขึ้น ให้กูกลับไปขอเงินมาใช้หนี้ในบ่อนได้ไง”

“เหรอ”

“ใช่ พอกูกลับไปอยู่กับพ่อมึง มันก็ให้คนมาชวนกูเข้าบ่อนอีก พอกูเล่นเสีย มันก็ให้คนมาอ่อยกู เพื่อเอาบ้านไปขายฝากกับคนของมัน กูหลวมตัวแล้ว มันก็มาแสดงตัวว่าเป็นเจ้าของบ้าน มันไล่พ่อมึงกับกูไปอยู่ที่อื่น”

“งั้นเหรอ”

“ใช่ไง ทีนี้ตาสว่างหรือยังล่ะ ว่าที่พ่อมึงตาย ใครกันแน่ที่เป็นต้นเหตุ มันหรือว่ากูล่ะ อย่าบอกนะว่ามึงจะโง่ โยนความผิดมาให้กู ทั้งที่ผัวมึงนั่นล่ะ เป็นตัวการ”

ทั้งที่พยายามจะไม่เชื่อน้ำคำของคนปลิ้นปล้อนอย่างไปรยาแล้ว แต่เอาเข้าจริงๆ ไรยาอึ้งจนพูดไม่ออก เพราะมันมีมูลจนยากจะเมินคำบอกนี้ได้ ความรู้สึกเป็นบวกที่เริ่มมีให้ตอนป้าของเขามาบอกความจริง มันดิ่งจมหายไปเรียบร้อยแล้ว

“เป็นไงล่ะ ถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออกเลยใช่มั้ยล่ะ บอกแล้วไงว่าเรื่องพีคๆ แบบนี้มึงไม่มีทางรู้ร๊อกถ้ากูไม่มาบอกเอง”

ไปรยาเห็นแล้วก็ยิ้มด้วยความสมเพช กับพวกที่เรียนจบสูงๆ แต่โง่ยิ่งกว่าพวกไม่ได้เรียนหนังสือด้วยซ้ำ

“กูจะไปรู้ได้ยังไงว่าที่มึงพูดความจริง”

“อยากรู้ก็ถามผัวมึงดูเอาเองสิ กำลังเดินมาโน่นไง”

ไรยาหันไปมองก็เห็นเขาลงจากรถแล้วเดินเร็วๆ ตรงมา

“คุณมาที่นี่ทำไม”

หรัญญ์จ้องไปรยาตาเขม็ง ในใจก็กลัวว่าจะเอาเรื่องอะไรมาบอกเมียเขาแทบแย่

“ฉันก็มาบอกความจริงที่ลูกสุดที่รักของฉันควรจะรู้ไงล่ะ”

“ความจริงอะไร” เขาส่งเสียงเข้มๆ กับหน้าดุๆ ใส่ไม่เลิก

“อยากรู้ก็ถามกันดูเอาเองสิจ๊ะพ่อลูกเขย”

หรัญญ์หันไปหาเมีย ก็เห็นหน้าซีดๆ แล้วมองด้วยสายตาเศร้าสร้อย ไม่นานน้ำตาก็ร่วงผล็อยลงมา

“มีอะไรครับย้า”

“มันเป็นความจริงใช่มั้ย” ไรยาเสียงสั่นเครือ เมื่อเจ็บปวดภายในไม่น้อย

“แต่คุณแม่มีน้ำตานะคะ”

“ผงเข้าตาคุณแม่น่ะค่ะ กลับบ้านกันนะคะ”

“คุณแม่บอกว่าจะพาน้องยูไปเที่ยวห้าง แล้วก็กินของอร่อยๆ นี่คะ”

“โอเคค่ะ คุณแม่ลืม งั้นเราไปกันค่ะ”

“ให้คุณพ่อไปด้วยมั้ยคะ”

“ไม่ค่ะ คุณพ่อมีธุระสำคัญ ไปกับเราไม่ได้หรอกค่ะ”

ไรยาส่งสายตาเขียวปัดให้เขา แล้วอุ้มลูกจะเดินไปหารถ

“ย้าครับ เรามีเรื่องต้องคุยกันนะครับ”

แต่หรัญญ์ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ เพราะเห็นทรงเมียแล้วคงจะโกรธมาก

“แต่ฉันไม่มี หลีกไป”

“ไม่ครับ จนกว่าเราจะคุยกันให้รู้เรื่อง”

“ถอย”

ฝ่ามือผลักอกกว้างอย่างแรง แล้วรีบเอาลูกไปนั่งในคาร์ซีตอย่างรวดเร็ว หรัญญ์ไม่กล้าเข้าไปนั่งข้างๆ เหมือนเคยเพราะดูแล้วไม้นี้ไม่ได้จะใช้ได้ผล เลยยืนรอข้างๆ เมียแทน

“เราต้องคุยกันนะ ผมปล่อยให้ย้าเข้าใจผิดเพราะผู้หญิงคนนั้นไม่ได้อีกแล้ว”