เมียแต่งท่านประธาน [Chairman's Wife] นิยาย บท 120

“ฉันไม่ได้เข้าใจผิดอะไร และไม่มีเรื่องจะคุยกับคุณ เอาเป็นว่าเราเจ๊ากัน ถ้าคิดว่าฉันกับคุณพ่อมีส่วนทำให้แม่คุณตาย ก็จะเอามาหักล้างกับเรื่องที่คุณมีส่วนทำให้คุณพ่อตายเหมือนกัน”

ไรยาจ้องหน้าเขาทั้งน้ำตา

“ผมเลิกคิดเรื่องนั้นไปนานแล้วครับย้า ผมอยากลืมอดีต แล้วอยากเริ่มต้นใหม่กับย้าครับ”

“แต่ฉันทำไม่ได้ โดยเฉพาะตอนที่ได้รู้ว่าคุณทำให้คุณพ่อต้องตาย ถือว่าเราหายกัน ไม่มีอะไรค้างคาต่อกันแล้ว จากนี้ก็ต่างคนต่างอยู่ อย่ามายุ่งกับพวกเราอีก เพราะไม่ว่าคุณจะทำอะไร ยังไง ฉันก็ไม่มีวันลืมเรื่องที่คุณทำได้หรอก”

“ไม่นะครับย้า มันต้องไม่เป็นแบบนี้”

“ลาก่อน”

ไรยาเข้าไปนั่งในรถ กำลังจะปิด แต่หรัญญ์เอามือมาจับประตูไว้

“ต่อให้ย้าจะอยากลาขาดกับผมยังไง ผมก็ไม่มีวันปล่อยให้พวกเราเป็นแบบนี้แน่ๆ ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ย้าลืมอดีตแย่ๆ ของเราสองคน แล้วกลับมาสร้างปัจจุบันกับอนาคตที่สวยงามใหม่ให้ได้”

“ถอย”

หรัญญ์ตกใจกับเสียงดัง นั่นทำให้คนอื่นๆ ที่กำลังจะเดินมาหารถต่างมองมาเป็นตาเดียวกัน เลยจำต้องปล่อยมือจากประตู แล้วยืนดูเมียขับรถออกไปตาละห้อย

“เสียใจด้วยนะที่เรื่องเป็นแบบนี้”

เขาหันไปมองไปรยาที่กำลังยิ้มเยาะเย้ย ถ้าเป็นผู้ชาย สาบานได้ ว่าจะชกให้หน้าหงายเลยเชียว แต่ในเมื่อเป็นผู้หญิง เขาก็ทำได้แค่เดินไปหารถ

“ถ้าอยากให้นังนั่นกลับมาเข้าใจคุณอีกครั้ง ฉันช่วยได้นะ แต่อย่างที่บอก ว่าไม่มีอะไรที่ได้มาฟรีๆ หรอก คุณต้องจ่าย”

ไปรยาตามไปไม่ห่าง หรัญญ์หันมามองหน้าแล้วยิ้มอย่างสมเพช

“ไม่เป็นไรหรอก ปัญหาแค่นี้ ผมจัดการเองได้ ห่วงปัญหาของคุณดีกว่านะ ว่าจะหาเงินไปใช้หนี้ไอ้พวกนั้นยังไง และรับรอง ว่าตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป คุณจะไม่ได้จากผมแม้แต่สลึงเดียว และบอกไว้ตรงนี้ ว่าผมจะยอมให้คุณมากวนใจเมียผมได้แค่ครั้งเดียว ถ้ามีครั้งต่อไป คุณจิ้นไม่ออกแน่ๆ ว่าผมจะเล่นงานคุณอ่วมได้มากน้อยแค่ไหน”

“คุณขู่ฉันเหรอ”

“เปล๊า ผมไม่เคยแค่ใคร แต่ผมทำจริงทุกอย่าง แล้วคุณคงรู้แล้วว่าผมจะทำอะไรได้แค่ไหน”

“คิดเหรอว่าฉันจะกลัว”

“ผมยังไม่ได้คิดว่าคุณจะกลัวหรือไม่กลัว แต่สิ่งที่คุณควรจะคิดได้ในตอนนี้คืออะไรรู้มั้ยครับ”

“อะไร”

“ผมอยากจะขอบคุณคุณมากกว่า ที่มาบอกเรื่องนี้กับย้า เพราะผมเองก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นบอกยังไงดีน่ะเหมือนกัน นี่ถือเป็นความดีความชอบของคุณเลยนะเนี่ย ผมจะเอาไว้ถ่วงดุล เวลาจะเล่นงานคุณกลับตอนไปตอแยเมียกับลูกผมอีกละกัน คิดให้ดี ให้เยอะ ก่อนจะทำอะไร เพราะผมไม่ได้ใจดีกับผู้หญิงทุกคนหรอกนะ โดยเฉพาะผู้หญิงชั่วที่ทิ้งผัวดีๆ ทิ้งลูกเลี้ยงดีๆ ไปเป็นผีในบ่อนอย่างคุณ ลาขาด”

หรัญญ์เดินกลับไปหารถด้วยสีหน้า ที่ไปรยาเห็นแล้วพูดได้คำเดียวว่าเสียวสันหลังวาบ

“คิดว่ากูจะกลัวเหรอ ไอ้ห่าเอ๊ย ไอ้หน้าตัวเมีย ไอ้รังแกผู้หญิง”

แต่ทำใจดีสู้เสือแล้วร้องด่าตามหลังรถของเขา เพราะมีผู้ปกครองหลายคนมองมา

“เป็นยังไงบ้างคุณแม่”

ทันทีที่ไปรยาเข้าไปนั่งในร้านกาแฟ ซึ่งอยู่ไม่ห่างโรงเรียนนักได้แล้ว ก็มีสาวสวยแต่งตัวดีมีระดับ ส่งเสียงหวานๆ มาถามทันที จากนั้นก็ลากแขนพาไปนั่งโต๊ะมุดในสุดของร้าน ที่มีกระถางดอกไม้ใหญ่ๆ ตั้งบังผู้คน ถ้าไม่ตั้งใจมองจริงๆ ก็จะไม่เห็น